ویژه نامه روز عرفه * روز بازگشت عارفانه *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تنگ غروب و ساحلِ شور و نواي عرفه
شكسته كشتي دلم، به ناله هاي عرفه

بر پرِ سجاده‌ي دل، گره نشسته، وا نما
اي گل سجاده نشين، به يك دعاي عرفه

به روي خاك بسته‌ام، تيمم نيايشي
تو را قسم اشارتي، بر اين گداي عرفه

دخيلِ بندِ خيمه‌ي عزيزِ آل كوثرم
شفا بده مريض را، تو اي شفاي عرفه

قسم به جد اطهرت، قسم به اشك مادرت
به هر نفس بخوانمت، به نغمه‌هاي عرفه

رها نمي‌كنم تو را، غريب دشتِ زمزمه
من و غروبِ قسم و تو و خداي عرفه

چه كرده‌اي تو با دلم، در اين نسيمِ واپسين
به روضه‌اي مهار كن! تو

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نواي ني در نيستان وجود

نیایش تلخ کامی سخن گفتن از دردها و نالیدن از سر بی پناهی
و شادکامی ایمانی است که می داند کسی هست تا بشنود ، ببیند و چاره سازد،

انسان آنگاه که احساس می کند اثری که بر جهان دارد
حتی از" ذره ایی" از" کمتر از هیچی" کمتر است،

نیایش او را برمی کشد و با جان هستی پیوند می دهد،
این ذره را به عرش اعلاء، به بیکران و جاودان ره می برد.

نیایش رویارویی دو وجود، یکی همه نیاز و دیگری همه ناز ،
یکی همه هیچ مطلق ودیگری همه انبوهی هستی است.
نیایش افغان نی است در فراغ نیستان؛

" کز نیستان تا مرا ببریده اند
از نفیرم مرد و زن نالیده اند"

نوای محزون آن ، از خالی بودن است
و چه کسی جز نی می داند که این درد تا کجا هستی سوز است.

با لب دمساز خود گر جفتمی
همچونی من گفتنی ها گفتمی

هر که او از هم زبانی شد جدا
بی زبان شد گرچه دارد صد نوا

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تصويري زيبا از نيايش

زبان از بیان ارزشمندی دعا قاصر است به جاست که تصویری از نیایش را
در سخن خداوندگار سخن مولانا جلال الدین محمد بلخی بجوئیم و بیابیم.

دید موسى یک شبانى را براه
کو همی گفت اى گزیننده اله

تو کجایى تا شوم من چاکرت
چارقت دوزم کنم شانه سرت

جامه ات شویم شپشهایت کُشم
شیر پیشت آورم اى محتشم

دستکت بوسم بمالم پایکت
وقت خواب آید بروبم جایکت

اى فداى تو همه بزهاى من
اى بیادت هی هى و هی هاى من

این نمط(1) بیهوده می گفت آن شبان
گفت موسى با کى است این اى فلان

چوپان در پاسخ موسی گفت این تسبیحی است
که من در ستایش خدای جهان
به جای می آورم.
موسی برآشفت وی را از این تسبیح گویی باز داشت و گفت
گند کفرتو جهانراگنده کرد کفر تودیباى دین راژنده کرد

گرنبندى زین سخنت وحلق را
آتشى آیدبسوزدخلق را

موسی به مذمت چوپان بخت برگشته زبان باز کرد و او را از عذاب الهی بیم داد وگفت :

با که می گویى تواین با عم و خال
جسم و حاجت در صفات ذوالجلال

شیر او نوشد که در نشو و نماست
چارق او پوشد که او محتاج پاست

بى ادب گفتن سخن با خاص حق
دل بمیراند سیه دارد ورق

گر تو مردى را بخوانى فاطمه
گرچه یک جنس اند مرد و زن همه

قصد خون تو کند تا ممکنست
گرچه خوش خو و حلیم و ساکنست

فاطمه مدحست در حق زنان
مرد را گویى بود زخم سنان

موسی بر چوپان بیچاره بسیار بیم داد که جسم داشتن برای بندگان ستایش است
نه بر خالق آنان که خداوند شایسته " لم یلد ولم یولد " است
چوپان از اندرزهای موسی ملول شد و گفت

