ویژه نامه وفات جانسوز همسر عصاره هستی ، حضرت خدیجه علیهاالسلام

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

کوچه‏ های شهر را غمی سنگین فرا گرفته است.
فضای مکه گویی آکنده از اندوه است!

کعبه نیز چند روزی است بر فرشته‏ای لبخند نمی‏زند
و مگر می‏توان چهره نورانی رسول‏ خدا صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله را
گرفته و اندوهناک دید و بی‏ تفاوت بود؟!

وقتی شب پیش، یکی از اصحاب در کنار زمزم،
آهسته در گوش دیگری گفت:
«خدیجه همسررسول‏خدا صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله سخت بیمار است»،
زمزم گویی دیگر نمی‏ جوشید،اشک می ‏افشاند!

حتی سنگریزه ‏های حرم نیز دریافته‏ اند
دل رسول‏ خداصلی‏ الله‏ علیه‏ و ‏آله از چه لبریز غم است.

این رسول‏ خداست که از خان هبیرون می‏آید؛ چقدر شکسته شده!
آه، این قطرات اشک است که از چشمان آسمانی‏اش می‏ریزد؛ چه شده؟
خدای من، چه بر زبان زمزمه می‏کند؛

«انّالِلّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راجِعُونَ»

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

مادر معمای آفرینش



مگر می شود آسمان دل پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم
نگیرد و سیل اشکش به راه نیفتد؟!

او تنها یک همسر برای رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نبود،
که هم سرِّش بود، انیس و قرین غربت هایش بود. در عطش دعوت های نبوی
صلی الله علیه و آله وسلم ، چشمه های معنوی و مادی خود را به روی
پیام های تشنه و آسمانی محمد صلی الله علیه و آله وسلم گشود.

خدیجه علیهاالسلام با سلاح صبر و سپر امیدش به آینده روشن اسلام،
به مصاف زنان مکّه می رفت و آنها را از کویر سوزان دل و فقر
معنوی سرزمین جانشان باخبر می کرد؛

همان زنانی که در کوچه های شهر مادیّت، با خارهای سرزنش، پای
دل خدیجه را بارها و بارها زخمی کردند.

آن ها که با تیر ملامت و گوشه کنایه هایشان، گوشه های دل
او را مجروح کردند؛ خدیجه مال دار کجا،
و محمد صلی الله علیه و آله وسلم فقیر کجا؟!

مگر می شود آسمان دل محمد امین صلی الله علیه و آله وسلم
نگیرد و سیل اشکش به راه نیفتد؟

او خدیجه اش را از دست داد که غم رفتنش، رفت و آمد
پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم به میان مردم را کم رنگ کرده بود؛

تا جائی که آن سال، سال بی قراری و حزن رسول
خدا صلی الله علیه و آله وسلم ، (عالم الحزن) نام گرفت.

خدیجه علیهاالسلام تنها همسر پیامبر نبود؛
که مادر فاطمه علیهاالسلام ـ معمای خلقت افلاک ـ بود؛

کسی که بزرگ ترین هدیه و گوهر این جهانی و آن جهانی
را برای رونق بازار روشن گری، دریافت کرد

مگر می شود آسمان دل خاتم الانبیاء نگیرد؟!
مگر می شود سیل اشک پیامبر، از گوشه های چشمان نازنینش به راه نیفتد؟

محمدحسین قدیری

[mahdy30na]

با سلام و عرض تسلیت خدمت همه مومنین
رحلت ام المومنین خدیجه بنت خویلد سلام الله را خدمت سادات گرامی مخصوصا قطب عالم امکان تسلیت عرض میکنم

"گل بطحى"
اى دامنت دانشگه زهرا خديجه
اى همدم تنهايى طاها خديجه
نوشيده آب از چشمه ى چشم تو كوثر
اى باغبان شاخه ى طوبى خديجه
هستى فداى هستى احمد نمودى
هستى فداى هستيت بادا خديجه
زخم زبان بسيار از مردم شنيدى
اما نيفتادى دمى از پا خديجه
آموختى درس فداكارى به عالم
ارث از تو دارد زينب كبرى خديجه
روزى كه دندان پيمبر را شكستند
افروختى چون لاله ى صحرا خديجه
روزى كه زهرايت به كوچه خورد سيلى
بودى كجا اى محرم زهرا خديجه
روزى كه زهرا پشت در فرياد مى ‌كرد
اى كاش بودى ياورش آنجا خديجه

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دلدار رسول

کوچه پس کوچه های دلگیر مدینه را با پای دل می پویی.
خاطرت، با مهر بزرگ بانویی آمیخته است؛ «خدیجه».

