صفحه 3 از 8 نخستنخست 1234567 ... آخرینآخرین
نمایش نتایج: از شماره 21 تا 30 , از مجموع 77

موضوع: اشک روان بر امیر کاروان{ گلچینی ازکتاب بیاد ماندنی الخصائص الحسینیه }

  1. Top | #21

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض


    نيايش و راز و نياز

    يكى از دلايل به تأ خير افكندن پيكار با دشمن ، يافتن فرصت ديگرى براى راز و نياز و مناجات و نيايش با خدا در شب عاشورا بود. به همين جهت پس از پاسى از شب به دعا مشغول شد و تا صبحگاه در حال نيايش بود و دعاى شبانگاهى اش به اين دعاى صبحگاهى پيوند خورد كه فرمود:
    اللّهم انت ثقتى فى كلّ كرب ورجائى فى كلّ شدّة يضعف عنه الفؤ اد وتقلّ فيه الحيلة ويخذل فيه الصديق ويشمت فيه العدوّ، انزلته بك و شكوته اليك رغبة منّى اليك عمّن سواك ، ففرّجته ... .(155)

    بار پروردگارا! تو در تمام غم و اندوه پناهگاه و در هر رخداد سخت وناگوار مايه اميد و در هر حادثه اى پناه و سلاح من هستى . چه بسيار غمهايى كه دلها در برابر آن ناتوان و راه چاره در برطرف ساختن آن ، مسدود مى گردد. دوستان و دشمنان ، زبان به سرزنش ‍ و شماتت مى گشايند، كه من همه را به بارگاه تو آوردم و به تو شكايت كرده و از ديگران قطع اميد نمودم و تنها تو بودى كه به داد من رسيدى و اين غمهاى كمرشكن را برطرف ساختى و مرا از امواج سهمگين بلا، رهانيدى .

    و آخرين دعاى او در حالى كه با بدن غرقه در خون بر خاك افتاده بود اين بود:
    اللّهمّ متعال المكان ، عظيم الجبروت تشاء، قريب الرَّحمة ، صادق الوعد، سابق النّعمة ، حسن البلاء، قريب اذا دعيت ، محيط بماخلقت ، قابل التّوبة لمن تاب اليك ، قادر على ما اءردت ، ومدرك ما طلبت وشكور اذا شكرت ... انا عترة نبيّك وولد حبيبك محمد صلى الله عليه و آله .(156)

    اى خدايى كه مقامت بسى بلند و والا و خشم و غضبت بر ستمكاران شديد و قدرتت از هر قدرتى فراتر است .

    اى خدايى كه از مخلوق خويش بى نيازى و در بزرگى و عظمت فراگير و به آنچه بخواهى ، پرتوان و در رحمتت بر بندگان نزديك و بر آنچه پديد آورده اى ، احاطه دارى .

    اى خدايى كه هركس از در توبه به سويت درآيد، پذيرايى و به آنچه بر انجامش ، اراده كنى توانا، آنچه را بخواهى درك مى كنى و كسى را كه سپاست گويد، سپاس مى گويى .

    خداوندا! ما خاندان و فرزندان پيامبر محبوب و برگزيده تو هستيم كه ما را مى كشند.

    خداوندگارا! در رخدادها و حوادث بر ما گشايش و در گرفتاريها راه نجات و رهايى ، عنايت فرما




    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند






  2. آیه های انتظار

    آیه های انتظار


    لیست موضوعات تصادفی این انجمن

     

  3. Top | #22

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض




    عبادتهاى قلبى و صفات پسنديده

    آن حضرت در روز عاشورا، به بلندترين قلّه انسانيّت و برترين ارزشهاى اخلاقى و پسنديده ترين صفات برجسته انسانى ، اوج گرفت ، به ارزشهايى كه به بيان روايات ، ويژه پيامبران خداست (157) و آنان را بدين ويژگيها آراسته است .
    اينك به ترسيم اين ويژگيها خواهيم پرداخت :

    يقين

    اين ويژگى روحى و اخلاقى و عبادى ، از صفات پيام آوران الهى است ، كه برترين و والاترين مرحله آن براى امام حسين عليه السلام پديد آمد؛ چرا كه حقيقت يقين آن است كه انسان در راه هدف از زرق و برق دنيا بگذرد و خويشتن را از ارزشهاى مادّى دورسازد و او در تمام مراحل عمر و همه فرازها و نشيبهاى نهضت الهى اش ، از همان لحظات حركت از مدينه تا واپسين لحظات شهادت ، در اوج يقين بود.
    آن حضرت پس از ورود به كربلا در نامه اى به برادرش محمّد و ساير افراد قبيله بنى هاشم مرقوم داشت : (امّا بعد! گويا دنيايى وجود نداشته ، همانگونه كه سراى آخرت جاودانه است .)(158)
    حقيقت اين است كه دنيا و آخرت را بدين صورت ارزيابى نمودن عبارت است از دورى گزيدن از دنيا و آزاد ساختن قلب از كمند مهر آن و آن گرامى در اوج چنين حالتى بود.

    مقام رضا و خشنودى

    آن حضرت در والاترين درجه از درجات رضا و تسليم در برابر حق و در رفيع ترين مرحله خشنودى از خدا بود.
    به هنگام حركت از مكّه فرمود:
    (گويا با ديدگان خويش مى نگرم كه درندگان بيابانها، بين سرزمين نواويس و كربلا اعضا و اندامهاى پيكرم را قطعه قطعه و شكمهاى گرسنه خود را سير و انبانهاى تهى شان را پر مى كنند ... بر آنچه خدا خشنود و راضى گردد ما خاندان وحى و رسالت خوشنود خواهيم بود.)(159)
    بدينگونه مى نگريم كه او به بزرگترين رخداد غمبار زندگى پر فراز و نشيب خود كه قطعه قطعه شدن و پايمال شدن پيكر پاكش در راه خدا و احياى ارزشهاى الهى و نابودى بدعتهاى جاهليّت اموى است ، خشنود بود.

    سخاوت

    آن گرامى در پرتو طبع بلندش نه تنها تمامى ثروت و امكانات خويش را در راه انجام فرمان خدا نثار كرد، بلكه از آنچه برايش ‍ ممكن بود دريغ نورزيد.

