ویژه نامه ولادت با سعادت آقا امام رضا علیه السلام* یا ضامن آهو*

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قبله دل های شیدا

قبله ای که مغناطیس دل های شیفته «ولایت» است، در «خراسان» است.
«غریب طوس»، امروز آشنای هر دور و نزدیک
و کوچک و بزرگ است.

«علی بن موسی»، هشتیمن قبله ای است که بهانه عشق ورزیدن
و دوست داشتن و گریستن است.

«سلطان خراسان»، بر دل های محبّان حکومت می کند.
سرزمین طوس، اینک «طور»ی است که میقات هزاران موسای کلیم است.

خراسان، قبله هشتم است و معبد دل های شیدا.
درخت ایمان و ولایت، در این مرز و بوم،
از چشمه سارمزارش سیراب می شود؛

هر دلی مشهد یقین می شود؛ هر خانه ای کانون ولایت می گردد
و سرزمین طوس به وسعت ایران گسترده می شود.

کوی رضا(ع) مأمن جان های فریفته و پناهگاه دردمندان
و دلسوختگان است.

طوس، مدینه دیگری است که پاره ای از پیکر رسول مدنی در آن آرمیده است.
سلام بر آن آشنای غریب، و غریب آشنا!

جواد محدثی

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

امشب دلم هوس پرواز دارد
تا در اين راه بندان آسمان
مسافر حرمي شوم
که خورشيد هميشه در آنجا پرتو افشاني مي کند

مشهد ، گنبد ، گلدسته
و کبوتران هميشه در پرواز
مي خواهم بر لب پنجره اي بنشينم که هميشه گشاده است
و عطر دل انگيز اسپند و عود را استشمام کنم

مي خواهم از دلتنگي هايي بگويم که راه نفسم را بند آورده
مي دانم براي زيارتت
نياز نيست دست هايم را به پنجره فولادت گره بزنم

دور دور هم که باشم
يقين دارم
در ميان آنهمه همهمه زائرانت
صدايم را مي شوني

به رسم هميشگي
دست بر روي سينه ام مي گذارم و مي گويم

سلام بر تو
اى على بن موسى الرضا(ع)
اي الشمس الشموس
اي آقاي عطوف
اي امام رئوف...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سلام ای صبح آرامش آهوان و ای ستاره روشن سرزمین های گمشده آسمانی؛
سلام ای درخت بارور که امروز از آستانه آینه ها سر بر می آوری
و در حریم رضای خداوندی قد می کشی؛

سلام ای آشوب خواب های مأمون و مأمونیان که امشب در
چشمه های آرام قنوت متولّد می شوی؛

سلام ای قرائت گر کلمات مرتفع وحی در فرودگاه جان های کوتاه؛
سلام ای روشنای چشم مشتاقان در شب
بی نور ستم وای تقدس ثانیه های دعا؛

سلام ای مولود مبارک...

می خواهم در آستانه دیدارت، در پیشواز چشم های مهربانت
در کلام روشن گلستانه معرفتت، در ملاقات تنهایی و شکوهت
گل های شوق را پرپر کنم و در آن همه نسیم که از سمت
مهربان نگاهت می وزد، دامن رها کنم.

می خواهم لرزش اشک هایم را بر آستانه فرود ببینی و نگاه
شوقناکم را در پیش پای خویش فرو نکنی.

می خواهم مرا به خویش بخوانی و در جذبه های گاه و بی گاهت مهمان کنی؛
می خواهم درخت باشم تا سایه ای بر مسیر عبورت به طوس بسازم،
یا آب باشم و درشتناکی تشنگی را از جان مسافر خسته طوس بزدایم.

سلامت می کنم و درودت می فرستم ای هشتمین اشتیاق بزرگ من؛
سپاست می دارم ای مولود تازه تاریخ ساز که کلمه های بزرگ
را به تفسیر خواهی نشست و جان های مؤمن را پر فروغ تر
خواهی ساخت و به آنچه در حصارها و دیوارها می گویندت
سر فرونخواهی آورد و در بی پناهی، پناه آهوان خواهی بود؛

سلامت می کنم و در وطن جاودانه محبّتت رخت می افکنم.
ای حجّ اصغر وای کعبه نزدیک تر از حجاز؛

سپاس می دارم و اشک می ریزم اشتیاق تولّدت را که در
غربت، پناه غریبانی و درخت ها بر آستانه پاکی ات تنفّس می کنند
و جان های مشتاق پروانگان حریم روشن تواند؛

سلامت می کنم ای مولود ذی القعده؛

ای جان خجسته،

ای رضایت بزرگ الهی، ای رضا...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خبر آمدنت، ستاره ها را به رقص در می آورد
ماه دف می شود در دستان شب تا آمدنت را جشن بگیرد آسمان.

