♥╬♥╬ ♥ اشك قلم درسوگ ياس بي نشان ♥ ╬♥╬ ♥

[نرگس منتظر]

تسلای دل پر شررم کن

بـرخیــز و تــــسـلای دل پــر شـــررم کـــن

ای قبله اهـل نظــر این دم نظرم کن

ای دسـت خـدا دسـت مـرا خصم شکسته

ای ابـر کـرم رحم به چشمان ترم کن

از سینـه بشکـسته مـن خـون شده جـاری

ای لالـه غــم رحـم به داغ جگـرم کن

می‌گـفت بـه مـن زینــب غمـدیـده بـه زاری

از راز نهانـیّ خــود ایــن دم خبـرم کن

مــادر ز چـــه رو دسـت تــــو از کـــار فـتـاده

برخیـــز تو یک بار دگر شانه سرم کن

گفتم به(ملک) گفته تو هست چه جانسوز

گفتا مددی می‌کن و جانسوزترم کن

مرحوم قاسم ملکی

[خادمه زینب کبری(س)]

حضرت زهرا دلش از ياس بود
قطره هاي اشكش از الماس بود
داغ عطر ياس زهرا زير ماه
مي چکانيد اشک حيدر را به چاه
گريه آري، گريه چون ابر چمن
بر کبود ياس و سرخ نستر
اين دل ياس است و روح ياسمين
اين امانت را امين باش اي زمين
نيمه شب دزدانه بايد زير خاک
ريخت بر روي گل خورشيد، خاک
مدفن اين ناله غير از چاه نيست
جز تو کس از قبر او آگاه نيست

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

فاطمه سوخت


اى به طوفان بلا، يار على
همدم آه شرر بار على

مهر و قهرت، سبب ردّ و قبول
فاطمه! روح على! جان رسول


اى ز سيلى شده نيلى رويت
كشت آزردگى پهلويت


تا على را سوى مسجد بردند تا
نازنينْ قلب ترا، آزردند


رابط فيض خدا را كشتند
مادر زهد و ريا را، كشتند


آنكه نان و نمكش را خوردند
به تلافى، فدكش را بردند!


تا كه بيت الشرف فاطمه سوخت
عرش را ز آتش غم، قائمه سوخت


هستى شير خدا رفت ز دست
تا كه زهراى وى از پاى نشست

تقی براتی

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

ایام گل یاس

دیدی زده بالای دری پرچم زهرا
بی اذن مشو وارد بزم غم زهرا

ایام، تعلق به گل یاس گرفته
افراشته بنگر همه جا پرچم زهرا

بر سینه ی زخمی و شکسته پی تسکین
جز اشک محبان نبود مرهم زهرا

پیدا نکند لولو و مرجان بهشتی
هرکس نشود غرق مگر در یم زهرا

خواهی عرق شرم نریزی به قیامت
درنوکری اینجا مگذاری کم زهرا

کافی است به سنی و مسیحی چو یهودی
از چادر خاکی بخورد یک دم زهرا

ای رشته ای از چادر بی بی مددی کن
گردیم چو سلمان شما محرم زهرا

بردار زبانم ببرید و بنویسید
تو میثم تماری و من میثم زهرا

محسن افشار

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

هاله اندوه

ندارد ابر، چشمان گهرباری که من دارم
ندارد کوه بر دوش این چنین باری که من دارم

نمانده هیچ ماهی این چنین در هاله ی اندوه
ندارد آسمان اینک شب تاری که من دارم

غم مرگ پدر ، دیدار دشمن غربت مولا
کمی از آن همه اندوه بسیاری که من دارم

بهشت مصطفی بودم ندارم هیچ گل اینک
بدین سان آشیان در سایه ی خاری که من دارم

کنارم آمده قاتل، فزون تر کرده اند و هم
شگفتا وعده مرگ است دیداری که من دارم

مدینه در غروبی تلخ، خورشید که تو داری
کبود ابرهای کینه، رخساری که من دارم

مدینه بعد از این نقش حبیبت بی وفا شد
همه جویند از تو رسم بیزاری که من دارم

ربوده خواب از چشم تمام عافیت جویان
در این شب های غربت ،ناله ی زاری که من دارم

پس از این ای مدینه تا ابد آرام خواهی خفت
به خاموشی گراید چشم بیداری که من دارم

برایت می سرایم نیمه شب اندوه مولا را
تماشایی است شبها اشک سرشاری که من دارم

سید مهدی حسینی

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

قبر تو مستور ماند


اى حرم خاص خداوندگار
دست خداوند، ترا پرده دار

اُمِّ اَب و، بضعه ى خير الانام
مادر دو رهبر صلح و قيام

خوانده خدا، عصمت كبرى ترا
گفته نبى، اُمِّ ابيها ترا

چيست حيا؟ ريشه ى دامان تو
كيست ادب؟ بنده ى فرمان تو

وقت خوشت، وقت مناجات توست
شاد، پيمبر ز ملاقات توست

كس نبرد راه به سامان تو
جز پدر و همسر و يزدان تو

هم ز پى عرض ادب، گاه گاه
يافته جبريل در آن خانه، راه

مكتب تو، مكتب صدق و صفا
خانه ى تو، گلشن مهر و وفا

نيست عجب گر به چنين مكتبى
تربيت آموخته، چون زينبى

اى پدرت رحمةُ للعالمين
مرحمتى كن به منِ دلْ غمين

منكه ز احسان تو شرمنده ام
دست به دامان تو افكنده ام

قدر تو يا فاطم! نشناختند
بر حرم حرمت تو، تاختند

تا كه صنم جاى صمد نصب شد
حق تو و همسر تو غصب شد

حاصل آن طرح كه بس شوم بود
تو و محسن مظلوم بود قتل

شد سبب قتل تو بى اختلاف
ضرب در و، ضربت سخت غلاف

اى شده محروم ز ارث پدر
عالم و آدم ز غمت خونْ جگر

عصمت يزدانى و، معصومه يى
زوج تو مظلوم و، تو مظلومه يى

داغ غمت بر دل رنجور ماند
قدر تو و قبر تو، مستور ماند

فاطمه! اى آنكه خرد مات توست
چشم (مؤيّد) به كرامات توست

سید رضا مؤید

[عاشورا* خادمه چشم براه گل نرگس*]

پابه پای اشک

بر ديده ام، كه موج زند قطره هاى اشك

اى كاش بوده جلوه رويت به جاى اشك!

بعد از غروب ماه رخت، خانه ام پدر!

ماتم سراى دل شد و خلوت سراى اشك

دود دلم ز سينه برآيد به جاى آه

خون دلم ز ديده بريزد به جاى اشك

وقتى كه همرهان ز برم پا كشيده اند

اشكم انيس گشته، بنازم وفاى اشك

روز و شبم كه مى گذرد با هزار درد

پيوند مى زنند به هم دانه هاى اشك!

تا نخل سايبان مرا قطع كرده اند

هر روز مى روم به «اُحُد» پا به پاى اشك!


سید رضا مؤید