    شجاعت

    همانگونه كه در روايات وارد شده است او شجاعت نياى بزرگش ‍ را به ارث برده است .(160) به همين جهت شهامت و شجاعتى در روز جاودانه عاشورا از او تبلور يافت كه به حق سمبل و نمونه شد. اين بدان معنا نيست كه از پدر گرانمايه اش على عليه السلام شجاعتر بود همانگونه كه برخى ساده انديشان تصوّر كرده اند بلكه حقيقت اين است كه براى تجلّى شجاعت او، شرايطى فراهم شد كه نه براى پدرش اتّفاق افتاد و نه براى ديگر قهرمانان و شجاعان پرآوازه روزگار.
    عبداللّه بن عمّار در اين مورد مى گويد:

    (من هرگز قهرمان محاصره شده اى را شجاعتر و استوارتر از او نديدم او با اينكه فرزندان و ياران و مردان خاندانش در يك پيكار نابرابر به شهادت رسيده بودند؛ خود هم چنان شهامتمندانه با قوّت قلب و ثبات قدم در برابر امواج جاهليّت ايستاده بود، به تنهايى به دهها هزار تن نيروى دشمن ، يورش قهرمانانه مى برد و آنان از برابرش بسان ملخهاى پراكنده و از هم گسيخته فرار مى كردند.)(161)

    يورش قهرمانانه يك پيكارگر بر ده ها هزار نفر، از قوّت قلب ، سرچشمه مى گيرد واز شجاعت وصف ناپذيرحكايت مى كند كه فراتر از صولتى است كه هزيمت وپراكندگى ملخ ‌وار دشمن زبون راباعث مى شود





    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  4. Top | #23

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض

    سمبل وقار و اطمينان

    در آزمايش بزرگ عاشورا او سمبل تمام عيار وقار و اطمينان بود.
    نمونه بى نظيرى از آرامش و اعصاب پولادين و قلب توانمند را تجسّم مى ساخت ؛ چرا كه شدّت يافتن شدائد و مشكلات بر وقار و اطمينان او مى افزود و رنگ چهره نورانى اش را بازتر و بشاشتر مى ساخت .(162)

    قلب پر مهر
    از صفات برجسته اش يكى هم رقّت قلب و داشتن سوز دل نسبت به سرنوشت ديگران بود قلب پرمهرش بر تمامى همراهان و بر شدّت ابتلا وآزمايش آنان سوزوگداز داشت . همواره براى كاهش ‍ مشكلات و رفع مصائب آنان تلاش مى كرد و به خاطر همين دلسوزى و رقّت قلب ، گرفتارى و مصائب او بزرگتر مى نمود.

    بزرگمردى كه از شدّت مهرِ قلبى و عواطفِ سرشار انسانى ، با ديدن شرايط غمبار نوجوانى ، يتيمى ، شدّت تشنگى ، پريشانى و افسردگى يادگار برادر و آمادگى اش براى نبردى سهمگين ، چنان مى گريد كه بيهوش مى گردد.(163) بايد انديشيد كه وقتى با پيكر غرقه به خون و پايمال شده او روبرو مى گردد چه شرايطى برايش پيش خواهد آمد؟

    بردبارى


    در بردبارى بى نظيرش همين بس كه با همه اين رنجها و پيشامدهاى ناگوار و فشار بى رحمانه دشمن ، باز هم قهرمانانه حملات آنان را دفع و ضرباتشان را تحمّل مى كرد و بر آنان نفرين نمى كرد؛ مگر آنگاه كه با زخم زبان قلب مقدّسش را مجروح مى ساختند.
    يكى از شقاوت پيشگان به نام مالك بن يسر، ضمن وارد آوردن شمشيرى بر پيكرش ، به او ناروا گفت كه آن گرامى زخم شمشير را به روى خود نياورد؛ امّا در برابر زخم زبان ، او را نفرين كرد(164) و اين با بردبارى ناسازگار نيست چرا كه تحمّل سرزنش ، ذلّت است نه بردبارى و مى فرمود:

    الموت خير من ركوب العار

    مرگ پرافتخار و با عزّت ، زيبنده تر از ذلّت پذيرى است



    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  5. Top | #24

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض


    حسن خلق

    آن گرامى مرد توحيد و تقوا، همواره سمبل اخلاق نيكو و روش ‍ پسنديده بود، امّا در شبانه روز عاشورا، جلوه هايى از اين فضيلت انسانى از او تبلور يافت كه شگفت انگيز بود به گونه اى كه اگر به رفتار و كردار و عملكرد او با هر كدام از ياران و خاندان و ارادتمندان و خدمتگذارانش در آن شرايط سخت بنگريم ، چنان است كه به راستى به ارزشها و امتيازات اخلاقى بى نظيرى برمى خوريم .

    جوانمردى

    او سمبل جوانمردى و آزادگى است و جلوه هاى بارزى از اين صفت ارزشمند در روز عاشورا از او پديدار شد كه شگفت انگيز است .
    از آن جمله :
    سيراب ساختن دشمن در آن شرايط سخت بيابان ،(165) رضايت ندادن به يارى رسانى گروه جن (166) ... و ديگر اجازه ندادن به كشتن ناگهانى عنصر پليدى چون شمر، كه پيش از برخورد دو سپاه در تيررس يكى از يارانش قرار گرفته بود كه امام عليه السلام فرمودند:
    لاترمه فانّى لا ابدء بالقتال
    تيراندازى نكن كه من آغاز به قتال نمى كنم .

    غيرتمندى و عزّت نفس

    از صفات برجسته انسانى يكى هم غيرتمندى است . غيرتمندى وغيرت ورزى به خود و به خاندان و يارانش .
    در مورد غيرت ورزى به خويشتن انبوه سخنان افتخار آفرين و اشعار حماسى و سروده هاى پر محتوا و ستم سوزش ، به هنگام يورش قهرمانانه به سپاه دشمن ، بلندآوازه و شناخته شده است .

    همانگونه كه عملكرد غيرتمندانه و افتخار آفرين او بسيار است ، كه اينك يك نمونه آن را كه قلبها را جريحه دار مى سازد، مى نگريم :
    در روز جاودانه عاشورا هنگامى كه آن حضرت بر اثر شدّت زخمها و ضربت كارى عنصر ددمنشى به نام صالح بن وهب ، توان نشستن بر فراز مركب و ادامه دفاع را از دست داد و به طرف راست چهره مقدّسش ، برروى خاك افتاد؛ همان ويژگى غيرتمندى و عزّت نفسش بدو اجازه آرميدن بر روى خاك و شنيدن شماتت دشمن بى فرهنگ را نداد؛ به همين جهت با زحمت بسيار بپا خاست و اين بار بر روى پاى خويش به دفاع از حق پرداخت .

