ویژه نامه ولادت فرخنده امام عسکری علیه السلام * یازدهمین چراغ، روشن شد *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مدینه،عطر آگین عطوفت وطراوت لطیف اطلسیها بود.
مدینه آبستن نور بود و «ابومحمد» می‌آمد
تا هویت هول انگیز شب صفتان را روشن کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تنفس خوش‌بویش،
جایگزین تعفن رایج حجاز شود.
«ابومحمد» می‌آمد تا تبسم را به انسان تعارف کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تردید
در خاک خیال تاریخ ریشه ندوانَد
که روشنی اولین اصلِ حقیقی زیستن است.

«ابومحمد» می‌آمد تا «معتمدها» را
به تماشای فروپاشی شیطان
و عصیان دعوت کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند.
می‌آمد تا خمی به ابرو نیاورد. می‌آمد تا تمام سیاه چالها
را در معرض تابش آفتاب سیمای خویش قرار دهد،

می‌آمد تا زنبقها در تاریک‌ترین لحظه‌ها برویند.
می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند،
میله‌هایی که هیچ زمانی آسمان را
درک نمی‌کنند و چشمه را نمی‌فهمند.

«ابومحمد» می‌آمد تا حقارت
به اوج تاریخ رسیده را خط بطلانی بکشد.
«ابومحمد» می‌آمد تا زمینه ساز
طلوع فراگیر زندگی باشد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نمی از یم بیکران علم امام :


قال الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْكَري (علیه السلام):

لا يَعْرِفُ النِّعْمَةَ إلاَّ الشّاكِرُ، وَلا يَشْكُرُ النِّعْمَةَ إلاَّ الْعارِفُ.

امام حسن عسگری علیه السلام می فرمایند :

كسي قدر نعمتي را نمي داند مگر آن كه شكرگزار باشد

و كسي نمي تواند شكر نعمتي را انجام دهد مگر آن كه اهل معرفت باشد.

(بحارالأنوار، ج 75، ص 378)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سحرگهان كه نسیم حیات چون دم عیسی
وزید صور صفت بر بساط پهنه خضرا

بشارت آمد از قدسیان به عالم امكان
كه فیض می‌رسد از مصدر عنایت یكتا

امیدها شود افزون غمین مباش زگردون
رسیده مژده بگوش دل از عوالم بالا

مه ربیع دوم بود و صبح عاشر آن مه
كه فصل دی همه خوش‌تر شد از ربیع مصفّا

حدیث مام و حسن نام و عسكری لقب آمد
قدم نهاد و سحرگه به ارض اقدس بطحا

حسن به حُسن شمایل حسن به حُسن خصائل
حسن به كلّ مسایل حسن به صورت و معنا

جمال وی همه احمد جلال وی همه حیدر
زخاندان ولایت گلی زگلشن طاها

شه سریر عدالت مه منیر امامت
امیر ملك ولایت ولیّ والی والا

به خاك برتری‌اش رو نهاده عالم و دانی
به راه رهبری‌اش سر نهاده اسفل و اعلا

پی هلاكت فرعونیان دهر چو موسی
خداش یار و معین و عصاش در ید بیضا

پسر به حضرت هادی پدر به مهدی قائم
امام عسكری آن حجت خدای تعالی

بگو به آن ارنی گوی طور حسن كه اینك
به طور خطّه بطحا نگر به گاه تجلّی

ز صلب این به وجود آید آن كه بعد ظهورش
امید نوح و خلیل است و مقتدای مسیحا

همان كه عالم سازد زعدل و داد چو گلشن
ز بعد آنكه جهان را گرفته ظلم سراپا

همان كه نصر من الله نقش بر علم او
همان كه تیغ دو دم باشدش به دست توانا

خوشا زمان ظهورش كه جان خسته چو (واصل)
نثار خاك قدومش كنم ز راه تولاّ

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمدي و رودخانه هاي صداقت، از رد قدم هايت جاري شدند .
نگاهت، نور مي پاشيد، پنجره هاي بي شمار را .

آسمان، چرخي زد و آبي چشمانت را خيره ماند.
تو، يازدهمين ستاره منظومه عشقي.

کلامت، دل هاي کويري و جاهل را باران هدايت بود
و لب هاي متبرکت، نور را زمزمه مي کرد.

آمدي، تو يازدهمين چراغ پر فروغ ولايت باشي
روشنايي انديشه ات را هيچ خورشيدي تفسير نمي تواند.

تو آمدي و کوچه هاي مدينه را باران شکوفه پوشاند؛
آمدي و آيينه ها، به پابوسي ات، آب هاي جهان را به انعکاس برخاستند.

آمدي، تا امانت را به دست آخرين حجت بسپاري
زمين عدالت را دستان با کفايتت به بار نشاند.

حضورت، برکت افشان سفره هاي مهرورزي و راستي بود .
بال هايت، ميله هاي قفس را تجربه کردند،
تا ما پرواز را از خاطر نبريم وآسمان،
همچنان شکوه آزادي را به تصوير بنشيند.

نفس هايت مروج دين محمد بود؛ آن هنگام که
زمستان تفکر عباسي، جهان اسلام را قبضه کرده بود.

ايستادي تا امانت خداوند را به دست آخرين حجتش بسپاري.
کوران ستم را تاب آوردي؛

به پاسداري کرامت انسان؛
که سوره عشق، اين چنين تلاوت مي شود.
عزيزت مي داريم

به آفتاب مي انديشم که جهان،
قرن هاست انتظارش را تاب آورده است؛

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمین را بیارایید و ثانیه ها را در عطر

شکوفه های عشق بپیچید.

هلهله کنید و پای بکوبید که اینک،

یازدهمین فصل کتاب شیعه،

با دست های سبز مردی از تبار ملکوت،
ورق می خور د.

ولادت امام حسن عسکری علیه السلام مبارک باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آسمان، دیده بر زمین گشوده بود و مدینه،
شب انتظارش را به دست صبح امید می سپرد

که ناگاه در صبح دمی حیات بخش، آفرینش
تولّدی دوباره کرد ویازدهمین روشنگرش رابه هستی بخشید.

عرش، به برکت میلاد جهان افروز امام عسکری علیه السلام بَزم شادی گستراند
و باران صلواتش را بر سرای امامِ هدایت و هادی دین فرو فرستاد.

زمین در تولّد نوگل بوستان ولایت، دامان سخاوتش را به روی طبیعت گشود
و از عطر حضورش که الهام بخش جان ها بود، لبریز گشت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این بوی یاس، از سمت کدام کوچه می‌وزد
که مدینه را اینچنین مدهوش کرده است؟!

او می‌آید و ربیع الثانی،
هشتمین روزش را قد راست می‌کند.

آسمان می‌چرخد و فرشتگان،
دف زنان و هلهله کنان به چشم روشنی «حُدیث» می‌آیند.

تو می‌آیی و خانه «هادی آل محمد صلی الله علیه و آله» را
ستارگانی بی شمار، قرق می‌کنند.

خاک، نفس می‌کشد و پنجره‌های شهر،
دل به آفتابی می‌سپارند که از چشمان علوی تو می‌درخشد.

نگاه کن، ببین چگونه بادها خبر آمدنت را در چهار گوشه جهان، فریاد می‌کنند،
گرچه تو بزرگ تر از آنی که در محدوده یک خبر شنیده شوی.

رنگین کمانها، آسمان را طاق نصرت بسته‌اند.
پرندگان به مبارکباد تولدت برفراز درختان، سرود شوق می‌خوانند.

ای امام آینه و عشق! اگر تو نبودی،
زمین در بهت بی کسی‌اش سرگردان می‌ماند.

این همه سپیدار و صنوبر از جوشش رودخانه تو سر بر ابرها می‌سایند.
تبار عاشقت را سیبهای سرخ نجابت، خوب می‌شناسند.

شیعه تو را دارد که این گونه سربلند،
بر تارک زمین و زمان ایستاده است.

نامت، قفل ثانیه‌ها را می‌گشاید.
کلامت، آشتی دهنده آب و آتش است.

نخلهای راستی، سایه تو را بر سردارند.
تو ورد زبان مهربان پروانه‌ها خواهی ماند.

درود و سلام خداوند برتو و بر سلاله آینه سانت باد!
میلادت مبارک باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شرقی ترین شکوفه های شکوه،
دامن دامن از آسمان مدینه می‌بارید
و شاد باش فرشته‌های شکوفه پوش،
نثار لحظه‌های زرد رنگ و زنگار خورده زمین می‌شد.

