ویژه نامه شهادت امام محمد باقر علیه السلام *پاسدار علوم آل محمّد*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كسی كه بود شكافنده‌ی تمام علوم
هزار حیف كه از زهر كینه شد مسموم

سر تو باد سلامت یا رسول ‌الله
وصّی پنجم تو كشته شد، ولی مظلوم

گهی به زخم زبان قلب حضرتش خستند
گهی به خانه‌اش از كینه خصم برد هجوم

بسان مادر و آباء رنج دیده‌ی خویش
همیشه بود ز حقّ و حقوق خود محروم

به غربت علی و خاندان او سوگند
امام ما ز جهان رفت با دلی مغموم

هماره قصه مظلومی‌اش به خاك بقیع
بود ز غربت قبرش برای ما معلوم

ز دردهای نهانی كه بود در دل او
كسی نداشت خبر غیر خالق قیّوم

حیات او همه با درد و رنج و غصه گذشت
كه بود ظلم به اولاد مصطفی مرسوم

نه طاقت است زبان را به وصف غم‌هایش
نه قدرت است قلم را كه تا كند مرقوم

بگو به امت اسلام، این سخن (میثم)
به مرگ حضرت باقر یتیم گشت علوم

غلامرضا سازگار

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

محمد بن منکدر یکی از صوفیان مدینه گوید:

در یکی از ساعات بسیار گرم به یکی از نواحی مدینه رفتم ،
محمد_بن_علی را دیدم که با بدن فربه بر دوش دو نفر
از غلامان خود تکیه کرده است .

نزد خود گفتم : بزرگی از بزرگان قریش است که
در این هوای گرم در طلب دنیا حرکت می کند .

می روم و او را نصیحت می کنم نزدیک رفتم و سلام کردم ،
او هم در حالی که عرق کرده بود و نفس می زد جواب سلام مرا داد.
عرض کردم : بزرگی از بزرگان قریش در این ساعت و با این حال
در طلب دنیا حرکت می کند؟

اگر در این حال مرگ تو فرا رسد چه خواهی کرد؟
حضرت خود تکیه به دیوار داد و گفت :
به خدا سوگند اگر مرگم در این حال فرا رسد
در حالی فردا رسیده است که در اطاعت از خداوند تعالی به سر می برم

که می خواهم با سعی و تلاش خود را از نیازمندی به تو
و دیگران حفظ کنم و این ترسی ندارد،
ترس من باید از آن جهت باشد که مرگم در حال معصیت فرا رسد.

عرض کردم : خداوند تو را مورد رحمت خود قرار دهد
خواستم تو را موعظه کنم اما تو مرا موعظه کردی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هوای گریه دارم؛بگذار فرو شکنم،
بگذار کاروان دل را در این غربتِ جانکاه،
همراه سازم با اشک و نغمه‏ های سوزناکم را در گوشِ افلاکیان بخوانم.

به هر سو می‏نگرم، آخرین روزشمار خاموشی شمع است
و پروانگان، در حالِ طوافند.

آقاجان! تازه چشم‏هایم تو را باور کرده بودند؛
چشم‏هایِ نابینایی که جز جمالِ دل‏آرای تو، هیچ نمی‏دید.

پیشوای پنجم! شمع‏ها را به یادِ تو هر غروب روشن می‏کردم
و گُل‏ها را سحر به عشق تو آب می‏دادم.

ای زیباترین واژه‏ ی من!
آمدی و پرده‏ ی نادانی را کنار زدی
و اینک با رفتنت، مرا در غم نشاندی.

بی تو، پرنده‏ ها نمی‏ خوانند
و نسترن‏ها به طراوت نمی‏ نشینند.

بی‏ تو، دریاها طوفانی‏ ترین لحظات را سپری می‏کنند
و موج‏ها بهانه‏ ای برای رقصیدن ندارند.

ای امام مظلوم وای پیشوایِ معصوم!
در این فضایِ تیره،روحِ پر اندوهم را،
امیدوارانه راهی حریم پاکت نموده ‏ام؛
تا شاید در این لحظات،پیوندِ دست‏های متبرکت را
با نور به نظاره بنشینم.

