عالم در خواب بود .دل ها خالی از عشقهنوز تهمت رسوایی در سینه ای نبود ، آخر گندمی نبود ، آدمی نبوددریای رحمت بود و بسفرشته لاف تسبیح می زدو عرش به بزرگی اش فخر داشتهشت بهشت به زیبایی شان می بالیدندهیچکس در خاک نظر نمی کرد.خدا بی مشورت با فرشته ها ، آدم را خلیفه کرد و در دل او نور عرفان نشاند .نوری که خورشید در برابر آن چون شمع است.خدایا این چه دردی است در صدف تن آدمی که آرام و قرار از فرشتگان گرفت و به پرستش شان وا داشت و تو با آتش غیب آنها را سوزاندی که شما نمی داتید ، آنچه من می دانم :چراغی در سینهء آدمی افروخته ام که شما پیشاپیش او چاکرانید، سجده اش کنید.پیمان خدا با آدمی تا خوردن گندم بودسال های گریه از راه رسید و این تاوان عشق در سینهء آدمی بود .وقتی جمال معنی بر او کشف شد هشت بهشت در نظرش رنگ باختند .و او تهمت عشق را به جان خرید و در حلقه< دام بلا گرفتار آمد .در بهشت راحتی بود و بس اما آدمی نشانه تیر شرف خدا قرار گرفت و با تنی از خاک و چند کلمه به زمین آمد .برترین آدم یک لحطه بی غم نماند تا آنجا که آه کشید : "هیچ پیغمبری به اندازهء من آزار ندید "فورا از جانب پروردگار ندا امد که " زهر ها بر مشاهدهء ما نوش کن !و پرده ها از راز چنین فرو افتاد .در بهشت بدی جایی نداشتپس خوب بودن فرشته ها کاری نداشت .شرف انسان روی زمین در این است که بدی هست اما او مثل فرشته ها خوب می ماند.
نقل قول
