ویژه نامه روز مباهله * مباهله، روز عزت و افتخار شیعه *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز مباهله، روزی که اسلام ناب با تمام حقیقتش،
روبه‌روی هرگونه کفر و شرک ایستاد
و یقین قلب‌های آل کسا، میدان‌دار عرصه مباهله گشت،

گرامی باد!مبارک باد روز عظیم مباهله؛
روزی که به یُمن ایمان نابِ رسول خدا و اهل بیتش
علیه‌السلام مسلمین مفتخر شدند و شرک به زانو درآمد!

تاریخ هنوز شکوه روز مباهله را بر صفحه دلش تازه می‌بیند؛
زیرا امروز هم اسلام، ایستاده است برای محکِ حقیقت،
برای آنکه چهره درخشان و منطق بی‌مانندش،
حریفان پرخدعه و جاهلان لجوج را از عرصه خارج کند
و نسیم جان‌بخش ایمان را در هوایِ دم‌کرده فرقه‌های منحرف، بپراکند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ستاره‏ هاى آسمان حقیقت



آب‏ها در سرچشمه حیات، سجده بر شما را آغاز کردند و
بادها از یمین و یسار مدینه، نیستان اندیشه را به نوا در آوردند.

اى ستاره ‏هاى آسمان حقیقت!
چگونه فرشته مرگ، قصد شما کند که مرگ و زندگى
بهانه شناخت شماست و شما اثبات آیین محمد؟!

اما واى بر مردمى که از محمد امین، براى صداقتش گواه
مى ‏خواهند و از منادى توحید، براى رسالتش اعجاز.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درس‌هایی که از واقعه مباهله می‌گیریم:

1. از آن‌جا که مباهله، به‌عنوان آخرین حربه پیامبر، پس ازاثر نکردن منطق
و استدلال مورد استفاده قرار گرفته، بنابراین منظور آن ظاهر شدن
اثر خارجی نفرین است؛ نه یک نفرین ساده بی‌اثر

2. پیشنهاد مباهله را کسی می‌دهد که بر حقانیت خود پافشاری داشته باشد
و در این واقعه، پیامبر بود که مباهله را طرح کرد.

3. آیه مباهله، مقام نبوت و رسالت پیامبر را هم به روشنی اثبات می‌کند؛
زیرا کسانی که حاضر نشدند با او مباهله کنند، یقین کردند که او فرستاده خداست.

4. مباهله، روشنگر این است که حضرت عیسی علیه‌السلام،
رسول و پیامبر خداست؛ نه فرزند خدا؛ عابد است و نه معبود؛ مخلوق است و نه خالق.

5. زن و مرد، در مسئله دین و دیانت دوشادوش همدیگر هستند
(ابناءنا، نساءنا و انفسنا در آیه مباهله اشاره به این مسئله دارد).

6. در دعا کردن آنچه مهم است، انگیزه‌ها و شخصیت‌هاست؛
نه تعداد (گروه مباهله‌کننده پنج نفر بیش‌تر نبودند).

7. علی بن ابی‌طالب، جانِ رسول خداست. (انفسنا)

8. استدلال منطقی آوردن، اولین راه برای بحث با دیگران است.

9. آخرین برگ برنده مؤمن واقعی، دعاست.

10. استدلال را باید پاسخ داد؛ ولی مجادله و لجاجت را باید سرکوب کرد.

11. اگر شما محکم بایستید، دشمن به دلیل باطل بودنش، عقب‌نشینی می‌کند.

12. قوام و اساس دین اسلام به خاطر همین پنج نفر است؛ وگرنه پیامبر می‌توانست
شخصاً نفرین کند و اهل بیتش را با خودش نیاورد.

ولی این قضیه نشان داد که اهل بیت پیامبر، هم‌گام و همراه او
برای رسیدن به حق هستند و همواره آماده استقبال از مرگ‌اند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

درخشش نور


مباهله، داستان مقابله نور با ظلمت
غلبه سپیدی بر تاریکی و رویارویی عده ای
سایه نشین با ستارگان خلقت بود.

سیطره توحید بر تثلیث، چیرگی معنویت نبوی بر وسوسه های
خنّاسان و اوهام شکّاکان، شکسته شدن هیبت منکران
و خضوع باطل در برابر حق، در روز مباهله ظهور یافت.

مباهله، شکوه عظمت و کبریایی خداوند در اثبات
حقانیت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و درخشش
نور الهی در وجود پاک ترین و برترین انسان ها بود؛

همان کسانی که قرآن درباره آنان فرمود:
«خداوند می خواهد پلیدی و ناپاکی را از شما
اهل بیت دور کند و کاملاً شما را پاک سازد»

و به راستی مباهله، حقیقتی همیشگی است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مباهله، داستان حقیقتِ نابی است به نام «اسلام».

