مثل شاخه های گیلاس

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل آب جوی!

یک جوی اگر خشک و بی‌آب باشد، خس و خاشاک در آنجا جمع می‌شوند.
جوی بی آب، نه جایی را سبز می‌کند و نه
کسی هوس می‌کند کنارش بنشیند.

ما آدم‌ها هم مثل جوی آبیم.
هیچ چیز برای جوی مثل آب نمی‌شود.
و هیچ چیز هم برای ما مثل خدا نخواهد شد.
یعنی هیچ چیزی جای خدا را پر نمی‌کند.
پر شویم از خدا وگرنه پر می‌شویم از خَس و خاشاک
و گرد و غبار گناه!

اگر خدا را بیاوریم در زندگی، زیبا می‌شویم، تماشایی می‌شویم؛
هم خود سبز می‌شویم و هم پیرامون خود را سبز
و سرسبز خواهیم کرد.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل مداد تراش!


مداد وقتی تراش می‌خورد، درست است چیز‌هایی از او کم
می‌شود اما روان‌تر می‌نویسد، راحت‌تر می‌نویسد.

مصیبت‌ها هم مثل مدادتراش‌اند؛
درست است از ما چیزهایی کم می‌کنند
اما سیر و حرکت ما را در راه خدا روان‌تر می‌کنند.

این است که قرآن کریم می‌فرماید:

از این عُسرت‌ها و سختی‌ها رنجیده خاطر مباش،
چون آن‌ها با خود راحتی‌ها و موهبت‌ها را به ارمغان
می‌آورند و البته بهره‌مند خواهی شد.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل برنجِ فردِ اعلا!

ببین برنج اعلا، وقتی با شوید که خیلی پایین‌تر و کم ارزش‌تر از آن است
قاطی می‌شود، چه طعمی پیدا می‌کند، چه مزه‌ای پیدا می‌کند!

ما آدم‌ها هم همین‌طوریم، هر قدر ممتاز باشیم، هر قدر بالا باشیم اگر با آن‌هایی
که پایین‌ترند، فرودست‌اند همراه و همنشین باشیم، خودمان هم طعم و مزه پیدا
خواهیم کرد،و البته آنچه جلویمان را می‌گیرد که این‌گونه باشیم، کبر است،
استکبار است که صفت شیطان است و شیطان از همین‌جا
به زمین خورد و از همین‌جا شیطان شد.

همچنان‌که قرآن کریم فرمود:

شیطان اهل کبر و تکبر و خود بزرگ‌بینی بود.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل درخت انگور!


درخت انگور اگر بخواهد بیشتر رشد کند و بار و محصول بیشتری داشته باشد،
باید تکیه کند، آن هم بر تکیه‌گاهی محکم و رفیع و بلند.

ما هم اگر بخواهیم در این عالَم رشد کرده و بار و حاصل بیشتری داشته باشیم،
باید تکیه کنیم، آن هم بر تکیه‌گاهی که قادر باشد و بالا و بلند.

و از خدا قادرتر و رفیع‌تر کیست؟ و کجاست؟

این است که خود در قرآن کریم می‌فرماید:

جز من هیچ کس را تکیه‌گاه خود قرار ندهید.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل نسیم!

غنچه‌ها گل می‌شوند، یعنی باز و شکفته می‌شوند، اما با کمک نسیم.
و نسیم اگر چه بی‌مزد و بی‌منت گره از کار فرو بسته غنچه‌ها می‌گشاید،
اما خود نیز بی‌نصیب نمی‌ماند، خود نیز عطرآگین می‌شود.

خوشا به احوال آن مردمی که مثل نسیم، مثل باد بهار
گره از کار خلق خدا می‌گشایند...

«چو غنچه گر چه فرو بستگی‌ات کار جهان
تو همچو باد بهاری گره‌گشا می‌باش»

و البته خود نیز بی بهره نمی‌مانند.
بهره‌ی آن‌ها همین بس که یا در کارشان گره نمی‌افتد،
یا به چشم برهم‌زدنی گشوده خواهد شد.

«نخواهی که باشی پراکنده دل
پراکندگان را زِ خاطر مَهِل»

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل یک زلف طلایی!

گل وقتی زیباست که از دست یار بگیری،
نه از دست کسی که سراپا آلوده است و بوی ناخوش و ناخوشایندی دارد.
چنین گلی نه دیدنش نه بوییدنش هیچ لذتی به همراه ندارد.

