آشتی با خدا از طریق آشتی با خود راستین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته دوازدهم - وقتی همه چیز با ما آشنا می‌شود

انسانی كه متوجه حیاتِ بی مرز خود شد، سپیده سحری را آشنای با خود می یابد، و از همه آشناتر، آشنایی با خالق هستی است، و آشناترین آشناها را خالق خود می بیند. برای او پهنه اقیانوس، محبت پدران به فرزند و محبت فرزندان به پدر، رویش درختان، كوه‌های سربه فلك كشیده، همه و همه آشناست، چون او با خودش آشناست، چون با اصل حیات، یعنی خدایی كه تجلی حیاتش سراسر عالم را پر كرده است، آشناست. او قبل از آن‌كه مشغول حروفی باشد كه از حنجره خارج شده، توجه اش به آن نَفْسی زنده است كه در متن همه آن حروف جاری است، در عالَم هم، در همه جا «نَفَس رحمانی» را می نگردد، كه به صورت همه چیز درآمده، و به صورت هیچ چیز هم نیست، بلكه حیات است، یعنی سراسر عالم خودِ گسترده اوست، جانِ جان اوست، و همه این دیدن ها و یافتن ها به جهت آشنایی با حیات است، یا بگو آشنایی با خود، خودی كه جز حیات چیزی نیست. خودی که جز حیات چیزی نیست، باور کن

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته سیزدهم - خودی بی انتها، همنوا با حق


وقتی انسان خود را یافت، یعنی از طریق حیات خود، و از طریق خود كه همان حیات است به خود نگریست، با كل هستی پیوند و خویشاوندی خواهد یافت، اصلاً اگر انسان به وسعت همه چیز نباشد مگر می تواند با همه چیز ارتباط داشته باشد؟ و لازمه ارتباطی این چنین، دست یابی به خود است، به‌عنوان «حیات»، تا با عالم به عنوان «حیات» ارتباط برقرار کند. آری ارتباط حیات با حیات، در این حال آن من حقیر كه گرفتار اغراض فردی است چون آبی در دل دشت خود شناسی، بخار می شود و او می‌ماند با خودی بی انتها، حیاتی از ریزش و تجلی حیات محض، یعنی «حی قیوم» و همنوا با حق و در توجه محض به او.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته چهاردهم - زندگی؛ دروغی بزرگ!

وقتی تو از خود گم شدی، همه چیز گم خواهد شد، فی الحال حیاتِ طبیعت و سنت جاری در آن هم گم می شود. و قانون بشری جای آن را می گیرد، و زندگی با اختلالات عالمِ سرگردانی همراه می گردد. منیّت و انانیت قوّت می گیرد، در این حال كثرات اند كه با لاشه بی جان و وَهْمی و تصنّعی شان، تشخّص می یابند، درآن حالِ گم گشتگی از خود، منیّت و امیال نفسانی، انسان را چون سیمهای خارداری به خودشان می بندند و سراسر زندگی می شود اضطراب و تزلزل، چه دروغ بزرگی است اگر این نفس‌کشیدن را زندگی بنامیم!

بال بگشا و صفیر از شجر طوبی زن
حیف باشد چو تو مرغی که اسیر قفسی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته پانزدهم - محكوم بهترین بهترین ها

وقتی با خود حقیقی ات روبه‌رو شدی، از همه اضطراب‌های بیرونی و علائق حقیر، خود را آزاد می یابی، در این حال از بیهودگی خلاصی می یابی، چون از خودِ بیهوده دست كشیده ای. و در این حالت خداست كه بر تو حكومت می كند، یعنی محكوم بهترینِ بهترین‌ها خواهی بود. به جای محكوم بدترینِ بدترین‌ها دیگر محكوم نفس امّاره و منِ مادون نخواهی بود.
خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
که بسته‌ گان کمند تو رستگارانند

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته شانزدهم - همسفری با حیات

«آشتی با خدا» یعنی آشتی با همه‌چیز و پشت‌كردن به همه ناآشنائی‌ها و دوگانگی‌ها و ناهماهنگی‌ها، و طلوع‌كردن با همه عالم و آدم و زندگی كردن با همه هستی آزاد از همه چیز و آزاد از منِ موهومِ محدود.
در آن حال با هستی می رویی، شكوفه می دهی و به ثمر می نشینی، و همچنان در حیاتی مستمر رشد می‌کنی، آزاد از اسمی خاص -چون من فقط هست- متحد با كل هستی -چون همه هستی حیات است- به سفر خویش ادامه می دهی -چون حیات مرگ ندارد- به سفر آشتی با خود و آشتی باحیات و حیات، و همچنان حیاتی بعد از حیات، سفری كه مرگ در آن معنی ندارد تا از ترس مرگ بمیریم و از حیات و شكوفایی محروم شویم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته هفدهم - وقتی انسان بی معنی می‌شود

اگر این «من» كه تماماً حیات و معنا است بی معنا شد و از حقیقت خود چشم برداشت، در نظر بگیر چقدر اشیاء واقعی و حقایق معنوی برایش بی معنی خواهد شد، و چه بی معناهایی كه به دروغ معنی دار جلوه خواهد كرد، یك زندگی دروغ در دروغ به جهت اصالت‌دادن به بُعد دروغین خود، و غفلت از خود راستین. فكر می كنم در همین راستا با من هم نظر و هم منظر باشی كه فكری كه بشر مُدرن با آن به‌سر می برد قادر نیست برای اضطرابِ انسان معاصر و مسائل و مشكلات وی راه خلاص و علاجی عرضه كند چون نمی‌تواند انسان را از ساحت زمین به آسمان دعوت کند، چاره کار عوض‌کردن صندوق‌ها نیست. به قول مولوی:
ذوق آزادی ندارد جانشان
هست صندوق صور میدانشان
گر ز صندوقی به صندوقی رود
او سمائی نیست، صندوقی بود
گر هزارانند یك تن بیش نیست
جز خیالات عدد اندیش نیست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته هجدهم- وقتی زندگی قلب داشت

