ویژه نامه عید فرخنده قربان * روز اثبات عشق و تسلیم *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای عزیزان به شما هدیه ز یزدان آمد
عید فرخنده ی نورانی قربان آمد

حاجیان سعی شما شد به حقیقت مقبول
رحمت واسعه ی حضرت سبحان آمد

عید قربان به حقیقت ز خداوند کریم
آفتابی به شب ظلمت انسان آمد

جمله دلها چو کویری ست پر از فصل عطش
بر کویر دل ما نعمت باران آمد

خاک میسوخت در اندوه عطش با حسرت
نقش در سینه ی این خاک گلستان آمد

امر شد تا که به قربانی اسماعیلش
آن خلیلی که پذیرفته ز رحمان آمد

امتحان داد به خوبی بخدا ابراهیم
جای آن ذبح عظیمی که به قربان آمد

آن حسینی که ز حج رفت سوی کرببلا
به خدا بهر سر افرازی قرآن آمد

سید محمدرضا هاشمی زاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عيد سعيد «قربان»، جشن «تقرب» عاشقان حق

روز به قربانگاه بردن اسماعیل نفس به مسلخ دوست

روزقرار گرفتن بر اوج قله بندگي وایثار

روز سرافرازی ابراهیم در آزمون بندگی

بر پیروان آئین ابراهیمی مبارک باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حکمت انجام قربانی،

تقرب و تعالی قربانی کننده
و تقوای او به سوی خداست؛

چرا که بنا به فرموده خداوند، از پوست
و گوشت قربانی چیزی به خدا نمی رسد
و در واقع آنچه قبول می شود، تقواست.

بنابراین، قربانی آن گاه مورد پذیرش حق تعالی است
که با تقوا و نیت خالص و پاک انجام شده
و روح این عمل تقرب به خدا باشد؛
چرا که هیچ عملی بدون تقوا پذیرفته نیست.

از سوی دیگر، عملی که همراه با تقوا باشد،
ولی عمل کننده آن در غیر این عمل،
تقوای الهی را رعایت نکند،

اگر چه این عمل از او پذیرفته است،
اما آن گونه که شایسته است،
مورد پذیرش قرار نمی گیرد؛

زیرا خداوند عملی را می پذیرد که
همه مراتب وجودی و شئون عامل آن،
چه در این عمل و چه در اعمال دیگر بر پایه تقوا باشد.
حقیقت قربانی نیز تقواست،نه گوشت و خون آن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«اشْهَدِی ذَبْحَ ذَبِیحَتِكِ فَإِنَّ أَوَّلَ قَطْرَةٍ مِنْهَا یَغْفِرُ اللَّهُ بِهَا كُلَّ ذَنْبٍ
عَلَیْكِ وَ كُلَّ خَطِیئَةٍ عَلَیْكِ (إِلَى أَنْ قَالَ) وَ هَذَا لِلْمُسْلِمِینَ عَامَّةً»


رسول خدا صلی الله علیه و آله به دخترش فاطمه علیها السلام فرمود:

قربانی کردنِ قربانیِ خود را مشاهده کن؛ زیرا با اولین قطره [خون] آن،
خداوند تمامی‌گناهانی که بر تو هست و تمام خطاهایی که بر ذمّه ‏ات می‏باشد
را می‌بخشد؛ آن‏گاه ادامه داد: و این پاداش برای تمامی‌مسلمانان است.


وسائل الشیعه ج14، ص151.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سینه مشعر، دل حرم، میدان دید ما مناست
گر ببندی لب ز حرف غیر، هر حرفت دعاست

غم مخور گر گم شدی یا خیمه را گم کرده‌ای
سیر کن تا بنگری گم‌گشته ی زهرا کجاست

لحظه‌ای آرام منشین هر که را دیدی بپرس
یار سوی مکه رفته، یا به صحرای مناست؟

حیف یاران در منی رفتم ندیدم روی او
عیب از آن رخسار زیبا نیست، عیب از چشم ماست

حاجیان جمعند دور هم به صحرای منا
حاجی ما در بیابان در مسیر کربلاست

حاجیان کردند دل را خوش به ذبح گوسفند
حاجی ما ذبح طفلش پیش پیکان بلاست

حاجیان سر می‌تراشند از پی تقصیرشان
حاجی ما هم چهل منزل سرش برنیزه‌هاست

حاجیان دست دعاشان بر سما گردد بلند
حاجی ما از بدن دست علمدارش جداست

حاجیان را هست یک قربانی آن هم گوسفند
حاجی ما هم ذبیحش جمله تقدیم خداست

حاجیان را از هجوم زائرین بر تن فشار
حاجی ما سینه‌اش از سم اسبان توتیاست

خوش بود «میثم» همیشه سوگواری بر حسین
حاجی آن باشد که اشکش هست جاری برحسین

استاد حاج غلامرضا سازگار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دل سفر کن در منا و عید قربان را ببین
چشمه‌های نور و شور آن بیابان را ببین

