گلواژه هاي شعردرسوگ بهشت خاموش بقيع

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

کاش همچون لاله سوزم در بیابان بقیع
تا شبانگاهى شوم شمع فروزان بقیع

کاش سوى مکه تازد کاروان عمر من
تا کنم بیتوته یک شب در شبستان بقیع

کاش همچون پرتو خورشید در هر بامداد
اوفتم بر خاک قبرستان ویران بقیع

آرزو دارم بمانم زنده و با سوز حال
در بغل گیرم چو جان، قبر امامان بقیع

آرزو دارم ببینم با دو چشم اشکبار
جاى فرزندان زهرا را به دامان بقیع

آرزو دارم بیفتم بر قبور پاکشان
تا که گردم حایل خورشید سوزان بقیع

آرزو دارم که اندر خدمت صاحب زمان
قبر زهرا را ببوسم در بیابان بقیع

آرزو دارم که همچون گوهر غلطان اشک
از ارادت رخ نهم بر خاک ایوان بقیع

اندر آنجا خفته چون قربانیان راه حق
اى موید جان عالم باد قربان بقیع

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بقيع غريب

مى گرددم دو ديده پريشان و جان، غريب
در منظرى كه نيست به هفت آسمان، غريب

يا رب بقيع، قطعه اى از آسمان توست
پيچيده در غبار زمين و زمان، غريب

آن گوهرى كه بود مَلك خادم درش
خفته ست در كنار حَرَم، بى نشان، غريب

اين خاك، ميزبان پريشان كربلاست
مانده ست در حضور تو، اى آسمان، غريب

اينجا مزار صادق آل محمد(ص) است
تنها، ميان گردش چشم جهان، غريب

در خلوت است بارگه باقرالعلوم(عليه السلام)
همچون مزار مادر زخمى، جوان، غريب

اين سوى ميله، مرقد اولاد مصطفاست
و آن سو، نگاه غمزده زائران، غريب

اين محرمان پردگى عرش ذوالجلال
اينسان فتاده اند در اين خاكدان، غريب

اشك است اينكه مى چكد از آستين ابر
مِهر است اينكه مانده در اين آستان، غريب

مى گردد آسمان، به طوافى هميشگى
بر اين مدار غربت و بر اين مكان، غريب

يا رب چه حكمتى ست در اين قطعه شريف
مهمان غريب و بارگه ميزبان، غريب

يارب كرامتى! كه زنم بوسه بر بقيع
سر را نهم به خاك و بگويم بر آن غريب

حسين اسرافيلي

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

راز نهان

برگشا مُهر خموشی از زبانت ای بقيع
جای زهرا را بگو با زائرانت، ای بقيع

ديده گريان ما را بنگر و با ما بگو
در کجا خوابيده آن آرام جانت، ای بقيع

لطف کن گم کرده ما را نشان ما بده
بشکن اين مُهر خموشی از زبانت، ای بقيع

گر دهی بر من نشان از قبر زهرا تا ابد
برندارم سر ز خاک آستانت، ای بقيع

گفت مولا راز اين مطلب مگو با هيچ کس
خوب بيرون آمدی از امتحانت، ای بقيع

گر نداری اذن از مولا که سازی بر ملا
لااقل با ما بگو از داستانت، ای بقيع

فاطمه با پهلوی بشکسته شد مهمان تو
ده خبر ما را ز حال ميهمانت، ای بقيع

آرزو دارد به دل «خسرو» که صاحب‏ الزمان
بر ملا سازد مگر راز نهانت، ای بقيع

رضا اسماعيلي

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

خوش آن نسیم که مى آید از کنار بقیع
خوشا هواى روان بخش و مُشکبار بقیع

فرشتگان ز زمین مى برند سوى بهشت
براى غالیه‌ی حوریان غبار بقیع

اگر که طور تجلّى ز صدق مى طلبى
بیا به گلشن روحانى دیار بقیع

دریغ و درد که از ظلم دشمنان خدا
خراب شد همه آثار بى شمار بقیع

ایا که غیرت دین دارى و ولایت آل
ببار خون، عوض اشک در کنار بقیع

خراب کرد ستم، مشهد چهار امام
کز آن شرف به سما یافت خاکسار بقیع

نخست مرقد سبط نبى امام حسن
بزرگ محور اعزاز و افتخار بقیع

مزار حضرت سجاد، اسوه عبّاد
امین اعظم حق، رکن استوار بقیع

