ویژه نامه ولادت با سعادت امام حسین (ع) و گرامیداشت روز پاسدار * آبی ترین آستانه احساس *

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سنّت اشک



در میلاد تو، ای شاه بیت غزل های محمّد صلی الله علیه و آله وسلم !
باید چگونه نیاز کرد؟

اشک شویم و بر گونه های خویش گرم بباریم؟
یا خنده شویم و بر ارتفاعات صورت به اهتزاز در آییم؟

این سنت پیامبر لبخند است که در شکفتن تنها تو
سیلاب اشک بر دشت چهره سبزش، خیل سؤال بر فوج فوج
ساحل نشینان فراتِ غمزه اش هیمه کرد

که چرا پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم
در میلاد حسین علیه السلام می گرید؟

اوّل کسی که گریستن بر مصیبت ها و رنج های تو
را سنّت نهاد، پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم بود که
با دیدن قنداقه درخشانت، یاد بر افروختگی عاشقانه عصر
عاشورای تو افتاد و به گلو و سینه و پیشانی پر تقدیرت
بوسه ها نثار کرد و فرمود:

«اُقَبِّلُ مَوْضِعَ السُّیُوفِ»
جای شمشیرها و نیزه ها و سنگ ها را می بوسم.

سید عبدالحمید کریمی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

«امروز گلی می‏ آید»

بهارهای شگفتی در راهند.
امروزگلی می‏شکفد که بادها را پرپر می‏کند.

بهارهای شگفتی در راهند؛
این را من نمی‏گویم؛ آسمان می‏گوید
با هزاران بهاری که دیده است.

بهارهای شگفتی در راهند؛
این را زمین می‏گوید؛
زمین که مادر همه بهارهای آمده است.
زمین که آبستن بهارهای شگفتی است که در راهند.

امروز گلی می‏ شکفد که گل‏ها به پیشواز آمدنش
پرپر می‏شوند. درخت‏ها، سجده می‏کنند مقدمش را
کوه‏ها سر بر آستان کرم او می‏گذارند و دریاها
وام‏دار زلال چشمانش می‏شوند.

امروز گلی می‏ شکفد که عطرش از همه پنجره‏های بسته
عبور خواهد کرد؛ از همه دیوارهای سنگی، برج‏های بتُنی
خیابان‏های تاریک، کوچه‏های رنگ و رو رفته.

امروز گلی می‏ شکفد که پنجره‏ ها را باز خواهد
کرد و آینه‏ ها را شفاف.

امروز گلی می‏شکفد که ابرها را به باران دعوت می‏کند
باران را به زمین تشنه می‏فشاند، گل‏ها را می‏رویاند و
خورشید را صدا می‏کند تا رنگین ‏کمانی شگفت
شرق تا غرب زمین و آسمان را به هم بدوزد؛

رنگین ‏کمانی زیباتر از همه آذین‏ ها و خیر مقدم‏ ها
رنگین ‏کمانی که مزین به نام زیبای زیباترین گل دنیاست.

امروز باران می‏ بارد، گلی می ‏شکفد.
مردی می‏ آید؛

امروز مردی که قرار است در باران بیاید، خواهد رسید؛
بعد توفان می‏گیرد، باران تند می‏بارد.

امروز، گلی می‏ آید؛
گلی که کشتیبان «سفینة النجاة» است.

می‏ آید و آرامش را به دل‏های عاشق می‏ آورد
و منتظران را سوار می‏کند.

امروز گلی می‏شکفد که بادها را پرپر می‏کند.
توفان، تاب ایستادگی در برابرش را ندارد؛

پرپر می‏شود، نسیم می‏شود و به پای مبارکش بوسه می‏زند:

«السلام علیک یا سفینة النجاة».

نغمه مستشار نظامی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

می‏آید؛ با چشمانی که افق‏های سرخ را تجربه خواهد کرد
و دستانی که درخت ظلم را بارور نمی‏خواهد.

مدینه، پرشورترین ترانه‏ ها را
به پیشوازش دف می‏زند و می‏چرخد.

عود بسوزانید و دست بیفشانید
که وام‏گذار عزت شیعه از راه می‏رسد!

او می‏آید تا دین رسول الله صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله
پایمال ستم و ناجوانمردی نشود.

می‏آید تا راه‏زنان سپیده، راه بر قبله آفتاب نبندند؛
کسی که دلش فراخنای دشت‏ها را می‏ماند
و صدایش، سکوت آزادگان زمین را به فریاد می‏خواند.

اوست که دهمین روز محرم را به تاریخی جاودان بدل می‏کند.
حسین علیه ‏السلام به دنیا می‏آید و در عصری که نیزه‏های ظالم،
گلوی انسانیت را نشانه گرفته‏اند و پرچم علوی را بر خاک افتاده می‏خواهند،

نه عدالت علی علیه‏ السلام را برمی‏تابند
و نه نجابت حسن علیه‏السلام را و این‏گونه بود که تنها،
قانون شمشیر می‏توانست سکه ظلم و فساد را از رواج بیندازد.

ای سومین دلیل روشن! آمدی و قدم‏های سایه ‏نشین را
با خورشید نفس‏هایت به برخاستن فرا خواندی.

با تو، مه ‏آلودترین کوه‏ها به طواف روشنایی رفتند
و چشمان خونریز بی‏ عدالتی، برای همیشه، به توفان مذمت سپرده شدند.

عاشورا، خلاصه‏ای بود از روزهای سربلند زندگی‏ ات؛
روزهایی که شانه‏ های علی‏ وارت،
بار سنگین امامت را به دوش می‏کشید در هیاهوی کفتارهای غاصب.

تو آمدی تا منکر، به ذلت آید و معروف، بر دل جهان، سروری کند؛
تا باران آزادگی و عدالت، پنجره‏های خواب ‏آلود را بشوید
و قفل‏های تیرگی از دهان درهای بسته عدل، برداشته شود
و در این جاده سراسر خطر، تار و پودت را با پروردگارت معامله کردی.

نامت تا همیشه زمین و زمان، بر دروازه‏های شهید عشق، زنده و جاویدان است.
حضور سبز تو زیباترین خاطره‏هاست نگاه روشن چشمت، نگاه پنجره‏هاست
تو از کدام تباری که بعد عمری باز هنوز، نام بلندت نوای حنجره‏هاست

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

حسین جان، میلادت رؤیای عاشقانه فرشتگان بود؛

فرشتگانی که به یمن آمدنت، بال های خویش را در زمین گسترانیدند
تا با رایحه دل انگیز وجودت، عطر و بویی تازه یابند.

آن گاه که گل های سپید و ارغوانی به پاس آمدنت
رنگ و بویی شادمانه به خود گرفتند

و آن زمان که قنداقه سپیدت در آغوش رسول اللّه جای گرفت
مدینه زیباترین لحظه ها را سپری می کرد
و شادمانه ترین روز را می گذراند.

ای چراغ هدایت و ای کشتی نجات!
خوش آمدی....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درس معرفت

قال الامام حسین بن علی علیه السلام :

38. مَاذَا وَجَدَ مَن فَقَدَك؟
وَ مَا الَّذِی فَقَدَ من وَجَدكَ؟
لَقَد خَابَ مَن رَضِیَ دُونَكَ بَدَلا.

چه دارد آن كس كه تو را ندارد؟
و چه ندارد آن كه تو را دارد؟
آن كس كه به جای تو چیز دیگری را پسندد
و به آن راضی شود، مسلما زیان كرده است .

