اشعار نوروزی * ساقیا آمدن عید مبارک بادت *

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

باز می آید بهار و می برد

رنگ غم از چهره های خوب و پاک

باز خورشید قشنگ و مهربان

دستهای گرم خود وا میکند

می نشیند گوشه ای و باز هم

کوچ سرما را تماشا می کند

برفها را در بغل جا می دهد

تا ز شرمی آتیشن آبش کند

چشمه را سیراب از چشمان برف

بید را با باد بی تابش کند

با دوچشمانی خمار آنسوی تر

می نشیند در تماشای بهار

عطرباد و رقص ناز نسترن

مستی آن آهوان بی قرار

با نگاهش ناز نرگس می خرد

تا ز جامی باز سر مستش کند

خنده ی سرخ شقایق را ببین

باز می آید زغم هستش کند

باز می خندد به چشم روزگار

باز می بوسد گل روی زمین

باز هم با دست گرمش می کشد

عاشقی در لحظه های واپسین

می رسد از ره بهار و باز عشق

بر رخ عالم تبسم می کند

عالمی دیدم که از لبخند عشق

باز دست و پای خود گم می کند

می رسد از پیچ و خم های زمان

میکند با قلب عالم گفتگو

می شود با با باد و باران همسفر

مهربانی را کند او جستجو

100%x

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

يک چکه ماه افتاده بر ياد تو و وقت سحره
اين خانه لبريز تو شد شيرين بيان حلواي تره

تو مير عشقي عاشقان بسيار داري
پيغمبري با جان عاشق کار داري

امشب تمام عاشقان را دست بسر کن
يک امشبي با من بمان با من سحر کن

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بهار آمد و رفت ماه سپند
نگارا درافکن بر آذر سپند

به یکباره سر سبز شد باغ و راغ
ز مرز حلب تا در تاشکند

بنفشه ز گیسو بیفشاند مشک
شکوفه به زهدان بپرورد قند

به یک هفته آمد سپاه بهار
ز کوه پلنگان به کوه سهند

جهان گر جوان شد به فصل بهار
چرا سر سپید است کوه بلند ؟

حیف باشد دا آزاده به نوروز غمین
این من امروز شنیدم ز زبان سوسن

هفت شین ساز مکن جان من اندر شب عید
شکوه و شین و شغب و شهقه و شور و شیون

هفت سین ساز کن از سبزه و سنبل و سیب
سنجد و ساز و سرود و سمنو سلوی من

هفت سین را به یکی سفره دلخواه بنه
هفت شین را به در خانه بدخواه فکن

صبح عید است برون کن ز دل این تاریکی
کاخر این شام سیه ، خانه نماید روشن

رسم نوروز به جای آر و از یزدان خواه
کاورد حالت ما باز به حالی احسن

نوبهار دلپذیر و روز شادی و خوشیست
خرما نوروز و خوشا نوبهار دلپذیر

بر نشاط گل وقت سپیده دم به باغ
فاخته آوای بم زد ، عندلیب آوای زیر


ملک الشعرای بهار

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

یکبار دگر بهار می آید
سرمستی لاله زار می آید

بلبل به نوای بس طرب انگیز
در صحنه ی سبزه زار می آید

هر غنچه به هر طرف که می بینی
بشکفته همی به بار می آید

گرمی هوا دوباره بر گردد
سردی هوا نزار می آید

از آب به گوش جان نوایی خوش
از چشمه ی کوهسار می آید

خورشید به روی باز می خندد
هر صبح چه بیقرار می آید

هر رستنی از خاک بر آرد سر
بر دشت ودمن نگار می آید

جولانگه قاصدک شود هر جا
آواز دهد بهار می آید

اسفند برفته فرودین گردد
نوروز به روز گار می آید

اسماعیل تقوایی

[مریم منتظر*خادمه مولای منتظران*]

