غربتِ امام (ع) در بین عدّهی دیگری مشهودتر و ناگوارتر است.
این عدّه، اقلّیتی هستند که خدایمنّان، امام زمان(ع) را به آنها شناسانده است
و آنها میدانند که آن حضرت، حجّت خدا است، و به آن اذعان دارند،
لذا در زمرهی شیعیان قرار میگیرند، ولی قلباً قدر شناس حضرتش نیستند.
این افراد اندک، مهمانانی هستند که میزبان و ولیّ نعمتِ خود را میشناسند،
امّا متأسّفانه غالباً او را مورد بیمهری قرار میدهند.
و شکرحضرتش راـ چنان که باید و شاید ـ ادا نمیکنند.
بدین ترتیب، غربتِ این ولّی نعمت،
یک امر کاملاً اختیاری و به معنای قدرناشناسی
از وجود ایشان است.