ویژه نامه تاسوعای حسینی * یا علمدار کربلا *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

۩~*~۩ یا علمدار کربلا۩~*~۩

۩ ویژه نامه تاسوعای حسینی ۩

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روزی نه مثل روزهای دیگر

تو روزی نیستی مثل تمام روزهای خدا که خورشید از میانِ دستانِ
سپیده مشرق شکوفه بزند و در سرخی سینه آرامش مغرب ناپدید شود.

تو روزی نیستی که آفتاب، نگاه هر روزه اش را به زمین بدوزد
و بی تفاوت از سر هر بودنی عبور کند.

تو روزی نیستی که آب، حال خودش را به دست
رود بسپارد و تنها به رفتن فکر کند.

تو روزی نیستی که زمان، از هر اتفاقی که می افتد،
در آن متعجب نشود و همه لحظه هایش را به یک چشم ببیند.

تو روزی معمولی نیستی؛ روزی هستی که روز واقعه
را در میان گرفته ای و به پیشواز حادثه می روی.

تو روزی هستی که عَزمت را جزم کرده ای
تا به قله های تاریخ نزدیک شوی.

تو روزِ ماقبل عاشورایی؛ روز تاسوعایی.

سیدحسین ذاکرزاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

با مشک های پر از آب

آب گلویشان خشک شده بود.
لب هایشان ترک خورده بود و زبان توی دهانشان نمی چرخید.

آسمان آنقدر گرفته بود که گریه اش نمی گرفت...
دست به دامنت شدند و تو با آن همه بزرگی ات رفتی...
شانه های آسمان لرزید؛ تا تو رفتی و با مشک های پر از آب برگشتی...

همه ما تاسوعا را با تو می شناسیم.
تاسوعا، با تو با آن همه بزرگی ات گره خورده است.

همه ما تاسوعا را به نام گره گشای تو دخیل بسته ایم؛
یا اباالفضل علیه السلام!

شهلا خدیوی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بايد حسين دم بزند از فضائلت
وقتي حسيني است تمام خصائلت

