ویژه نامه روز قدس * روز جهانی بیداری *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز جهانی قدس یوم اللّه است.
روز سردادن ندای «لا اله الّا اللّه» و «محمدٌ رسول اللّه» است.
قطره قطره خون شهدای فلسطین امروز فریادِ مسلمانی سر می دهد.
آسمان، امروز از نور اسلام خواهی لبریز است و
در صبح ترین روز سال به یمن روشنای این نورِ درخشان دیده ها گشوده
و چشم ها باز شده است. سیل تازیانه نگاه های خشمگین و فریادهای آتشین مسلمانانْ
دودمان ستم آمریکا و اسرائیل را بر باد می دهد.
دمیدنِ این صبحِ روشن بر همه مسلمانان و آزادیخواهان گرامی باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

برخیز دیر یاسین،
تَلِّ ز عتر، نوار غزه!
دیوارهای حائل،
ترک برداشته،
پوشال‏های پادشاهی،
فرو ریخته،
شیشه‏های جادو و جنبل شکسته شده‏اند.
برخیز بیت المقدس؛
که «دست خدا با جماعت است».
حیله‏ های خناسان،
تمامی ندارد و دست‏ های خدانشناسان،
سد شده است در مسیر رفاه و آسایش گل‏سنگ‏ های مقاومت.
چشم‏های زیتون سرخ شده‏اند؛
از بس دیده به دروازه ‏های امید دوخته است.
شر ملخ‏ های درنده،
تا کی برسد به این گندم‏زارها و سایه جغدهای شوم،
تا کی بیفتد بر سر پنجره ‏های رو به دریا؟
تاک ‏ها،
به خویش آمده‏اند،
نخل‏ ها به خروش؛
خون‏ های مسموم اجنبی،
تا کی در شریان ‏های خاک بگردد؟
سنگ ‏ها آتش گرفت ه‏اند؛
درنگ تا کی؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کافی است زنده بمانی

آرام سرفه کن!
مبادا آدم برفی‏ها،
صدایت را بشنوند!
تو باید زنده بمانی؛

زندگی‏ات هر قدر هم که به مرگ نزدیک باشد،
باید زنده بمانی!

زندگی‏ات هرقدر هم که سخت باشد،
به مرگِ آنها نزدیک است.

اصلاً تو کافی است زنده باشی،
تا آنها بمیرند؛
کافی است نامت بر تارک
نقشه جهان بدرخشد تا در کنارش،
هیچ نام بیگانه‏ای نباشد!

کافی است فلسطین باشی؛
هرچند زخمی، تا اسرائیل نباشد.
هیچ ستاره شش‏زاویه‏ای نمی‏تواند
با وجود نورافشانی خورشید، پیدا باشد.

مبادا آرزوهایت را بادهای زهرآلودی
که از سمت غرب می‏وزند، آلوده کنند؛

تا با خیال راحت، زیتون‏هایت را از ریشه بکنند،
کودکانت را پیش از فریاد بکشند،

مردانت را پیش از انفجار به گلوله ببندند
و زنانت را در سپیده ‏دم بدزدند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«فَیَملَأُ الاَرضَ قِسطا وَعَدلا»

قدس، ای خانه خدا!
به پاخیز و دست گیر از فرزندانت!

بانگ برآر که من نیز برای خاطر تو فریاد خواهم زد.

مشت‏های من امروز برای خاطر تو گره خواهند خورد؛

چونان که هر روز و هر ساعت را با یاد تو می‏گذرانم؛

من تو را می‏شناسم؛

کوچه ‏هایت را و اردوگاه ‏هایت را.

من نام کودکانت را از یاد نبرده ‏ام و معصومیت «محمد الدوره»ات را

امروز اگر آسمان وطنم برای تو بگرید، عجیب نیست؛

آب و خاک من تشنه آزادی توست.

قدس!ای اولین قبله ‏گاه پدرانم!

