آدمی اگر به خود وانهاده شود و به دستاویزی استوار و مطمئن چنگ نزند ،
هلاکت و تباهی اش حتمی است; همچنان که گمراهی کودکِ راهْناشناس و بی راهنما .
اللّه ! به فریاد منِ بی کس رس
فضل و کرمت یار منِ بی کس بس
هرکس به کسی و حضرتی می نازد
جز حضرتِ تو ندارد این بی کس ، کس
بهترین و استوارترین و مطمئنترین دستاویز و مشعل هدایت ،
و یا تنها راه نجات آدمیان از مهلکه ها ،
چنگ افکندن به دامان پر مهر خداوند است
و پناه بردن به دژ استوار او .
شیطان نیز اعتراف کرده که از فریفتن «مخلَصان» ، ناتوان است .
آنان که زیر لوای «اللّه» درآیند ، از گزند تباهیها در امانند .
قدِ بلند تو را تا به بر نمی گیرم
درخت بختِ مرادم «به بر» نمی آید
مگر به روی دلارای یار ما ، ور نی
به هیچ وجه دگر ، کار بر نمی آید