تعبيرهاي ما همه محدود و نارساست
در شرح بي کراني اوصاف کاملت

بي شک در آن به غير جمال حسين نيست
آئينه اي اگر بگذاري مقابلت

اي کاشف الکروب عزيزان فاطمه
غم مي بري ز قلب همه با شمائلت

در آستانه ی تو گدايي بهانه است
دلتنگ ديدن تو شده باز سائلت

با زورق شکسته ی دل سال هاي سال
پهلو گرفته ايم حوالي ساحلت

بي شک خدا سرشته تو را از گِل حسين
سقاي با فضيلت و دريا دل حسين

تو آمدي و روشني روز و شب شدي
از جنس نور بودي و زهرا نسب شدي

در قامتت اگر چه قيامت ظهور داشت
الگوي بندگي و وقار و ادب شدي

هم چشم هاي روشنت آئيه ی رجاست
هم صاحب جلال و شکوه و غضب شدي

بايد که ذوالفقار، حمايل کني فقط
وقتي که تو به شير خدا منتسب شدي

در هيبت و رشادت و جنگاوري و رزم
تو اسوه ی زهير و حبيب و وَهب شدي

در دست تو تلاطم شمشير ديدني ست
فرزند لافتايي و شير عرب شدي

فرمانده ی سپاهي و آب آور حسين
اي نافذ البصيره ترين ياور حسين

بي شک تو صبح روشن شب هاي تيره اي
خورشيدي و به ظلمت اين شام چيره اي

تسخير کرده جذبه ی چشم تو ماه را
بي‌خود که نيست تو قمر اين عشيره اي

عصمت دخيل تار عباي تو از ازل
جز بندگي نديده کسي از تو سيره اي

قدر تو را کسي نشناسد در اين مقام
وقتي براي امر شفاعت ذخيره اي

ما را بس است وقت عبور از پل صراط
از تار و پود بيرق تو دستگيره اي

چشم اميد عالم و آدم به دست توست
باب الحسين هستي و پرچم به دست توست

فردوس دل هميشه اسير خيال توست
حتي نگاه آينه محو جمال توست

تو ساقي کرامت و لطف و اجابتي
اين آب نيست زمزمه هاي زلال توست

ايثار و پايمردي و اوج وفا و صبر
تنها بيان مختصري از کمال توست

در محضر امام، تو تسليم محضي و -
والاترين خصائل تو امتثال توست

فردا همه به منزلتت غبطه مي خورند
فردا تمام عرش خدا زير بال توست

باب الحوائجي و اجابت به دست تو
تنها بخواه، عالم هستي مجال توست

اي آفتاب علقمه: روحي لک الفدا
اي آرزوي فاطمه: روحي لک الفدا

اي آفتاب روشن شب هاي علقمه
سرو رشيد خوش قد و بالاي علقمه

داده ست مشک تشنه ی تو آب را بها
اي آبروي آب، مسيحاي عقلمه

وقتي که چند موج عليل شريعه را
کرده ست خاک پاي تو درياي علقمه

لب تشنه ی زيارت لب هات مانده است
آري نگفته اي به تمنّاي علقمه

امروز دست هاي تو افتاد روي خاک
تا پا بگيرد از دل صحراي علقمه

با وعده هاي مادرت آسوده خاطريم
چشم اميد ماست به فرداي علقمه

اين عطر ياس حضرت زهراست مي وزد
از سمت کربلاي تو، سقاي علقمه

شب هاي جمعه ناله ی محزون مادري
مي آيد از حوالي درياي علقمه

امّ البنين و فاطمه با قامتي کمان
اينجا نشسته اند و شده آب روضه خوان

فرصت نداد تا که لبي تر کند گلو
دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

مي آيد از کنار شريعه شهاب وار
بسته ست راه را به حرم لشکر عدو

طوفان تير مي وزد از بين نخل ها
حالا شنيدني شده با مشک گفتگو:

«بسته ست جان طفل صغيري به جان تو
تو مشک آب، نه که تويي جام آبرو

اي مشک، جان من به فداي سر حسين
اما تو آب را برسان تا خيام او»

امّا شکست ساغر و ساقي ز دست رفت
جاري ست خون ز باده ی چشمش سبو سبو

با مشک پاره پاره به سوي حرم نرفت
تا با امام خود نشود باز رو به رو

تنها پناه اهل حرم بر نگشته است
مي بارد از نگاه سکينه: عمو عمو

در خيمه اوج بي کسي احساس مي شود
خورشيد نيزه ها سر عباس مي شود

شاعر : یوسف رحیمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ویژه نامه های سالهای گذشته

خورشید علقمه * ویژه نامه تاسوعای حسینی * ( سال 90)

در مسلخ عشق جزنکو را نکشند{ویژه نامه روز(تاسوعا) نهم محرم}(سال91)


۩ یوسف یعقوب کربلا ۩ ویژه نامه تاسوعای حسینی(سال 92 ،93 و94)

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

با مشک های پر از آب

آب گلویشان خشک شده بود. لب هایشان ترک خورده بود
و زبان توی دهانشان نمی چرخید.

آسمان آنقدر گرفته بود که گریه اش نمی گرفت...
دست به دامنت شدند و تو با آن همه بزرگی ات رفتی...
شانه های آسمان لرزید؛ تا تو رفتی و با مشک های پر از آب برگشتی...

همه ما تاسوعا را با تو می شناسیم.
تاسوعا، با تو با آن همه بزرگی ات گره خورده است.

همه ما تاسوعا را به نام گره گشای تو دخیل بسته ایم؛
یا اباالفضل علیه السلام!

شهلا خدیوی

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

یک روز تا وصال

یک روز تا وصال، تا اسارت و تازیانه و غربت باقی است.
یک روز تا تقسیم حسین ع) میان زمین و آسمان، تا بوسه تیر
بر مشک، تا گلخنده حلقوم اصغر و تا وداع آخرین حسین ع) باقی است.

یک روز تا غروب غمناک تنهایی زینب، تا ضجّه های یتیمانه کودکان
سرگشته، تا بازگشت ذوالجناح شرمسار بی سوار با زینی
واژگون و تا حریق جگرسوز خیمه ها

یک روز تا قهقهه مستانه پیش قراولان قساوت و طلایه داران
ظلمت و جنایت باقی است؛ یک روز که همه فرداست؛
همه زمان و قاموس بزرگ قیام.

تاسوعا؛ مقدمه عشق، دیباچه شرف، مدخل ایثار و
ورودگاه خون و حماسه و اشک است.

در تاسوعا, از حنجره های خشک عطش زده،
تنها واژه وداع می گذرد.

تاسوعا، صور اسرافیل دل هاست و بیدارباش جان های
خفته و الگوی حق پویان جست وجوگر.

تاسوعا، روز نمایش الفت و صدق، همت و عشق، پایمردی
و رادی و فداکاری و پاک بازی است و تاسوعاییان، عاشوراییان فردایند؛

آنان که در شب حادثه، گریزگاه نمی جویند
و عاشورای عزت را به عافیت ذلت نمی فروشند.