صبور باش و تاب بیاور که شمیم خوش ظهور خواهد زد.

دیر نیست آن هنگام که موعود از پشت جاده‏ های سبز تقدیر سر برآرد.

دیر نیست آن هنگام که آزاد شوی از محاصره مثلث‏ های سرخ.

ابابیل خدا در راهند!

آری، همه سنگ‏ریزه ‏های دنیا،

بر سر غاصبان تو آوار خواهد شد.

موعود خواهد آمد و بار دیگر جوانان تو سر از خاک بیرون خواهند آورد.

صحن تو پاک خواهد شد از گام‏های چرکین چکم ه‏پوشان «صهیونیسم»

آری، نوید می‏ دهم تو را به فردای روشن که:

«... فَیَملأُ الاَرضُ قِسطا وَعَدلا، کَما مُلئَت جَورا و ظلما»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سنگ ،سنگ ،تا پیروزی

.من سنگ را می شناسم...من سنگ را دوست دارم...

اصلا ًمن و سنگ را رفاقتی دیرینه است...
برخی سنگ را خشن می دانند...
عده ای آن را بی روح می شمارند...

اما سنگ بهترین دوست من است...
من سنگ را از زمانی می شناسم كه هنوز در عالم شما نبودم!...

آن زمانی كه مادرم- در حالیكه مرا در شكم داشت
با سنگ دوستی می ورزید...

پس از آن سنگ هم بازی من بود...
همه اسباب بازی من سنگ بود و تنها سنگ دوست من بود...


سپس بزرگتر شدم...ودر مدرسه،علم سنگ آموختم:
«بابا آب ندارد...بابا نان ندارد...بابا سنگ دارد...بابا سنگ داد...»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قدس مقدّس

ای قدس، ای سرزمین مقدّس، نوای قدسی لااله الااللّه
از عمق تاریخ بودنت به گوش می رسد.

عطر جان بخش توحید از آنروز
که خداوند تو را به ابراهیم مژده داد،

در تو پیچید، قدسیان از آسمان نورانیت
ستاره های معنویت می چینند

و ملایک با خوشه های خوش
بوی ایمان آذینت می بندند،

سلام بر تو آنروز که اولین پیامبر
توحید را در خود جا دادی،

سلام بر تو آنروز که
مأوای عروج پیامبر ما بودی

و سلام بر تو که اینک لاله زار
سینه سرخان آزادگی و شاهدان شهیدی.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وای بر دلی که نمی‏لرزد،
وای بر خونی که نمی‏جوشد،
وای بر چشمی که به خواب رفته است!


اشک باید ریخت، فریاد باید کرد،
تیر باید شد،آتش باید گرفت!


قدس،ناموس اسلام است.
قدس،محک غیرت مسلمانان قرن است.


صدای ایستادن قلب کودکان فلسطینی دارد
پرده گوشمان را پاره می‏کند.


صدای سکوت کشتگان فلسطین،
شیشه‏ های خانه آرامشان را فرو می‏ریزد.


کوران و کرانیم؛ اگر فریاد برنیاوریم؛
اگر بانگ برنداریم.صدای اذان بی‏ وقت می‏آید؛


کسی از امت محمد صلی‏ الله علیه‏ و‏آله از جور می‏نالد،
باید شتافت؛وگرنه دل رسول الله می‏شکند.


در گوشه ‏ای از جغرافیای غربت،
امت رسول الله صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله زیر شکنجه ‏اند،


خانه‏ شان ویران است و آوارگی،روزیشان شده.
بوی خون می‏آید.زخم فلسطین در دل اسلام،
هنوز تازه است.


زخم شهید کهنه نمی‏شود.
درد دارد در جان اسلام ریشه می‏دواند،
سرطان صهیونیسم، جهان را کبود کرده،


جهان منتظر طبیبی است.
طبیب عشق بر سر بالین اهل درد می‏آید.