آیا تو نیز احساس نمی كنی ما در یك جهان در هم شكسته زندگی می كنیم؟ البته اگر بتوان اسم آن را «زندگی» گذاشت، بلی جهانی درهم شكسته و خراب، مثل یك ساعت خراب، وقتی یك ساعت خراب را به گوش خود نزدیك می كنی هیچ صدایی نمی شنوی، زندگی انسان ها مثل همین ساعت شده است، اما در زندگی توحیدی، زندگی قلب دارد، در حال حاضر این قلب نمی زند، چون ما با زندگی قهر كرده ایم، و تا با او، یعنی با خدا آشتی نكنیم، زندگیِ زمینی مرده است و در آن هیچ شكوفه نشاط و امیدی نخواهد رویید.
قیمت همیان و کیسه از زر است
بی ز زر همیان و کیسه ابتر است
همچنان که قدر تن از جان بود
قدر جان در پرتو جانان بود

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته نوزدهم - بشر چوب بی خدایی اش را می خورد

وقتی خدا رفت، و زندگی بی معنی و پوچ شد، دیگر با آسمانی خالی از امید، و زمینی دستخوشِ آشفتگی‌ها و نابسامانی‌ها روبه‌رو خواهیم بود، و حیات بشر بدون هیچ چشم اندازِ امیدبخشی به بن‌بست می رسد، و در این حال غم‌بارترین زندگی سربرخواهد داشت، انسان در برابر دیدگان خود فقط «خلأ» می بیند، فقط «هیچ» می بیند، در این پوچ‌گرایی است كه سطحی ترین افراد به عنوان قهرمانان پذیرفته می شوند، كه بیگانه با هر منطقی، به تحریك عصبیّت ها و غرایز دست می زنند، و به همین صورت بشر همچنان چوب بی خدایی خود را می خورد چون از بزرگ شمردن اولیاء الهی محروم شد.

این یك قاعده است که هر قدر افراد سطحی، مدّ نظر جامعه باشند، آن جامعه به همان اندازه چوب بی خدایی خود را می خورد، زیرا كه خداوند عمیق ترین و ژرف‌ترین معنا است، و هرچه از عمیق ترین معنا دور شویم، نسبت به انسان های ژرف و ژرف بین و حقیقت شناس بیگانه می گردیم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته بیستم - همه چیز بی معنی می‌شود

وقتی زندگی انسان بیهوده و بی معنایی شد، خود را یك شی ء در میان اشیاء احساس می كند، از برخی تأثیر می پذیرد -بدون هیچ مقاومتی- و به برخی دیگر همان تأثیر را منتقل می كند -بدون این‌كه بداند چرا- و چون هدفی مشخص ندارد «اشیاء» برای او ابزار و وسیله رسیدن به هدف بشمار نمی آیند -چون هدفی در كار نیست- لذا با داشتن امکانات زندگی، تهی از «معنا» است، پوچ و بی هدف. در این شرایط »كلمات از حال می روند و همراه آن‌ها اشیاء و وظایف اشیاء ناپدید می گردند.
اگر انسان با اُسِّ اساسِ معنی، و معنای محض یعنی خدا روبه‌رو نباشد، هیچ چیز برای او متعالی نخواهد بود، حتی خودش و این بدترین رویارویی با خود است و با همه چیز

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نكته بیست و یكم - مخلوقیت ما، خالقیت اوست

«آشتی با خدا از طریق آشتی با خود راستین» توجه به جوشش چشمه ای است كه در ماست و همه ما در هر روز جوشش این چشمه حیات را می توانیم در خود تجربه كنیم، خود راستینی كه نسیمی از حضور حیات محض خدا در ماست، و ما چیزی جز رابطه با آن حیات محض نیستیم، همان رابطه ایم كه خود را خود احساس می كنیم.

دو واقعیت نیست كه یكی خدا باشد و یكی انسان، كه اگر این‌طور بیندیشی نه خدا را شناخته‌ای و نه انسان را، بلكه توجه به خود راستین خود، توجه به چشمه حیات است، همچنان که عین اتصال به حیات محض است، بدون هیچ جدایی و دوگانگی. وقتی ما خود را عین رابطه با چشمه اصلی حیات احساس کردیم، دیگر تماشاگر خلقت خداوند نیستیم، بلكه خود، خلقت اوییم، خلقت خدا، خود ما هستیم. و با توجه به مخلوقیت خود، خالقیت او نمایان می‌شود، پس كو جدایی و دوگانگی؟

ما خالقیت او هستیم و او با خلقت ما ناظر خالقیت خود است، پس كو جدایی و دوگانگی. مخلوقیت ما، خالقیت اوست، و نظر به مخلوقیت خود -به عنوان مخلوق- نظر به خالقیت اوست، خالقی كه عین حیات است. پس آشتی با خود توجه به چشمه حیاتی است كه در ماهیت انسان بزرگ‌تر از آن است كه به بدن محدود شود و سرنوشت بدن را كه پیری و فرسودگی است، سرنوشت خود بداند و از خلقت گسترده خود كه در دنیا و آخرت به بهشت‌ها می تواند دست یابد، محروم گردد.