گیل یا گیلک، نام قومی ساکن کرانههای جنوب و جنوب غربی دریای خزر است که در
استانهای گیلان و غرب مازندران زندگی میکنند.
گیلکها به یکی از زبانهای هندو اروپایی از زبانهای شمال غربی ایرانی صحبت میکنند.
زبان این قوم گیلکی و محل سکونتشان از غرب به شهرستان رضوانشهر و از شرق به
استان مازندران و شهر چالوس محدود میشود. درباره اسم گیلان و معانی واژه گیل و گلان،
نظرات مختلفی ابراز شده است. لغت نامه دهخدا گیلان را ماخوذ از واژه "گیل" به اضافه
پسوند "ان" دانسته و افزوده است در پهلوی Gelan به معنی مملکت گل ها و نزد
یونانی ها Gelae بوده است.
در شمال استان تهران و قزوین بهویژه مناطق طالقان و الموت نیز، این اقوام حضور دارند.
مردمان کوههای مازندران، هنوز هم خود را گالش (تیرهای از گیلکان، و در واقع همان گیلکهای
کوهنشین) و زبان خویش را گِلِکی مینامند.
گیلکان در قدیم، بر مبنای شیوهٔ تولید به سه دسته تقسیم میشدند:
ساکنان جلگه که کارشان کشاورزی آبی بود و بیشتر به کشت برنج و چای و بعدها باغداری
(مرکبات) میپرداختند که گیلهمرد یا گیل نامیده میشدند.
ساکنان ارتفاعات گیلان و مازندران که بیشتر به کار کشاورزی دیم، گندم و جو مشغول
بودند و کلایی نامیده میشدند.
دستهٔ سوم گالش نامیده میشدند که دامدار بوده و کوچنشین بودند. البته با پیشرفت تکنولوژی،
امروزه گالشها نیز یکجانشین شده و به طور کلی با تحول در شیوههای تولید، این تقسیمبندی
تنها در حد عنوان باقی مانده و شیوهٔ زیستی گیلکیزبانان تحولات بسیاری کرده است.