    پس از چندى شدّت صدمات وارده ، قدرت ايستادن را نيز از او سلب كرد، به ناچار در وسط ميدان نبرد نشست و در حالى كه حلقه محاصره بر او تنگتر مى شد، غيرتمندانه و شجاعانه به دفاع از حق ادامه داد. اين مرحله نيز با شدّت يافتن زخمها و ادامه خونريزى غيرممكن شد و پيشواى غيرتمندان عالم ، در واپسين لحظات شهادت قرار گرفت ؛ امّا شگفتا كه در آن لحظات نيز به زحمت بپا مى خاست و بر خاك مى افتاد تا دشمن ، كار او را تمام شده ننگرد و جراءت جسارت و شماتت نيابد....(167)
    غيرتمندى و غيرت ورزى او در مورد خاندانش نيز درس آموز و شنيدنى است . او تمام تلاش خويش را براى تدابير دفاعى بكار گرفت .
    با حفر خندق بر اطراف خيمه ها، با افروختن آتشهاى شعله ور و پرشراره در درون خندق (168) و با فرا خواندن پياپى دشمن زبون ، كه :

    اقصدونى بنفسى واتركوا حرمى
    شما با من در پيكاريد نه با خاندانم ، پس به خيمه ها نزديك نشويد.

    و اين غيرتمندى به جايى رسيد كه با شنيدن خبر هجوم به خيمه ها، آب گوارايى را كه با زحمت بسيار بدان دست يافته و براى نوشيدن به دهان نزديك ساخته بود به زمين پاشيد و با همان حالت عطش براى دفاع از خيمه ها شتافت .(169)

    قناعت

    او براى اتمام حجت و نشان دادن ماهيت دشمن ، از همه دنيا به اين قناعت كرد كه به گوشه اى از مرزهاى سرزمين پهناور اسلامى برود.(170) پس به قناعت خويش افزود و از همه دنيا و امكانات آن به يك پيراهن قديمى و پاره كه نه قيمتى داشت و نه مشترى ، بسنده كرد؛ امّا دشمن تجاوز كار پس از شهادت آن حضرت آن را نيز از پيكر مقدّسش بيرون آورد و برد



    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  6. Top | #25

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض


    شكيبايى

    از صفات برجسته آن حضرت يكى هم شكيبايى بود، همان صفت والايى كه در قرآن هم ، ملاك پيشوايى و امامت امامان معصوم عليهم السلام و هم معيار پاداش آنهاست :
    وَجَعَلْنا مِنْهُمْ اَئِمَّةً يَهْدُونَ بِاَمْرِنا لَمّا صَبَرُوا وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَحَريرا
    با سند معتبر از امام صادق عليه السلام روايتى بدين مضمون است :
    از چيزهايى كه خداوند در شب معراج بر پيامبر خويش وحى كرد اين بود كه : (خداوند تو را به سه چيز آزمايش خواهد كرد تا بنگرد شكيبايى و پايداريت چگونه است ؟)
    پيامبر صلى الله عليه و آله گفت : (پروردگارا! به فرمانت تسليم و جز به يارى تو بر شكيبايى ناتوانم .)
    آنگاه وحى شد كه نخستين آزمايش اين خواهد بود كه :
    (بايد محرومان امت را بر خويشتن مقدم دارى .)
    كه پيامبر مراتب اطاعت و شكيبايى خويش را اعلان كرد.
    ديگر اينكه : (بايد فشار و آزار را تحمّل و رسالت خويش را ابلاغ كنى .)
    پيامبر عرضه داشت : (به فرمانت تسليم و شكيبايى پيشه خواهم ساخت .)

    و ديگر اينكه : (لاجرم بايد بدانچه در راه خدا بر خاندانت مى رسد تسليم باشى چرا كه حقّ برادرت غصب مى گردد و مورد ستم و فشار قرار مى گيرد و دخت گرانمايه ات در حالى كه كودك در رحم دارد، مورد ستم و بى حرمتى و مصادره اموال و ضرب و شتم قرارمى گيرد و قدرت پرستان ، بدون اجازه بر حريم خانه اش وارد مى گردند و دونورديده ات يكى به مكر و غدر دشمن ، شهيد و پس از شهادت مورد هتك و اهانت قرارمى گيرد و ديگرى از سوى امّتت دعوت مى شود، آنگاه خود و مردان خاندان و همراهانش كشته و زنان و كودكان و خاندانش به اسارت مى روند.)
    پيامبر گفت :انّا للّه وانّا اليه راجعونكار خويش را به خدا وا مى گذارم و از او شكيبايى مى طلبم .(172)

    پيامبر در تمام اين مراحل شكيبايى ورزيد، امّا در مورد سرنوشت حسين عليه السلام گريه امانش نداد و اين لازمه محبّت و رقّت قلب است و با شكيبايى ناسازگار نيست . هرگز نشد كه آن حضرت مصائب خود يا يكى از افراد خاندانش را به ياد آورد و اشك بريزد؛ امّا هرگاه حسين عليه السلام را مى نگريست و يا مصائب او را به ياد مى آورد گريه امانش نمى داد.

    به على عليه السلام مى فرمود تا او را نگه دارد و خود گلوى او را ببوسد و هنگامى كه سبب گريه را مى پرسيدند، از فرود آمدن شمشيرهاى بيداد بر پيكر حسين عليه السلام خبر مى داد.(173)

    آن حضرت هر گاه حسين عليه السلام را شادمان مى ديد گريه مى كرد و هر گاه اندوهگينش مى نگريست باز هم اشك مى ريخت . هر گاه لباس جديد بر اندام او مى ديد گريه مى كرد و همين گونه ، با اقتداى به پيامبر، على و فاطمه و حسن عليهم السلام همگى بر مصائب و پيشامدهاى ناگوار كه در راه حق براى حسين عليه السلام در پيش بود، مى گريستند.
    امّا خود امام حسين عليه السلام در شكيبايى نمونه بود و در همه مراحل به شكيبايى سفارش مى كرد. او به هنگام آخرين وداع به خاندانش ، آنان را توصيه به صبر كرد و ضمن اندرز حكيمانه آنان را از وارد آوردن خراش و صدمه بر چهره و پاره كردن گريبان و جزع و بيتابى نهى فرمود؛(174) ولى از گريه بازشان نداشت .
    آرى ! تنها از دخترش خواست تا پدر زنده است نگريد و قلب او را شعله ور نسازد و فرمود:
    لاتحرقى قلبى بدمعك حسرةً بالّذى

