گلواژه هاي شعردرسوگ بهشت خاموش بقيع

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاش همچون لاله سوزم در بیابان بقیع
تا شبانگاهى شوم شمع فروزان بقیع

کاش سوى مکه تازد کاروان عمر من
تا کنم بیتوته یک شب در شبستان بقیع

کاش همچون پرتو خورشید در هر بامداد
اوفتم بر خاک قبرستان ویران بقیع

آرزو دارم بمانم زنده و با سوز حال
در بغل گیرم چو جان، قبر امامان بقیع

آرزو دارم ببینم با دو چشم اشکبار
جاى فرزندان زهرا را به دامان بقیع

آرزو دارم بیفتم بر قبور پاکشان
تا که گردم حایل خورشید سوزان بقیع

آرزو دارم که اندر خدمت صاحب زمان
قبر زهرا را ببوسم در بیابان بقیع

آرزو دارم که همچون گوهر غلطان اشک
از ارادت رخ نهم بر خاک ایوان بقیع

اندر آنجا خفته چون قربانیان راه حق
اى موید جان عالم باد قربان بقیع

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اي بقيع ...

باز كن بر روى من آغوش جان را اى بقیع
تا ببینم دوست دارى میهمان را اى بقیع

خاكى اما برتر از افلاك دارى جایگاه
در تو مى‏بینم شكوهِ آسمان را اى بقیع

پنج خورشیدِ جهان‎افروز در دامان تست
كرده‏اى رشك فلك این خاكدان را اى بقیع

مى‏رسیم از گرد ره با كوله بار اشك و آه
بار ده این كاروانِ خسته جان را اى بقیع

جز تو غم‏هاى على را هیچ كس باور نكرد
مى‏كشى بر دوش خود بارى گران را اى بقیع

باز گو با ما، مزار كعبه‎ی دل‎ها كجاست
در كجا كردى نهان آن بى‏نشان را اى بقیع

قطره‏اى، اما در آغوش تو دریا خفته است
كرده‏اى پنهان تو موجى بیكران را اى بقیع

چشم تو خون گرید و «پروانه» مى‏داند كجاست
چشمه ‎ی جوشان این اشكِ روان را اى بقیع

محمد علي مجاهدي"پروانه"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیشب برای دفتر من همّ و غم شدی
بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قلم شدی

باور نکرد نیست سرانجام در زمین
مهمانِ رسمی شب شعر خودم شدی

تو از زمان آدم و حوا، وَ قبل از آن
بر روی دست های مشیّت علم شدی

بی مرحمت که روز شما شب نمی شود
اصلاً تو آفریده برای کرم شدی

هشتاد سال و خرده ای انگار می شود
از جمع اهل بیتِ حرم دار کم شدی

با اتفاق هشتم شؤال آن زمان
تنها گریزِ روضهٔ من در حرم شدی

ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد
آن موقعی که وارد بازی سم شدی

آن بار هفتمی که لبت رنگ سبز شد
آن بار هفتمی چه قَدَر پر ورم شدی

وقتی که شعله چادر مادر گرفته بود
زخمیِ دست هیزم و چوبِ ستم شدی

حالا بماند این که چه شد بین کوچه ها
حالا بماند این که برای چه خم شدی

«عارف» نگو دگر، نکند فکر می کنی!
مثل مؤید و شفق و محتشم شدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

راز نهان

برگشا مُهر خموشی از زبانت ای بقيع
جای زهرا را بگو با زائرانت، ای بقيع

ديده گريان ما را بنگر و با ما بگو
در کجا خوابيده آن آرام جانت، ای بقيع

لطف کن گم کرده ما را نشان ما بده
بشکن اين مُهر خموشی از زبانت، ای بقيع

گر دهی بر من نشان از قبر زهرا تا ابد
برندارم سر ز خاک آستانت، ای بقيع

گفت مولا راز اين مطلب مگو با هيچ کس
خوب بيرون آمدی از امتحانت، ای بقيع

گر نداری اذن از مولا که سازی بر ملا
لااقل با ما بگو از داستانت، ای بقيع

فاطمه با پهلوی بشکسته شد مهمان تو
ده خبر ما را ز حال ميهمانت، ای بقيع

آرزو دارد به دل «خسرو» که صاحب‏ الزمان
بر ملا سازد مگر راز نهانت، ای بقيع

رضا اسماعيلي

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دستم چرا به گوشه ی دامان نمی رسد؟!
پایم چرا به خیمه ی جانان نمی رسد؟!

در طول عمر، درد زیادی چشیده ام
دردی به تلخی غم هجران نمی رسد

ناز طبیب، درد دلم را زیاد کرد
این گونه شد که نسخه ی درمان نمی رسد

هر صبح جمعه ندبه کنان ناله می زنم
آتش به گرد این دل سوزان نمی رسد

پایان هفته تازه شروع غم من است
این زلف پیچ خورده به سامان نمی رسد

شیطان هوی هوس دل آلوده آه آه
آیا کسی به داد جوانان نمی رسد؟!

