ویژه نامه تاسوعای حسینی * یا علمدار کربلا *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

وعده ای داده ای و راهی دریا شده ای
خوش به حال لب اصغر که تو سقا شده ‏اى

آب از هیبت عباسى تو مى ‏لرزد
بى عصا آمده‏ اى حضرت موسى شده ‏اى

به سجود آمده ‏اى یا که عمودت زده ‏اند
یا خجالت زده‏اى وه که چه زیبا شده‏ اى

یا اخا گفتى و ناگه کمرم درد گرفت
کمر خم شده را غرق تماشا شده‏ اى

منم و داغ تو و این کمر بشکسته
تویى و ضربه‏اى و فرق ز هم وا شده‏ اى

سعى بسیار مکن تا که ز جا برخیزى
اندکی فکر خودت باش ببین تا شده ‏اى

مانده ‏ام با تن پاشیده ‏ات آخر چه کنم؟
اى علمدار حرم مثل معما شده ‏اى

مادرت آمده یا مادر من آمده است
با چنین حال به پاى چه کسى پا شده ‏اى

تو و آن قد رشیدى که پر از طوبى بود
در شگفتم که در این قبر چرا جا شده‏ اى
علی اکبر لطیفیان

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سردار سر شکستهٔ در خون شناورم!

بعد از تو وای بر دل من... وای بر حرم

حالا، پس از گذشتن چندین و چند سال

باور نداشتم که بخوانی برادرم

با این نگاه زخم مکن التماس من

باشد برای خیمه تنت را نمی برم

تا جا به جا نگشته، سرت را تکان مده

باید که تیر را ز نگاهت درآورم

تا که صدای تو به در خیمه ها رسید

آن جا شکست پشت من و پشت خواهرم

دیگر رباب طفل خودش را تکان نداد

خشکید ابر گریۀ چشمان اصغرم

طفلی دوید بین خیام و به گریه گفت

وای از عدو... وای عمو... وای معجرم

حالا که راحت است خیالاتشان ببین

دشمن رسیده تا بغل گوش دخترم

محمد بیابانی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اصلا این آبها که ریخت فدای سرت که ریخت
اصلا فدای ام البنین مادرت که ریخت

گفته خدا دوبال برایت بیاورند
در آسمان علقمه بال و پرت که ریخت

گفتم خدا بخیر کند قامت تورا
این قوم عبض کرده به رو سرت که ریخت

اثبات شد به من که تو سقای عالمی
برخاک قطره قطره چشم ترت که ریخت

صلی الله علیک یا اباالفضل العباس علیه السلام

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در همهمهء غیرت و درد،
مگر می شود کار دیگری هم، کرد؟!

دلشوره درد، خواب را پس می زند
و غیرتِ عشق، آب را.

همه چیز، از آب، از نگاهِ مردانهء
ملکوتی عبّاس، موج بر می دارد

و دست های تشنه خاک، به تماشای
چشمان ماه بنی هاشم، بلند می شود.

آبروی آب، از اوست:
هر آب، که در مشکِ او نیست،
آب نیست، آبرویی است فروهِشته!

ذهن علیل ابلیس،
آدم را ـتنها ـ خاک می بیند.

مکاشفهء عطش و جانبازی،
در باور آب و آتش نمی گنجد.

امّا ابوالفضل، کار خود را می کند؛
ماندن، کار او نیست.


دست از "آب" می شوید
و از "جان" خویش نیز!...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نام تو تشنه می کند

عباس! نام تو تشنه می کند.

نام تو گويی مشکلی می شود
بر دوش خسته ی من

که کو به کو بچرخم پی آب...
اما.......

من تشنه کجا
و توی نور کجا؟!


که من دريغ آب
از لبهای خودم نمی توانم.


عباس!مرحمتی کن
و چشمه ای بجوشان
از اين سينه خشک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

يااباالفضل که نامت تداعي کننده بخشش است
و ايثار و جان بخشيدن به لبان تشنه بسيار،شکسته ايم

در انتظار آفتابي که فقط عطش نبارد
و همه طلوع باشد. نشسته ايم

با لبهاي زخم بسته و زبان به کام کشيده
و جرعه جرعه يادت را مي نوشيم

و چشم مي دوزيم به جاده زمان،
دست سايبان چشم و دل تپنده از اميد.



مي بينمت که مي آيي،نشسته اي بر اسبي ابلق،
با دستاري سبز بر سر و در دست مشکي پرآب.



مي آيي تا آب بقا بخشي،تو
که خورشيد لقا هستي
و ما که خسته ايم،تب زده ايم.

ما که بر پاي خواستن ها و نتوانستن ها شکسته ايم
،چندان منتظر مي مانيم که اگر قابل باشيم

دست تو عطشمان را فرو نشاند
تا مگر که پلک هامان باز شود و ترک لبهامان هموار.


تا مگر به زمزمه يادت سبز شويم
و به زنده ماندنمان اميدوار.

مهربان برادر، ما آب مي خواهيم
نه سراب و امروز در خانه تو

بار ديگر يادمان مي آيد که
چشمه خورشيد مي زايد

و اين خورشيد با مهر بر ما مي تابد
و ما قد مي کشيم و بر اين روئيدن بهار مي بارد

و اين گونه است که تا بر آسمان ولايت،
ستارگان سبز مي تابند و پيوسته کسي هست
که برادر را تنها نگذارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

به گونه ي ماه
نامت زبانزد آسمانها بود
و پيمان برادريت
با جبل نور
چون آيه هاي جهاد
محكم


تو آن راز رشيدی
كه روزي فرات
بر لبت آورد
و ساعتي بعد
در باران متواتر پولاد
بريده بريده
افشا شدي


و باد
تو را با مشام خيمه گاه
در ميان نهاد
و انتظار در بُهت كودكانه ي حرم
طولاني شد


تو آن راز رشيدي
كه روزي فرات
بر لبت آورد
و در كنار درك تو
كوه از كمر شكست



سيد حسن حسيني

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى زصهباى حسينى سرمست
دستگير همه عالم بى‏ دست

ما همه دست بدامان توايم
ميزبان غم و ميهمان توايم

اى علمدار سپه كو علمت
علم و دست زبازو قلمت

چرا اى غرقه خون از خاك صحرا برنمى ‏خيزى
حسين آمد به بالين تو از جابر نمى‏ خيزى

نماز ظهر را با هم ادا كرديم در مقتل
شده وقت نماز عصر آيا بر نمى‏ خيزى

منم تنهاى تنها و عزيزانم به خون غلطان
چرا بر يارى فرزند زهرا بر نمي خيزى

جمال حق ز سر تا پاست عباس
به يكتائى قسم يكتاست عباس

شب عشاق را تا صبح محشر
چراغ روشن دلهاست عباس

خدا داند كه از روز ولادت
امام خويش را ميخواست عباس

اگر چه زاده ام البنين است
وليكن مادرش زهراست عباس

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

السلامُ عَلَیکَ اَیُهَاالعَبدُ الصّالِحٍُ المُطیعُ للهِ
ولِرسولهِ ولامیرَالمؤمنین وَالحَسَنِ وَ الحُسینِ

چرا ای غرقه خون از خاک صحرا برنمی خیزی

حسین آمد به بالینت آیا برنمی خیزی

نماز ظهر را با هم ادا کردیم درمقتل

بود وقت نماز عصر آیا برنمی خیزی

خیام کودکان خالی بود از آب و پرغوغا

تو ای سقای من از پیش دریا برنمی خیزی

منم تنها و تنهای عزیزانم به خون غلتان

چرا بر یاری فرزند زهرا برنمی خیزی

شکست از مرگ تو پشتم ?برادر ?داغ تو کشتم

که میدانم دگر از خاک صحرا برنمی خیزی

به دستم تکیه کن برخیز با من در بر زهرا

که می بینم زبی دستی توازجا برنمی خیزی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این جوان کیست که در قبضه‏ ی او طوفانست؟


آسمان زیر سم مرکب او حیرانست




پنجه در پنجه‏ ی آتش فکند گاه نبرد

دشت از هیبت این معرکه، سرگردانست




مشک بر دوش گرفته ست، و دل را در مشت

کوه‏مردی که همه آبروی میدانست




تا که لب‏تشنه نمانند غریبان امروز

می‏رود در دل آتش، به سر پیمانست




این طرف: کوه جوانمردی، ایثار، شرف

روبرو: قوم جفاپیشه و سنگستانست!




صف به صف می‏شکند پشت سپاه شب ‏کیش

آذرخشیست که غرنده ‏تر از شیرانست




خیره بر خیمه‏ ی زینب شده و می‏نگرد

کودکی را که تمامی عطش و، گریانست




سمت خون علقمه در آتش و، در سمت عطش

خیمه‏ ها شعله‏ ور، و بادیه اشک ‏افشانست





این که بر صفحه‏ ی پیشانی او حک شده است

آیه ‏هاییست که در سوره‏ ی (الرحمن) است