گوسفند نفس را با تیغ تقوی سر ببر
پای تا سر جان شو و رخسار جانان را ببین

سفره ی مهمانی خاص خدا گردیده باز
لاله ی لبخند و اشک شوق مهمان را ببین

دیو نفس از پا درافکن، سنگ بر شیطان بزن
هم شکست نفس را، هم مرگ شیطان را ببین

تیغ در دست خلیل و بند در دست ذبیح
حنجر تسلیم بنگر، تیغ بران را ببین

کارد تیز و دست محکم، حلق نازک‌تر ز گل
پای تا سر چشم شو، اخلاص و ایمان را ببین

خاک گل انداخته از اشک چشم حاجیان
در دل تفتیده ی صحرا، گلستان را ببین

گریه و اشک و دعا و توبه و تهلیل را
رحمت و لطف و عطا و عفو و غفران را ببین

آتش گرما گلستان گشته چون باغ خلیل
در دل صحرا صفای باغ رضوان را ببین

روی حق هرگز نگنجد در نگاه چشم سر
چشم دل بگشا جمال حی سبحان را ببین

خیمه ی حجاج را با پای جان یک یک بگرد
آتش دل، سوز سینه، چشم گریان را ببین

دل تهی از غیر کن تا بنگری دلدار را
سر بزن در خیمه‌ها شاید ببینی یار را

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا!
به که واگذارم می کنی؟
به سوی که می فرستی ام؟
من به سوی دیگران دست دراز کنم؟
در حالی که خدای من تویی و تویی کارساز و زمامدار من.


وقتی که راه ها و مذهب ها با همه ی فراخی شان مرا به عجز می کشانند
و زمین با همه ی وسعتش بر من تنگی می کند و ….

اگرنبود رحمت تو بی تردید من از هلاک شدگان بودم
واگر نبود محبت تو بی شک سقوط و نابودی تنها پیشروی من میشد.

ای آنکه:
در بیماری خواندمش و شفایم داد.
در جهل خواندمش و شناختم عنایت کرد.

در تنهایی صدایش کردم و جمعیتم بخشید.
در غربت طلبیدمش و به وطن بازم گرداند.
در فقر خواستمش و غنایم بخشید.

اکنون باز گشته ام.
باز آمده ام با کوله باری از گناه و اقرار به گناه.
پس تو در گذر ای خدای من! ببخش

معبود من!
چه می توانم بکنم؟ وقتی که این کوله بار زشتی و گناه با من است ؟!

انکار؟!
چگونه و از کجا ممکن است و چه نفعی دارد وقتی که
همه ی اعضا و جوارحم به آنچه کرده ام گواهی می دهند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایا!
از خیمه گاه رحمتت بیرون مان مکن.
از آستان مهرت نومیدمان مساز.
آرزوها و انتظارهایمان را به حرمان مکشان.

از درگاه خویشت ما را مران.
ای خدای مهربان!
بر من روزی حلالت را وسعت ببخش.

و جسم و دینم را سلامت بدار.
و خوف و وحشتم را به آرامش و امنیت مبدل کن.
و از آتش جهنم رهایم ساز.

خدای من!
اگر آنچه از تو خواسته ام عنایتم فرمایی ,
محرومیت از غیر از آن زیان ندارد.

و اگر عطا نکنی هر چه عطا جز آن منفعت ندارد.
یا رب! یا رب! یا رب!

خدای من!
تو چقدر به من نزدیکی با این
همه فاصله ای که من از تو گرفته ام.


خدایا!
کور باد چشمی که تو را ناظر خویش نبیند.
کور باد نگاهی که دیده بانی نگاه تو را درنیابد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوشا سر به سوداى معبود سپردن و فرمان بردن از حضرت دوست!

خوشا شيطان درون خويش را به بند كشيدن
و از هر چه غير دوست، چشم پوشيدن!

خوشا لحظه قربانى كردن بت‏هاى ظاهر و باطن
به پاى عشق و هم‏سفر شدن با راهيان كوى دلدار!

خوشا گرگ‏هاى خشم و غضب را
از ديار دل خويش راندن!

خوشا نوبت به زمين زدن ناقه ‏هاى تكبر كه اسباب زحمت آدمى‏ اند
و سد شده‏ اند در مسير رستگارى ‏اش!

خوشا روايت «بسم الله» بر گلوى خويش خواندن
و كلمه توحيد را بر تخت پادشاهى قلب نشاندن!

خوشا جهاد اكبر با مدعيان دروغين خدايى و خوشا جان عزيز
خويش را به قربان‏گاه عشق بردن وگذشتن از همه چيز به خاطر او!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

و خدا اسماعیل را به ابراهیم بخشید
و ابراهیم، خدا را به اسماعیلش ترجیح داد
و اسماعیل، خدا را بر خود ترجیح داد
و خدا اسماعیل را به ابراهیم
و اسماعیل را به اسماعیل، بخشید
و این چنین شد که قربان، عیدی مبارک شد...

اما مگر اسماعیل در این وادی كیست؟
ثروت و مال، موقعیت و مقام، كسب‌ و كار، زن و فرزند و...

هر آنچه تو را از انسان بودنت دور خواهد كرد
.آن روز كه ابراهیم(ع) با پاهای لرزان اما
قلبی مطمئن فرزندش اسماعیل را كه برای داشتنش
دعاهای بسیار كرده بود، به مذبح می‌برد

از تمام نفسانیات خود در پیشگاه خداوند گذشت.
اگرچه در لحظات آخر به فرمان خداوند
تیغ از گلوی فرزند بركشید و گوسفند فرستاده شده
از سوی پروردگارش را قربانی كرد،

اما از عهده امتحانی كه باید برمی آمد،
برآمد و همراه با خشنودی خداوند از پرهیزگاری بنده‌اش،
او نیز از سربلندی در امتحان سرخوش بود.