اشعار نوروزی * ساقیا آمدن عید مبارک بادت *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ساقیا آمدن عید مبارک بادت
وان مواعید که کردی مرواد از یادت

در شگفتم که در این مدت ایام فراق
برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت

برسان بندگی دختر رز گو به درآی
که دم و همت ما کرد ز بند آزادت

شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست
جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد
طالع نامور و دولت مادرزادت

حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح
ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بهار آمد دلی خـواهد بهاری
که تا اندیشه را ازخون براری

بهار آمد که بنویسد سرودی
به مرغان قفس بند قناری

بهار آمد که کارد تخم لبخند
به تاکِ مانده ازخشم شراری

بهار آمد کند آزاد از بند
اسیر خواهشات کار و باری

بهار آمد که آیی بهر دیدار
در اغوش نسیم آبشاری

بهار آمد که بشکفد گل تو
به رنگ و بوی وشکل دوستداری

بهار آمد کند بزم سخن گرم
به شاعرشعر و بهر تو شعاری

بیا در انجمن طرح نو ی ریز
که تا نو جای خود گیرد قراری

گره کردم«سعادت»واژه با مهر
که تا از دیده ها چیند غباری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای بلبل خوشنوا فغان كن
عید است نوای عاشقان كن

چون سبزه ز خاك سر برآورد
ترك دل و برگ بوستان كن

بالشت ز سنبل و سمن ساز
وز برگ بنفشه سایبان كن

چون لاله ز سر كله بینداز
سرخوش شو و دست در میان كن

بردار سفینه‌ی غزل را
وز هر ورقی گلی نشان كن

صد گوهر معنی ار توانی
در گوش حریف نكته‌دان كن

وان دم كه رسی به شعر عطار
در مجلس عاشقان روان كن

ما صوفی صفه‌ی صفاییم
بی خود ز خودیم و از خداییم

عطار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باد بهارى وزيد، از طرف مرغزار
باز به گردون رسيد، ناله ى هر مرغ زار

سرو شد افراخته، كار چمن ساخته
نعره زنان فاخته، بر سر بيد و چنار

گل به چمن در برست، ماه مگر يا خورست
سرو به رقص اندرست، بر طرف جويبار

شاخ كه با ميوه هاست، سنگ به پا مي خورد
بيد مگر فارغست، از ستم نابكار

شيوه ى نرگس ببين، نزد بنفشه نشين
سوسن رعنا گزين، زرد شقايق ببار

خيز و غنيمت شمار، جنبش باد ربيع
ناله ى موزون مرغ، بوى خوش لاله زار

هر گل و برگى كه هست، ياد خدا مي كند
بلبل و قمرى چه خواند، ياد خداوندگار

برگ درختان سبز، پيش خداوند هوش
هر ورقى دفتريست، معرفت كردگار

وقت بهارست خيز، تا به تماشا رويم
تكيه بر ايام نيست، تا دگر آيد بهار

بلبل دستان بخوان، مرغ خوش الحان بدان
طوطى شكرفشان، نقل به مجلس بيار

بر طرف كوه و دشت، روز طوافست و گشت
وقت بهاران گذشت، گفته ى سعدى بيار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باد بهارى وزيد، از طرف مرغزار
باز به گردون رسيد، ناله ى هر مرغ زار

سرو شد افراخته، كار چمن ساخته
نعره زنان فاخته، بر سر بيد و چنار

گل به چمن در برست، ماه مگر يا خورست
سرو به رقص اندرست، بر طرف جويبار

شاخ كه با ميوه هاست، سنگ به پا مي خورد
بيد مگر فارغست، از ستم نابكار

شيوه ى نرگس ببين، نزد بنفشه نشين
سوسن رعنا گزين، زرد شقايق ببار

خيز و غنيمت شمار، جنبش باد ربيع
ناله ى موزون مرغ، بوى خوش لاله زار

هر گل و برگى كه هست، ياد خدا مي كند
بلبل و قمرى چه خواند، ياد خداوندگار

برگ درختان سبز، پيش خداوند هوش
هر ورقى دفتريست، معرفت كردگار

وقت بهارست خيز، تا به تماشا رويم
تكيه بر ايام نيست، تا دگر آيد بهار

بلبل دستان بخوان، مرغ خوش الحان بدان
طوطى شكرفشان، نقل به مجلس بيار

بر طرف كوه و دشت، روز طوافست و گشت
وقت بهاران گذشت، گفته ى سعدى بيار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سرخوش و خندان زجا برخاستم
خانــــه را همچــون گلي آراستم

شمع‌هاي رنگ رنگ افــــــروختم
عود و اسپند اندر آتش سوختم

جـــلوه‌دادم هـــر کجا را با گلي
نرگسي يا ميخکي يا سنبلي

کودکم آمد به بر خواندم ورا
جامه هاي تازه پوشاندم ورا

شادمان رو جانب برزن نهاد
تا بداند عيد، ياران را چه داد

ساعتي بگذشت و بازآمد ز در
همچو طوطي قصه‌ساز آمد ز در

گفت: «مادر! جامه‌ام چرکين شده
«قيــــرگون از لکــــــــه‌هاي کين شده

«بس که بر او چشم حسرت خيره شد
«رونقش بشکست و رنگش تيــــره شد

«هـــــر نگاه کينه کـــــز چشمي گسست
«لکـــه‌اي شــــــــد روي دامانــــم نشست

«از حسد هــــــــرکس شــــراري بــــرفروخت
«زان شـــرر يک گوشـــه از اين جامه سوخت