طبعم از لعل تو آموخت در افشانیها
ای رخت چشمه خورشید درخشانیها

سرو من صبح بهار است به طرف چمن آی
تا نسیمت بنوازد به گل افشانیها

گر بدین جلوه به دریاچه اشگم تابی
چشم خورشید شود خیره ز رخشانیها

دیده در ساق چو گلبرگ تو لغزد که ندید
مخمل اینگونه به کاشانه کاشانیها

دارم از زلف تو اسباب پریشانی جمع
ای سر زلف تو مجموع پریشانیها

رام دیوانه شدن آمده درشان پری
تو به جز رم نشناسی ز پریشانیها

شهریارا به درش خاک نشین افلاکند
وین کواکب همه داغند به پیشانیها

[╬✿╬ سوگند ╬✿╬]

نیامدی کنار من ، رسید سـال دیگری
برای این بهار خود ، کنم خیال دیگری

برای با تو بودنم ، زدم به هر دری، ولی
شده نصیب بخت من،به قرعه فال دیگری

شکسته پر شدم ببین ، در امتداد روزها
به فکر ماندنت و تو ، به فکر بال دیگری

تمام زندگی ِ من ، شده شبیه احتمال
میان آن همه اگر ، شدی محال دیگری

چه فایده از این همه ، روایت غریـبی ام
نوشتم این غزل و تو ، درون حال دیگری

نیامدی که بنگری ، تمام شد جوانی ام
طلوع کن بهار من ، رسید سـال دیگری...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب تمام عاشقان را دست بسر کن
يک امشبي با من بمان با من سحر کن

بشکن سر من کاسه ها و کوزه ها را
کج کن کلاه، دستي بزن، مطرب خبر کن

گلهاي شمعداني همه شکل تو هستند
رنگين کمان را بر سر زلف تو بستند

تا طاق ابروي بت من تا به تا شد
دُردي کشان پيمانه هاشان را شکستند

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

موعود من ،
ای آخرین پیغام سبز ،
ای صادق ترین صبح !

گیاهان باغ ، سبزینگی خود را مدیون طراوت تو هستند.
مرغان آسمان ، پرواز را از نگاه تو آموخته اند.

ای پاک تر از نسیم !
با تو گل ها می خندند ،
بی تو هر گلی زخمی است.

با تو ، باران ، پیامبر طراوت و زندگی و بی تو
تنها هق هق آسمان است.

جنگل از بوی تو سبز است و رود با سرود تو جاری.

ای آخرین معجزه آسمان !

نقاش صبا ، چمن ها آراست.
بس بانگ مرغ و بوی گل برخاست ،
اما هنوز نوبت انتظار است و قیامت غیبت.

کدامین روز ، عید ظهور توست
و کدامین بهار با حضور تو سبز است؟

[*خادمه رقیه خاتون(س)*]

نو بهار آمد و گل سرزده، چون عارض یار
ای گل تازه، مبارک به تو این تازه بهار


با نگاری چو گل تازه، روان شو به چمن
که چمن شد ز گل تازه، چو رخسار نگار


لاله وش باده به گلزار بزن با دلبر
کز گل و لاله بود چون رخ دلبر گلزار


زلف سنبل، شده از باد بهاری درهم
چشم نرگس، شده از خواب زمستان بیدار

روز عید آمد و هنگام بهار است امروز
خنده کن گل نورسته، که عید است و بهار


رهی معیری

[مصطفی*شیعه ال طاها*]

برخیز که می‌رود زمستان
بگشای در سرای بستان

نارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستان

وین پرده بگوی تا به یک بار
زحمت ببرد ز پیش ایوان

برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می‌کند گل افشان

خاموشی بلبلان مشتاق
در موسم گل ندارد امکان

آواز دهل نهان نماند
در زیر گلیم عشق پنهان

بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان

بس جامه فروختست و دستار
بس خانه که سوختست و دکان

ما را سر دوست بر کنارست
آنک سر دشمنان و سندان

چشمی که به دوست برکند دوست
بر هم ننهد ز تیرباران

سعدی چو به میوه می‌رسد دست
سهلست جفای بوستانبان