مرا لبریز از صفا کن، که صفای نورانی‏ات،
هرگز از خاطرم نمی‏رود.
تو امشب به خوابِ ابدی می‏روی،
شهادت را بوسه می‏زنی، در آغوش می‏فشاری؛

بگذار گریه کنم، بگذار بغضم را بشکنم
و در دلتنگ‏ترین لحظه‏ ام بگریم!

پروانه‏ ی دلم را آورده ‏ام تا به دور شمعِ جمالت بسوزانم
و گُل امیدم را با تو زیباتر نمایم؛ ای فانوس شب‏های ظلمانی!
رفتنت چه دلگیر بود! تو همواره زنده ‏ای؛
مگر می‏شود خورشید بمیرد؟!!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت مظلومانه شاهد لحظه های تب آلود عاشورا

یادگار روزهای آمیخته با و عشق و اشک و عطش

تندیس خورشید، اسوه سجایای اخلاقی، مظهرکرامت

شکافنده ی دریای علوم ، پایه گذار انقلاب فرهنگی

پنجمين کوکب آسمان امامت وناخداي کشتي هدایت

حضرت محمـد بن علي ٬ امـام باقـر علیه السلام

بر شیعیان وسوگواران آن امام همام تسلیت باد!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمین، سوگوار است،

پروانه‏ ها به کوچه آمده ‏اند تا در آتش فراغش بعد از این خاکستر شوند،

سینه ‏ها تاب حجم سنگین اندوهش را ندارند و پشت آسمان از این داغ، شکسته است...

شهادت پنجمین قافله سالار شیعیان پارسا، حضرت امام محمّد باقر علیه السلام بر تشنگان معرفت دوست تسلیت باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خبر از حکومت‏ بنی ‏عباس


امام باقر علیه السلام سال‏ها قبل از روی کار آمدن بنی‏ عباس، خبر خلافت آنان و چگونگی آن را به منصور دوانقی داد.

ابو بصیر واقعه را چنین گزارش می‏کند:

در حضور امام باقر علیه السلام در مسجد رسول خدا صلی الله علیه و آله نشسته بودیم و این در روزهایی بود که حضرت سجاد علیه السلام تازه به شهادت رسیده و قبل از زمانی بود که حکومت ‏به دست فرزندان عباس بیفتد.

در این هنگام دوانیقی و داود بن سلیمان به مسجد داخل شدند. با دیدن حضرت باقر علیه السلام، داود تنها به نزد امام باقر علیه السلام آمد، آن حضرت از او پرسید: چرا دوانیقی این جا نیامد؟ داود گفت: او جفا می‏کند و سخت تنگدست و پریشان است.

امام باقر علیه السلام فرمود: روزها می‏گذرد تا آن گاه که وی بر مردم حکومت می‏کند. او بر گرده مردم سوار می‏شود و شرق و غرب این دیار را تصاحب می‏کند و طول عمر نیز خواهد داشت.او آن چنان گنجینه‏ ها را از اموال انباشته می‏کند که قبل از او کسی چنین نکرده است. داود بن سلیمان این خبر را به منصور دوانیقی رسانید. دوانیقی با دستپاچگی تمام به نزد امام آمد و عرضه داشت: جلال و عظمت ‏شما مانع شد که در محضر شما بنشینیم! و بعد با اشتیاق تمام از امام باقر علیه السلام پرسید: این چه خبری است که داود به من داد؟

امام باقر علیه السلام، فرمود: آنچه گفتیم پیش خواهد آمد.
دوانیقی: آیا حکومت ما پیش از حکومت‏ شماست؟
امام علیه السلام: بلی.
دوانیقی: آیا پس از من یکی دیگر از فرزندانم حکومت می‏کند؟
امام علیه السلام: بلی.
دوانیقی: آیا مدت حکومت‏ بنی‏ امیه بیشتر است ‏یا مدت حکومت ما؟
امام علیه السلام: مدت حکومت ‏شما.

امام باقر علیه السلام در ادامه فرمود: فرزندان شما این حکومت را به دست می‏گیرند و چنان با حکومت‏ بازی می‏کنند که بچه‏ ها با توپ بازی می‏کنند. این خبری است که پدرم به من داده است.


هنگامی که منصور دوانیقی به حکومت رسید از پیشگویی امام باقر علیه السلام در شگفت ماند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای آسمان،
ای همسفر با اشک‏هایم!
سر می‏گذارم روی زانو
سرشار از مرثیه ‏هایم!