با پای شوق، در کوچه های تاریخ قدم می زنی
و نشان از دوستان دیرین خدیجه می گیری؛

تو را به منزل پیرزنی به نام «اسماء بنت یزید» دعوت می کنند.
دق الباب می کنی و پای سفره خاطرات پیرزن نورانی می نشینی
و می پرسی و می شنوی و چه خاطرات تلخ و شیرینی...!

می پرسی پیامبر، چقدر به خدیجه علاقه مند بود؟
پیرزن سکوت می کند و به دوردست خیره می شود؛

انگار نسیم خاطره ای پرده های دلش را می لرزاند
و گوشه چشمانش را نمناک می کند.

آهسته لب می گشاید: «روزهای آخر عمر خدیجه، خدمت او رفتم؛
دیدم سخت محزون است و اشک می ریزد.

به او گفتم: خدیجه! چرا گریانی در حالی که از بهترین یاران
رسول خدا بودی و هر چه داشتی در راه دین خدا نثار کردی؟

خدیجه پاسخ داد: به حال خود نمی گریم!
به حال دخترم فاطمه می گریم که پس از من چه می کند.

خصوصا در شب زفافش که باید مادر یار و یاورش
باشد، مرا در کنار ندارد...

من گفتم: غمگین مباش! من در پیش خداوند با تو عهد می بندم
که اگر زنده بودم، در شب زفاف و عروسی فاطمه، وظیفه مادری
را به جای تو در حقش به انجام برسانم؛ خاطر خدیجه آرام گرفت...

سال ها بعد، در شب ازدواج فاطمه پس از اطعام و جشن
پیامبر همه زنان مهاجر و انصار را فرمود تا به خانه هایشان بروند.

آن گاه تا نگاهش به من افتاد، پرسید: مگر نشنیدی گفته ام را؟
عرض کردم: چرا یا رسول اللّه ، اما من با خدیجه عهد بستم
این شب را برای یاری و همراهی در کنار فاطمه بمانم
و ماجرایم با خدیجه را با او در میان گذاشتم.

با شنیدن نام خدیجه، اشک در چشمان پیامبر حلقه زد
و حضرت شروع به گریستن کرد.

به من فرمود: «تو را به خدا قسم، آیا تو به خاطر عهدی که
با «خدیجه» داشتی، اینجا ماندی؟ عرض کردم: آری یا رسول اللّه .

پیامبر در حق من دعا فرمود و شادمان شد و این گوشه ای
از عشق پیامبر به خدیجه بود...».

و تو در تمام زمان بازگشت از این سفر به اعماق تاریخ
غرق در عظمت و شکوه زنی می مانی که اشرف
مخلوقات عالم را این چنین دلبسته خود کرد.

روح اللّه حبیبیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وقتی که خاطرات شیرین تو را ورق می‏زنم،
تو را سرشار از عشق به رسول خدا۰ص) می‏بینیم.

از آن ثانیه که میهمان لحظه‏ های عشق عمیق تو
به محمّد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم شدم،
خودم را برای همیشه به پنجره محبت تو گره زدم.

خوش آن ساعتی که در من طلوع کردی
و مرا شیفته شخصیت گلبرگ‏های روح خویش ساختی
و من اسیر و مبهوت آبی بلند تو شدم!

این امانت و درستی محمّد امین صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم بود
که زبانزد خاص و عام شد و تو را نیز دامن‏گیر کرد
تا از این مهر لا یزال، تمام نجابت خویش را به پایش بریزی
و همدم پاکی و شرافت آن مرد آسمانی شوی.

