می دانم تو آمدهای تا بفهمم خورشید چقدر کوچک است!
آمده ای تا شهابهای ثاقب ذکر بر جان دیو و شیاطین بنشیند.
آمدهای که تقدیر ملکوتی دستهایت بر سر غریبه های غمگین بنشیند.
امام صبور گریه ها و رکوع ها، امام مهربان سجده ها و سلوک ها،
سجاده ها دارند یاس می پاشند و گل محمدی؛ به برکت این که تقدیسشان خواهی کرد.
حالا که می آیی، بگو در عبای تو چندین هزار پروانه لانه دارند؟
بگو پرستوها از کدام اشاره سر انگشت تو به خورشید می روند؟
امروز می خواهم جواب همه
سؤالهای چشم هایم را از دستهای تو بگیرم.
ای کرامت جاری در ثانیه های آغاز!
می خواهم برای خودم قصه تولد مردی را بگویم
که با دُعاهای او هزاران بُلبل شیدا متولد می شوند.
می خواهم از آغاز مردی بگویم که وارث هزاران زخم است؛
امّا شکر، آستانه دست هایش را می بوسد.
می خواهم بروم یک گوشه دنج مسجد، صحیفه را باز کنم
و به شکرانه چهارمین امام اشراق سجده کنم.