72 - طریقه اکابر از اهل سلوک در یاد مرگ
[ای مرید راه آخرت!] بزرگان، مرتب به گور خود سر می زدند و در آن می خوابیدند و خود را به آنچه که اشقیاء در گور خطاب می شوند، مخاطب می ساختند تا این عمل، مانع این شود که آنها بدون تهیه اسباب سفر آخرت، به این منزل وارد شوند و شیوه بعضی از آنها این بود که برای خود قبری آماده ساخته بود و می آمد و در آن می خوابید، بعد این آیه شریفه را که زبان حال آدمیان پس از مرگ است، تلاوت می نمود و می گفت: رب ارجعون، لعلی اعمل صالحاً(259) (خدایا! مرا برگردان، امید است که دیگر کارهایم نیک و پسندیده باشد).
بعد خطاب به خود می گفت: فلانی! برخیز، پروردگارت تو را برگرداند، پس در انجام اعمال صالح همت گمار، قبل از اینکه روزی بیاید که هر چه آروزی بازگشت به دنیا کنی، بدان دست نیابی؛ و [سپس ] با جدیت و کوشش بیشتر به عبادت می پرداخت. و شنیده ام که علامه اشرفی مازندرانی(260) آتش زیادی بر می افروخت و دستور می داد که او را به ریسمانی ببندند و به سوی آتش کشند و درد و رنج دنیا را به خود می چشاند(261).