همه دار و ندارم بنویسید حسین... { ویژه نامه محرم حسینی}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باران می شوم تا...


حنجره ام را باد می برد تا کنار قتلگاه، صدایم لال می شود.
بوی اشک زینب علیهاالسلام از کدام سمت می وزد که
خاک ضجه می زند شبیه کودک یتیم؟

صدایم همنشین سرافرازترین گودال تاریخ می شود.
چشم هایم سیاه می شوند؛ سیاه تر از تمام ابرهای پرباران.

باران می شوم بی اختیار. نام محرم که می آید
بوی عشق را حس می کنم.


باران می شوم تا با تمام سنگ ها گریه کنم و ذکر بگویم.
با ماهی ها مرثیه می خوانم و اشک می ریزم.

چشم هایم را پیراهن باد می کنم تا تمام جهان را بگریم.
اما هیچ گاه دلتنگی ام تمام نمی شود. محرم است.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

کربلا عصاره بهشت است و عاشورا آبروي عشق.

اگر کربلا نبود هيچ گلي از زمين نمي روييد و
مشام هيچ انسان آزاده اي حقيقت را استشمام نمي کرد.

اگر کربلا نبود عاشورا نبود و اگر عاشورا نبود
امروز عشق بر سر هر کوي و برزني بيگاري نمي کرد.

حسين آمد و عشق را آبرو بخشيد و عباس با دستان بريده
و لبان خشکيده با مشکي زخمي عشق را سيراب کرد
تا حرف و حديثي باقي نماند؛

زينب عشق را تداوم بخشيد
و آن را در گستره زمين و آسمان منتشر کرد
تا از آن پس تمام عاشقان وامدار حماسه عاشورا باشند.

کربلا قبله الهام عاشقان شد و عاشورا ميعادگاهي براي آنان
که مي خواهند نماز عشق را در محرابي به بلنداي تاريخ بپا دارند.

از آن روز زندگي معنا يافت که حسين (ع) بر کتيبه دل ها نقش بست
و عاشورا- اين راز نهفته- مضمون تمام ناگفته ها شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با همین سـوز که دارم بنویسـید حســــين

هرکـه پرســـید ز يـــارم بنویســید حســـين

ثبــت احوالِ مـن از ناحیه يِ اربـــــاب اســت

همـه ی ایـل و تبـــارم بنویســید حســــــين

خــانه ی آخرتــم هست قدمــــگاه حبیــــــب

بـر سـر سنـگ مــــزارم بنویسـید حســـــين

هــرکـه پرســید چـه دارم دگـر از دار جــــهان

همـــه يِ دار و نـــــدارم بنویسـید حســـــين

هیــــچ شعـــری ننویســــید به روی کفنــــم

با گِـل ِ تربــــتِ یــــــــارم بنویسـید حســـــين

مـــن دلــــم را ز شکیبـــــــــایی زینـــب دارم

همــه يِ صبـــر و قــرارم بنویسـید حســـــين

تـا نپرســـند ز من هيـــچ ســـؤال آن دو مـلك

به رويِ سيـــــنه ي زارم بنويســيد حســــين

گلشـن و باغ و بهشــتم بخدا روضــه ی اوست

همــه يِ باغ و بهـــــــارم بنویســـید حســــــين

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

محرم می آید؛ مثل پرنده ای غریب،
از التهاب خاکستری آسمان.

ماه سرخ بلوغ؛ ماهی که در آن، عشق آفریده شد
و مردانگی و شرف در عطش معنا گرفت.

ماهی که هیچ واژه ای گنجایش اندوه بی کرانه ی آن را ندارد؛
ماهی که هر ساله، خون خدا را بر آسمان دنیا می پاشد
تا ابرهای روزمره، سرخی آفتاب را نپوشاند.

محرم، ماه فریاد، ماه بیداری و پایداری است؛
ماهی که تمام تاریخ، وام دار یک نیم روز آن است.

ماهی که خاک و خون، آتش و عطش
و مشک و تیر، رازهای سر به مهر آنند.

ماهی که هفتاد و دو آیه ی سرخ، بر صحیفه ی دل ها نازل شد
و هفتاد و دو کهکشان، در مدار هستی قرار گرفت.
ماهی که دست می افتاد و پر و بال می رویید.
ماهی که هر ساله انتظار من و تو را می کشد.

محرّم، فصل مَحرم شدن با خوبی هاست؛ فصل فشردن
دست هایی که در کنار فرات، رویید؛ فصل عاشقی کردن.

سال هاست که محرم سیاه پوش است
و سینه ها از سوگ، در جوش و خروش.
سال هاست که کربلا، روزهای سردمان را گرما می دهد
و بر شب های سیاه مان نور می پاشد.

