ممنوعیت ازدواج با محارم
ممنوعیت ازدواج با محارم اصلی پذیرفته در بسیاری از جوامع، مذاهب و
کشورهاست.ازدواج و رابطهٔ جنسی میان برادر با خواهر و
فرزندان با والدین مشمول ممنوعیتی کمابیش
جهان‌شمول می‌شود. ممنوعیت ازدواج تقریبا همیشه با ممنوعیت روابط
جنسی پیش از ازدواج انطباق دارد. هرچند در برخی از قبایل
سرخپوست ممنوعیت ازدواج با محارم به معنی
ممنوعیت روابط جنسی پیش از ازدواج نیست. ضمانت اجرای
ممنوعیت زنای با محارم بیشتر با بی‌آبرویی است تا کیفرهای
شدید دیگر.
اسلام
افرادی که ازدواج میان آن‌ها حرام است در اصطلاح محرم نامیده می‌شوند.
ازدواج فرزند با والدین (و اجداد) و والدین (و اجداد) همسر، برادر با خواهر و
برادرزاده و خواهرزاده با دایی و عمو یا عمه و خاله ممنوع است. همچنین
مرد با دختر (و نوادگان) همسر خود نمی‌تواند ازدواج کند. با توجه به اینکه
تعدد زوجات در اسلام به رسمیت شناخته شده، ازدواج با دو خواهر در یک
زمان نیز ممکن نیست. و مطابق نظری ازدواج با برادرزاده و خواهرزاده
همسر نیاز به اجازه همسر دارد.[۱]
همین وضعیت در مورد خویشاوندان رضاعی نیز وجود دارد.
دلایل وضع ممنوعیت
در مورد علت وضع چنین ممنوعیت نظریات مختلفی بیان شده‌است؛ ادوارد
وسترمارک یک باور عمومی را مطرح می‌کند که بر اساس آن همزیستی
افراد با یکدیگر سبب از میان رفتن جذابیت و حتی ایجاد حالت دافعه میان
آن‌ها می‌شود. این فرضیه با این ایراد روبروست که اگر ازدواج با محارم به طور
طبیعی مورد نفرت انسان‌هاست، پس چرا جوامع انسانی اینچنین
سرسختانه اعضای خود را از آن منع کرده‌اند.
فروید در نقطه مقابل از عمومیت عقده ادیپ سخن می‌گوید و با ارائه
فرضیاتی بررسی ناپذیر به سرکوب تمایل جنسی به محارم و احساس گناه
که از کودکی افراد و از کهن‌ترین ادوار در میان انسان‌ها وجود داشته، اشاره می‌کند.
لوی اشتراوس نیز معتقد است تابوی ازدواج با محارم برای گسترش
مناسبات اجتماعی و جلوگیری از ایجاد تعارض در خانواده و فروپاشی آن است.
نقل قول
