بنابر باور بسیارى از صاحب نظران، انسان، محور توسعه پایدار است و جامعه اى مى تواند توسعه یابد که همه افراد آن، ظرفیت توسعه پذیرى را داشته باشند و راهها و روشهاى مناسب براى حصول توسعه پایدار را بیابند. بنابراین، تا زمانى که به زنان کشورمان به عنوان نیمى از نیروى انسانى در روند توسعه، توجّه کافى مبذول نگردد، تحقّق این آرمان، آرزویى محال به نظر مى رسد.
بررسى قوانین موجود، اعم از قانون اساسى و سایر قوانین، نشان مى دهد که زنان ایران، مشکل اساسىاى از لحاظ قانونى ندارند؛ لکن عوامل اقتصادى، فرهنگى و سنّتى ویژه اى، در قالب قوانین نانوشته، مانع مشارکت کامل زنان در روند توسعه و استفاده از مزایاى توسعه اند.
در این نوشتار کوتاه، به پنج مسئله مربوط به زنان و دختران در جوامع توسعه یافته و عق بمانده، اشاره مى شود: