مقایسه‌ای در شیوه‌های قدیم‌و جدید تدریس قرآن کریم
1) در شیوه‌های قبلی: از روش سواد آموزی (خواندن و نوشتن) آغاز می‌شد. (رو‌خوانی)
در شیوه‌های جدید: از روش زبان آموزی (شنیدن و گفتن) آغاز می‌شود.
2) در شیوه‌های قبلی: فاصله بین هر جلسه با جلسه قبل طولانی می‌گشت. (مانند: هفته‌ای یک جلسه)
در شیوه‌های جدید: استمرار (تکرار به صورت همه روزه) مد نظر است.
3) در شیوه‌های قبلی: عمده مطالب، به صورت تئوری و نظری بازگو می‌گردید.
در شیوه‌های فعلی: عمده مطالب عملی و کاربردی است.
4) در شیوه‌های قبلی: مطالب در سطح فکری قرآن آموزان نبوده و بیشتر مطالب در تعریف و توضیح اصطلاحات و اسامی قواعد خلاصه می‌شد.
در شیوه‌های جدید: توجه به اصل: «چون که با کودک سر و کارت فتاد هم زبان کودک باید گشاد» انجام گرفته و توجه به اصل درک و فهم و کاربرد گردیده است، بدون ذکر اصطلاحات و اسامی تا حد امکان.
5) در شیوه‌های قبلی: بیشترین توجه معلم به رسانه‌های «دیداری» معمول می‌گشت.
در شیوه‌های جدید: بیشترین عنایت معلمان بر رسانه‌های «شنیداری» و وسایل کمک آموزشی «دیداری» مبذول می‌گردد.
6) در شیوه‌های گذشته: امر تدریس ابتدای کلاس و به صورت قواعد کلی و پیش از زمان کلاس را به خود اختصاص می‌داد و دانش آموزان در طول این زمان فقط مستمع بودند.
در شیوه نوین: امر تدریس در لابه‌لای تمرین و تلاوت و در بین فعالیتها، در 1 تا حداکثر 3 دقیقه بیان می‌شود و در طول کلاس دانش آموزان فعال هستند.
معلم قرآن
سایت حوزه
1) در شیوه‌های قبلی: معلم رکن اصلی «تدریس» به حساب آمد و وظیفه‌اش تدریس بود و این کار بخش اعظم وقت وی را می‌گرفت.
در شیوه‌های نوین: معلم «راهنما» بوده و دانش آموزان فعال هستند و قواعد در حداقل زمان و با کمک معلم تشریح می‌شود.
2) در شیوه‌های قبلی: دانش علمی و تسلط معلم در موضوعِ مورد تدریس، (مانند قواعد تجویدی) با میزان یادگیری و تسلّط دانش‌آموزان رابطه مستقیم داشت.
در شیوه‌های نوین: تسلّط معلم بر فنون و شیوه‌های تدریس و کلاس داری با میزان مهارت قرآن آموزان ارتباط دارد.
*مزیت این روش آن است که معلمینِ بیشتری می‌توانند با استفاده از فنون صحیح تدریس، قرآن را در سطح مدارس آموزش دهند.
نقل قول