کیست که آزاده باشد و محرم را به سوگ ننشیند؟
کیست که سوار بر راهوار اشک،
به مهمانی عاشوراییان برود و شیفته برنگردد؟

کیست که در سفینه ی نجات وارد شود
و در موج های هوس غرق گردد؟

کیست که حسین را چراغ راهش کند
و در بیراهه های پر پیچ و خم، گم شود؟

کیست که گوش جان بسپارد
و نام تو را در هیاهوی فرات نشنود؟

نمی دانم این چه رازی است
که محرم، ماه آغازین سال است،

شاید سرّ آن در این باشد که عزت،
در گرو قیام و جهاد است
و حیات، در سایه ی خون.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

«عزای اشرف اولاد آدم»

ای ماه دردهای بی شمار، ای شاهد زخم های کهنه!
لحظه های غم بارت را عرش و فرش، دوشادوش یکدیگر می گریند.

شب های بی ستاره ات را عاشقانی بی شمار، با چشم هایی
اشک بار روشن می کنند.

ای ماه رنج ها و نامردمی ها!
سر بر زانو می گذاریم و تمام صحراهای سوخته جهان را به مویه می نشینیم.

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
گویا عزای اشرف اولاد آدم است

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اباالفضلي ها ! مرام عباس، حمايت از ولايت تا آخرين قطره ي خون بود ،
مسلك عباس، پيروي از امامت تا آخرين لحظه ي عمر بود.
تمام تلاش‎ها و موضع‎گیری‎های او در مسیر ولایت قرار داشت ؛

چون خط سیاسی او پیوسته بر اطاعت از امام و مخالفت رفتاری و گفتاری با دشمنان امام استوار بود.
او، این ویژگی را تا لحظه شهادت زنده نگه داشت که بهترین گواه بر این سخن،
تقاضای دشمن برای جدا شدن او از صف هواداران ولایت
و رد کردن آن از سوی حضرت عباس(علیه‎السلام) بود.

فریاد کشید و گفت: «دست‎هایت بریده باد! خداوند تو و امان‎نامه‎ات را لعنت کند.
آیا به ما امان می‎دهی، در حالی که پسر رسول خدا (ص)امام حسین(علیه‎السلام)، امان ندارد؟
به ما امر می‎کنی که به اطاعت این نفرین شدگان الهی و فرزندان ملعون و پلید آنان در آییم؟».

او اینگونه بر قله ی افتخار ایستاد و بلندترین قصیده را در ولایت‎پذیری سرود.
سلام بر تو ای پدر فضیلت! فضیلت دستان بریده ات،
در راه اطاعت و حمایت از ولایت ، هنوز بر شاخه‏ های خاک، سنگینی می‏کنند
وكودكان خيمه ها، شرمنده ی دستهاي بريده‌ات،
لباس‌هاي سوخته شان را مدام بالا مي‌گيرند تا دستهايت را نبينند.

سلام بر تو ای ابالفضل! اي الگوی ولایت مدار ، قسم به نامت ،
ما عزاداران كربلايت، بر مرامت بوده ايم ، هستيم و خواهيم بود .

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سلام بر تو ای حسین
ای خون خدا، و ای فرزند خون خدا

سلام بر خط شفقگون کربلا، که خون تو را ـ ای خون خدا ـ
همواره بر چهره افق می پاشد و غروب هنگام سرخی
آسمان مغرب را به شهادت می گیرد

تا آن جنایت هولناک را هرچه آشکارتر بنمایاند و چشم تاریخ را
بر این صحنه همیشه خونین بدوزد و گوش زمان را از آن فریادهای
تندرگونه آن عاشورای دوران ساز بیا گَنَد.

ای حسین... ای عارف مسلح

کربلای، تو عشق را معنا کرد و انقلاب تو اسلام را زنده ساخت
و شهادت تو، حضور همیشگی در همه زمان ها و زمین ها بود.

ای حسین، تو آذرخشی بودی در خفقان سیاه.

فریاد «هل من ناصر»ی بودی در روز غربت قرآن و چشمی
بودی در انتظار پاسخی از ما.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مردی رشید، مثل تیری که از کمان شلیک می‌شود از طایفه شب فاصله می‌گیرد
و به قافله سپیدرویان صبح می‌پیوندد.


سایه‌هایی که او را از دور می‌بینند، رنگ می‌بازند، اما مرد با هر قدمی که جلو
می‌رود چهره‌اش به سرخی می‌گراید و عرق شرم بر پیشانی‌اش می‌درخشد.