محمدرضا سنگری

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

تاسوعا یعنی عباسِ علی. عشقِ عباس به مولایش فقط
حسی برادرانه نبود عشقی خدایی بود.

تاسوعا! چه دیر می گذری!
یارانِ عاشق تاب ندارند، کمر خمیده ی حسین را
پس از عباس نظاره گر باشند و اشک و آه زینب را
ببینند و فغان کودکان و طفلان را بشنوند.

عباس عاشق ترینِ یاران، به حسین بود و عجب نیست
که نام تاسوعا با نام او عجین است.

امروز، از سوی دشمن برای یارانِ حسین امان نامه می آید
و امشب حسین به یارانش می فرماید تا دیر نشده جان خود را
برداشته و به سلامت از این دشت بیرون روید.

اما یارانش بی صبرانه به انتظار شهادت،لحظه شماری می کنند
و خنده ی شیرین حسین، نشانه ی رضایت اوست
که به چنین اصحابی می بالد.

یاران، چه مشتاق به فردا می نگرند
و اهل خود را به صبر و اطاعت خدا می خوانند

و دست نوازش بر سر طفلان خویش می کشند
چرا که خوب می دانند تاسوعا مقدمه ای است
برای عاشورا چنان که نبرد عباس مقدمه ای بود برای رزم حسین.

تاسوعا! می بینی بچه ها چقدر مضطربند؟!

شاید می دانند که امروز آخرین نگاه های پدران خویش را می بینند
و درگرمای آغوش آنان طعم محبت را می چشند.

سکینه، بارها و بارها به آغوش پدر پناه می برد
و رقیه از دامان حسین جدا نمی شود

و زینب چه حرف ها که از برادر نمی شنود
و می داند که باید صبور باشد،
چنان که مادر به او گفته بود و پدر به او سپرده بود
و حسین بارها برایش همه چیز را تفسیر کرده بود.

آری! تاسوعا یعنی عشق
و عشق یعنی عباس علی.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

برادر حسین، تاسوعا که می آید، دل هایمان اذن ورود می گیرند
تا جایی میان بین الحرمین، نوحه تو را سردهند.

علمدارحسین، تاسوعا که می آید، دل از دست مان می رود
. لحظه ای نیست که تصویر دست های بریده و مشک پاره
از پرده چشمان مان کنار رود.

لحظه ای نیست که نوای «یا اخا ادرِک اخاک» به گوش مان نرسد،
و نجوای مظلومانه«انکسَر ظَهری» پشت مان را نلرزاند.

ماه بنی هاشم، امشب همان شبی است که تا صبح،
زمین کربلا از ردّ گام هایت نور باران می گردد؛

همان شبی که از طنین قدم های استوارت، دل «سکینه»
قرص می شود و «رقیه» آسوده به خواب می رود؛

همان شبی که مناجات تو در گوش اهل آسمان پیچید؛
وقتی از خدا، روسپیدی پسران امّ البنین را در
وفاداری به پسر فاطمه خواستی؛

همان شب پربرکتی که با برادرانت عهد کردید پیشتاز میدان
باشید و مایه دلگرمی اهل بیت حسین علیه السلام.

آری، امشب همان شب است؛
شبی که ماه از دیدن روی قمر بنی هاشم سیر نمی شود؛

درست مثل فرشتگانی که برای تبرّک، بر بازوان
ستبرش بوسه می زنند.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

و تو اتفاق افتادی

تو باید اتفاق می افتادی.
شاید اگر همه ماجرا به تو ختم می شد، حالا همه چیز فرق می کرد!

شاید اگر تو نبودی و واقعه بی تو اتفاق می افتاد،
دنباله نور این کهکشان، تا ظلمتِ اکنونِ تاریخ نمی رسید!

حتما بی تو این روشن گری چیزی کم داشت.
بی تردید، بی تو، حجت اهل شب تمام نبود.

بی تو اوراقی از تاریخ، بی خط و بی دلیل می ماند.
و تو اتفاق افتادی تا حجت بر همه تمام شود. هر که رفتنی است
برود و هر که پیشانی اش مُهر ماندگاری در عظمت تاریخ را گرفته، بماند.

و تو اتفاق افتادی تا همه، بودن یا نبودن را برگزینند.
تو اتفاق افتادی؛ درست در روزِ انتخاب سعادت؛

تاسوعا!.