مزار حضرت باقر، عزیز پیغمبر
که بر فزوده به اجلال و اشتهار بقیع

مزار حضرت صادق رییس مذهب و دین
جهان علم و عمل، نور کردگار بقیع

قبور منهدم دیگر از تبار رسول
فزوده است بر اوضاع رنج بار بقیع

زظلم فرقه وهّابیان ناکس دون
بیا ببین که خزان گشته نوبهار بقیع

سعودیان عمیل یهود و صهیونیسم
ز ظلم، هتک نمودند اعتبار بقیع

قبور آل پیمبر، خراب و ویران است
فرشتگان همگان اند سوگوار بقیع

در این مصائب عظمى ولىّ عصر بوَد
شکسته خاطر و محزون و داغدار بقیع

کند ظهور و جهان پر کند ز دانش و داد
زند به ریشه خصم ستم شعار بقیع

قیام باید و مردانگىّ و همّت و عزم
که بر طرف کند این وضع ناگوار بقیع

وگرنه تا نشود قطع دست استعمار
جهان شیعه بود زار و دل فکار بقیع

حرامیان به حرم تا که حاکم اند روا ست
که مسلمین همه باشند شرمسار بقیع

سلام بى حد و بسیار بر پیمبر و آل
درود وافر و بى انتها نثار بقیع

ز یاد مرقد ویران اولیاى خدا
همیشه «لطفى صافى» است بى قرار بقیع

آیت‌الله صافی گلپایگانی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دستم چرا به گوشه ی دامان نمی رسد؟!
پایم چرا به خیمه ی جانان نمی رسد؟!

در طول عمر، درد زیادی چشیده ام
دردی به تلخی غم هجران نمی رسد

ناز طبیب، درد دلم را زیاد کرد
این گونه شد که نسخه ی درمان نمی رسد

هر صبح جمعه ندبه کنان ناله می زنم
آتش به گرد این دل سوزان نمی رسد

پایان هفته تازه شروع غم من است
این زلف پیچ خورده به سامان نمی رسد

شیطان هوی هوس دل آلوده آه آه
آیا کسی به داد جوانان نمی رسد؟!

با این همه معاصی و غفلت عجیب نیست
یوسف اگر به وادی کنعان نمی رسد

در قعر چاه نفس بد اندیش گم شدم
پیغام من به سوی تو آسان نمی رسد

گرد و غبار آینه هم بی دلیل نیست
طوفان نفس بی تو به پایان نمی رسد

تخریب گنبد و حرم و نبش قبرها
کار قبیحی است،به اذهان نمی رسد

هر آن کسی که حرمت اجداد تو شکست
در حیرتم چرا به لبش جان نمی رسد؟!

ای منقم بیا و بگیر انتقام را
یعنی درآر تیغ میان نیام را

محمد فردوسی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

از تــمــام نــخـل هــا پــرســيــده ام

آري امــا پـــاسـخـي نـــشـنـيـده ام

يـا امـیرالـمـومـنين(ع) روحي فـداك

آسـمـان را دفـــن كــردي زيـر خــاك

آه را در دل نـــهـــان كــــردي چــــرا

مـــاه را در گــل نــهــان كــردي چـرا

عـلي(ع) مـولاي مـظلـومـان عـالــم

بــگــو از نــارفـيـقــان چــون بـنـالــم

از آن شـامي كه سـر در چـاه كردي

مــرا از درد خــويــش آگـــاه كـــردي

طـــنـيـن نـــالــه در افـــلاك افـــتــاد
تـــمـام آسـمــان بــر خـــاك افـــتــاد

پــر و بــال تو زهراء(س)را شكستند
تــو را بـا ريـسـمـان فـتـنـه بـسـتـنـد

تـو را در گـوشـه اســرت نـشـانـدنـد
مــرا در آتــش حــسـرت كـشـانـدنـد

كـدامين شب از آن شب تيـره تر بود
كـه زهـراء(س) حايل ديـوار و در بود

پـر و بـال تـو زهراء(س) را شكستند
تــو را بـا ريـســمان فـتـنـه بـسـتـنـد

تــنـت را در دل شــب غــسـل دادم
تو را با اشك زينب (س) غسل دادم

كدامين شب از آن شب تـيره تر بود
كه زهـراء (س)حايل ديـوار و در بود

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

دیشب برای دفتر من همّ و غم شدی
بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قلم شدی