غنچه محبوب الهی، حق پاکدامنی تو بود،
ای بانوی آفتاب!
سینه تاریخ، امین شبنم‏های توست
که به پای ترویج دین محمّد، از همه آنها گذشتی
و پیش‏کش آیین اسلام نمودی،
که شاید اگر ثروت فراوان تو
و مهر و مرهم‏ های بی ‏بدیل تو نبود،
رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم
در تبلیغ رسالتش رفیق توفیق نمی‏شد.

قارون‏های عرب، خواستار تو بودند،

امّا تو خواستار امانت و حیای
محمّد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم شدی؛
چه سرزنش‏ها که گل نازکِ خیال تو
از این پیوند مقدس، شنید که می‏گفتند:

چرا ثروتمندترین زن جهان عرب باشی
و با یتیم عبداللّه‏، عقد یگانگی ببندی؟

امّا تو، نه تنها چروک غم، پای جرأتت را نبست،
که در اوّلین حماسه، تمامِ غلامان خویش را به او بخشیدی
و تمام ثروت خود را در راه او جاودانه کردی.

چه مصیبت جانکاه و جراحت داغی است، زخم وفات تو.
برای روح نازک محمّد صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم !

حق بود اگر هیچ یک از همسران پیامبر
صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم به جلالت شأن تو نرسند
و مهر و محبت رسول خدا صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله‏ وسلم
نسبت به هیچ کدامشان به اندازه تو، بی‏اندازه نباشد

سید عبدالحمید کریمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدیجه علیهاالسلام ،

تجسم حقیقت و نماد مسلمان کامل،

و تسلیم محض خدا ورسولش بود.

وی که به تمام صفات والای انسانی آراسته بود،

از هیچ اقدامی در یاری رسول خدا کوتاهی نمی کرد و در این راه،

نه تنها اموال،

بلکه همه هستی خویش را در طبق اخلاص گذاشت.

وی باسلاح ایمان به حقیقت اسلام و تقوای الهی،

در برابر تندباد حوادث و سختی ها،

نستوه و پایدار ایستاد و ذره ای از اخلاص و ایمانش کم نشد.

سزاوار است امروز که روز وفات آن حضرت است،

اعمال و رفتار الهی اش را سرلوحه کارهای خود قرار دهیم

و از زندگی سراسر پربار ایشان،

درس جاودانگی بیاموزیم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا! به فاطمه صبر بده!
پیامبر،اندوهگین و افسرده،
اما لبریز از رضا و صبر، به خانه می‏آمد.

چشم‏های مبارکش هنوز نمناک از اشک بود
و دلش سوگوار فراق خدیجه؛ اما اکنون
به غم دیگری می‏اندیشید؛ غم تسلای دختر یتیم خدیجه.

آیا قلب کوچک فاطمه، تاب فراق مادر را دارد؟
در را که گشود، نگاه نگران و به در دوخته فاطمه بود که انتظارش را می‏کشید؟

فاطمه با دیدن پدر به سوی او دوید و خود را به اوچسباند:
مادرم کجاست؟ پدر! مادرم خدیجه کجاست؟
و این تنها سؤالی بود که مدام از زبان کودکانه دختر،
وجود رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله را آکنده ازاندوه می‏کرد.

لحظاتی نگذشت که جبرئیل نازل شد و عرضه داشت:
«ای رسول خدا! پروردگارت می‏فرماید سلام مرا به فاطمه برسان و بگو:
مادرت در خانه ‏ای بهشتی است که بند بند آن از طلا
و ستون‏هایش از یاقوت سرخ است و در کنارآسیه (همسر فرعون)
و مریم دختر عمران به سر می‏برد».

روح الله حبیبیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بعد از تو...


بعد از تو، ستاره های خانه پیامبر کم سو شدند.
آینه ها در غبار، به فراموشی رسیدند و مهربانی اشک شد.

عطر خوش بودنت، هنوز از دیوارهای خانه برمی خیزد
و مهربانی ات هنوز در آینه لبخند می زند.