اى موسى دهان مدوختى
وزپشیمانى توجانم سوختى

جامه را بدریدو آهى کرد تفت
سرنهاداندربیابانى و رفت


حضرت حق بر موسی عتاب آورد وبا او
درشتی کرد که چرا خاطر چوپان را خستی؟

وحى آمد سوى موسى از خدا
بنده ى ما را ز ما کردى جدا

تو براى وصل کردن آمدى
یا براى فصل کردن آمدى ؟

خداوند بر موسی وحی آورد که" منفورترین چیزها در نزد من جدایی است"
واز شگفتی های آفرینش انسان آن است که برای هر فرد راهی وزبان گفتگویی خاص او بنهاده ام ،
آنچه چوپان به زبان آورده است :


در حق او مدح و در حق تو ذم
در حق او شهد و در حق تو سم

ما برى از پاک و ناپاکى همه
از گرانجانى و چالاکى همه

من نکردم امر تا سودى کنم
بلک تا بر بندگان جودى کنم


من ستایش هر امتی را به زبان خاص خودشان پذیرا هستم چرا که :

من نگردم پاک از تسبیحشان
پاک هم ایشان شوند و درفشان

ما زبان را ننگریم و قال را
ما روان را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود
گرچه گفت لفظ ناخاضع رود


من در جستجوی سوز وگداز نهفته در نیایشم ونه در طلب جملات نغز وشیوه بیان زیبا .
آنچه در نزد من ستودنی است عشق وشیدایی بنده واخلاص وی است
چرا که دل جوهر و اصل است وزبان وبیان فرع وعرض .

آتشى از عشق در جان بر فروز
سر بسر فکر و عبارت را بسوز

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای موسی آدمهای مبادی آداب وآنان که جانی سوخته از
درد عشق دارند هیچگاه با یکدیگر برابر نیستند ،

آنان که در عبادت به دنبال شیوه های درست انجام دادن آن هستند
از جان وعمق عبادت بهره ای ندارند ولی عاشق
هر لحظه در سوز و گدازاست و :

گر خطا گوید ورا خاطى مگو
گر بود پر خون شهید او را مشو

در درون کعبه رسم قبله نیست
چه غم از غواص را پاچیله (2) نیست

تو ز سرمستان قلاوزى(3) مجو
جامه چاکان را چه فرمایى رفو

ملت عشق از همه دینها جداست
عاشقان را ملت و مذهب خداست


در این هنگام بر موسی وحی رسید که در جستجوی چوپان باشد واز او عذرخواهی کند

بعد از آن در سر موسى حق نهفت
رازهایى گفت کان ناید به گفت

بر دل موسى سخنها ریختند
دیدن و گفتن بهم آمیختند

چند بی خود گشت و چند آمد بخود
چند پرّید از ازل سوى ابد

چونک موسى این عتاب از حق شنید
در بیابان در پى چوپان دوید

بر نشان پاى آن سرگشته راند
گرد از پره ى بیابان بر فشاند


مردم شوریده احوال ودل سوخته در همه چیز با دیگران متفاوتند
حتی رد گامهای آنان نیز با دیگران تفاوت بسیار دارد چرا که آنان
با پای دل می روند ونه با پای جسم و چنان می نماید که :


یک قدم چون رخ ز بالا تا نشیب
یک قدم چون پیل رفته بر وریب(4)

گاه چون موجى بر افرازان علم
گاه چون ماهى روانه بر شکم

عاقبت موسی چوپان را یافت و بدو "گفت مژده ده که دستورى رسید "

هیچ آدابى و ترتیبى مجو
هرچه می خواهد دل تنگت بگو

کفر تو دینست و دینت نور جان
آمنى وز تو جهانى در امان


که از سوی خدا اذن آزادی یافته ای که هر چه می خواهی بگویی

گفت اى موسى از آن بگذشته ام
من کنون در خون دل آغشته ام

من ز سدره ى منتهى بگذشته ام(5)
صد هزاران ساله زان سو رفته ام

تازیانه بر زدى اسپم بگشت
گنبدى(6) کرد و ز گردون بر گذشت

محرم ناسوت ما لاهوت باد
آفرین بر دست و بر بازوت باد

حال من اکنون برون از گفتنست
اینچن می گویم نه احوال منست


اگر جان تو به جانب تعالی میل دارد ودر راه کمال خواهی وکمال جویی گام بر می دارد
در اصل نیز به همانجا باز خواهد گشت .

