ویژه نامه شهادت حضرت محسن بن علي(ع) ** یاس پرپر**

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اى آتش، اینک با تو هستم.
اینان به خدا و پیامبر معتقد نیستند
تا حرمت عزیزان وحى را پاس بدارند!
تو مسوزان عزیزان این خانه را!
اینان داغدیده اند.

تازه عزیز خود پیامبر بزرگ
صلى اللَّه علیه و آله را از دست داده اند.
بگذار با غم خود بسوزند.
تو بر سوز آنان مَیَفزا.

اهل خانه در محاصره اند.
هجوم مردم! هجوم آتش!
هجوم دود! هجوم فریاد!

بچه ها وحشت مى کنند.
اینقدر زبانه مکش!

مادر را و محسن را که پشت در هستند مواظب باش!
از عرش، این خانه را مى نگرند!
اینجا جاى آتش نیست!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

شعله در شعله دل کوچه پر از غم می شد
کوچه در آتش و خون داشت جهنم می شد

"باید آتش بزنم باغ و بهار و گل را...."
روضه مکشوف تر از آن چه شنیدم می شد

بین دیوار و در انگار زنی جان می داد
جان به لب از غم او عالم و آدم می شد

لااقل کاش دل ابر برایش می سوخت
بلکه از آتش پیراهن او کم می شد

زن در این برزخ پر زخم چه رنجی دیده است؟
بیست سالش نشده داشت قدش خم می شد

تا زمین خورد صدا کرد "علی چیزی نیست"
شیشه ای بود که صد قسمت مبهم می شد

آن طرف مرد سکوتش چقدر فریاد است
روضه جان سوز تر از غربت او هم می شد؟

"میخ کوتاه بیا همسرم از پا افتاد
میخ هر لحظه در این عزم مصمم می شد

غنچه دارد گل من تیغ نزن بی انصاف
حیف،بابا شدنم داشت مسلم می شد"

ناگهان چشم قلم تار شد و بعد از آن
کربلا بود که در ذهن مجسم می شد

کوچه در هیأت گودال در آمد آن گاه....
بارش نیزه و شمشیر دمادم می شد

اشک خواهر وسط هلهله طوفانی بود
اشک و لبخند در این فاجعه توأم می شد

سیبِ سرخی به سر شاخه ی نیزه گل کرد
داشت اوضاع جهان یکسره درهم می شد

که قلم از نفس افتاد،نگاهش خون شد
دفتر شعر پر از واژه ی شبنم می شد

کاش همراه غزل محفل اشکی هم بود
روضه خوان، مقتل خونین مقرم می شد

شاعر:سید مسیح شاهچراغی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

معصوم ترین صبح سپیدی محسن

آن روز کبود را ندیدی محسن



در راه علی حق بزرگی داری

الحق که تو اولین شهیدی محسن



با ضرب در سوخته ماهم را کشت
در آتش و خون نور نگاهم را کشت



فریاد بزن «بأیّ ذنب ٍ قُتلت»
ای وای که طفل بی گناهم را کشت



در کوچه به پا کرد دوباره ‌محشر
با مادر دلسوخته، یاس پرپر



آن روز اگر ‌مجال صحبت می‌داشت

می گفت چنان فاطمه: حیدر حیدر



ای مونس داغهای من محسن جان

ای یاور با وفای من ‌محسن جان



با سرخی خون من و تو حق برپاست
قربانی کربلای من ‌محسن جان



یوسف رحیمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قرار بود که مثل حسن پسر باشی
عصای دست من و پیری پدر باشی



تو دیدی و حسنم دید رنج مادر را
خدا کند ز برادر صبورتر باشی



ببخش مادر خود را که با خود آوردت
بنا نبود که آن روز پشت در باشی



هنوز زیر کِسا جای خالیت پیداست

قرار بود و نشد آخرین نفر باشی



قرار بود بمانی شتاب جایز نیست
بنا نبود مسافر که رهگذر باشی



نشد بیایی و مثل برادران خودت
گهی به نیزه و گهگاه خون جگر باشی



تمام هستی من می رود اگر بروی

ولی اگر تو بمانی ولی اگر باشی...



و یا تمامی این ها فقط مقدّمه ایست
که اتفاق غزل های شعله ور باشی



و اولین بشوی قبل از آن که عاشورا
شهید کوچک و شش ماهۀ پدر باشی



نخورده شیرِ مرا! شیرها حلالت باد
که میخ حادثه را خواستی سپر باشی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سند غربت شاه ولایت منم
اولین کشته ی راه ولایت منم



یاور حیدرم، سپر مادرم
محسنم من محسنم من



شمع روشنگر بزم هدایت منم
اولین کشته ی راه ولایت منم



نازنین کودکم، آیه‌ای کوچکم
محسنم من محسنم من



من که از ولادت شدم شهید علی

از ازل بوده‌ام شمع امید علی



غنچه ی چیده‌ام، ضربه‌ها دیده‌ام

محسنم من محسنم من



قتل من قصه ی غربت مادر شده

قتل یک سوّمِ آل پیمبر شده



سوخت پا تا سرم در غم مادرم

محسنم من محسنم من



انتقام مرا بگیرد از قاتلم

محسنم من محسنم من

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اول شهید راه حیدرم من
هم سنگر زهرای اطهرم من



محسن شهیدم به زهرا امیدم
ای اهـل عالم ای اهل عالم



سنگـر مـن سینـه ی مادرم بود
فقـط در و دیـوار یاورم بود



میزدم بال و پر بر دفاع پدر
ای اهـل عالم ای اهل عالم



نالـه ی نشینـده ز دل کشیـدم
قاتل خود را عاقبت ندیـدم



یـاور مـادرم کشتـه ی حیدرم
ای اهـل عالم ای اهل عالم



یکه آیه از سوره ی کوثرم من
ای اهل عالم ای اهل عالم



منم منـم روز جــزا بـر همـه
وسیلــه شفــاعت فـاطمــه



رو کنم به محشر روی دست مادر
ای اهل عالم ای اهل عالم



شــد پیشتــر از لحظــه ی ولادت
در راه دیـن نصیـب مـن شهـادت



قسمتم چنین بود راه من همین بود
ای اهل عالم ای اهل عالم



در صــدف عفـاف، گوهرم من
همسنگــر علــیِّ اصغــرم من



او به دست پدر من آغوش مادر

ای اهل عالم ای اهل عالم

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گلی که فصل خزان بر دمید، محسن بود

گلی که رنگ چمن را ندید، محسن بود

گل همیشه بهار علی، که از بیداد

چو غنچه جامه به پیکر درید، محسن بود

کنار خانه‏ ی زهرا، یگانه سربازی

که شد به راه ولایت شهید، محسن بود

یگانه‏ ی طفل شهیدی که چشم مادر هم

شد از نظاره‏ ی او نا امید، محسن بود

یگانه طفل شهیدی که کس نمی‏داند

ز بعد قتل، کجا آرمید، محسن بود

یگانه رهسپر راه عشق کز منزل

جدا نگشته به منزل رسیده، محسن بود

یگانه مرغ پر و بال بسته‏ یی کآخر

ز آشیانه ‏ی سوزان پرید، محسن بود!

تو خون ز دیده موید بریز و بازگوی

گلی که رنگ چمن را ندید، محسن بود