شب برات بود و سپیده دم برکات.
آفتاب از همه سوی لحظه‌ها، طلوع می‌کرد
تا زمانه به درک عمیق روشنایی برسد.

مدینه غرق در شادی بود
و ربیع الثانی غوطه ور در سروری ناگزیر.

پروانه‌های شوق، پی در پی می‌آمدند
و شالی از پرواز بر دوش نسیم می‌افکندند.

درختها تا پرنده شدن قد می‌کشیدند
و لحظه‌های سرنوشت ساز، در شوق جوانه می‌زدند.

بوی خوش نسیم نیایش،
سرتاسر جهان را غرق در آهنگ شکوفایی کرده بود.

ولایت سبز حضرت امیر علیه السلام یک بار
دیگر در تبسم معصومانه طفلی، تجلی کرده بود
و خنده‌های پی درپی «ابو محمد»
تازه ترین شعر مولا را می‌سرود

و سرشارترین اشتیاق به دریا پیوستن را به جریان در آورده بود.
جوّ مدینه، ابری ناپایدار بود و قلب ولایت
به قرصی مهتاب شبهای شیدایی بود.

مدینه، عطر آگین عطوفت و طراوت لطیف اطلسیها بود.
مدینه آبستن نور بود و «ابومحمد» می‌آمد
تا هویت هول انگیز شب صفتان را روشن کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تنفس خوش‌بویش،
جایگزین تعفن رایج حجاز شود.

"محمد کامرانی اقدام"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«ابومحمد» می‌آمد
تا تبسم را به انسان تعارف کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا تردید در خاک خیال تاریخ ریشه ندوانَد
که روشنی اولین اصلِ حقیقی زیستن است.

«ابومحمد» می‌آمد تا «معتمدها» را
به تماشای فروپاشی شیطان و عصیان دعوت کند.

«ابومحمد» می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند.
می‌آمد تا خمی به ابرو نیاورد.

می‌آمد تا تمام سیاه چالها را
در معرض تابش آفتاب سیمای خویش قرار دهد،

می‌آمد تا زنبقها در تاریک‌ترین لحظه‌ها برویند.
می‌آمد تا پشت میله‌های زندان را خم کند،

میله‌هایی که هیچ زمانی آسمان را درک نمی‌کنند
و چشمه را نمی‌فهمند.

«ابومحمد» می‌آمد تا حقارت به اوج تاریخ رسیده را خط بطلانی بکشد.
«ابومحمد» می‌آمد تا زمینه ساز طلوع فراگیر زندگی باشد.

از پشت پرده با خلق سخن می‌گفت
تا نقش پرده غیبت را بر ضمیر روشن دلان هوشیار، حک کند.

از پشت پرده با خلق سخن می‌گفت تا غربت خویش را بپوشاند
و زمینه ساز غیبت آخرین حجت خداوندی باشد.

«ابومحمد» می‌آمد تا هزار توی دلهره و هراس را
با گامهای استوار خویش به لرزه درآورد.

می‌آمد تا تشنه‌ترین مدارهای مداوم را
اسیر جاذبه کهکشانی خویشتن سازد.

«ابومحمد» می‌آمد پا به پای ذوالفقار علی علیه السلام می‌رفت
شانه به شانه قافله سالار کربلا و می‌ماند پهلو به پهلوی فاطمه علیهاالسلام

همیشه پا در رکاب انتظار بود و چشم انتظار پا در رکابترین لحظه‌ها.
سینه‌اش موج خیز التهاب بود و شانه‌اش، تبعیدگاه زنجیرها،

آن قدر زلال بود که در حسرت تمام رودها جاری بود.
آن قدر آرام می‌شکست که قلبش بدون صدا ترک برمی‌داشت.

آن قدر ستاره بود که تمام شبها، رؤیایش را به خواب می‌دیدند
و آن قدر «محمد صلی الله علیه و آله» که «ابو محمد» شد.

"محمد کامرانی اقدام"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لجه ای از بحر فضائل پیشوای یازدهم :

قال الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْكَري (علیه السلام):

مـن التـواضع السلام علـى كل مـن تمر به, و الجلـوس دون شـرف المجلس.

از جمله تواضع و فروتنى سلام كردن بر هر كسى است كه بر او
مى گذارى, و نشستن در پايين مجلس است.

(تحف العقول,ص 487.)