خورشید هر صبح فرش گام هات می شود.
تو معدن نوری که از زهدان نور متولد شده ای
پا بر خاک گذاشتی تا خاک، بار دیگر زنده شود، برای بار دهم.

دهمین نور محض پا به زمین می گذارد، زمین فخر می کند به آسمان،
قدمگاهت، محل رویش گل های آبی عشقند.
ستاره می روید از جای قدم هایت.

تو پا بر زمین می گذاری و آسمان، بوسه بر خاک می زند.
تو پا بر خاک می گذاری و خاک، سجده گاه عرش می شود،

تو پا بر خاک می گذاری و افلاک، پیش پایت به خاک می افتد.
آسمان، خاکساری اش را در گوش بارها فریاد می زند.

بارها، عطر پیراهنت را شهره شهر کشانده اند
بر تن درخت ها که این چنین میوه هایشان طعم
طراوت ازلی را به کام جان می آورند.

نسیم، دلتنگ عطر آسمانی توست،
نسیم، واحه واحه به دنبال طراوت سبز تو جاری ست؛
نرم و ملایم.

با کدام زبانِ تبسم نازل می شوی؟
کدام ساعت، آمدنت را شتاب نمی گیرد و ثانیه هایش
ضربان گام هایت را شماره نمی کنند؟

آمدنت چقدر باشکوه است!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

پروانه ها، بال زنان و شادی کنان، شاعرانه ترین پروازشان
را بر گرد شمع شبستان هشتم دنیا، آغاز می کنند.

خورشید، شور و التهاب شگفتی را در وجود خویشتن احساس می کند.
ماه، از همیشه زیباتر می شود و نگاهش را میهمان سرور
و سرسبزی می سازد.

درختان با خرسندی به سیمای آفتاب می نگرند و
به شادمانی می پردازند. کاینات غرق نورند.

فرشته ها و آدمیان مسرورند. همگان مشتاق طلوع روی اویند.
همه می خواهند سیب خوشبوی وجود او را ببویند.

همه می خواهند شکفتن گل والای وِلا را در دنیا ببینند
و گلبرگی از نور و نوازش و شفاعت او بچینند.

آری، ای سید گل ها، ای مولا، ای سبزه زار سر زندگی
و صفا، ای علی بن موسی الرضا علیه السلام
قدوم پاک تو، حضور همه زیبایی ها را بیمه می کند.

دست های مهربان لطف تو، برترین سایه بان دل ها
و دیده های ماست.

ای امام، خجسته میلاد روشنایی بخش تو
بر همه هستی مبارک و فرخنده باد.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شناور در میان امواج ارادت



در حریم حرمش، بوی گلاب می آید و این همه دست خواهشمند
که کشیده شده به سمت پنجره ای با هزاران روزنه به سوی این کرامت محض.

بوی گلاب می آید؛ درست مثل همان روزی که دیوارهای خانه را
شاخ و برگ درختانی که بر سر ریشه های نو قد کشیده اند، پوشانده بود
وخوشه های روشنی از آسمان ها، آویزان شده بود.

و تا چشم کار می کرد، سیاره بود که بر مدار تازه ای می چرخید و تا
چشم کار می کرد، پنجره مشبک طلایی بود که از غرفه های بهشت به سوی
زمینیان گشوده بود، تا طراوت یک بهار بهشتی را بر اندام تاول زده خاک بگستراند.

گلابدان ها پُر می شد و خالی می شد.
دشت پر شده بود از غزالانی چشم به راه ضامن آهو، بر
شانه های عرش، کبوتران جَلد حرم، تکیه زده بودند.

مردانی که پوستین بر تن پاره کرده بودند از فرطِ شکم سیری، باور
نداشتند که به زمین سخاوت بی دریغ دیگری کرامت شود، تا دست های
خواهشمند را، هیچ گاه پس نزند، حتی اگر آستین دریده ترین دست روزگار باشد.

اصلاً چه کسی می دانست که آسمان سخاوت، نصیب این خاک شود؟
آقا! اگر چه «غریب الغربا»یت می گویند، اما در این سرزمین، در
میان امواج ارادت و عشق دل های پاک، شناوری.

صدای نقاره در حرم پیچیده است.
آنها که همه وجودشان را به مشبک های صریحت دخیل بسته اند
و حلقه بندگی شان، انگشتان گره خورده به قامت سبز ضریح است

در این سمفونی ملکوتی، به سماع عشق می نشینند.
آقا! نیازم را می دانی؛ سرشارم کن.



مهدیه ورزنده