    تأ تينه ياخيرة النّسوان (175)


    آرى ! شكيبايى حسين عليه السلام به گونه اى بود كه فرشتگان آسمان را شگفت زده كرد. بر وضعيّت او بينديش و شرايط سخت او را در نظرت ترسيم كن .
    آنگاه كه با زخمهاى بى شمار و فرق شكافته و پيشانى شكسته و سينه درهم كوبيده و سوراخ سوراخ شده از تير سه شعبه بر ريگهاى تفتيده نينوا افتاده است و در همان حال تيرهاى ستم در گلو و حلق و گردنش فرو نشسته ، زبان از شدت عطش و بسيارى حركت ، مجروح و جگرشعله ور و لبها خشك است ، قلب مباركش از سويى با ديدن انبوه شهيدان بر خون طپيده اش سوخته و از دگر سو، با نظاره بر خاندان محاصره شده اش ، سخت بريان و در تب و تاب است .

    دست مبارك با ضربت شقاوت پيشه اى قطع و نيزه اى بر انتهاى پايش نشسته و محاسن و سر و صورت به خون آغشته است . در همان شرايط از يك طرف فرياد دادخواهى خاندانش را مى شنود و از طرف ديگر صداى شادمانى و شماتت دشمنانش را، چون چهره از خاك برمى دارد وديده به اين سو و آن سو مى گشايد، پيكرهاى به خون آغشته اى را مى نگرد كه در كنار هم چيده شده اند؛ ولى با همه اين پيشامدهاى سهمگين و مصائب بزرگ و طاقت فرسا، چون كوهى ثابت و استوار بر موضع برحقّ و قهرمانانه اش ايستاده است ، نه آهى مى كشد نه دريغى مى دارد و نه يك قطره اشك ضعف ، در برابر دشمن مى ريزد و تنها زير لب زمزمه دارد كه :
    صبراً على قضائك ، لامعبود سواك
    بار خدايا! من در برابر حكم تو شكيبايم ! جز تو معبودى نيست ، اى فريادرس دادخواهان .



    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  7. Top | #26

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض






    قهرمانى كه به مرگ نينديشد!


    آرى ! در زيارت آن حضرت آمده است كه :ولقد عجبت من صبرك ملائكة السّماوات
    از شكيبايى تو در برابر رخدادهاى عظيم و مصائب بزرگ ، فرشتگان آسمانها شگفت زده شدند.

    و از امام سجّاد عليه السلام است كه : هر چه كار بر او پيچيده تر و سخت تر مى شد، رنگ چهره اش درخشنده تر و كران تا كران وجودش پراطمينانتر مى گشت ، تا جايى كه دشمن كينه توز با شگفتى بسيار او را قهرمانى خواند كه در راه حق و عدالت هرگز به مرگ نمى انديشد.(176)

    امّا، در كربلا در چند مورد سيل اشك امانش نداد و دلايل آن هم روشن است :
    1 به آن دليل كه گريه بر مصائب خاندان وحى و رسالت ، عبادت و اطاعت است .

    2 بدان جهت كه انهدام اركان دين و معنويّت و اخلاق و ارزشهاى والاى آسمانى را مى نگريست و بر آن مى گريست .
    3 بدان جهت كه طبيعت انسانى و فطرت بشرى كه به موجب آن گرسنگى و تشنگى و سوز دل بر انسان عارض مى گردد، در وجود پيامبر و پيشوايان معصوم نيز موجود است ، پيامبر در مورد پسرش فرمود:(پسرم ! در مرگ تو قلبها شعله ور و اشكها جارى است ، اما چيزى كه خداى را ناخشنود سازد، نخواهيم گفت ... .)(177)

    آرى ! امام حسين عليه السلام نيز در چند مورد به اين مرحله رسيد و به موجب همين طبيعت بشرى بود كه طوفان اندوه و سيلاب اشك امانش نداد.
    خدايا! كاش مى توانستم بدانم كه در آن شرايط سخت و شكننده ، بازهم ممكن بود از سوز دل و سيلاب اشك مانع شود؟

    در شرايطى كه پس از شهادت انبوه ياران و برادران و فرزندان ، به خاطر دفاع از ارزشهاى آسمانى سخت مظلوم واقع شده و تنها مانده بود و زمين با آن گستردگى اش بر او تنگ شده و از هر جهت در محاصره قرار گرفته و در ميان خيمه هايش جز زنان و كودكان و بزرگ مردى بيمار و بى دفاع ، كسى نمانده بود، خويشتن را اينگونه تنها مى نگريست و مردان خاندانش را به خون طپيده و زنان و كودكان را در امواج گرفتارى و مصائب برخى را تشنگى از پا در آورده و برخى در آستانه مرگ بودند. در همان شرايط امام حسين عليه السلام آهنگ ترك ديار و شتافتن به سوى يار را داشت و به آنان مى فرمود:
    (براى اسارت آماده شويد و به شكيبايى قهرمانانه كمر بنديد.)

    و مى كوشيد تا آنان را از گريه و ضجّه و شيون دلخراش آرام سازد. به راستى آيا در اين شرايط طوفان زا مى توانست از شعله ور شدن دل و جريان اشك جلوگيرى كند؟

    آنگاه كه مى خواست از آنان جدا شود، دخت خردسال و گرانمايه اش كه سخت به او مهرمى ورزيد با فريادى دردآلود و سر برهنه خود را به پدر رسانيد و دامانش را گرفت و گفت : (آهسته تر! آهسته تر! ... پدر جان ! اينك شكيبا باش ! تا از تماشاى چهره ملكوتى ات آخرين زاد و توشه را برگيريم ، چرا كه احساس مى كنم اينك آخرين وداع و آخرين ديدار است و ديگر ملاقاتى در دنيا نخواهد بود.) آنگاه بر دست و پاى پدر افتاد و بوسه باران كرد.

    امام حسين عليه السلام بى اختيار به روى خاك نشست و دختر دُردانه اش را بر دامان خود نشاند و اينجا بود كه گريه اى سخت و بسيار شديد به او دست داد و سيلاب اشك فروباريد به گونه اى كه با آستين پاك مى نمود و زمزمه مى كرد كه :
    (دختر دردانه ام ! سكينه ام ! بدان كه پس از مرگ پدر، گريه ات بس طولانى خواهدبود.)

