ویژه نامه شهادت امام موسی کاظم(ع) *اسوه شکیبایی*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تقویم، روی سیاه ‏ترین برگه‏های خود ورق می‏خورد
و به هزار و چهار صد سال پیش بر می‏گردد؛
به شبی که غم،
به شب ‏نشینی کوچه‏ های تاریک کاظمین آمده است.

شب، خجالت زده از لابلای انگشتان سیاهی،
در خاک‏ها فرو می‏ چکید. خورشید،
خودش را پشت غروب‏ها و کوه‏ها پنهان کرده است؛
گویی این که در خیابان‏ها مرگ پاشیده باشند!

مرگ در قالب تعارف خرما
تقدیم امام موسی کاظم علیه‏ السلام می‏شود .
یک لقمه دیگر از این خرما و ریحان میل کن،
اگرچه به زهر آغشته شده باشد!

... و چقدر هارون به دست‏های سیاه
و جنایت وحشیانه خودش افتخار می‏کرد!
افتخار به شکستن حریم حرمت ائمه!
افتخار به خانه ‏نشین کردن عدالت
و زمینگیر کردن ساقه ‏های پیچک ‏های عاشق!

ای کاش طاق‏ های آسمان می‏شکست
و باران بلا بر زمین نازل می‏شد
و این اتفاق ناگوار نمی‏ افتاد!

چشم‏هایت که به گنبد طلایش می‏افتد،
بی‏ اختیار اشک به شب‏ نشینی چشم ‏هایت می‏آید!

«السلام علیک یا عَلَم الدین و التّقوی
السلام علیک یا خازن علم النبیین
السلام علیک یا نائب الاوصیاء السابقین
السلام علیک یا مولی موسی بن جعفر
و رحمه‏ اللّه و برکاته»

خداحافظ ای دست‏های پاک عبادت!
خداحافظ ای پیشانی پینه بسته از تهجد شبانه!
خداحافظ ای نور خدا در تاریکی‏ های زمین!
خداحافظ ای درهای رحمت الهی،
از دست‏های شما جاری بر روی خاک!
خداحافظ ای معدن انوار علم و وارث سکینه نیاکان پاک!
خداحافظ ای کوچه‏ های غریبه کاظمین!
خداحافظ ای سال‏ها زندان، سال‏ها غل و زنجیر!
خداحافظ ای سال‏ها انتظار!

بگذار و بگذر؛ خشت خشت دیوارهای تاریک زندان را
و لحظه لحظه تنهایی ات را!
بگذار و بگذر؛ تمام دلتنگی‏ ها و بی‏کسی ‏هایت را!
بگذر از این شهر که مردم قدر تو را نمی‏دانند
و خورشید عالمتاب را بر بالای سرشان نمی‏بینند!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چشم گردون در عزاى موسى جعفر گريست
ديده خورشيد بر آن ماه خوش منظر گريست

گرچه او پروانه حق بود امّا همچو شمع
در مناجاتش ز هجر دوست پا تا سر گريست

ژرف زندان بهر او معراج قرب دوست بود
عاشق صادق ز هجران رخ دلبر گريست

گه به ياد مادرش زهرا فغان از دل كشيد
گاه بر مظلومى شير خدا حيدر گريست

ديده عشاق از داغ امام عاشقان
در دل صحراى غم يك آسمان اختر گريست

حضرت معصومه زين ماتم فغان از دل كشيد
در مدينه از غم مرگ پدر دختر گريست

در عزاى ناخداى فلك تسليم و رضا
پور دلبندش رضا در موج غم گوهر گريست

«حافظى» شمع وجودت آب شد از اين الم
آتشين طبعت ز نوك خامه بر دفتر گريست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوشه ای از خرمن علم و معرفت پیشوای هفتم

قال الامام الکاظم (عليه السلام):

إنّ الزَّرعَ يَنبُتُ في السَّهلِ ولايَنبُتُ في الصَّفا ؛ فكذلكَ الحِكمَةُ تَعمُرُ في قَلبِ المُتَواضِعِ ،
ولا تَعمُرُ في قَلبِ المُتَكبِّرِ الجَبّارِ ؛ لأنّ اللّه‏َ جَعلَ التَّواضُعَ آلَةَ العَقلِ ، وجَعَلَ التَّكبُّرَ مِن آلَهِ الجَهلِ .

هـمـانا زراعـت در خـاك مى ‏رويد و روى تخته سنگ نمى‏ رويد .
حكمت نيز چنين است ، در دل شخص فروتن مى رويد و در دل انسان متكبّر و گردن فراز نمى ‏رويد ؛
زيرا خداوند فروتنى را ابزار خرد قرار داده است و تكبّر را ابزار نابخردى .

(بحار الأنوار : 78 / 312 / 1 منتخب ميزان الحكمة : 596)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب شب تازیانه است
امشب شب دیوارهاست
امشب شب سلول است و میله‏ ها

امشب کدام شب است
که صدای شیون از آهن‏ ها می‏آید،
صدای سوگ از تازیانه ‏ها بلند است،
دیوارها نُدبه می‏خوانند
و سلول‏ها، «وَ إِنْ یَکادْ می‏گیرند.

آه! از برکه کُدام چشم بارانی،
این همه اشک می‏جوشد؟
کبوترها برای کیست
که سرهایشان را به زمین می‏زنند؟

خدایا! این چه پیروزی است، نگاه کن!
این همه کبوتر چرا از آسمان،
خود را به دیوار این سیاه‏چال می‏کوبند؟
چرا این همه ماهی در دجله،
از آب بیرون می‏افتند؟
چرا امشب ستاره‏ها بیرون نمی‏آیند؟
چرا ماه شیون می‏کند... ؟

می‏ترسم از پس این دیوار،
به عشق نگاه کنم ،
به پاهای خون آلود
می‏ترسم به خورشید نگاه کنم
که در زنجیر است
می‏ترسم به ملکوتی نگاه کنم
که جای تازیانه بر تن دارد...

آه از جفای هارون...
با عشق چه کرده ‏ای که دارد خون... ؟

زمین خشکش زده؛
یکی قطره‏ای آب برای این تشنه بغداد بیاورد؛
کربلا دارد این‏جا تکرار می‏شود...

دلم بوی مدینه می‏دهد...
خون... خون... خون...
این‏جا دارند برای ماه، ختم فراق می‏گیرند.

رهایم کنید!
این‏که بر تکه چوبی می‏آورند،
پاره‏ای از خداست...
چه قدر زخمی می‏ آید
از این دریای شکسته!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زنجیرها آب می‏شوند.
زنجیرها می‏سوزند.
زنجیرها از خجالت می‏سوزند.

چه قدر پروانه زیر این عبا جمع شده!
مگر این گل محمد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ،

کجا می‏خواست برود
که سنگینی این همه بند، رهایش نمی‏کنند؟

نگاه کن مچ پاهایش را!
نگاه کن، دُرست مثل پاهای اسیران شام است

چه قدر ایستاده نماز عشق خوانده!
جگرم را آتش زدی بغداد؛ جگرت آتش بگیرد!

این همه هستی من است
که بر شانه‏ های شکسته شهر،
از زندان بیرون می‏آورند.

این باب الحوایج است،
خدای کرم است،
سراسر خشوع است؛

بگذار خودم را سبک کنم!
این‏که می‏بینی می‏آید،
مردی است که همه زخم‏های مرا می‏دانست،
این عشق است؛ خود عشق.

این بهار است؛ خون آلود می‏آورندش
این بهار است؛ در زنجیر می‏آید
این بهار است؛ با زنجیر می‏آید

این زنجیرهای سوخته،
عزای کسی را گرفته که روزها،
برای‏شان قرآن خوانده بود...

دلم هوای کاظمین کرده
دلم بوی تو را می‏دهد
کاش این همه زنجیر را
می‏توانستم پاره کنم و به سویت بشتابم!

کاش من هم رها و آسمانی بودم!
کاش من هم یکی از این همه کبوتر باشم
که به دیوارهای این زندان می‏کوبند!

دارند می‏آورندت؛
پیچیده در جامه ‏ای از خون و زنجیر
می‏خواهم دلم را تکه تکه کنم

این آخرین سطر دلتنگی‏ها
و آخرین ترانه اندوه من است.
دلم را آرام کن،
خشمم را فرو نشان و دهانم را ببند!

باید از تو صبر بیاموزم،
کظم غیظ کنم و از تو یاد بگیرم
که چگونه با زنجیر می‏توان به عرش رسید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

می‏ترسم از پس این دیوار، به عشق نگاه کنم به پاهای خون آلود
می‏ترسم به خورشید نگاه کنم که در زنجیر است
می‏ترسم به ملکوتی نگاه کنم که جای تازیانه بر تن دارد...
آه از جفای هارون...
با عشق چه کرده‏ ای که دارد خون... ؟
زمین خشکش زده؛
یکی قطره ‏ای آب برای این تشنه بغداد بیاورد؛
کربلا دارد این‏جا تکرار می‏شود...
دلم بوی مدینه می‏دهد... خون... خون... خون...
این‏جا دارند برای ماه، ختم فراق می‏ گیرند.
رهایم کنید! این‏که بر تکه چوبی می‏ آورند، پاره ‏ای از خداست...
چه قدر زخمی می‏ آید از این دریای شکسته!
زنجیرها آب می ‏شوند.
زنجیرها می‏ سوزند.
زنجیرها از خجالت می‏ سوزند.
چه قدر پروانه زیر این عبا جمع شده!
مگر این گل محمد صلی ‏الله ‏علیه‏ و‏آله ، کجا می‏خواست برود که سنگینی این همه بند، رهایش نمی‏ کنند؟
نگاه کن مچ پاهایش را!
نگاه کن، دُرست مثل پاهای اسیران شام است
چه قدر ایستاده نماز عشق خوانده! جگرم را آتش زدی بغداد؛ جگرت آتش بگیرد!
این همه هستی من است که بر شانه‏ های شکسته شهر، از زندان بیرون می‏ آورند.
این باب الحوائج است، خدای کرم است، سراسر خشوع است؛ بگذار خودم را سبک کنم!
این‏که می‏بینی می ‏آید، مردی است که همه زخم‏های مرا می‏دانست، این عشق است؛ خود عشق. این بهار است؛ خون آلود می ‏آورندش
این بهار است؛ در زنجیر می‏آید
این بهار است؛ با زنجیر می‏آید
این زنجیرهای سوخته، عزای کسی را گرفته که روزها، برای‏شان قرآن خوانده بود...
دلم هوای کاظمین کرده
دلم بوی تو را می‏دهد
کاش این همه زنجیر را می‏توانستم پاره کنم و به سویت بشتابم!
کاش من هم رها و آسمانی بودم!
کاش من هم یکی از این همه کبوتر باشم که به دیوارهای این زندان می‏کوبند!
دارند می ‏آورندت؛ پیچیده در جامه ‏ای از خون و زنجیر
می‏خواهم دلم را تکه تکه کنم
این آخرین سطر دلتنگی‏ها و آخرین ترانه اندوه من است.
دلم را آرام کن، خشمم را فرو نشان و دهانم را ببند!
باید از تو صبر بیاموزم، کظم غیظ کنم و از تو یاد بگیرم که چگونه با زنجیر می‏توان به عرش رسید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

امشب شب زنجیر است
امشب شب تازیانه است
امشب شب دیوارهاست

امشب شب سلول است و میله ها
امشب کدام شب است که صدای شیون از آهن ها می آید،
صدای سوگ از تازیانه ها بلند است،

دیوارها نُدبه می خوانند و سلول ها، «وَ إِنْ یَکادْ» می گیرند.
آه! از برکه کُدام چشم بارانی، این همه اشک می جوشد؟
کبوترها برای کیست که سرهایشان را به زمین می زنند؟

خدایا! این چه پیروزی است،
نگاه کن! این همه کبوتر چرا از آسمان،
خود را به دیوار این سیاه چال می کوبند؟

چرا این همه ماهی در دجله، از آب بیرون می افتند؟
چرا امشب ستاره ها بیرون نمی آیند؟
چرا ماه شیون می کند... ؟

می ترسم از پس این دیوار، به عشق نگاه کنم به پاهای خون آلود،
می ترسم به خورشید نگاه کنم که در زنجیر است،
می ترسم به ملکوتی نگاه کنم که جای تازیانه بر تن دارد...

آه از جفای هارون...
با عشق چه کرده ای که دارد خون... ؟

زمین خشکش زده؛ یکی قطره ای آب برای این تشنه بغداد بیاورد؛
کربلا دارد این جا تکرار می شود...

دلم بوی مدینه می دهد... خون... خون... خون...
این جا دارند برای ماه، ختم فراق می گیرند.

رهایم کنید! این که بر تکه چوبی می آورند، پاره ای از خداست...
چه قدر زخمی می آید از این دریای شکسته!

این که می بینی می آید، مردی است که همه زخم های مرا می دانست،
این عشق است؛ خود عشق. این بهار است؛ خون آلود می آورندش

زنجیرها آب می شوند.
زنجیرها می سوزند.

