ویژه نامه عید نوروز * عطر کمال طبیعت*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خدایای رحمان نوید میلاد سال نو را بر دوش نسیم بهاری گذاشت
تا این امانت سبز را به رسم آغاز به خالق سپارد.

حلول سال نو و تولد دوباره طبیعت،
عید فرخنده و کهن نوروز باستانی را
که یادگار نیاکان و پیام‌آور دوستی، عشق و محبت،
با لطافت گیاه و خرمی طبیعت، و تحول به مراحل نیکوتر و برتر است.

از خداوند منان برای جنابعالی و خانواده محترمتان
در سال جدید سلامتی و عاقبت‌‌بخیری را آرزومندم.

خدایای رحمان نوید میلاد سال نو را بر دوش نسیم بهاری گذاشت
تا این امانت سبز را به رسم آغاز به خالق سپارد.

حلول سال نو و تولد دوباره طبیعت، عید فرخنده و کهن نوروز باستانی را
که یادگار نیاکان و پیام‌آور دوستی، عشق و محبت، با لطافت گیاه
و خرمی طبیعت، و تحول به مراحل نیکوتر و برتر است.

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

سایه حق

سلام عشق

سعادت روح

سلامت تن

سرمستی بهار

سکوت دعا

سرور جاودانه

این است هفت سین آریایی

نوروز مبارک…

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیچیده است در خود و زمین ناله می كند

از درد زایش یك زایمان

فصلی كه سر سبد فصل های دیگر است

دیده گشوده است در دامان مادرش زمین

عمر سفید زمستان به سر رسیده است

از راه رسیده است بهار

با قامتی به بلندای درخشان كاج

و دشت های یخ زده و خراب، كه بیدار گشته اند

در گردش زمین و زمان

و روئیده است یك اتفاق سبز

كوهها كه مشت مشت شده اند در كنار هم

باران كه سرازیر می شود، باز می شود مشت های كوه

و آب از شیار انگشتان دست كوه جاری می شود

و من كه خودم را درمیان شیار انگشتان دست كوه گم كرده ام

آن دور دستها، بستر زمین همه رنگین شده است

و چشم كه می گشایم این همه زیبایی خیره كننده است!

سرخ ٬ سوسنی ٬ نارنجی ٬ گلابی

گلهای یاس و لاله و شقایق، كه بر دامن زمین سبز شده اند

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بهار می رسد؛ دست افشان و پای کوبان، بر تیره خاک افسرده
و وامانده از فصل خمود برف.

می آید و پوست خاک کشیده می شود بر پهنای زمین،
با جوانه ها و سبزه ها.

خورشید، تا بندگی اش را بر صفحه آسمان غزل می سراید
هوا، بوی رسیدن می دهد

تازگی در زوایای خاک جوانه می زند، امّا:

بهار هست و یک بهانه کم دارد
بهار یک غزل عاشقانه کم دارد

مسیرها در خویش می پیچند از بوی بهار، امّا کجاست
شمیم آمدن بهاری تازه تر که مشام زمین را پر کند؟

پنجره ها باز می شوند با رسیدن آغاز فصل ها
، امّا آسمان، مجال بال گشودن نمی دهد
بهار می رسد، امّا نه آن بهاری که باید.

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

رسید موکب نوروز و چشم فتنه غنود

درود باد بر این موکب خجسته، درود



به کتف دشت یکی جوشنی است مینا رنگ

به فرق کوه یکی مغفری است سیم اندرود



سپهر گوهر بارد همی به مینا درع

سحاب لؤلؤ پاشد همی به سیمین خود

شکسته تاج مرصع به شاخک بادام

گسسته عقد گهر بر ستاک شفتالود



به طرف مرز بر آن لاله‌های نشکفته

چنان بود که سر نیزه‌های خون‌آلود



به روی آب نگه کن که از تطاول باد

چنان بود که گه مسکنت جبین یهود



صنیع آزر بینی و حجت زردشت

گواه موسی یابی و معجز داوود


به هرکه درنگری، شادیی پزد در دل

به هرچه برگذری، اندهی کند بدرود



یکی است شاد به سیم و یکی است شاد به زر

یکی است شاد به چنگ و یکی است شاد به رود



همه به چیزی شادند و خرم‌اند و لیک
مرا به خرمی ملک شاد باید بود