    سيطول بعدى ياسكينة فاعلمى آرى ! آيا مى توان قلبى را يافت كه در اين شرايط غمبار و شكننده شعله ور نگردد و چشمى را تصوّر كرد كه اين صحنه هاى حزن انگيز و دلخراش را بنگرد و نگريد؟

    آرى ! اين اوّلين مورد از موارد ششگانه بود كه حسين عليه السلام گريه كرد.
    دوّمين مورد گريه آن حضرت ، هنگامى بود كه در كنار جسد برادر قهرمانش ايستاد و با منظره غم انگيز، دستهاى جداشده و ظرف آب پاره شده و پيكر به خون آغشته پرچمدارش روبرو شد، اينجا بود كه گريه امانش نداد و به شدّت گريه كرد.(178)

    سوّمين مورد، هنگام به ميدان رفتن يادگار گرامى حضرت مجتبى عليه السلام ، قاسم بود كه آن حضرت او را در آغوش كشيد و تا سرحدّ بيهوشى گريه كرد.(179)
    چهارمين مورد، هنگامى بود كه با نداى قاسم خود را به ميدان و كنار جسد غرق به خون او رساند و پيكر او را پايمال شده سم اسبان ، نگريست .(180)
    پنجمين مورد، كه آن حضرت گريست هنگامى بود كه فرزند گرانمايه اش در برابر ديدگانش به سوى ميدان حركت كرد. او در آن لحظات غمبار محاسن خويش را به دست گرفت و رو به آسمان كرد و پروردگارش را فرا خواند.(181)

    ششمين مورد، هنگام دلدارى و آرامش بخشيدن به خواهر گرانقدرش زينب عليها السلام بود كه طوفان سوز و سيلاب اشك امانش نداد ... و پس از باران اشك ، به زحمت خود را كنترل كرد.(182)

    آرى ! هنگامى كه انسان بر اين موارد ششگانه مى انديشد، به اين نتيجه مى رسد كه : هيچ دارنده قلب سليم و پرمِهرى ، نمى تواند اين مصائب عظيم و مناظر دلخراش و رقّت انگيز را نظاره كند و از سوز دل و سيلاب اشك ، خوددارى ورزد. و نيز در مى يابد كه گفتار و واكنش آن حضرت در همه آن موارد، از آن جمله به هنگام آخرين وداع با دختر خردسالش و در كنار دست پيكر به خون نشسته برادر ايثارگرش و بر بالين يادگار گرامى برادرش و ساير موارد، همه جا واكنشى سنجيده و حكيمانه و براساس ‍ درايت خاصّى صورت گرفته است .






    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  8. Top | #27

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض





    دو ويژگى شگفت انگيز

    در دو بحث گذشته ، نخست ويژگيهاى آن حضرت در دوران زندگى پربارش ، موردبحث قرار گرفت و به دنبال آن ويژگيهايى كه در جلوه گاه عاشورا، از آن بزرگ پيشواى جهان انسانيّت ، جلوه گر شد.
    اينك آخرين بحث اين بخش را با ترسيم دو ويژگى ناهمگون و شگفت انگيز در حماسه عاشورا به پايان مى بريم .

    الف : شخصيّت بى همتا

    از آن گرامى صفات والايى جلوه گر شد كه يك انسان نمى تواند چنين صفات ارزشمند و ناهمگون با يكديگر را در شخصيّت خويش گرد آورد، به همين دليل هم بى همتاست و نمى توان هماورد و نمونه و نظيرى براى او پيدا كرد كه اينك به برخى از صفات برجسته و اضداد آنها كه شگفتى همه متفكّران را برانگيخته است ، نظرمى افكنيم :
    1 آن حضرت در پديد آوردن حماسه عظيم عاشورا، به خاطر طبيعت كار و برخى رويدادها، گاه مضطرب و پريشان مى گشت . ولى شگفت انگيز است كه هر چه مايه اضطراب و ناراحتى بيشتر مى شد، قلب پرتوانش مطمئنتر و اعصاب پولادين و اركان وجودش آرامتر مى گشت ، به همين جهت در حالى كه امواج كوه افكن مشكلات و عوامل اضطراب بر او هجوم مى برد، سخت استوار و پراطمينان بود.

    2 آن حضرت در مواردى چند كه بدانها اشاره رفت ، به گونه اى تحت تأ ثير امواج عواطف پاك و سرشار خويش قرار گرفت كه به سختى گريه كرد و باران اشك باراند، با اين وصف بر شكيبايى خويش ، كه فرشتگان آسمانها را شگفت زده كرده بود، باز هم افزود. بدين جهت هم گريان بود و هم در همان حال قهرمان شكيبايى و پايدارى .

    3 آن حضرت از سويى ، قهرمان ستمديده اى بود كه تحت شديدترين فشارها و محاصره ها بود، امّا در همان حال نه تنها از ثبات قلب و عظمت روح تسخيرناپذيرش كاسته نشده بود، بلكه دوست و دشمن او را دريا دلترين و پرتوان ترين قهرمان جهان انسانيّت مى نگريستند.

    4 از سويى ياران و فرزندان و برادرانش به خاك و خون طپيده و خونخواهى آنان را از تجاوزكاران نكرده بود، امّا در همان حال به گونه اى بود كه انتقام گيرنده و خونخواهى قدرتمند و پرتوان مى نمود كه گويا انتقام همه خونهاى به ناحق ريخته شده را گرفته بود.

    5 آن حضرت از سويى تنهاى تنها و بدون يار و ياور مانده بود و در همان حال ، چنان بود كه گويى قهرمان پرشكوه و پيروزى را در اردوگاه خويش و در ميان انبوه يارانش ، در اوج اقتدار و عظمت مى نگريستى ، به گونه اى كه هر گاه بر سپاه شوم اموى يورش ‍ مى برد و كار را بر آنان سخت مى گرفت ، بسان گلّه هاى گوسفند از برابرش مى گريختند.(183)
    بدين جهت بود كه در اوج غربت و تنهايى گويا داراى لشكرى عظيم بود و در نهايت بى ياورى و نداشتن امكانات در اوج حشمت و جاه .

    6 او در مسافتى نزديك به خيمه ها، در آخرين لحظات بر خاكها و ريگهاى تفتيده نينوا افتاده و غريبانه در واپسين لحظات شهادت بود، در حالى كه در همان چند قدمى اطراف قتلگاهش ، خاندان و فرزندانش به شدّت نگران حال او بودند و امكان حضور بر بالين او را نداشتند و او در چند قدمى خاندانش غريب بود.