زمین و زمان، چشم به عظمتشان دوخته است
و مبهوت بزرگی جان هایی است که
هستی ازادراک آن ناتوان است.

نمی دانیم معنی ایمانِ خالصِ این خاندان چیست که خدا به سبب
عظمت ایمانشان، دعوت به مباهله می کند.

عالمان مسیحی هم درمانده اند؛ تنها تکاپوی غریبی در عالم می بینند
که آماده اند هر لحظه که اشاره نمایند، استجابت کنند.

چشم ها تنها ارواح پاکی را می بینند که جسم خاکی
بر زمین دارند و خیال می کنند این مرد یعنی محمد(ص)
و آن یکی یعنی علی(ع)، و آنها هم فاطمه(س) و حسن و حسین(ع)!

اما چه کسی جز خدا بر حقیقت وجود و ظرفیت ارواحشان آگاه است؟
این خاندان پاک، تا کجای تقرب الهی پیش رفته اند که خدا
به دعای آنها، آزمون بندگی بر پا می کند و حقیقت
کفر و ایمان را عیان می سازد؟!

آیه مباهله را مرور کن و بار دیگر ردّ نشانه ها را بگیر.
بر واژه «انفسنا» چشم بدوز و با خود بگو:
«علی جان پیامبر است یعنی چه؟»

چه کسی می تواند به منزله جان رسول خدا باشد؟
جز این است که باید تمام ارکان وجودش و تمام
ذرات هستی اش، با پیامبر یکی شده باشد؟!

در این میان، تنها خطِ فاصلِ میان شان نبوت محمد(ص)
و ولایت علی(ع) است.

علی(ع) محمد(ص) است، منهای نبوت و این یعنی بزرگ ترین
شرف علی(ع) که نمی شود از آن چشم فرو بست!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با نفس خویش، به مباهله آمده‏ ام




با نفس خویش به مباهله آمده‏ ام.
گفته‏ ام نام پنج بهار بى‏ خزان را با خود گواه مى‏ برم.

گفته‏ ام نام پنج جهان بى‏ منتها، پنج بى ‏کران بزرگ را گواه مى‏ برم.
مى‏ خواهم با جهل و تجاهل نفسم به جهاد درآیم.

امروز، به نام محمد و على و فاطمه و حسن و حسین
مى ‏خواهم بر الحاد پنهان درونم پیروز شوم؛

مى‏ خواهم به دین محمد، دوباره بنگرم و بتى
را که از خواسته ‏هایم تراشیده ‏ا م، فرو بریزم.

مى ‏خواهم گوساله سامرى عادت‏ هایم را در میدان مباهله با
خود بسوزانم و به خودم ثابت کنم که براى عشق ورزیدن
به خالق هستى

«عشق محمد بس است و آل محمد».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در هاله‏ای از نور، آرام آرام پیش می‏آمدند
و زمین زیر پایشان از تواضع، مثل حریر نرم می‏شد.

عده‏ای سایه نشین، که همیشه در تاریکی به سر برده بودند،
گویی قصد مقابله با نور دارند؛ با صلیب‏های به ظاهر آراسته،
با ناآرامیِ تمام و با گیسوان چلیپایی، بازی می‏کردند
و تمام ذهنشان سرشار از شکّ بود؛
شکّ به آن‏چه در دست و دلشان بود.

امّا آنان که در هاله‏ای از نور پیش می‏آمدند،
تبلور وجودشان مثل آب زلال و صداقت حضورشان،
مثل خورشید، آشکار بود.

هستی، چنان غرق تماشایشان بود که انگار خداوند،
بهشت را به معرض تماشا گذاشته است.

تواضع خورشید در آسمان و کُرنش خاک در زمین نشان می‏داد
که آن «پنج تن»، آیینه‏ی جمال الهی‏اند؛

برگزیدگان راستین خداوند در زمین. و عنایت الهی،
آنان را زیر چتری از حمایت گرفته است. عطر «کسای» حقیقت
از وجودشان می‏تراوید و نگاهشان آکنده از تبسّم مِهربانی بود.

پنج تن، پنج کهکشان و پنج اقیانوس که وجودشان
نشانه‏ی عظمت الهی و سر چشمه‏ی زلال معرفت است.

چه کسی می‏تواند به انکار برخیزد؛
وقتی که آدم علیه‏السلام بگوید:
اِلهی یا حَمیدُ بِحَقّ مُحَمّدٍ صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏آله ‏و سلم ...؟