بانک اشعار و دوبیتی های حسینی { هم آیه و هم کتاب می گفت حسین....}

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

دشت تا خيمه زد آهنگ خروشيدن را
چاه هم تجربه كرد آتش جوشيدن را

دست خورشيد در آفاق رسالت چرخيد
چنگ زد گيسوي ترديد پريشيدن را

و بيابان چه تبي داشت از انبوه سكوت
تا مبارك كند اين آينه پوشيدن را

عشق ابلاغ شد و حلقه مستان گُل كرد
تازه كرد آن خُم نو، چشمه نوشيدن را

پر شد آغوش غدير از دم «بخٍّ بخٍّ»
تا بكوبد هيجانات نيوشيدن را

عطر «من كنتُ...» و غوغاي «علي مولاه»
قافله قافله راند اين همه كوشيدن را

پروانه نجاتی

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

سوختم!از شعله هایش گلشنم آسیب دید.

از هجوم گرگها پیراهنم آسیب دید.

خواب بدجایی سراغ چشمهایم را گرفت.

با سر افتادم زناقه گردنم آسیب دید

فکر میکرد عمدا از ناقه عقب افتاده ام

موی من وقت به سرعت بردنم آسیب دید

.صورتم را میگرفتم جای دیگر میزدند.

آه بابا بعد تو کل تنم آسیب دید.

خار پشت خار بود و زخم پشت زخم بود

.کربلا تا شام پای رفتنم آسیب دید

.بس که خار از پا کشیدم ناخنم آتش گرفت

.دستهای درغمت لطمه زنم آسیب دید.

چشم کوفه بدتر از زخم زبان شام بود.

حرمتم از دوست بیش از دشمنم آسیب دید.

.دختری هم سن و سالم سنگ زد بر صورتم

.گونه ام، لبهای بابا گفتنم آسیب دید.

من اگر یک مشت خوردم عمه صدها مشت خورد

.پیش چشمم تکیه گاهم جوشنم آسیب دید.

جان بابا روی نی دیگر به من دختر نگو

زیر لب باخود بگو پیرزنم آسیب دید

قد رعنایی که یادت هست دیگر خم شده

موی پرپشتی که یادت هست دیگر کم شده

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

كجاست كعبه اگر مسجد الحرام تويي تو

قسم به كرببلا حج من تمام تويى تو

همه نمازى و نيت ، قيام توست قيامت

شهيد ظهر تشهد تويى ، سلام تويى تو

سر بريده و آيات بينات ؟ چه حالى !

يقين كه ركن يماني تويى ، مقام تويى تو

به سعى سجده به گودال قتلگاه تو رفتم

نه سر برآورم از سجده تا امام تويى تو

تو بيت اولى و كربلاست اول بيتم

تو بيت آخرى و آخر كلام تويى تو

ابوالقاسم حالت

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

از صلح و قيام حسنين است که اسلام
خود ريشه کن از آنهمه پيمان شکنى نيست


هرگز به حقيقت، نتوان گفت حسينى است
آنکس که (حسانا) ز دل و جان، حسنى نيست

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

هستی من مده به فنا هستی مرا
ای تک سوار... بوسه بده از گلو به من


زینب قبول کرده اسارت رود ولی
حرف به نیزه رفتن خود را مگو به من

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

ای که در مقــدم تـو بـاد صبــا گُل ریزد
پیـک شادی به نثارت همه جا گُل ریزد

شب میلاد تو عالم اگر عطـر آگیـن است
جبـرئیـل از در و از بـام و هـوا گُل ریزد

ای گُل سـرسبـد گلشـن زهـرا، جبـریل
گربه پـای تو نـریـزد به کجـا گُل ریزد

فطـرس از مقـدم تو شکـر خـدا می گوید
بـال بگشـوده و بر ارض و سما گُل ریزد

خبـری گر ز جمـال تـو بـه یوسف بـرسد
ز سـرشک شعف خود همه جا گُل ریزد

هرکسی نقش ببنـدد به لبش نام حسین
گـوئی از شـاخـۀ پُـربـار وفـا گُل ریزد

ای بقـا یـافتـه دین از تو، به پاس قدمت
خضـر پیـوستــه لب آب بقـا گُل ریزد

احتـرام حـرم از منـزلت و حُرمت توست
هاجر از شـوق تو در سعی و صفا گُل ریزد

هـر زمـانی کـه بـه محـراب نیایش آئی
روی سجّــادۀ محـراب دعـا گُل ریزد

گلفروش چمن عشقی و غیر از تو چه کس
در ره دوست گــه رنـج و بـلا گُل ریزد

تُربت اطهـر و ایثـار تو از بس خوشبوست
گـوئی ازخاک تو در کرب و بـلا گُل ریزد

می چکـد گر که ز چشمان «وفائی»اشکی
به روی خـاک تـو بـا اهـل ولا گُل ریزد

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

تا که پرسیدم ز قلبم عشق چیست ؟
در جوابم اینچنین گفت و گریست


لیلی و مجنون فقط افسانه اند
عشق در دست حسین بن علیست

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

جانـت بـه کــویــر تفتــه دریـا بخشید
هفتاد و دو گل ، به متن صحرا بخشید


بـــا جلـــوه ی کــربـلای عـاشـورایی
خـون تــو بـه رنگ سرخ معنا بخشید

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

یادم نمی‌رود که همه عزتم تویی
من پای سفرۀ تو شدم محترم حسین

لطفی که کرده‌ای تو به من مادرم نکرد
ای مهربان‌تر از پدر و مادرم حسین

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

الحق که به ما درس وفا داد حسین (ع)
هر چیز که داشت بی‌ریا داد حسین (ع)

یعنی که تأملی کنید ای یاران !
آن هستی خود زکف چرا داد حسین (ع)