همه دار و ندارم بنویسید حسین... { ویژه نامه محرم حسینی}

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

سِرّ ني در نينوا مي‌ماند اگر زينب نبود
كربلا در كربلا مي ‌ماند اگر زينب نبود

چهره سرخ حقيقت بعد از آن توفان رنگ
پشت ابري از ريا ميماند اگر زينب نبود

چشمه ي فرياد مظلوميّتِ لبتشنگان
در كوير تفته جا مي‌ماند اگر زينب نبود

زخمهء زخمي‌ترين فرياد درچنگ سكوت
از طراز نغمه وا مي‌ماند اگر زينب نبود

در طلوع داغ اصغر، استخوان اشك سرخ
در گلوي چشمها مي‌ماند اگر زينب نبود

ذوالجناح دادخواهي بي‌سوار و بي‌لگام
در بيابان ها رها مي‌ماند اگر زينب نبود

در عبور از بستر تاريخ، سيل انقلاب
پشت كوه فتنه جا مي‌ماند اگر زينب نبود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز محرّم رسيد ماه عزاي حسين
سينه ما مي‌شود کرب و بلاي حسين

کاش خدا قستم رزق حلالي کند
تا که توانم کنم خرج عزاي حسين

کاش که ترکم شود غفلت و جرم و گناه
تا که بگيرم صفا من ز صفاي حسين

هرکه عزدار اوست شيعه و غمخوار اوست
ناله او مي‌دهد سوز صداي حسين

مادر او فاطمه خوب دعا مي‌کند
هرکه بريزد ز چشم اشک براي حسين

اشک عطاي خداست هديه خيرالنساست
نيست کسي لايقش غير گداي حسين

ماه محرم کند جامعه را زير و رو
جمله جوانان شوند مست ولاي حسين

بهتر از اين گريه‌ها نيست سلاحي به دست
تا که بماند بپا دين خداي حسين ...

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ای حسین! سپاس بیکران خدای را که ما از آن گروه‏های نابخرد نبودیم
که عهدها بستند و تو را برای اقامه حکومت حق و عدالت
به سرزمین خود فرا خواندند

و در آن هنگام که گام بر سرزمین آنان نهادی آن نابخردانِ ضدانسانیت
عهدها را شکستند و صدها نامه‏ای که شخصیت خود
را در گرو آن گذاشته بودند

انکار کردند و آن‏گاه با شمشیرهای بُرّان خود، بر تو و یارانت
تاختند و در آن روز، پیش از آنکه خورشیدِ سپهر لاجَوَردین
از دیدگان زمینیان ناپدید گردد

خورشید عالَم افروزِ وجود تو را از دیدگان مردم دنیا پوشاندند.
غافل از آنکه، اگر جمال ابدیّت نمای تو از دیدگاه فضای
عالَم طبیعت غروب کند

در دلِ پاکانِ فرزندان آدمی، طلوعی جاودانه خواهد داشت
طلوعی بس درخشنده ‏تر

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

ارباَ اربا بدنت،قلب مرا از جا کند
زخمِ صد پاره تنت، قلب مرا از جا کند

با شتاب آمدم از تل سوی مقتل ،ای وای
خنجری در دهنت، قلب مرا از جا کند

کهنه پیراهنی هم روی تنت نیست چرا؟

غارت پیرُهنت ، قلب مرا از جا کند

بوریا گشته مقدّر ز برایت ،صد حیف
بدن بی کفنت، قلب مرا از جا کند

قاتلت همسفرم هست ،عزیزم چه کنم
دشمنِ بس لجنت، قلب مرا از جا کند

خیزران هست به دستش که جسارت بِکند
بر لب و آن دهنت، قلب مرا از جا کند

شمس رویت ز نوک نیزه قمر را دیده
وَ تبسّم زدنت، قلب مرا از جا کند

جان عبّاس بگو از سرِ نیزه چه خبر؟
روی نی پر زدنت، قلب مرا از جا کند

طفل بی تاب تو، هر لحظه پدر می خواهد
اشک این یاسمنت، قلب مرا از جا کند

تو که رفتی، ولی ای کاش نمایی نظری
دائماً این مِحنت، قلب مرا از جا کند

محمد مهدی عبدالهی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اسارت دشوار و یتیمی دردی عمیق است.

یک سه ساله، چگونه می تواند تمام رنجِ تشنگی و زخم
تازیانه اسارت و از آن بدتر، درد یتیمی را به جان بخرد،

آن هم قلب کوچکِ سه ساله ای که تپیدن را از ضربانِ قلب
پدر آموخته و شبی را بی نوازش او به صبح نرسانده است.