اما اگر سر به جانب پایین دوختی از غروب کنندگان خواهی بود .
و خداوند فرو روندگان را دوست ندارد ، که خود در قرآن
از زبان حضرت ابرهیم فرموده است :

" لا احب الافلین "

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عرفه صعود ادمي بر قله سبز عرفان

روز نهم ذی الحجه به عرفات برو و در آنجا توقف كن. وقوف! اما نه مى‏گویم وقوف درعرفات.

وقوف در اینجا ركود و در جا زدن نیست ‏ بلكه تحرك و نشاط است.

وقوف درعرفات به منزله شناخت و عرفان انسان به معارف الهى است.

بدان! خداوند به نیازهاى تو واقف است و هم اوست توانا بر نیازهایت.

خود را به او بسپار و بنده او باش.

اما "عرفات" سخن از شناخت است.

عرفات ‏است كه ‏معرفت ‏بین آدم و حوا در این مكان صورت گرفت و آدم به گناه اعتراف كرد.

ابراهیم نداى "عرفت، عرفت" سر داد.

عرفات سرزمین اشك و دعاست.

عرفات سرزمینى است كه خداوند به خاطر اشكها و دعاهاى زائران به فرشتگان مباهات مى‏ ورزد.

سرزمینى كه گناهان در آن بخشیده مى ‏شوند.

سرزمینى كه خیال بخشیده نشدن در آن، خود گناه بزرگى است.

حتى كسانى كه هنوز متولد نشده‏اند، امید است مورد لطف قرار گیرند.

عرفات سرزمینى است كه به عرصات قیامت ماند كه خلایق همه جمعند و هركس به دعا مشغول، و در انتظار رد و قبول، بیرون دروازه‏اند.

مى‏خواهند نزد مولایشان حضور یابند. ابتدا باید پشت در بایستند تا اجازه ورود بگیرند. باید بنالند تا به حرم(مشعر) راه یابند چقدر بنالند؟

چگونه بنالند؟... تا ننالند به حرم راه نیابند آنگاه كه پاك شوند، وارد حرم شوند.

خانه خدا پاك است و مهمان پاك مى‏پذیرد.

پس دعا كنند. روز عرفه روز دعاست. انسان جز دعا مالك چیزى نیست نه تنها مالك مال نیست ‏بلكه مالك اجزاء و جوارحش نمى‏باشد.

ما جز تضرع و دعا سلاحی نداریم ، دشمن درون ما تنها با اشك رام مى‏شود. و "سلاحه البكاء".

یا از ترس جهنم مى‏نالد یا گریه شوق دارد كه چرا به بهشت نرسیده،

چرا از هجرانش ننالد؟

عرفات سرزمینى است كه بهترین مردان خدا در آن توقف كرده، دعاها و اشك‏ها داشته اند، و در هر سوى این دشت ردّ پاى مهدى است.

عرفات با اشكهاى مقدس سیدالشهدا ابا عبدالله الحسین‏ علیه السلام در روز عرفه به هنگامه خواندن دعاى عرفه متبرك ‏تر شد.


اماما! در این دشت چه خواندى؟ كه هنوز دشت، از نام تو عرفان دارد.

شب از یاد تو عطرآگین است.

آسمان رنگ خدایى دارد.

سنگهاى جبل‏الرحمه همه نالانند.

سرزمین، سرزمین شهادت، معرفت و عرفان است .

