ویژه نامه شهادت امام موسی کاظم(ع) *اسوه شکیبایی*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در انبوه اندوه مظلومی

ای امام! ای کاظم!
سلام بر تو و سلام بر کاظمین!

سلام بر تو که پناه درماندگانی و سلام بر نام متبرّک تو
که در انبوه اندوه مظلومی ات، صبوری ام می بخشد.

ای رداپوش محنت و ای جرعه نوش جام بلا!
دنیا هنوز زود است که مسیر کهکشان عصمت تو را مرور کند.

دنیا در جهل مرکب زیسته است؛ در ظلمت محض زندگی
و تو در فهم روزگار هارون زده نمی گنجی.

ای خورشید مظلوم!
دنیا از درک نام تو عقیم است.
یا باب الحوائج!

بگذار چتر هزار پاره اندوهم را بر سر این دلِ به سوگ
نشسته بگشایم تا جان در طراوت یادت جلا گیرد و
پنجره بهاری شهود به رویم آغوش باز کند.

تو معجزه روشن ایمان در سرزمین یخبندان هارونی هستی
که شعله عاطفه معنوی را در دل مشتاقان روشن نگاه داشته ای.

تو نگهبان هویت سبز بهاری در پاییزترین فصل تاریخ.
ای خوب! وقتی داغ تو در تقویم نشست، زمینیان و
آسمانیان،غمگنانه ترین آواز را مرثیه کردند.

ای اسوه صبوری و دلداری!
ما هنوز چشم به شعاع دست های رهبری تو
دوخته ایم تا در تاریکی ها، بی روشنایی هدایت نماییم.

اینک در داغ دوری تو این دل کبود را بر سر دست گرفته ایم
و نمی دانیم بر دامان کدام عاطفه بنشانیم.
تنها یاد توست که عاشقان اندوهناکت را قرار می بخشد.

ای قرار دل های بی قرار! ای یار!
ای امام! ای کاظم!
سلام بر تو و سلام بر کاظمین!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باب‏ الحوایج






خوش به سعادت واژه ‏هایی که از زیارت میله ‏ای بی‏گناه می ‏آیند؛
از ملاقاتِ نواهای مغمومی که عطر تلاوت آینه ‏زار را بر قلب‏های نقره‏ گون می‏گستراند!

خوشا قطره‏ های بلورین اشک برای بدرقه دریا دلی از تبار نورهای یکپارچه!
و ما سوگوار توایم، ای که نجواهای رقّت‏ انگیز شبانه‏ ات، بند بند
تن زندان‏ها و زندان‏های تن را به لرزه در آورد.

سوگوارِ تو که بادهای سمّی مخالف، اوقات رویش را از تو باز نستانْد
حاشا که تراکم شکنجه گاه‏ها، تناسب اندام نیایشت را به هم بریزد!
شکیبائی ‏ات را آئین‏ها و کتیبه‏ های مقدّس حک کرده ‏اند.

آری! بازوان قوی تقواست که تنگناهای دنیا را این‏چنین به زنجیر می‏کشاند.
استقامت تو در تسلسل زندان‏ها، فلسفه بافی فرومایگان و مترصدان را باطل کرد.

لاطائلاتِ نسنجیده دونان را پشت سر می‏ریختی و آن‏گاه، تکبیرة‏الاحرامِ
آزادی، پیکره سکوتِ زندان را می‏شکست.

یا موسی بن جعفر علیه‏السلام تمثالِ دنیا در قاب حقیقت به
چشم تو بیش از دیگران آشنا بود که: «الدّنیا سجن المؤمن»

تو با تسبیحی از سپاسِ شبانگاه، روزهای مانده را زنجیروار به عروج تازه
می‏رساندی و به تدریج، پاره‏هایی از ملکوت را بر جزایرِ تنهایی
انسان ریختی تا این‏که کنار خزان‏زدگیِ عاطفه‏ های بغداد، با دستانی از
بهار، مشیّت شیرین را در آغوش کشیدی.

یا باب‏الحوائج!
هنوز قصیده کوهپایه‏ های روح ‏انگیز و دامنه ‏های فَرَح‏ ریز
از طبیعتِ ترتیل‏گونه اشک‏هات می‏تراود.

«اللهم صَلِّ علی المُعَذَّبِ فی قَعْرِ السُّجون و ظُلَمِ
الْمَطامیرِ ذی السّاقِ الْمَرضُوضِ بِحِلَقِ القُیُود؛

خدایا! درود بفرست بر شکنجه شده در قعر زندان‏ها
و تاریکی چاه‏ها؛ همو که ساق پای نازنینش بر
اثر حلقه‏هایِ زنجیر کوبیده شده بود».

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

گمان می‏کرد می‏تواند وسعت بی‏کرانگی ات را
به چهار دیواری زندان بکشاند!

گمان می‏کرد می‏تواند معصومیت محض را
در پشت میله‏ها به زنجیر کشد!

گمان می‏کرد می‏تواند نور خدا را
در تاریکی زندان پنهان کند!