هر طرف خانه که قدم می گذارد، چهره آشنای تو پدیدار می شود.
هر صبح، در این خانه، آفتاب با مهربانی های تو طلوع کرده
و عشق، با عطر نفس های تو جوانه زده بود.

حالا خزان در آستانه در ایستاده است تا غربت،
اتاق های پر از مهربانی تو را محاصره کند.

بی شک، بعد از تو غریب ترین مرد قریش، محمد صلی الله علیه و آله خواهد بود.
تو آمدی تا هم قدم و هم شانه شوی برای آخرین و والاترین پیامبران.

آمدی تا ستاره ها، لبخندهایت را رصد کنند
و کوچه ها، عطر قدم هایت را نفس بکشند.

بعد از رفتن تو، دوباره گرد یتیمی، چهره معصومانه
محمد صلی الله علیه و آله را می پوشاند و غربت و تنهایی،
بی درنگ او را در آغوش می کشد.

این روزها، روزهای دیرگذرند؛
روزهایی که تلخ می گذرند.
دیگر هیچ آوازی دل غمگین او را شاد نخواهد کرد.

می ترسم که تکان شانه هایش، شانه های اندوهگین خاک را بلرزاند.
بعد از تو، تحمل این روزهای دلتنگی و غربت در بین این
همه دشمن آشنا، سخت تر از پیش خواهد شد.

بعد از تو، باران ها، بوی چشم های پیامبر را خواهند داد.
بعد از تو، حتی پرنده ها سر پرواز نداشتند؛
چه برسد به این درخت هایی که سال هاست هم بستر پاییزهای رنگارنگ شده اند.

آفتاب، بعد از تو داغ تر از پیش خواهد تابید و عطش تکثیر خواهد شد.
بی شک، بعد از تو تشنگی سال های نیامده فراوان است.
بی شک بعد از تو، تنهایی پشت پلک های قریش جریان خواهد یافت.

بگذار تا همه ترانه های عاشقانه، به بدرقه تو بیاید.
بعد از تو عشق تنهاست؛ همچون پرنده ای که بی دانه،
پشت برف ها مانده است.

بگذار تا حنجره هامان بغض هایشان را برای تو
آواز کنند و آوازهای عاشقانه ما، از دوری ات اشک شوند!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بعد از تو، ستاره های خانه پیامبر کم سو شدند.
آینه ها در غبار، به فراموشی رسیدند و مهربانی اشک شد.

عطر خوش بودنت، هنوز از دیوارهای خانه برمی خیزد
و مهربانی ات هنوز در آینه لبخند می زند.

هر طرف خانه که قدم می گذارد،
چهره آشنای تو پدیدار می شود.

هر صبح، در این خانه، آفتاب با مهربانی های تو طلوع کرده
و عشق، با عطر نفس های تو جوانه زده بود.

حالا خزان در آستانه در ایستاده است تا غربت،
اتاق های پر از مهربانی تو را محاصره کند.

بی شک، بعد از تو غریب ترین مرد قریش،
محمد صلی الله علیه و آله خواهد بود.

تو آمدی تا هم قدم و هم شانه شوی
برای آخرین و والاترین پیامبران.

آمدی تا ستاره ها، لبخندهایت را رصد کنند
و کوچه ها، عطر قدم هایت را نفس بکشند.

بعد از رفتن تو، دوباره گرد یتیمی،
چهره معصومانه محمد صلی الله علیه و آله را می پوشاند

و غربت و تنهایی، بی درنگ
او را در آغوش می کشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدیجه یعنی
کاشانه ایمان در تنگنای دوران.
پروازش تلخ‌ترین حقیقتی است که امشب گلوی عالم را خواهد فشرد.
با کوچ تو ای بانو!
دیگر هیچ کاروانی در بیابان دل‌ها، بی‌شوقِ کعبه یادت قدم نزد؛
که استواری امروزِ بنای دین،
از برکت خشتِ نخستینِ توست،
السّلام علیک ای نور کبری ای نیّره عظمی!