نکند بی‏دردی!
بزرگ‏ترین بیماری ملت‏های مسلمان باشد!


انتظار طبیب؛ آدابی دارد،
رسم انتظار را باید به‏ جای آورد.


باید خود به مبارزه سرطان رفت
باید درد را از پا انداخت.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«فَیَملَأُ الاَرضَ قِسطا وَعَدلا»

قدس، ای خانه خدا!
به پاخیز و دست گیر از فرزندانت!
بانگ برآر که امروز من نیز برای خاطر تو فریاد خواهم زد.


مشت‏های من امروز برای خاطر تو گره خواهند خورد؛
چونان که هر روز و هر ساعت را با یاد تو می‏گذرانم؛
با یاد فرزندانت، با یاد چفیه‏ های خونینشان.


من تو را می‏شناسم؛
کوچه ‏هایت را و اردوگاه‏هایت را.


من نام کودکانت را از یاد نبرده ‏ام
و معصومیت «محمد الدوره»ات را.


امروز اگر آسمان وطنم برای تو بگرید، عجیب نیست؛
آب و خاک من تشنه آزادی توست.


قدس!
ای اولین قبله ‏گاه پدرانم!


صبور باش و تاب بیاور
که شمیم خوش ظهور خواهد زد.


دیر نیست آن هنگام که موعود
از پشت جاده‏های سبز تقدیر سر برآرد.


دیر نیست آن هنگام که آزاد شوی
از محاصره مثلث‏ های سرخ.


ابابیل خدا در راهند!
آری، همه سنگ‏ریزه‏های دنیا،
بر سر غاصبان تو آوار خواهد شد.


موعود خواهد آمد و بار دیگر جوانان تو
سر از خاک بیرون خواهند آورد.


صحن تو پاک خواهد شد از گام‏های چرکین چکمه ‏پوشان «صهیونیسم»
آری، نوید می‏دهم تو را به فردای روشن که:


«... فَیَملأُ الاَرضُ قِسطا وَعَدلا، کَما مُلئَت جَورا و ظلما»


باران رضایی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آری...سنگ... چه مهربانی ای سنگ و چه دوست داشتنی...
ای همدم تنهایی من، وصیت می كنم

اگر گلوله ای جای تو را در قلبم اشغال كرد،
تورا بر مزارم بگذارند تا از تو جدا نمانم...

آخر من نمك صفای تو را خورده ام
و نمكدان شكستن به دور از مروت است...

آهای ترسوهای دنیا...
منم...
همان كه می گویید تروریست است...

من عادت كرده ام كه با سنگ شجاعت شما را ترور كنم...

آری...
من تا خون در بدن دارم سنگ را بر زمین نمی گذارم...
و فریاد می زنم:

«سنگ...سنگ...تاپیروزی...»

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

میدانی، هر وقت قلبم می گیرد از اسارت،
سنگی در آغوش دستان می گیرم...

سنگ با صبر و حوصله ی تمام درد دلم را میشنود...
و سپس پیغام خشم مرا بسوی ملعونترین مردمان پرتاب می كند...

اگر بدانی آن زمان كه برای بوسیدن گونه ی برادرم لبم خونی می شود،
نجوای با سنگ چه لذتی دارد...

اگر بدانی آنگاه كه دیوار خانه ی خرابمان را
موجوداتی به نام تانك و گلوله بر سرمان می ریزند،

پرتاب سنگ چه غوغایی می كند...
اگر بدانی وقتی خواهر شش ماهه ام بر سینه ی مادرم
چون ماهی دور از آب افتاده ای پرپر می زند،

سنگسار كردن قاتلان
چه قصاص نیكویی است...

اگر بدانی آن زمان كه كاسه ی چشمانم
چون كاسه صبرم از غربت لبریز می شود

و قطره ای خشم بیرون می ریزد،
سنگستان چه جای خوش آب و هوایی است...

اگر بدانی...