چهارده سال رنج مکرّر؛
چهارده سال از پشت میله‏ها تابیدن!

تو خورشیدی و خورشید هرجا که باشد می‏تابد؛
میله‏ها نمی‏توانند مانع نورافشانی‏اش شوند.

یا باب‏الحوائج! دیرگاهی است که این میله ‏ها،
شاهد سجده‏های آسمانی‏ات هستند.

دیرگاهی است که خشت خشت دیوارهای زندان
به سوز ناله‏های شبانه‏ات، دلخوش‏اند.

میله‏ های زندان، بزرگ‏ترین دلیل مظلومیت تو
و غل و زنجیر دست و پاهایت، بهترین راویِ مصائب توست.

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

اینجا کاظمین است و این روزها، روزهای رجب.
وقتی عقربه تاریخ به بیست‏ وپنجم آن نزدیک می‏شود

دوباره ثانیه ‏ها به فریاد می‏آیند.
از نگاه دیوارهای شهر، غم می‏چکد.

ناله حزین مرغان عاشق است که به گوش می‏رسد:
امشب پس از چندین سال روز، چندین سال شب
هفتمین ستاره به آسمان هفتم می‏رسد؛

ولی غافل از آنکه این مردم، غفلت، سایه‏ گستر چشم‏ه ایشان شده است.
دریغ و صد افسوس که نمی‏دانند اینجا دیگر تازیانه‏ ها شرمِ باریدن دارند!

چه سخت است و دردناک، دیدن چشمان خیس و بارانی و منتظر دخترت!
او سال‏ها سال چشم به راهی را تحمل کرد تا تو
از سفر برگردی؛

امّا غربت تو با تو عجین بود و سرانجام این
چشم‏ها را برای همیشه منتظر و داغدار گذاشت.
معصومه تو، خود هم این غم را به دوش کشید؛ امّا... .

حال که دست‏هایم در جستجوی نگاه خدایی توست
فقط می‏گویم: ای کاش کبوتری بودم در حریم حرم کاظمین تا
بال‏های خود را آن‏قدر در آسمان گرفته‏ اش می‏تکاندم که
تمام غم‏هایم در پنجره فولادش گره بخورد!

کاش پرنده ‏ای بودم و بال‏هایم آن‏قدر وسعت داشت تا به اوج آسمان‏ها
می‏رفتم و پرده سیاه غم را از صورت گرفته خورشید کنار می‏زدم تا
شاید این ‏طرف‏تر، دل گرفته دختری آرام‏تر شود!
کاش...!

اعظم سلیمانی تبار

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای امام! ای کاظم!

سلام بر تو و سلام بر کاظمین!

سلام بر تو که پناه درماندگانی و سلام بر نام متبرّک تو

که در انبوه اندوه مظلومی ات، صبوری ام می بخشد.

ای رداپوش محنت و ای جرعه نوش جام بلا!

دنیا هنوز زود است که مسیر کهکشان عصمت تو را مرور کند.

دنیا در جهل مرکب زیسته است؛ در ظلمت محض زندگی

و تو در فهم روزگار هارون زده نمی گنجی.

ای خورشید مظلوم!

دنیا از درک نام تو عقیم است.

یا باب الحوائج!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بگذار چتر هزار پاره اندوهم را بر سر این دلِ به سوگ
نشسته بگشایم تا جان در طراوت یادت جلا گیرد
وپنجره بهاری شهود به رویم آغوش باز کند.

تو معجزه روشن ایمان در سرزمین یخبندان هارونی هستی
که شعله عاطفه معنوی را در دل مشتاقان روشن نگاه داشته ای.

تو نگهبان هویت سبز بهاری در پاییزترین فصل تاریخ.
ای خوب! وقتی داغ تو در تقویم نشست، زمینیان و
آسمانیان،غمگنانه ترین آواز را مرثیه کردند.

ای اسوه صبوری و دلداری!
ما هنوز چشم به شعاع دست های رهبری تو
دوخته ایم تا در تاریکی ها، بی روشنایی هدایت نماییم.

اینک در داغ دوری تو این دل کبود را بر سر دست گرفته ایم
و نمی دانیم بر دامان کدام عاطفه بنشانیم.

تنها یاد توست که عاشقان اندوهناکت را قرار می بخشد.

ای قرار دل های بی قرار! ای یار!
ای امام! ای کاظم!
سلام بر تو و سلام بر کاظمین!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

یا باب‏ الحوائج!

چهارده سال در عمیق‏ترین سیاهچال جور و ستم هارون، کورترین
گره ‏های ناممکن را به یک اشاره گشودی و با سوز مناجات عاشقانه‏ات
سیاه‏ترین قلب‏ها را به لرزه در آوردی!

یا باب ‏الحوائج!

هنوز در گوش غیرت «صفوان»ها، فریاد آزادگی‏ ات طنین‏ انداز است.
هنوز قدرت پوشالی «هارون الرشید»ها، در هم می‏ریزد
از شکوه و جبروت ملکوتی است.

«فدک» در کلام تو زیبا تفسیر می‏شود.
از نگاه تو «فدک» یعنی تمامیّت ارضی اسلام.