مى‏داند چه كسى بر روى آن گام مى‏نهد. چرا آمده؟ چگونه بر مى ‏گردد؟

"اى حسین"‏ اى مرد عرفان در دعاى عرفه چه گفتى كه حاجیان همه گریانند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سُبحانَکَ اللهُمَ وَ بِحمدِک؛
خداوندا با ستایشت تو را تسبیح میگویم

لا الهَ الاّ اَنْتْ؛
جز تو خدایی نیست

عَمِلْتُ سوء وَ ظَلَمْتُ نَفْسی ؛
کار بد کردم و به خود ظلم نمودم.

وَ اِعْتَرِفْتُ بِذَنبی اِغْفرلی؛
به گناه خود اعتراف می‎کنم، مرا ببخش.

اِنَّکَ اَنْتَ الغَفور الرّحیمْ؛
تو مرا ببخش که تو بخشنده مهربانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عرفه؛ یعنی دعا و دعا؛
یعنی ابزاری مناسب برای رابطه سریع عاشقانه

با شکستنِ قفسِ آهنین خودپرستی.
دعا؛ یعنی شیوه ای در فاصله افکنیِ
ممدوح میان دل و گناه.

گرایش به سپیدی و شست وشوی تیرگی های پیشین و این؛
یعنی عید. عید بر عاشقان مبارک.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شانه های متلاطم امروز،
از مرور اشک های حسین علیه السلام آمده است.

گُلِ آوایی در رگانِ لحظه های دشت جاری است.
هوای تب دارِ عشق از دلِ کلمات عرفات برمی خیزد.

هر واژه، قطعه فراگیر شوق و دریایی
پر از مرهم بر کویر دلتنگی ها است.

عرفه، سرمایه معنویِ حاصل از سوز
و گدازهای حسین علیه السلام است.

بضاعت خیسِ دلدادگی
و وصالِ در دسترس است.

معبودا!
پاره های دل ما را با حاضران در وادی آسمانی عرفات،
قرین ساز و با قلم گرفتن بر خطاهای دیروز،
این قطراتِ اُنس را رهتوشه فردای معادمان کن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عرفات، بغض های پراکنده

چشم ها، روزنه ها را از لابه لای کلمات «عرفه» می یابند.
کافی ست نَفَس به روح نیایشگرِ خود بدهی.

همه چیز رو به ترقی و صعود است
و دست ها آماده بالا بردن نیایشند.

مناجاتی همچون عرفه که همه ساله در قالب اشک ریخته می شود
و اشک ها فرستاده هایی هستند به معراجِ روشنی تا
کدام قطره شَرَف حضور یابد به آستان دوست؟

هر انسان در صحرای عرفات، بغض پراکنده ای ست
که خورشیدِ لحظه هایِ حسینی را در خویش بتاباند.

دعایِ عرفه، محکی است بر اینکه بدانیم
چند عرفه از حسین علیه السلام دور هستیم.

باید جرعه ای عطش خواست تا ما را در کلمات این دعا، آبشاری کنند.
باید توبه نامه خویش را به شعله های این نیایش سنجاق کرد،
تا اردیبهشت زندگی، باقیمانده عمرمان را میزبانی کند.

باید طلوعی از حقیقت خدا را
در غروب این روحِ عقب مانده دواند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بار الها

سر بر خاک مي نهم، تادوباره احساس بودن کنم .

تا دوباره با خاک زنده شوم وجان بگيرم.

خدايا تار و پودم همه خواهش است ونياز

تويي تو رب واحد بنده نواز

پروردگارا اين نيايش را بپذير

تويي خدا و فرمانروا و عزيز

نمي خواهم که دگر هيچ بار ز تو جدا شوم

وجودم همه غرور و از جانبت رها شوم

دوباره فرشته، غزل، همه وجودم نور

دگر هيچ گاه ز درگهت نشوم من دور

دوباره آسمان دلم شد از ستاره ها روشن

کوير دلم پر شد از گل و باغ و چمن

دوباره دو بال و حس يک پرواز

دوباره شعر و شادي و لحظه ي آغاز....

لحظه ی آغاز به سوی تو آمدن خدا....