دنیا هم گل است و زیباست به شرط آن‌که از دست خدا بگیری.
از دست هر کس دیگری بگیری، زیبا نیست.

«گل بی‌رخ یار خوش نباشد»

دقیقاً مثل زلف است.
زلف کنار رخ زیباست.
وگرنه اگر کسی یک زلف طلایی اما قیچی شده را در دست
بگیرد، چیزی جز زباله نخواهد بود.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل کهنه‌کارها!

آن‌وقت‌ها شراب‌خوار‌های کهنه کار به تازه‌کارها می‌گفتند هر چه دارید یک شبه سر نکشید،
وگرنه فردا خمارید در حالی که دیگران همه مست‌اند.
بعضی‌ها گوششان بدهکار نبود و همه را سر می‌کشیدند،
اما صبح که می‌شد، وقتی که همه مست بودند آن‌ها خمار بودند.

«کفاره‌ی شراب‌خوری‌های بی‌حساب
مخمور در میانه‌ی مستان نشستن است»

ما هم همین‌طوریم؛ یعنی اگر تمام شادی‌ها را بخواهیم در این دنیا خرج کنیم،
در آخرت که اولیای حق مست و شادند، ما خمار و مخمور خواهیم بود.

پس بیاییم شادی‌ها را بین دنیا و آخرت تقسیم کنیم.
شادی‌های حلال را دنبال کنیم و از شادی‌های حرام بگذریم
و بگذاریم برای آخرت و البته خداوند جبران خواهد کرد.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل شاخه‌های گیلاس!


به شاخه‌های گیلاس نگاه کن!
چوب‌اند؛ اما در فصل بهار از دل آن‌ها شکوفه‌های نرم
و سپید و لطیف و زیبا بیرون می‌زند.

آدمی وقتی این‌ها را می‌بیند یک دنیا امید می‌شود.

چون خدایی که می‌تواند از دل این‌همه چوب خشک، این شکوفه‌های
لطیف و زیبا را بیرون بکشد، پس از وجود خشک و خشن ما هم
می‌تواند گل‌های زیبای اخلاق بیرون بکشد.

حافظ وقتی این صحنه‌ها را می‌دید،
روی همین نکته اشاره می‌کرد و می‌گفت:

«آن‌که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد
صبر و آرام تواند به من مسکین داد»

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل شکوفه‌های بهار!


در بهار اگر بوته‌ها به گل نشسته‌اند، اگر درختان جامه سبز و لطیف
به تن دارند، به راحتی به اینجا نرسیده‌اند...

«به راحتی نرسید هر که زحمتی نکشید»

یعنی سرما‌های سختی پشت سر گذاشتند و برف و باران و رگبار تگرگ‌ها
را تحمل کردند؛ گاهی حتی شاخه‌هاشان هم شکست، اما خم به ابرو نیاورده،
بلکه پای بر جا ایستاده و ایستادگی کردند.

«هزار نکته ز باران و برف می‌گوید
شکوفه‌ای که به فصل بهار در چمن است»

حال ما هم اگر سختی‌ها را تحمل کنیم، یک روزی سبز می‌شویم،
یک روزی بهاری می‌شویم، یک روزی تماشایی می‌شویم.

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

مثل بهار!

خداست که به بهار می‌گوید:
برو غنچه‌ها را گل کن! برو شکوفه‌ها را شکوفا کن!

«بهار از دکه‌ی من حُلّه گیرد
شکوفه باشد از من یادگاری»

اصلاً هر اتفاق خوش و خوشایندی که در عالم می‌افتد
به امضای خداست.
تمام زیبایی‌ها در دستور و توجه خداوند ریشه دارد.

«ما به دریا حکم طوفان می‌دهیم
ما به سیل و موج فرمان می‌دهیم
سوزن ما دوخت هر جا هر چه دوخت
ز آتش ما سوخت هر شمعی که سوخت
رود‌ها از خود نه طغیان می‌کنند
آنچه می‌گوییم ما، آن می‌کنند»

پس تو هم ای آدمی!
اگر دست خود را به دست ما بدهی تو هم شمع می‌شوی،
تو هم سبز می‌شوی، تو هم بهار و بهاری می‌شوی،
تو هم مایه‌ی روشنی خود و دیگران خواهی شد.