فاطمه علیهاالسلام ، صبر لایزال نبوی بود که در هیأت عفتی سر به
فلک کشیده،چادر به سر میکشید و در کوچه های مدینه، در تمام
رهگذرهای هستی، حضور خدا را به کائنات، یادآور میشد.
سیلی ستم و تازیانه کینه را به جان خرید تا هجوم تندبادِ
انکار، شمع یکتنه حقیقت را خاموش نکند.
افسوس از سوره کوثر که در آن خانه گِلین
همسایه اهالی غفلت و سنگدلی شد!
آه از زمزمه های شرحه شرحه بتول که در نیمه
شبِ سجاده و تسبیح، ارکان عرش را به لرزه می افکند!
آه از ریحانه رسول خدا صلی الله علیه وآله که در مشام حسادتِ
زمین،به هدر میرفت و چشمانِ حقیقت ستیز زمانه
رخساره طهارتش را طاقت نداشت.