گمنامان آشنا * ویژه نامه گرامیداشت مقام معلم *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قال رسول الله صلی الله علیه و آله :

أكرِموا العلَماءَ فانّهم ورثةُ الانبیاءِ فَمَن أكرَمَهُم فَقد أكرَمَ اللهَ و رسولَهُ.

رسول اکرم که سلام خداوند بر او و خاندانش باد فرمود:

عالمان را گرامی بدارید كه آنان وارث پیامبران‌اند، پس هر كس آنها را گرامی بدارد
و اكرام كند، همانا خدا و رسولش را گرامی داشته است.

«نهج الفصاحه، ح 450»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معلم عزیزم،استاد بزرگوارم،
تو رابه چه مانند کنم !

دل دریایی ات لبریز از آرامش است
همچون کوه استوار از حوادث روزگار ایستاده ای

خورشید نگاهت گرمابخش ما
وحرارت ِ کلبه ی سردِ ناامیدی ما.

قدوم سبز تو
سبزینه کوچه باغ های زندگی ما

تپش قلب تو آهنگ خوش هستی
و جوشش نشاط
در غزل شیوای زندگیِ سوته دلان

ما چگونه سپاس گوییم مهربانی و لطف تو را!
که سرشار از عشق است

آری در مقابل این همه عظمت و شکوه تو،
مرا نه توان سپاس و نه کلام وصف است.

تنها پروانه جانم بر گرد شمع وجودت
عاشقانه چنین می سراید :

روزت مبارک استاد عزیزم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آنکه نقاش است و نقشی ساخته
با قلـــــــم طرح نویی انداخته

در مسیر واژه های دوستــــــــی
سطر سطــری زآشنایی داشته

آنکه چون اسطوره های پارســی
عین ولامی را به میم افراشته

هم ردیف انبیاء و عارفـــــــــــان
پوششی بر جـــــهل جاهل بافته

آنکه آهنگ و کلامی دل ربــا
از یرای درس خـــــــــود آراسته

چشمه های معرفت جوشــــد ز او
دانشی از حد فزون انبـــــــاشته

لحظه هایش پر شده از خـاطرات
خاطراتی که زدل جان باخـــته

هرچه از عطرش ببویم کم بود
او گلستان ها ز گل ها کاشته

آنکه معمار است و الگوی همه
لاله ای بر قلب خود بگذاشته

با سلاح علم در راه مـــــــــــــراد
چون جلوداران به کفران تاخته

آن معلّم آن مرّبی آن که او
از فنونش عالمی پرداختــــــــه

او عزیز است و مقامش پاس دار
چونکه یزدان نام او بنگاشته

عارف آن باشد که چون قطعه زمین
هرکسی او را لگد انداخته

یعنی از زهد و کلام و علم او
ذره ای از دانشش برداشته

بار الا ها این سلیمان را مدد
تا چو ابران سایه ها افراشته

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رو به روی پنجره گذشته نشسته ام و خاطرات روزهای خوب
با توبودن را مرور می کنم؛

روزهایی که نام تو را در دفتر آموخته های شیرین کودکی ام ثبت کرده اند.

هنوز هم می شود، صدای سرفه های مکرّرت
را پای تخته سیاه خاطرات شنید.

شیرینی لبخندت را، هنوز هم در ذائقه دیروزهایم مزه مزه می کنم؛

دیروزهایی که صلابت نگاهت، بر شیطنت های کودکانه ام، سایه می انداخت.

کاش هنوز هم من بودم و تو بودی و فضای پر نشاط کلاس کوچکی
که به احترام صدای گام های تو یکپارچه «برپا» می شد!

کاش لحظات عمرم، پشت نیمکت های چوبی محضر تو در جا می زد
و باز چشمان نافذ و کلام شیوای تو، روح تشنه ام را سرشار می کرد!

می خواهم با تمام سلول های احساسم تورا ستایش کنم؛

تو که با نام مبارکت، علم آبرو می گیرد، ایمان در قلب های تشنه رسوخ می کند
و اخلاق، والاترین ارزش انسانی می شود.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دسته دسته لاله بر سنگفرش خیابان جوانه زده و خورشید،
در آبگیرِ عروجش به خون نشسته است.

نگاهی مسافر آسمان شده
که هفت اقلیم اندیشه را غواص بود.

دستی به آرامش ابدی از حرکت ایستاده
که معمار راستی‏ها در انبوه انحراف.

قلم، همچون ماهی تشنه‏ای در دستان او می‏غلتد
و خشکی نشستن اقیانوس معرفت در باورش نمی‏ گنجد.

جوخه‏ های نفاق، با چشمان همیشه بسته شان، مغز متفکّر او را نشانه رفته ‏اند؛
درست در محور انقلاب، در نبض تپنده جنبشی بارور شده.

و او امّا پیراهن سپید انتظار را از دستان پیامبر گرفته بود
تا در عروجش، کفن پوش عشق و عرفان گردد؛

با مهری بر پیشانی زخم خورده، به وسعت بی گناهی‏اش.
سینه روزگار، ظرفیت نقشه ‏های آسمانی‏اش را نداشت و شهادت،
امضای لحظه لحظه حیات شکوفایش بود؛

«آثار، قلم و زبان او بی استثنا آموزنده و روانبخش بوده
و مواعظ و نصایحش که از قلبی سرشار از ایمان و عقیدت نشئت می‏گرفت
برای عارف و عامی سودمند و فرح زاست.»

حورا طوسی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]