مقدمات، حاكی از تظاهرات گسترده روز عاشورا بود.
خطبا و وعاظ طی دهه ی محرم گفتنی ها را بیان كردند
و روزنامه های دولتی هم به همراه رادیو سعی كردند،
آرامش حفظ شود و كمتر مردم به آگاهی هایی دست یابند.
از نظر این رسانه های گروهی، در كشور، خبری نبود. تمام تبلیغات
در اطراف نتایج رفراندوم و انقلاب سفید شاه دور می زد و ثمرات آینده ی آن،
یكی، بعد از دیگری شمرده می شد و به دهقان و كارگر و دیگر طبقات نوید
و بشارت زندگی مرفهی را می داد و از دین و مذهب و روحانیت به
عنوان ارتجاع و خطر ارتجاع و موانعی كه انقلاب سفید را تهدید می كند یاد می شد.
روز عاشورا ده ها هزار نفر از مردم كه در جریان دقیق مبارزه بودند،
با در دست داشتن عكس های امام با شعارِخمینی خدانگهدار تو،
ملت طرفدار تو، به خیابان های تهران ریختند.
محل اجتماع، مسجد و مدرسه حاج ابوالفتح در نظر گرفته شده بود؛
اما این مدرسه از صبح زود در محاصره ی پلیس قرار گرفت
ولی در اثر ازدحام جمعیت برای مراسم عزاداری و فریاد شعارهای ضد رژیم،
كنترل از دست پلیس خارج، و مسجد و اطراف آن
در اختیار مردم قرار گرفت و با شعار به راهپیمایی پرداختند.
تظاهر كنندگان، پس از عبور از سه راه امین حضور و سرچشمه، به میدان بهارستان رسیدند
و پس از نصب عكس امام، در این میدان به خیابان فردوسی رفتند و با نطق و خطابه،
انقلاب سفید شاه را محكوم ساختند و، سپس به سوی دانشگاه تهران حركت
و فریاد «خمینی بت شكن خدانگهدار تو» اوج گرفت.