زنجیرها از خجالت می سوزند.
چه قدر پروانه زیر این عبا جمع شده!

مگر این گل محمد صلی الله علیه و آله ،
کجا می خواست برود که سنگینی این همه بند، رهایش نمی کنند؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

این بهار است؛ در زنجیر می آید .
این بهار است؛ با زنجیر می آید.

این زنجیرهای سوخته، عزای کسی را گرفته که روزها،
برای شان قرآن خوانده بود...

دلم هوای کاظمین کرده،
دلم بوی تو را می دهد،

کاش این همه زنجیر را می توانستم پاره کنم و به سویت بشتابم!
کاش من هم رها و آسمانی بودم!

کاش من هم یکی از این همه کبوتر باشم
که به دیوارهای این زندان می کوبند!

دارند می آورندت؛ پیچیده در جامه ای از خون و زنجیر.
می خواهم دلم را تکه تکه کنم.

این آخرین سطر دلتنگی ها و آخرین ترانه اندوه من است.
دلم را آرام کن، خشمم را فرو نشان و دهانم را ببند!

باید از تو صبر بیاموزم، کظم غیظ کنم و از تو یاد بگیرم
که چگونه با زنجیر می توان به عرش رسید!!!!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قال الامام الکاظم (عليه السلام):

إنّ الزَّرعَ يَنبُتُ في السَّهلِ ولايَنبُتُ في الصَّفا ؛ فكذلكَ الحِكمَةُ تَعمُرُ في قَلبِ
المُتَواضِعِ ، ولا تَعمُرُ في قَلبِ المُتَكبِّرِ الجَبّارِ ؛
لأنّ اللّه‏َ جَعلَ التَّواضُعَ آلَةَ العَقلِ ، وجَعَلَ التَّكبُّرَ مِن آلَهِ الجَهلِ .

هـمـانا زراعـت در خـاك مى ‏رويد و روى تخته سنگ نمى‏ رويد . حكمت نيز چنين
است ، در دل شخص فروتن مى رويد و در دل انسان متكبّر و گردن
فراز نمى ‏رويد ؛ زيرا خداوند فروتنى را ابزار خرد قرار
داده است و تكبّر را ابزار نابخردى .

بحار الأنوار : 78 / 312 / 1

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای به زندان کرده خلوت با خدا موسی‌ ابن ‌جعفر
ای همه آزادگان را مقتدا موسی‌ ابن‌ جعفر

ای که در حبس بلا بودی به فرمان الهی
هم قدر را هم قضا را رهنما موسی ابن جعفر

با نگاه نافذت ای موسی آل محمد
شد عصا در دست موسی اژدها موسی ابن جعفر

در دل مطموره‌ها داری به فرمان الهی
حکمرانی بر سماوات العلی موسی ابن جعفر

کاظمینت از برای شیعیان و دوستانت
هم مدینه، هم نجف، هم کربلا موسی ابن جعفر

شب که تاریک است و تنهایی چراغ تو است با تو
حلقۀ زنجیر می‌خواند دعا موسی ابن جعفر

این عجب نبود که کوه و دشت و صحرا و بیابان
با تو گردد هم‌نوا و هم‌صدا موسی ابن جعفر

تا بود جانم به تن دست از ولایت بر ندارم
کز ولادت با تو بودم آشنا موسی ابن جعفر

ناز بر فیض مسیحا می‌کنم جایی که باشد
خاک درگاه تو بر دردم شفا موسی ابن جعفر

عضو عضوم گر ز هم گردد جدا صد بار بهتر
کز تو یک لحظه دلم گردد جدا موسی ابن جعفر

تربت و صحن و سرای تو است در شهر دل من
هر دلی بر تو است یک صحن و سرا موسی ابن جعفر

شُهرت باب‌الحوائج در امامان را تو داری
انس و جان آرند در کویت رجا موسی ابن جعفر

کل خلقت را دهی حاجت اگر آرند خلقت
بر درت پیوسته روی التجا موسی ابن جعفر

تو همان چشم خدای ذوالجلالی کز نگاهی
خلق عالم را کنی حاجت روا موسی ابن جعفر

دوست دارم کز دو چشم خویش در پای ضریحت
اشک ریزم بر تو هر صبح و مسا موسی ابن جعفر

شاعر:غلامرضا سازگار