    7 آن گرامى ، براى اتمام حجّت خود، فرياد دادخواهى سر داده بود(184) و براى دفاع از حق و عدالت و جلوگيرى از انهدام اركان معنويّت همگان را به يارى فرا مى خواند و در همان حال هر كس ‍ او را به يارى وفريادرسى و كمك مى طلبيد، به ياريش مى شتافت .(185) بدين جهت او دادخواهى ، دادرس بود.

    8 شهداى پاكباخته عاشورا، آگاهانه و عاشقانه جان گرامى خويش را نثار او و آرمان بلند او كردند و در برابر ديدگانش پس از جهادى خستگى ناپذير به ملكوت آسمانها پرگشودند و در همان حال او جان باعظمت خويش را براى نجات و فلاح آنان نثار كرد، به همين جهت برخى از انديشمندان از زبان او خطاب به يارانش ‍ گفتند: (شما جانهاى گرامى خويش را فداى من كرديد، من نيز آمده ام تا جانم را فداى شما كنم و شما را از آتشهاى بدبختى دنيا و آخرت نجات بخشم .)
    بدين جهت او فدايى بزرگى بود كه فداييان بسيارى داشت .

    9 آن حضرت در واپسين دقايق حيات كه بر خاك گرم كربلا افتاده بود، تنها و بى يار و ياور بود و در همان حال مى كوشيد تا بر خاندان خود و همه كسانى كه به سوى او مى شتابند، يار و ياور باشد و آنان را از خطرات نجات بخشد.بدين جهت او قهرمانى تنها و به خون خفته و در همان حال نجات بخش بود.

    10 شدّت تشنگى آن حضرت تا سر حدّ خشك شدن دهان و حركت بى اختيار زبان رسيده بود، با اين وصف در تب و تاب بود تا همه تشنگان ، حتّى ذوالجناح را پيش از اينكه خود آب بنوشد، سيراب سازد.(186)آرى ! او سيراب كننده ديگران بود و خود تشنه لب .

    11 او پس از جهادى بى نظير، با بدن برهنه و عريان در پهن دشت نينوا افتاده بود، امّا اشعّه و نورانيّت خاصّى كه از پيكر مقدّسش ‍ متبلور بود، چشمها را از ديدن بدنش بازمى داشت و هرگاه ديدگان آهنگ نظاره بر او را مى كردند بدن نورانى اش با اينكه لباسش را نيز ربوده بودند پوشيده مى نگريستند.(187)
    بدين جهت پيكر مقدّسش در حال برهنگى ، پوشيده بود ....

    12 آن حضرت بر روى ريگهاى تفتيده نينوا، به خاك و خون طپيده بود، امّا در همان حال كسى كه او را ديده بود سوگند ياد مى كرد كه هرگز كشته آغشته به خونى را نورانيتر از او نديده ام به گونه اى كه پرتو افشانى چهره مقدّسش مرا از نظاره به چگونگى شهادتش بازداشت .(188)
    آرى ! به راستى كه او به خون آغشته اى نورافشان و پرتوافكن بود.

    13 آن حضرت زير فشار وحشيانه و ظالمانه رژيم سياهكار اموى ، همانگونه كه خود فرمود، هيچ پناهگاه و نقطه امنى برايش ‍ نمانده بود، با اين وصف هر ستم ديده و بى پناهى ، همچون يادگار برادرش ، عبداللّه و ديگران ، به او پناه مى بردند.بدين جهت او در اوج بى پناهى ملجاء و پناهگاه ديگران بود.

    14 او آرامش دهنده دلهاى طوفان زده و تسلّى بخش قلبهاى سوزان و چشمهاى گريان بود و در همان حال ، خود سبب جريان يافتن سيلاب اشكها و سوز دلها.
    همانگونه كه در روايت است : هنگامى كه عبداللّه و عبدالرّحمان ، باچشمانى اشكبار براى حضور در ميدان ، از آن گرامى اجازه خواستند، آن حضرت سبب گريه آنان را پرسيد و آنان را مورد محبّت قرار داد. آنان گفتند: (ما بر خود گريه نمى كنيم ، بلكه براى شما اشك مى فشانيم كه شما را در اين شرايط مى نگريم .)(189)

    15 او آرامش بخش دلها و بازدارنده از گريه بود و در همان حال خود مى گريست و اين هنگامى بود كه شب عاشورا خواهر گرانمايه اش با شنيدن زمزمه آن حضرت به شهادت او و يارانش ‍ يقين كرد، آنگاه شيون كنان ، با سر برهنه ، نزد برادر آمد و گفت : (سخنان شما، به سخنان كسى مى ماند كه همه راهها را مسدود و شهادت را قطعى مى نگرد.)
    فرمود: (آرى خواهرم ! بردباريت از دست نرود، شكيبايى پيشه ساز!)و در همان حال كه خواهر قهرمانش را به بردبارى و شكيبايى رهنمون بود، گريه امانش نداد.(190)






    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  9. Top | #28

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض





    ب : دومين ويژگى شگفت انگيز

    دوّمين ويژگى شگفت آورش اين بود كه در روز جاودانه عاشورا، ميان دو مسئوليّت ناسازگار و ناهماهنگ با هم ، پيوند برقرار كرد و به هر دو وظيفه ظاهرى و واقعى ، عمل كرد.

    توضيح اينكه گذشت كه : براى پيامبر در احكام تكليفى و وضعى اش ، خصوصيّاتى است كه با احكام ظاهرى امّت ناسازگار است ؛ همينطور هركدام از ائمه عليهم السلام در برنامه دعوت به سوى حقّ و نگهبانى از دين ، وظايف خاصّى دارند كه در صحيفه هاى گرانمايه و پاك و بلند مرتبه آسمانى نوشته شده و به دست سفيران گرانمايه و نيكوكردار سپرده شده است (191) كه هر كدام براساس آن صحيفه هاى آسمانى كه جبرئيل آورده است بايد عمل نمايند، با اينكه در اين صحيفه ها، گاه براى هر كدام برنامه و احكامى است كه به ظاهر با برنامه ديگرى ناسازگار است . درست به همين دليل است كه بر پيامبران و ائمّه عليهم السلام در مورد انجام برخى امور كه ضرر و خطر آن برايشان آشكار است جاى اعتراف و چون و چرا نمى ماند؛ چرا كه آنان به درجه والايى از رضا و تسليم نائل آمده اند كه همان را مى پسندند كه جانان مى پسندد.