«مانــــد بــــــر اين جامــــــه، نقش چشمشان
«کينـــــه و انــــدوه و قهـــــر و خشمشــــــــتتان»

گفتمش: «اين گفتـــــه جــــــــز پنـــــدار نيست»
گفت:«مـــــــادر! ديـــــــــده‌ات بيــــــــــــدار نيست

«جامـــــه را تنها نــــه، جان فرســـــــــوده شــد
«بس کــــه با چشمان حسرت ســــــوده شــد

«از چـــه رو خـــواهي کــــه من با جامـــــه‌اي
«افکنـــــــــم در بــــــــرزني، هنگامـــــــــه‌اي

«جلـــــوه در اين جامــــــه آخــــر چون کنم
«کز حســــد در جـــام خلقي خـــون کنم

«شـــــرمم آيد من چنين مست غـــــــرور
«ديگــــران چــــــون شاخه‌ي پاييز، عـــور

«همچــــو ماهي کش نباشد هاله‌اي
«يا چـــوشمعــــي کــــو ندارد لاله‌اي

«بر تنـــم اين پيرهن ناپاک شـــــــد
«چون دل غمديدگان صد چاک شـد

«يا مـرا عريان، چـــــو عريانان بساز
«يا لباسي هـــــــم پي آنان بساز»

اين سخن گفت و در آغوشــم فتاد
کاکلش آشفت و بر دوشـــــــم فتاد

اشک من با اشک او آميخت، نــرم
بوسه‌هايم بـــر لبانش ريخت، نــرم

گفتمش: «آنان که مال اندوختنـــــد
«از تو کاش اين نکته مي‌آموختنــــد

«کاخشان هـــــرچند نغز و پُربهاست
«نقش ديوارش زخشم چشمهاست

«گــــر شـــرابي در گلوشان ريختــــه
«حســـرت خلقي بــــدان آميختـــــه

«شــــاد زي، اي ــودک شيــرين من
«اي رخت باغ و گـــل و نســرين من!

«از خــــــدا خواهــــم برومندت کنــــد
«ســــــربلنـــد و آبرومنــــــــدت کنــــد

«ليک چون سرسبز شمشادت شود
«خـــود مبـــــادا نـــرمي از يادت شود

«گـــــر ترا روزي فلک سرپنجـــــــه داد
«کس زنيــــــرويت مبـــــادا رنجه باد!»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ساقیا آمدن عید مبارک بادت
وان مواعید که کردی مرواد از یادت

در شگفتم که در این مدت ایام فراق
برگرفتی ز حریفان دل و دل می‌دادت

برسان بندگی دختر رز گو به درآی
که دم و همت ما کرد ز بند آزادت

شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست
جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت

شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت
بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت

چشم بد دور کز آن تفرقه‌ات بازآورد
طالع نامور و دولت مادرزادت

حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح
ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

يک چکه ماه افتاده بر ياد تو و وقت سحره
اين خانه لبريز تو شد شيرين بيان حلواي تره

تو مير عشقي عاشقان بسيار داري
پيغمبري با جان عاشق کار داري

امشب تمام عاشقان را دست بسر کن
يک امشبي با من بمان با من سحر کن

[خادمه زینب کبری(س)]

برخیز که می‌رود زمستان
بگشای در سرای بستان

نارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستان

وین پرده بگوی تا به یک بار
زحمت ببرد ز پیش ایوان

برخیز که باد صبح نوروز
در باغچه می‌کند گل افشان

خاموشی بلبلان مشتاق
در موسم گل ندارد امکان

آواز دهل نهان نماند
در زیر گلیم عشق پنهان

بوی گل بامداد نوروز
و آواز خوش هزاردستان

بس جامه فروختست و دستار
بس خانه که سوختست و دکان

ما را سر دوست بر کنارست
آنک سر دشمنان و سندان

چشمی که به دوست برکند دوست
بر هم ننهد ز تیرباران

سعدی چو به میوه می‌رسد دست
سهلست جفای بوستانبان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آمد بهار و بوستان شد اشك فردوس برين
گلها شكفته در چمن، چون روى يارنازنين

گسترده بادجان فزا، فرش زمرد بى شمر
افشانده ابرپرعطا بيرون حد، در ثمين

از ارغوان و ياسمن طرف چمن شد پرنيان
وز اقحوان و نسترن سطح دمن ديباى چين

از لادن و ميمون رسد، هر لحظه بوى جانفزا
وز سورى و نعمان وزد، هردم شميم عنبرين

از سنبل ونرگس جهان، باشد به مانند جنان
وز سوسن ونسرين زمين،چون روضه خلدبرين

از فر لاله بوستان گشته به ازباغ ارم
وز فيض ژاله گلستان، رشك نگارستان چين

از قمرى و كبك و هزار آيد نواى ارغنون
و ز سيره و كوكو وسار، آواز چنگ راستين

تا باد نوروزى وزد، هرساله اندربوستان
تا ز ابر آذارى دمد ريحان و گل اندر زمين

بر دشمنان دولتت هر فصل باشد چون خزان
بر دوستانت هر مهى بادا چو ماه فرودين