با این همه معاصی و غفلت عجیب نیست
یوسف اگر به وادی کنعان نمی رسد

در قعر چاه نفس بد اندیش گم شدم
پیغام من به سوی تو آسان نمی رسد

گرد و غبار آینه هم بی دلیل نیست
طوفان نفس بی تو به پایان نمی رسد

تخریب گنبد و حرم و نبش قبرها
کار قبیحی است،به اذهان نمی رسد

هر آن کسی که حرمت اجداد تو شکست
در حیرتم چرا به لبش جان نمی رسد؟!

ای منقم بیا و بگیر انتقام را
یعنی درآر تیغ میان نیام را

محمد فردوسی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کاش اینجا داشت تکه سایه بانی لااقل
کاش میدادند بر گریه زمانی لااقل

کاشکی می شد بریزی آب بر قبر حسن
کاش اینجا داشت شب ها روضه خوانی لااقل

کاشکی می شد کنار قبر صادق سینه زد
کاش می شد تاسحر اینجا بمانی لااقل

کاشکی می شد بگویی با نگهبان بقیع
زائران را خوب می شد که نرانی لااقل

کاش می شد آشکارا ریخت هنگام غروب
پشت دیوار بقیع اشک روانی لااقل

کاش میدادیم با یک روضۀ ام البنین
قلب سنگی نگهبان را تکانی لااقل

کاش در خاک بقیع اذن زیارت داشتیم
کاشکی وقت نماز٬ آنهم جماعت داشتیم

آخرش آقا به این تقدیر پایان می دهد
خاتمه بر غصه قلب پریشان می دهد

مطمئنم او بیاید کار عالم دست ماست
ساخت و ساز حرم را دست ایران می دهد

کارفرما مهدی و ما پارکابش می شویم
اولش نقشه برای صحن و ایوان می دهد

گنبد و گلدسته و ایوان طلایی می شود
چون طلای این سه را شاه خراسان می دهد

چونکه بعدش زائرِ اینجا فراوان می شود
قطعاً اذن ساخت دهها شبستان می دهد

هرچه سینه زن بیاید در حرم جا می شود
دورتا دور رواق و صحن غوغا می شود

صبح و ظهر و عصر این صحن و سرا هم دیدنیست
روی گنبد پرچم یا مجتبی هم دیدنیست

چشم دل هم بسته باشد چشم سر باشد بس است
در مدینه چارتا نور خدا هم دیدنیست

می شود یک پنجره فولاد در این صحن ساخت
در میان کاسهٔ آبی شفا هم دیدنیست

چارتا خورشید پیش هم تلألو می کنند
چارتا خورشید این صحن و سرا هم دیدنیست

در زیارتنامه خواندن زیر چتر آرزو
بین قاب نور ایوان طلاهم دیدنیست

از روی گلدسته های صحن زیبای بقیع
تابش گلدسته های کربلا هم دیدنیست

مسجدی باید به نام حضرت سجاد ساخت
گوشه این صحن باید پنجره فولاد ساخت

حیف اینها آرزوهای قلوب مضطر است
حیف اینها بغض جاری دوتا چشم تر است

ای بقیعی که پُر از گرد و غباری خود بگو
در کدامین گوشه از خاک تو قبر مادر است

در کجایت نیمه شب ها مرتضی سینه زده
در کجایت رد پای اشک های حیدر است

گرچه خاک تو پُر از درد و غریبی و غم است
کربلا در غربت و در غصه چیز دیگر است

گرچه در قلب تو خوابیدند یک عده غریب
کربلا آرامگاه لاله های پرپر است

گرچه دیدی که حسن را تیرباران می کنند
کربلا هم شاهد حلقوم خشک و خنجر است

من نمیدانم که محسن هست آنجا یاکه نه
در عوض کرببلا قبر علی اصغر است

در دل تو بغض سقا نیست قطعاً ای بقیع
یک جوان ارباًارباً نیست قطعا ای بقیع

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

دیشب برای دفتر من همّ و غم شدی
بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قلم شدی

باور نکرد نیست سرانجام در زمین
مهمانِ رسمی شب شعر خودم شدی

تو از زمان آدم و حوا، وَ قبل از آن
بر روی دست های مشیّت علم شدی

بی مرحمت که روز شما شب نمی شود
اصلاً تو آفریده برای کرم شدی

هشتاد سال و خرده ای انگار می شود
از جمع اهل بیتِ حرم دار کم شدی

با اتفاق هشتم شؤال آن زمان
تنها گریزِ روضهٔ من در حرم شدی

ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد
آن موقعی که وارد بازی سم شدی

آن بار هفتمی که لبت رنگ سبز شد
آن بار هفتمی چه قَدَر پر ورم شدی

وقتی که شعله چادر مادر گرفته بود
زخمیِ دست هیزم و چوبِ ستم شدی

حالا بماند این که چه شد بین کوچه ها
حالا بماند این که برای چه خم شدی

«عارف» نگو دگر، نکند فکر می کنی!
مثل مؤید و شفق و محتشم شدی