امّا... امّا او رقیه حسین است و بزرگی را هم از او به ارث برده است.

رقیه پس از عاشورا، پدر را از عمه سراغ می گیرد و
لحظه ای آرام ندارد، با نگاه های کنجکاوش از هر سو ـ تمام عشقش ـ پدرش
را می جوید و سکوتِ عمه، سؤال او را بی جواب می گذارد
و او باز هم می پرسد:

«عمه، بابایم کجاست؟...»

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

محرم، فروردین جان هاست و بهار ایمان و طراوت اندیشه
و فصل شکوفایی غنچه های بسته بیداری و فداکاری

محرم وجدان همیشه بیدار تاریخ و گلوی هماره فریادگر زمان است.
محرم ماه پاسداری از حرمت انسان است.

محرم حریم ایمان و حصار قرآن است.
محرم تحریم بازار باطل برای رونق حق است.

ای حسین، ای معلم انسان
حسین، ای پرچم خونین حق بر دوش

حسین، ای انقلابیْ مَرد
حسین، ای رایت آزادگی در دست

در آن صحرای سرخ و روز آتشگون
قیام قامتت در خون نشست، اما
پیام نهضتت برخاست.

از آن طوفان «طف» در روز عاشور
به دشت «نینوا» نای حقیقت از «نوا» افتاد

ولی مرغ شباهنگ حقیقت از نوای
ناله حق حق نمی افتد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روزی که شود "اذا السما انفطرت"
وانگه که شود "اذا النجوم انکدرت"

من دامن تو بگیرم اندر "سئلت"
گویم صنما "بای ذنب قتلت "

عشق تو مرا "الست منکم ببعید "
هجر تو مرا "ان عذابی لشدید"

بر کنج لبت نوشته "یحیی ویمیت"
من مات من العشق فقد مات شهید

[زینبِ فاطمه]

از من،دوچشم مانده به در را قبول کن
اشکی نمانده،خون جگر را قبول کن

فردا که می رود سر تو روی نیزه ها
دنبال خود به نیزه،دو سر را قبول کن

زینب به جز حسین،چه می خواهد از خدا
این انقطاع و شور و شرر را قبول کن

حالا که جای جعفر طیّار خالی است
از نسل او بیا دو قمر را قبول کن

حالا که می روی و مراهم نمی بری
این یادگارِ وقت سفر را قبول کن

من شانه کرده ام سرشان را به دست خود
شهباز من! دو شانه به سر را قبول کن

این ها اگرچه اکبر و اصغر نمی شوند
اما بیا و این دو پسر را قبول کن

علی زارعی رضایی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

زبان دل

چشم گریان چشمه فیض خداست.
گریستن بر اباعبدالحسین علیه السلام ثواب بسیار دارد.

فرشتگان، پیامبران، زمین و آسمان و حیوانات صحرا
و دریا هم بر عزای حسین علیه السلام گریسته اند.

اشک ریختن نشاند پیوند قلبی با اهل بیت و سیدالشهدا علیه السلام است.
اشک دل را سیراب می کند و تشنگی روح را برطرف میکند
و ابراز محبتی است که نسبت به اهل بیت ابراز می شود.

همدلی و هماهنگی روحی با ائمه ایجاب می کند که
در شادی آنان شاد و در غمشان محزون باشیم و این نشان شیعه است.

قلبی که مهر حسین علیه السلام را داشته باشد، بی شک به
یاد مظلومیت وشهادت او می گرید.

اشکْ زبان دل و شاهد عشق است.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شهادت حسین(ع) شعله ای در جان ها برمی افروزد که
تا ابد به سردی و خاموشی نمی گراید.
هر کس نشان از این شعله ندارد، فسرده و مرده است.

چون در جامعه ، بارقه ای از این شعله مقدس فرو افتد
شور حیات و حرکت در خویش خواهد یافت.

هر کس حسین(ع) را شناخت، «سراجی» در ظلمت و «سفینه ای»
در موج خیز حادثه یافته است.

شیعیان و شیفتگان حسین(ع) که در فضای عشق حسینی تنفس کرده
و به مدد عشق و اشک اشتیاق ایستاده اند،
هماره هستی خویش را در پرتو پاس حرمت حادثه عاشورا یافته اند.

به امید این که در این ایام شناخت خود را بالا ببریم