    امام حسين عليه السلام نيز در نهضت توحيديش موظّف به انجام دو برنامه و دو تكليف بود: يكى برنامه ظاهرى و هماهنگ با وظيفه و تكليف مردم و ديگر وظيفه حقيقى كه با وظيفه خاصّ خود هماهنگ و در صحيفه مخصوص به آن حضرت ، نگاشته شده و از ويژگيهاى او بود.

    1 رسالت واقعى ويژه آن حضرت ، او را دعوت به قيام در برابر ستم و فريب حاكم مى كرد. گرچه در آن ، شهادت خود و ياران و اسارت خاندانش قطعى مى نمود، امّا اين كمترين بهايى بود كه براى نجات دين مى بايست ، پرداخت ؛ چرا كه سركشان تجاوزكار اموى به ويژه سر كرده آنها معاويه با انواع فريب و تطميع و ديگر شگردهاى ابليسى به گونه اى شخصيّت كاذب خويش را در دلهاى ساده انديش ، جا زده بودند كه بسيارى ، آنان را برحق و امير مؤ منان عليه السلام و فرزندان گرانمايه و شيعيانش را بر اثر بمباران تبليغاتى رژيم اموى ، به ناحق مى پنداشتند؛ تا آنجايى كه ناسزاگويى و اهانت به آن حضرت را جزء نماز جمعه ساختند.

    كار دجّال گرى اين بدعتگران رسوا، به جايى رسيد كه يكى از قربانيان فريب كه در نماز جمعه ناسزا گويى به پيشواى عدالت و انسانيّت را فراموش ساخته و به مشعر رفته بود، هنگامى كه در بيابان خشك و سوزان به ياد آورد، در همان نقطه توقّف و بدعت فراموش شده را قضا كرد و براى جبران آن در همانجا مسجدى بنياد كرد و آن را (مسجدذكر) نام نهاد.(192)

    با اين طوفان فريب و بيداد، اگر امام حسين عليه السلام نيز با آنان دست بيعت مى فشرد و تسليم مى گشت ، ديگر اثرى از دين خدا برجاى نمى ماند و توده هاى مردم مى پنداشتند كه آنان به راستى جانشين پيامبرند و در ميان امّت ، كسى مخالف شيوه ابليسى آنان نيست در حالى كه پس از قيام امام حسين عليه السلام بر ضدّ سياست تجاوزكارانه و شيطانى آنان و شقاوتى كه نسبت به او و خاندان وحى و رسالت روا داشتند، مردم يكه خوردند و از خواب غفلت بيدار و به پليدى و گمراهى زمامداران اموى پى بردند و به خوبى دريافتند كه آنان سياست بازانى جاه طلب و شاهانى قدرت پرست و تجاوزكارند، نه چنانكه مدّعى بودند: حجّتهاى خدا و جانشين پيامبر! و درست اينجا بود كه به بركت قيام و دعوت توحيدى و شهادت حسين عليه السلام دينِ حقّ، بار ديگر آشكار و بدعتهاى سياه اموى كه به عنوان دين ، به خورد خلق اللّه مى دادند، برملا شد.

    آرى ! اين رسالت عظيم و مسئوليّت بزرگ و وظيفه و برنامه حقيقى امام حسين عليه السلام بود.








    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  10. Top | #29

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض







    برنامه و مسئوليّت ظاهرى

    به موجب اين وظيفه ظاهرى بود كه آن حضرت با نهايت درايت و كياست و از هر راه مشروع و ممكن ، همه تلاش خويش را براى حفظ جان خويش و خاندانش بكار گرفت ؛ امّا برايش ميسّر نشد. چرا كه رژيم سياهكار اموى ، زمين و زمان را بر او تنگ ساخته و قرارگاه امنى برايش ننهاده بود. يزيد به فرماندارش در مدينه نوشت ، پيش از آنكه نداى حق طلبانه حسين عليه السلام طنين انداز گردد، او را در همان نقطه نابود سازد. آن حضرت با شرايطى ، بسان شرايط خروج موسى از قلمرو فرعون ، ترسان و نگران از مدينه خارج شد و اين آيه را تلاوت كرد:فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً يَتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنى

    پس از حركت از مدينه ، به سرزمين وحى و حرم امن الهى پناه برد(193) به نقطه اى كه خدايش آنجا را براى همه موجودات ، حتّى كافر و قاتل ، پرنده و درنده ، گياه و درخت ، منطقه امن اعلان كرده بود تا همگان درپرتوآن از قصاص و كيفر و شكار و ضربه خوردن و قطع شدن در امان باشند. امّا رژيم تجاوزكار اموى ، در آنجا نيز دست بردار نبود به همين جهت نقشه دستگيرى يا ترور ناجوانمردانه آن حضرت را در دستور كار خويش قرار داد و او در حالى كه احرام بسته بود، امكان تمام كردن مراسم شعائرحجّ خويش را نيافت . به ناچار از احرام خارج شد و در حالى كه در كشور پهناور اسلامى قرارگاه امنى نداشت ، تصميم به ترك حرم گرفت .

    در اين شرايط بود كه وظيفه ظاهرى او را متوجّه كوفه ساخت ، چرا كه همه مردم آن ، طىّ نامه هاى متعدّدى ، مراتب فرمانبردارى خويش را نگاشته (194) و حجّت را بر آن گرامى تمام ساخته و طبق معيارهاى ظاهرى ، خلافى نيز مشاهده نمى شد؛ به ويژه كه سفير آن حضرت ، جناب مسلم بن عقيل نيز طىّ گزارش مشروحى ، جريان بيعت و آمادگى آنان را براى پيروى از پيشواى به حق خويش گزارش داده بود(195) و ديگر راهى براى ردّ دعوت آنان نداشت .
    امّا هنگامى كه آمد و شرايط نامطلوب جديد و پيمان شكنى آنان را نگريست ، ديگر راه بازگشت نداشت ؛ با اين وصف اگر بخواهد برگردد به كجا بازگردد و اگر به سوى كوفه نرود به كجا رو آورد؟

    اصولاً بايد گفت كه : اگر به سوى كوفه نمى رفت ، در حالى كه زمين با گستردگى اش با شقاوت بنى اميّه بر او تنگ مى نمود، به كجا مى رفت ؟ دليل اين شرايط سخت ، سخنان خود اوست .