دعای عرفه ، بحار الانوار، ج 98، ص 228

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شاهکاری قدم لطف خداوند کشید

پرده چون ماه من از چهره تابنده گشود
ماه رویان جهان را ز دل آرام ربود

حوریان گو که بریزند ز دامن اشک‌ها مشک
قدسیان گو که بسوزند به مجمرها عود

عاشقان گو که به صد عزت و اجلال رسید
موکب خسرو خوبان که بر او باد درود

سومین روز ز شعبان چون برآمد خورشید
سومین شمس ولایت ز افق چهره گشود

روز میلاد همایون حسین ابن علی است
باد بر خلق جهان مقدم پاکش مسعود

میوه باغ رسالت، مه ایوان جلال
وارث تاج ولایت، شه اقلیم وجود

مظهر عزت و آزادگی و فضل و کمال
آیت غیرت و مردانگی و رحمت و جود

صولت حیدری از چهره پاکش پیداست
جلوه احمدی از نور جمالش مشهود

سینه گنجینه الطاف و عنایات و کرم
چهره آیینه آیات خداوند ودود

عصمت از فاطمه آموخت، شجاعت ز علی
صبر و احسان ز حسن، حُسن خصال از محمود

شاهکاری قلم لطف خداوند کشید
که بدین جامه ناچیز محال است ستود

همچو یوسف چو قدم بر سر بازار گذاشت
ماه مجلس شد و بر رونق بازار افتاد

کیست این کوکب تابان که پی تهنیتش
از طربخانه افلاک رسد بانگ سرود

کیست این غنچه خندان که زانفاس خوشش
هر دم آید ز فضا بوی خوش عنبر و عود

کیست این لاله خونین که زهفتاد و دو داغ
به فلک می‌رود از آه دل سوخته دود

این حسین است که از مهر جهان افروزش
محو خورشید جمالش شده ذرات وجود

این حسین است که لطفش کند آزاد ز بند
ملکی را که ز درگاه خدا شد مردود

این حسین است که در پیشگه حضرت حق
گاه در حال قیام است و گهی حال قعود

عاشقان را چو فتد دیده بر آن تربت پاک
اشک اندوه و غم از دیده روان است چو رود

نیست جز درگه او اهل ولا را مأمن
نیست جز کعبه او اهل صفا را مقصود

کرم و منزلتش را نبود هیچ شمار
شرف و مرتبتش را نبود هیچ حدود

کس به جز میوه توحید از آن شاخ نچید
کس به جز نکته توحید از آن لب نشنود

جلوه چون کرد در آفاق تجلی حسین بن علی
ظلمت کفر ز آئینه اسلام زدود

شام تاریک دلان شد ز فروغش روشن
کاخ بیدادگران شد ز قیامش نابود

چون گدا جبهه بر آن درگه شاهانه بسای
که در آن بارگه افکنده شهان سر به سجود

خسروا خسته دلان را به نگاهی بنواز
که بود عاشق مسکین به نگاهی خشنود

چون رسا کوی سعادت ز جهان برد کسی
که ره دوستی آل علی(ع) را پیمود

كیمیای اشك؛ سید جلال یاسینی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب بهشت و گلشن رضوان مزین است ،
امشب رواق منزل جانان مزین است.

امشب عرش وزمین برای جشن ،
غرق زیور و جبرئیل درآسمان
و زمین در حال صعود و نزول.
درهای آسمانی گشاده و بر بام عرش،
پرچم رحمت در اهتراز.
ملائک کمر به خدمت بسته
و در حال آمد ورفت.

شب است و زمین نور باران،
گویا خورشید هم منتظر است.
چشم بود و افق بی انتهای آسمان ،
گوش بود و نغمه بی پایان ملکوت .
خدایا ارض و سماء را چه شده
که اینگونه در هیجانند ؟

بیا دل را به گلستان مدینه ،
به خانه فاطمه ببریم .
اینجا چه خبر است که همه اهل بیت
جمع اند و منتظر؟!!

احمد و علی (علیهما السلام ) را بنگر
که چگونه چشم به فاطمه دوخته اند.
آه گوش کن صدای دلنواز نوزادی را نمی شنوی ؟

آری انتظار به پایان رسید
و دومین فرزند علی و فاطمه ( علیهما السلام )،
نور چشم پیامبر به دنیا آمد ،

ملائک را ببین که با آب کوثر
شستشویش می دهند .