سوزش آفتاب مانع می‌شود تا مرد سرش را بالا بگیرد؟ یا شرم حضور؟
با این حال اگر کمی سرش را بالاتر بگیرد می‌شود
در چشمانش برق عاشقی را دید.


یادش که می‌آید چگونه راه را بر خورشید بسته است دلش می‌لرزد.
پاهایش سست می‌شود.

می‌ایستد و از دل می‌گذراند: «اگر مرا نبخشد؟...»
و صدایی در گوشش می‌پیچید:

سد کرده‌ای از کینه چرا راه مرا، حرّّ
از جان من امروز چه می‌خواهی؟ یا حرّّ!


تیرهای آفتاب همچنان در چشم‌هایش فرو می‌رود. دیگر نمی‌تواند قدم بردارد.
تردید امانش را بریده است؛ اما چهره مهربان امام که
به یادش می‌آید دلش محکم می‌شود.


خم می‌شود و بندچکمه‌هایش را باز می‌کند، گره می‌زند و به گردن می‌آویزد.
شن‌های داغ صحرا به پاهای برهنه اش بوسه می‌زند.
آرام قدم بر می‌دارد و دلش را راهی خیمه گاه نور می‌کند.



صدای ضربان قلبش را فرشته‌ها به تبرک می‌برند.
سکوتی به رنگ حیرت روی آسمان و زمین خیمه می‌زند.
نفس در سینه دقایق حبس می‌شود. دوباره می‌ایستد.
ردی از خون روی زمین، مسیر آمدنش را نشان می‌دهد.


حالا مرد جلوی خیمه‌ای رسیده که قلب زمین است. می‌خواهد حرفی بزند.
صدایش در نمی‌آید. کم‌کم جرات می‌کند و نگاهش را از روی شن‌های داغ
به پرده خیمه می‌دوزد.

لب‌های ترک خورده‌اش را می‌خواهد از هم باز کند،
اما انگار رمقی در وجودش نیست.


بناگاه دستی پرده را بالا می‌زند و صدایی دلنشین
از درون خیمه خورشید شنیده
می‌شود:
ـ خوش آمدی حرّ...!

عبدالرحیم سعیدی راد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

قاسم آن نو باوه باغ حسن
گوهر شاداب دریاى محن

شیر مست جام لبریز بلا
تازه داماد شهید کربلا

سیزده ساله جوان نونهال
برده ماه چارده شب را به سال

قامتش شمشاد باغستان عشق
روش مرآت نگارستان عشق

در حیا فرزانه فرزند حسن
در شجاعت حیدرلشگر شکن

با زبان لابه نزد شاه شد
خواستار عزم قربانگاه شد

گفت شه کاى رشک بستان ارم
رو تو در باغ جوانى خوش به چم

همچو سرو از باغ غم آزاد باش
شاد زى و شاد بال و شاد باش

مهلا اى زیبا تذر و خوش خرام
این بیابان سر به سر بند است و دام

الله‏ اى آهوى مشگین تتار
تیر بارانست دشت و کوهسار

بوى خون می آید از دامان دشت
نیست کس را زان امید بازگشت

چون تو را من دور دارم از کنار
اى مرا تو از برادر یادگار

کى روا باشد که این رعنا نهال
گردد از سم ستوران پایمال

کى روا باشد که این روى چو ورد
غلطد اندر خون به میدان نبرد

گفت قاسم کاى خدیو مستطاب
اى تو ملک عشق را مالک رقاب

گرچه خود من کودک نورسته ‏ام
لیک دست از کامرانى شسته ‏ام

من به مهد عاشقى پرورده ‏ام
خون به جاى شیر مادر خورده‏ ام

کرده در روز ولادت کام من
باز، با شهد شهادت مام من

گرچه در دور جوانى کام‏ها است
کام من رفتن به کام اژدها است

کام عاشق غرقه در خون گشتن است
سر به خاک کوى جانان هشتن است

ننگ باشد در طریق بندگى
بر غلامان بى شهنشه زندگى

زندگى را بى تو بر سرخاک باد
کامرانى را جگر صد چاک باد

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

لب تو كوثر حق اليقين است

و زمزم از لب تو شرمگين است


تحيّر مى‏ طراود از نگاهت

گل چشم تو شبنم آفرين است


نگه كردى رسيدى آب گشتى

شهادتنامه شبنم در اين است


به تار مويى از زلفت نيرزد

تمام ارزش دنيا همين است


پس از تو اين جهان خاك بر سر

عزادار است و خاكستر نشين است


كجا خود را به دست خاك دادى؟

دلم دنبال آن قطعه زمين است


شعری از رضا جعفري