ای قوم‏ محمد صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏آله را موسی، ای اقیانوس خشم و
غیظ را کاظم، ای پروردگار عالم را عبد صالح!

فرشتگان، به تسبیح در آمدند مقدمت را.
آسمان‏ها و زمینیان، خون گریستند فقدانت را.

چهارده سال رنج مداوم تمام شد!
دنیا می‏ماند و یتیمی تا همیشه مکرّر!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آزاده کاظمین
ای صنوبر صبور!

اینک ما رهروان مکتب صبوری تو، غمنامه کوچ تو را سرود
کرده ایم و مرثیه خوان، بر سفره سوگواری تو مویه می کنیم.

ای اسوه شکیب!
گر چه حسودان قرن هارونی، از آواز جان جوان تو
هراسیدند و تو را میهمان تاریکای زندان کردند

امّا جان تو را به بند نکشیدند که تو دنیا را به بند آوردی و
از قفسْ خانه خاک گذشتی و در افلاک آشیان کردی.

نامت نگین روزهای تاریخ است و داستان صبوری ات
زبان به زبان در زمین و آسمان می چرخد و آشوب می کند.

صبوری و کاظمی را از تو آموخته ایم!

از تو که در اسارت، درس آزادگی دادی و اندیشه ات
معجزه خردمندان است و راهت میراث جاودانه ای
است که هماره عاشقانت را به رستگاری رهنمون است.

ای آزاده کاظمین!
اگر چه هارون ـ این انبان زشتی و غرور ـ شعاع خورشیدی
امامت تو را تاب نیاورد، امّا خورشید هرگز نمی میرد.

آفتاب تو از کاظمین تا همیشه تاریخ بر تشنگان زمان می بارد
و جان جهان، از عطر روشن سبز تو لبریز شکوفه می شود.

ای آن که شانه هایت کوله بار غربت زمان را به دوش می کشد
و ای حقیقت روشن! ما را که بی شمار، نام تو را گریسته ایم
دریاب و به مائده شهود مهمان کن!

[نیایش*خادمه یوسف فاطمه(س)*]

آزاده کاظمین
ای صنوبر صبور!

اینک ما رهروان مکتب صبوری تو، غمنامه کوچ تو را سرود
کرده ایم و مرثیه خوان، بر سفره سوگواری تو مویه می کنیم.

ای اسوه شکیب!
گر چه حسودان قرن هارونی، از آواز جان جوان تو
هراسیدند و تو را میهمان تاریکای زندان کردند

امّا جان تو را به بند نکشیدند که تو دنیا را به بند آوردی و
از قفسْ خانه خاک گذشتی و در افلاک آشیان کردی.

نامت نگین روزهای تاریخ است و داستان صبوری ات
زبان به زبان در زمین و آسمان می چرخد و آشوب می کند.

صبوری و کاظمی را از تو آموخته ایم!
از تو که در اسارت، درس آزادگی دادی و اندیشه ات
معجزه خردمندان است و راهت میراث جاودانه ای
است که هماره عاشقانت را به رستگاری رهنمون است.

ای آزاده کاظمین!
اگر چه هارون ـ این انبان زشتی و غرور ـ شعاع خورشیدی
امامت تو را تاب نیاورد، امّا خورشید هرگز نمی میرد.

آفتاب تو از کاظمین تا همیشه تاریخ بر تشنگان زمان می بارد
و جان جهان، از عطر روشن سبز تو لبریز شکوفه می شود.

ای آن که شانه هایت کوله بار غربت زمان را به دوش می کشد
و ای حقیقت روشن! ما را که بی شمار، نام تو را گریسته ایم
دریاب و به مائده شهود مهمان کن!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ما در ظلمت هارون‏ الرشید جهانیم.
ای از زندان پر کشیده رازهایی را بر ما ببخشا!

شیعیانت را دریاب، ای غریب زندان بی‏کسی که درد بی‏کسی،
ما را زمین گیر کرده است.

قصه تنهایی‏ ات در زندگی ما جاری است؛
غربت را با نام تو می‏شناسیم
و از ظلمت، به اسم اعظم تو پناه می‏بریم.

هر وقت در ظلمت تنهایی دلمان می‏گیرد، بی‏ اختیار می‏گوییم:
«یا موسی ابن جعفر علیه‏ السلام »

ما زنجیری زندان نفس گناهکار خویشیم؛
گذشتن از غضب را به ما بیاموز تا عقل الهی رهنمون تصمیم ‏هامان گردد

ای کاظم!ای مهار کننده اژدهای نفس
و ای ید بیضای علم!

ای موسی خاندان علی علیه‏ السلام !
جهان به سخنان گهربار تو و پدران و فرزندانت
محتاج ‏تر است تا علوم خاکی.

شیرینی کلامت را بر ما بچشان!
اشک‏هایمان را رنگ معرفت بخش.

عزای فراقت را به صبر عالمانه مبدل کن!
دعا کن تا شیعیان رنج چندین ساله ‏ات باشیم و علمِ ابدی‏ ات