با من بگو از غربت شهر مدینه
از عطر تربت‏ های آذین گشته با اشک
از داغ ‏های گرم روییده به هامون
از کهکشان‏ هایی که امشب داغدارند
از سینه ‏هایی که در آن پیچیده ناله.

امشب هوای بقیع دارم؛
هوای غریبانه غربت؛
تا تصویر اندوهم را، در اشک ریزانِ ستاره‏ها نظاره کنم.

امشب دلم سرشار اندوه است؛
گویی شام غریبان است و من،
غریبانه در نگاهِ خیمه‏ ها، آب می‏شوم.

مولاجان، ای معلم عطوفت،
مهر، جهاد و شهادت وای شکافنده ‏ی هسته ‏ علوم!
چقدر سخت است، یادآوری رنج‏هایت؛
از مدینه تا کربلا، از کربلا تا مدینه!

آه! از مردمانی که طاقتِ شکوهمندی‏ات را نداشتند
و به آفتاب جمالت، رشک می‏بردند.

اگر نبود وجودِ نازنین تو،
ابرهای تیره‏ی انحراف، آسمان اسلام را می‏پوشاندند
و گلستان شریعت نبوی صلی‏ الله ‏علیه ‏و‏آله‏ وسلم ،
به کویری سترون مبدل می‏شد.

مولاجان!
اگر نبود جویبار غایتت،
جهل و خرافات، بر گستره‏ ی سبز زمین ریشه می‏دوانید.

تو بودی، که چلچراغ تمدن اسلامی را،
بر شاهراه حقیقت آویختی و از سر ریز انوار الهیِ علومت،
دل‏های مصفّا، به آفتاب رسیدند.

تو بودی، مولاجان!
که آیینه‏ ی تمام نمای شریعت شدی؛
تا پویندگان معرفت، نظاره‏گر قامت حقیقت باشند؛
حقیقتی که سرچشمه از کوثرعلوی گرفته و تا بی‏نهایت،
تا آن‏سوی ابدیت، جاری است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مولای من، ای باقر علوم آسمانی،
ای حجت خداوند وای مظلوم‏ترین فریاد تاریخ!
کاش، شمعی بر مزار غربت و تنهایی‏تان می‏شدم؛

شامگاهانی که خورشید، از سر مزارتان می‏گذرد
و با شفق دیدگانش،به غبارروبی می‏پردازد.

چقدر غروب‏های بقیع دلگیر است!
با آن غربت و تنهایی که از بیت الاحزان زهرایی‏ات می‏تراود.

مولاجان!
امشب دل شکسته ‏ی ما را،به عنایتی بنواز ...


صلی الله علیک یا مولای یا محمدبن علی ایها الباقر یابن الرسول الله

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حضرت امام محمد باقر ( ع ) 19 سال و ده ماه پس از شهادت
پدر بزرگوارش حضرت امام زين العابدين ( ع ) زندگى كرد
و در تمام اين مدت به انجام دادن وظايف خطير امامت ,
نشر و تبليغ فرهنگ اسلامى , تعليم شاگردان ,
رهبرى اصحاب و مردم ,
اجرا كردن سنتهاى جد بزرگوارش در ميان خلق ,
متوجه كردن دستگاه غاصب حكومت به خط صحيح رهبرى
و راه نمودن به مردم در جهت شناخت رهبر واقعى و امام معصوم ,
كه تنها خليفه راستين خدا و رسول ( ص ) در زمين است ,
پرداخت و لحظه اى از اين وظيفه غفلت نفرمود .

سرانجام در هفتم ذيحجه سال 114 هجرى در سن 57 سالگى
در مدينه به وسيله هشام مسموم شد و چشم از جهان فروبست .

پيكر مقدسش را در قبرستان بقيع
- كنارپدر بزرگوارش -
به خاك سپردند .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امام باقر علیه ‏السلام :

با مردم نیكوتر از آنچه دوست دارید با شما سخن بگویند، سخن بگویید .

(بحارالأنوار: 68/152)

شهادت امام محمد باقر علیه السلام، چشمه جوشنده علم و حکمت، بر شیعیان حقیقت جوی او تسلیت باد.