    از آن جمله : به برادرش محمد، كه به آن حضرت يادآورى مى كرد تا به سوى يمن يا بيابانها و شكاف كوههاى دوردست برود، فرمود:
    وايم اللّه لوكنت فى حجر هامّة
    بخداى سوگند! اگر در لانه جنبنده اى از جنبندگان زمين باشم ، مرا در خواهند آورد تا خونم را بريزند و با كشتن من به هدف پست خويش برسند ... .
    و نيز سخن آن گرامى در جواب فرزدق است كه ، پس از حركت كاروان امام حسين عليه السلام از مكّه ، بدان برخورد و ضمن احترام ، دليل ناتمام گذاشتن مراسم و شعائر حجّ و شتاب به سوى كوفه را جويا شد كه فرمود:(اگر چنين نمى كردم بازداشت مى شدم و در حرم امن الهى مورد بى حرمتى قرار مى گرفتم .)(196)

    و نيز سخن آن حضرت به اباهرّه است كه وقتى سبب خروج از حرم خدا و پيامبر را جويا شد، در پاسخ او فرمود:
    (... بنى اميّه ثروتم را مصادره كردند، شكيبايى ورزيدم ، با فحّاشى و شرارت ، حرمت مرا در هم شكسته صبر كردم ، اينك برآنند تا خونم را به زمين بريزند كه ناگزير از حرم خدا و پيامبر خارج شدم .)(197)

    و نيز سخن آن حضرت به يكى از شيوخ عرب به نام عَمْرو بن لوذان ، در يكى از منزلگاههاى ميان مكّه و كوفه است كه ضمن ملاقات با آن گرامى وآگاهى از هدف كاروان حسينى گفت : (تو را به خداى سوگند مى دهم كه از رفتن به كوفه منصرف و از همين جا بازگردى . چرا كه در آنجا جز با شمشيرها و نيزه هاى آخته روبرو نخواهى شد.) آنگاه اضافه كرد كه :

    (اگر دعوت كنندگان شما، به راستى اطمينان مى دهند كه جلو فتنه وآشوب را بگيرند و با آماده ساختن اوضاع ، بهاى سنگين اين دعوت را تضمين و شرايط را فراهم سازند، حركت به سوى آنان مانعى ندارد. امّا با شرايطى كه خودت هم پيش بينى مى كنى ، رفتن به سوى كوفه ، جز گام سپردن به يك ورطه خطرناك نيست .)
    امام حسين عليه السلام فرمود:ليس يخفى علىّ الراءى ولكنّ اللّه تعالى لايغلب على امره
    مصلحت براى من پوشيده نيست ، امّا اراده و برنامه خدا، تغييرناپذير است .

    سپس اضافه كرد:
    واللّه لايدعوننى حتّى يستخرجوا هذه العلقة من جوفى
    اينان هرگز دست از من برنخواهند داشت ، جز اينكه خونم را بريزند.

    دقّت در جملات آن حضرت ، واقعيّت اوضاع و شرايط و حركت آگاهانه آن گرامى را روشن مى كند، براى نمونه :
    1 جمله
    ولكن اللّه لا يغلب على امره . در آخرين سخن او، بيانگر تكليف واقعى است كه ترسيم شد.
    2 و جمله
    واللّه لايدعوننى ... بيانگر شرايط اضطرار.
    3 و جمله
    حتى يستخرجوا هذه العلقة اشاره به شدّت فاجعه و مصيبتى كه در همان آغاز كار، دل او را خون كرده است .
    نكته ديگر اين است كه : اگر امام حسين عليه السلام با آنان دست بيعت هم مى فشرد، بازهم ، خون پاكش را مى ريختند. شاهد بر اين مطلب سخن ابن زياد است كه مى گفت : (بايد نخست به فرمان من و يزيد گردن نهد، پس از آن در مورد او تصميم خواهيم گرفت .)(198)
    و نيز سخن شمر است كه مى گفت




    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





  11. Top | #30

    عنوان کاربر
    مدیر ارشد انجمن
    تاریخ عضویت
    January 2009
    شماره عضویت
    9367
    نوشته
    16,632
    صلوات
    542
    دلنوشته
    5
    اللهم صل علی محمد و آل محمد
    تشکر
    12,528
    مورد تشکر
    14,344 در 5,340
    وبلاگ
    4
    دریافت
    0
    آپلود
    0

    پیش فرض





    ای سالار من

    آرى ! پدر و مادرم فداى يكتا مرد بزرگ و بى همتايى باد كه زير شديدترين فشارهاى نظامى و روانى قرارش دادند تا در برابر استبداد سياهكار اموى ، تن به ذلّت سپارد و به آن اقرار و اعتراف كند كه نكرد و آرزوى آن را در دل سياه و پليدشان نهاد و روز عاشورا قهرمانانه خروشيد كه :لا واللّه لا اعطيكم بيدى اعطاء الذّليل

    نه ! بخداى سوگند كه دست ذلّت به دست شما نخواهم گذاشت و چون بردگان به بردگى و اسارت اعتراف نخواهم كرد.

    پدر و مادرم فدايت ، اى سالار من ! به راستى كه استقبال از مرگ شرافتمندانه در ميدان نبرد، براى روح بلند و تسخير ناپذير تو زيبنده تر از پذيرش ذلّت است و به حق فرمودى كه : (به خاك افتادن شرافتمندانه ، بسى بهتر از پذيرش ذلّت و خفّت فرومايگان است .)

    سالار من ! يقين دارم كه اگر تو براساس تقيّه و وظيفه ظاهرى در برابر اشرار اموى ، كوتاه مى آمدى و دست بيعت با استبداد هم مى دادى ، باز هم تو را رها نمى ساختند تا ذلّت و شهادت را بر تو تحميل نمايند. به همين دليل سرها و جانها فدايت باد كه در اوج شهامت و سرافرازى خروشيدى كه :
    (شهادت آرى ! امّا ذلّت هرگز!)

    (مرگ قهرمانانه و پرافتخار چرا! امّا تن سپردن به پستى هرگز!)پدرم به قربانت ، اى سالار من كه با به دوش كشيدن بار سنگين اين مسئوليّت بزرگ و با انجام اين رسالت پرشكوه ، هم خود را كرامت و عزّت و حيات جاودانه بخشيدى و هم تمامى بشريّت را.





    امضاء
    سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
    پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند
    در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند
    که با این درد اگر دربند درمانند درمانند





صفحه 3 از 8 نخستنخست 1234567 ... آخرینآخرین

اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

کلمات کلیدی این موضوع

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •  
© تمامی حقوق از جمله طراحی قالب برای سایت آیه های انتظار محفوظ می باشد © طراحی و ویرایش Masoomi