روز خبرنگار چه روزی است؟
در تقویم شمسی 17 مرداد بهخاطر شهادت محمود صارمی شهید عرصه خبر به‌عنوان روز خبرنگار نام نهاده شده است. این نوشته چند روز پس از روز خبرنگار جاری شده و علت آن در ادامه مطلب میآید.
در روز خبرنگار خیلیها دست به کار می‌شوند و به انحای مختلف از خبرنگارها تجلیل می‌کنند. این امر گاه با یک هدیه همراه است و گاهی با یک پیامک و هدف قدردانی از زحمتکشان عرصه اطلاعرسانی است. عرصه خبر در این روز به شدت گسترده می‌شود و شاید در تنها مواقعی که خبرنگارها به چشم میآیند، اواسط مرداد باشد.
به نظر نگارنده، تنها 17 مرداد روز خبرنگار نیست و روزهای ما وقتی است که در راستای رسالتمان گام برداریم و قلم بزنیم و آنگاه می‌توانیم این ادعا را داشته باشیم که خبرنگار هستیم. هر وقت هم از دایره رسالت و قلم عدول کنیم، بیشک خیانت کردهایم و واژه خبرنگار بر ما حرام است.
باید تا جایی که می‌توانیم برای خودمان "روز" تعیین کنیم و پیش وجدانمان راحت باشیم که به وظیفه و رسالتمان بدون هیچ حُب و بغضی عمل کردهایم. شاید قدردانی و تجلیل از قشر خبرنگار فقط در بحبوحه 17 مرداد باشد ولی ما روزهای دیگری نیز داریم که نیازی به تجلیل نیست و وجدان از ما تجلیل می‌کند.
در این روز هر کس که ما را میشناسد و خبرنگار حسابمان می‌کند، پیامک تبریک روز خبرنگار میفرستد بدون اینکه از دردهای ما اطلاع داشته باشد. دردهای قشر خبرنگار زیادند و درمان کم! نمیدانیم آیا این حق را داریم که از دردهایمان بنویسیم یا نه، با این حال فرصت خوبی است که از آلام خبرنگار بنویسیم، هر چند نمیدانیم گوش شنوایی هست یا نه.
اهالی رسانه در خیلی مواقع مظلوم واقع و حقشان پایمال شده و کوتاهترین دیوار موجود می‌شوند. گاه دیده شده که اگر مشکلی پیش بیاید، به سرعت انگشت اتهام به سمت خبرنگار نشانه می‌رود و اوست که باید جواب ندانمکاری برخی را بدهد. موضوعهایی رسانهای شده که برخی معتقدند خبرنگار نباید آنها را کار میکرده و یا بعضی وقتها شخصی صحبتی مطرح اما بعد آن را تکذیب کرده و خبرنگار متهم اصلی می‌شود.
سرانجام متوجه نشدهایم خبرنگاری جزو مشاغل سخت و زیانآور هست یا نه و کماکان این سوال ذهنمان را مشغول کرده است. بعضیها می‌گویند اگر بیمه خبرنگاری داشته باشیم جزو این گروه هستیم، که متأسفانه بیمه خبرنگاری نداریم. واژهای که برای ما به کار برده می‌شود جالب است "کارمند- خبرنگار" و هنوزم نمی‌دانم چهکارهام!
خبرنگارها در خیلی از مواقع باید "دادستان" باشند و هر کسی بخواهد کاری اجرا کند از طریق خبرنگار موضوع را رسانهای می‌کند، ولی در مواقع لزوم کسی نیست که دادِ خودشان را بستاند. "دادستانهایی" که فقط برخی در هنگام نیاز آنان را میبینند و وقتی کارشان تمام شد، دیگر او را با ما کاری نیست.
وقتی مطالب زیادی منتشر می‌شود که باب دل برخیهاست، خبرنگار وظیفهاش را ادا کرده اما وقتی یک موضوع انتقادی یا خلاف میل دوستان کار شود، بدون شک و در بهترین حالت انگ ندانستن الفبای خبرنگاری را نثارت می‌کنند و هزار تهمت دیگر!
در یک جعبه میوه همه خوب نیستند و شاید میوه بد هم وجود داشته باشد که قشر خبرنگار نیز چنین است و همه خوب نیستیم. لذا نباید همه را با یک چشم ببینند.
جایگاه خبرنگارها بسیار رفیع است شاید از لحاظ مالی، حقوق و مزایای این قشر خوب نباشد ولی عشق به اینکار دلیلی شده که در راستای پیشرفت، توسعه و اطلاعرسانی گام برداریم و بیخیال مشکلهای روزمره فقط به رسالتمان فکر کنیم و قلم بزنیم.
درد زیاد است که بیان همه آنها از حوصله این مطلب خارج است و نیاز به مثنوی هفتاد من کاغذ دارد. با این حال خبرنگارهای عزیز! تا حالا چند روز، روزتان بوده و چه تعداد مطالبی کار کردهاید که وجدانتان راحت بوده است؟ من که هنوز شک دارم خبرنگار باشم.
سربازهای جنگ نرم! قلمتان مستدام، روزهایتان سبز و رسالتتان همیشگی باد.
مهران مریدی خبرنگار ایسنا
http://www.isna.ir/news/93052110669
نقل قول
مدیران ارشد خبرگزاری کیودوی ژاپن می‌گویند در ژاپن یک خبرنگار هیچ خط قرمزی ندارد و آزادانه می‌تواند درباره همه افراد و اتفاقات مطلب بنویسد.
خوب است که لااقل سالی یک‌بار خبرنگاران دیده می‌شوند؛ اما در باقی ایام سال چگونه است؟ با همه این تحسین‌ها و تمجیدها چرا روزنامه‌نگار را زمانی که قرار است برایش قانون نوشته شود، بیگانه تلقی می‌کنند و پنهانکاری را روا می‌دارند؟