آنطرف را بنگر حوران رضوان ،
حریر بهشتی آورده اند
تا فرزند فاطمه را با آن بپوشانند.

به راستی کدام دل است که از لبخند
چشمان نازنین و نگاه عرشی آن نوزاد ،
به تلاطم در نیاید ؟!
نبی کودک را به دامان گرفته ،
از عرش ندا می رسد که نامش را
" حسین "بگذار.

او را به سینه می چسباند ومی بوید.
شادی و شعف خانه علی (ع) را پر نموده،
ملائک ندا می دهند:
به به ازاین شکوفه باغ محمدی
به به ازاین چراغ فروزان احمدی

خوش آمدی حسین جان
که جان عالمی فدای نام تو باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میلاد ستارگان آسمان ولایت
حضرت امام حسین(ع) ،
حضرت امام سجاد (‎ع)
و حضرت عباس(ع)
بر شما مبارک باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آسمان‏ها را آراسته ‏اند.
پرچم‏های سبز و سرخ، در کوچه کوچه کهکشان،
با نسیم دلنواز صلوات به حرکت در می‏آیند و کاینات،
منتظر آمدن کسی است که نام مبارکش را بر تارک عرش آویخته اند؛ حسین!

مشتاق‏تر از تمام آسمانیان، آن‏که در کالبد روحانی خویش نمی‏گنجد،
جبریل علیه‏السلام است.

اوست که آغوش پرندین خود را به سمت نوازشش گشوده است.
امروز تمام آسمان را سرود «فتبارک الله» فرا گرفته است.
وه چه زیباست کودک زهرا علیهاالسلام !

وه چه زیباست میوه طاها!
گویی تبسمش آکنده از عطر سیب است؛
عطر سیبی که هنوز هم بهترین خاطره مدینه
و دل‏انگیزترین عطر پگاهان کربلاست.
چون نوری که از دل خورشید برآید.

قدم در عالم خاک می‏گذارد و آغازین شگفتی حضورش را با سجده
در برابر محبوب و حبیب خویش به تماشا می‏گذارد.

و لحظه‏ای بیش نیست که سر ارادت خاکستان
به آستان حضرت دوست نهاده است؛
سری که در نهایت، قربانی کوی او خواهد شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گویی تمام افلاکیان نامش را می‏دانند و مرامش را می‏ستایند!
گویی تمام عرشیان، از روز ازل منتظر تولّد او بوده‏ اند.

پرچم غیرت را در کویر نامردمی‏ها به اهتزاز درآورد!
او می‏آید از ازلی‏ترین نقطه آفرینش که چراغ هدایت باشد و کشتی نجات.

او می‏آید تا عاشورا به عظمت خویش ببالد.
او می‏آید تا کربلا، مشام جهان را با «عطر سیب» آشنا کند.

او می‏آید تا ولایت، اوج غریبانگی خود را حس کند.
او می‏آید تا صبر را، ایثار را، شهادت را... معنا کند.

او می‏آید تا کسی «غیرت دینی» را به فراموشی نسپارد.
می‏آید تا سفارش به امر به معروف و نهی از منکر بر زمین نماند.

آری، می‏آید، نقطه اوج رسالت و ولایت؛
نقطه ‏ای که قله کمال آدمی و نزدیک‏ترین فاصله با خداوند است؛
آنجا که حتی فرزند مانع این قرابت نمی‏شود!

مولا، ای عظمت شهادت!
چقدر نامت دلنشین است؛ حتی برای شهادت!

چیست پنهان در نامت که اشک را مجال تأمل و درنگ نمی‏دهد
و عشق را حیران عاشقانگی خویش کرده است!

مولای عاشقان جان باخته!
چقدر یادت برای عارف شدن مغتنم و نامت برای عاشق شدن زیباست!
کربلا تنها با تبسّم تو جان گرفت و عاشورا تنها با ترنم عاشقانگی ‏هایت نامی شد.

مولای عاشقان!
سلام بر تو باد تا واپسین روز آسمان و زمین!
میلادت مبارک!