باور نکرد نیست سرانجام در زمین
مهمانِ رسمی شب شعر خودم شدی

تو از زمان آدم و حوا، وَ قبل از آن
بر روی دست های مشیّت علم شدی

بی مرحمت که روز شما شب نمی شود
اصلاً تو آفریده برای کرم شدی

هشتاد سال و خرده ای انگار می شود
از جمع اهل بیتِ حرم دار کم شدی

با اتفاق هشتم شؤال آن زمان
تنها گریزِ روضه? من در حرم شدی

ماندم چرا زمین و زمان زیر و رو نشد
آن موقعی که وارد بازی سم شدی

آن بار هفتمی که لبت رنگ سبز شد
آن بار هفتمی چه قَدَر پر ورم شدی

وقتی که شعله چادر مادر گرفته بود
زخمیِ دست هیزم و چوبِ ستم شدی

حالا بماند این که چه شد بین کوچه ها
حالا بماند این که برای چه خم شدی

«عارف» نگو دگر، نکند فکر می کنی!
مثل مؤید و شفق و محتشم شدی


***علی زمانیان***

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

گلستان بقيع

بشکند دستی که ویران کرد این گلخانه را
درعزا بنشاند او ، شمع و گل و پروانه را

بشکند دستی که هتک حرمت این خانه کرد
شیعه را سوزاند و خون در قلب صاحبخانه کرد

درون قلب جهان ، انقلاب گشته بیا
نفس ، بدون تو همچون عذاب گشته بیا

نظاره کن به فرا سوی مدینه و ببین
حرم به دست حرامی خراب گشته بیا

این گلستان نبیّ بار دگر ویران شده
چشمهای منتقم ، بار دگر گریان شده

بعد تخریب بقیع و این ستم در آن دیار
گشت روشن ، از چه قبر فاطمه پنهان شده

محمد حسين بهجتي "شفق"

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

غربت آباد

غربت آباد ديار آشنايى ها، بقيع
همدم ديرينه غمهاى ناپيدا، بقيع

در تو ـ حتّى ـ لحظه ها هم بى قرارى مى كنند
اى تمام واژه هاى اشك را معنى بقيع

در تو، خون ديده ها دريا شد و صاحبدلان
جرعه جرعه عشق نوشيدند از اين دريا بقيع

سنگ فرش كوچه هايت داغ هاى سينه سوز
شمع فانوس نگاهت چشم خون پالا بقيع

تو بلور روشنايى هاى شهر يثربى
چون نگينى مانده در انگشتر بطحا بقيع

همصدا با قرنها مظلومى آل رسول
حنجرى كو؟ تا در اين غربت كند آوا، بقيع

وسعت تنهايى ات دل هاى ما را مى برد!
تا خدا ـ تا عشق ـ تا تنهايى مولا بقيع

قصّه مظلومى اش را با تو گفت آن شب كه داشت
در گلو، بُغضِ غريب ماتم زهرا، بقيع

در هجوم تيرگى ها، در شب سرد سكوت
حسرتى مى بُرد خورشيد جهان آرا بقيع

اى مزار هرچه خورشيد از ديار روشنى
اى شكوه نور در آئينه غبرا بقيع

كاش چشمى بود و اشكى، اشتياق مويه اى
با تو مى مانديم ـ تا موعود ـ تا فردا بقيع

اى بهشت آرزو، گم كرده دلهاى پاك
اى زيارتگاه يك عالم دل شيدا بقيع

سيل اشك عاشقان بگذار تا دريا شود
چشمه اى از چشم جان بيدلان بگشا بقيع

دارم امّيد آنكه در محشر پناهم مى دهد
سايه ديوار اين «آشفته»حالى ها بقيع

جعفر رسول زاده آشفته

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

بوي گل

بس كه پنهان گشته گل در زیر دامان بقیع
بوى گل مى‏آید از چاك گریبان بقیع

مرغ شب در سوگ گل‎هایى‏كه بر این خاك ‏ریخت
از سر شب تا سحر، باشد غزل‎خوان بقیع

ناله‏هاى حضرت زهرا هنوز آید به گوش
از فضاى حسرت آلودِ غم افشان بقیع

گوش ده تا گریه‎ی زار على را بشنوى
نیمه شب‎ها از دل خونین و حیران بقیع

این حریم عشق دارد عقده‏ها پنهان به دل
شعله‏ ها سر مى‏كشد از جان سوزان بقیع

از دل هر ذرّه بینى جلوه‏گر صد آفتاب
گر شكافى ذرّه ذرّه خاكِ رخشان بقیع

هر گل اینجا دارد از خون جگر نقش و نگار
وه چه خوش رنگ است گلهاى گلستان بقیع

بسته‏ام پیمان الفت با مزار عاشقان
خورده عمق جان من پیوند با جان بقیع

اى ولىّ حق، تسلاّ بخشِ دل‎هاى حزین
خیز و سامان ده به گلزار پریشان بقیع

سینه این خاكِ گلگون، هست مالامالِ درد
كوش اى غمخوار رنجوران به درمان بقیع

اى جهان آباد كن، برخیز و مهر و داد كن
باز كن آباد از نو، كوى ویران بقیع

چون ببیند هر غروبش مات و خاموش و غریب
سیلِ خون ریزد «شفق» از دل به دامان بقیع

محمد حسين بهجتي "شفق"