ویژه نامه مبعث رسول اکرم محمد مصطفی (ص)*گل واژه های وحی*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مهم‏ترین پیام بعثت، یکتا پرستی و تزکیه نفس است.

بعثت، وحی را واسطه زمین و آسمان قرار داد

و انسان‏ها را ازسرگردانی در وادی ظلمت و تحیر وارهاند.

بر همین اساس است که حضرت امام خمینی رحمه‏الله می‏فرمایند:

«انگیزه بعثت، نزول وحی... و نزول قرآن است

و انگیزه تلاوت قرآن بر بشر این است که تزکیه پیدا بکنند

و نفوس مصّفا بشوند، از این ظلماتی که درآن‏ها موجود است

تا این‏که بعد از این‏که مصّفا شدند،

ارواح و اذهان آن‏ها قابل این بشود که کتاب و حکمت را بفهمند.

انگیزه بعثت این است که ما را از این طغیان‏ها نجات دهد

ما تزکیه کنیم خودمان را،

نفوس خودمان را مصّفا کنیم...

گر این توفیق برای همگان حاصل شد،

دنیا یک نوری می‏شود نظیر نور قرآن و جلوه نور حق .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شبه جزيره عربستان جداي از اينکه داراي انسجام واقتدار حکومتي نبود،

انواع جرم ها، جنايت ها، خرافات و ... در آن موج مي زد.

هرچند که بيان مفصل موقعيت اجتماعي، سياسي،

اخلاقي و اقتصادي به درازا مي کشد

واين مطلب چيزي است که کتب معتبر تاريخي

و اشياء کشف شده باستاني برآن صحه مي گذارد،

اما در اينجا جمله اي از امام علي(ع)

در وصف مردمان آن روزگار را مي آوريم

که ازهر متني گوياتر است:

" خداوند محمد(ص) را براي هشدار به جهانيان فرستاد

در حاليکه امين قرآن است.

و شما مردم عرب بدترين دين را در بدترين سرزمين ها داشتيد،

در سرزميني که سنگلاخ و غرق در مارهاي زهرآلود بود

زندگي مي کرديد، آب کثيف مي نوشيديد،

غذاي خشک و خشن مي خورديد،

خون يکديگر را مي ريختيد،

به خويشاوندانتان اعتنا نمي کرديد،

بت ها در ميان شما نصب شده

و گناهان شما را محاصره کرده بود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مقام معظم رهبری،

حضرت آیت ‏اللّه‏ خامنه ‏ای درباره بعثت چنین فرموده است:

«مسأله بعثت و پدید آمدن این حادثه،

مهم‏ترین مسأله‏ای است که در طول عمر طولانی بشریت،

برای او اتفاق افتاده است.

در سرنوشت انسان و تاریخ بشر،

هیچ حادثه‏ای به قدر این حادثه مؤثر نبوده

و هیچ لطفی از طرف پروردگار،

به عظمت این لطف،

بر انسان‏ها وجود نداشته

و امروز آن‏چه ازشعار ما در دنیا مطرح است،

همان پیام‏ها و شعارهای بعثت است.

مثل شعار عدالت اجتماعی،

آزادگی، علم و دانش، ترقی و تعالی .

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هنوز پس از چهارده قرن، صدایت را می شنوم

صدای روشنت را، از پس دیوارهای قرون

صدای ضجه بت ها را، که می شکستی شان

و صدای انسانیت را، که با تو نفسی تازه یافته بود و از زیر گورهای جهالت
و خروارها خاک تعصب و بی ریشگی به سمت آسمان وحی پلک می گشود
و حقیقت انسان را مشاهده می نمود.

صدایت را می شنوم که بر پیکر صخره های
سنگی موهوم و بت های جاهلی لرزه افکنده.

هنوز نسیم پیامت می وزد که آتش نمرودیان را
خاموش ساخت و طرحی از گلستان حقیقت انداخت.

از حرا پایین بیا و «قولوا لااله الاالله تفلحوا» را دوباره فریاد کن؛

تا زمین زیر گام هایت دوباره جان بگیرد تا این بار،
عصر منجمد آهن و ابررایانه و موشک، در برابر خورشید نگاه تو ذوب شود؛
تا لات و عزا‌های نوپدید، جاودانگی پیام تو را باور کنند و در خود فرو ریزند.

صدایت را هنوز می شنوم؛
دوباره بیا و از شکستن بگو و از ساختن
از عطر بال جبرئیل بگو و از وحی
از پرواز بگو و از رسیدن

از عشق بگو و از لاهوت
از ملکوت

زمان در انتظار انقلابی بزرگ است
و به دنبال آن انقلابی بزرگ،

که پس از چهارده قرن غفلت و دلواپسی،
لابه لای همه هیاهوهای مدرن

از تو می گوید، از عشق،
از انسان، از خدا

او می آید تا انسانیت، نفسی دوباره یابد
و بار دیگر انسان خفته در زیر خروارها جهل
و تعصب رها شود از خود

هنوز از پس دیوار قرون، صدایت را می شنوم

و صدای او را که صدای توست؛
که سرشار از عطر خوش وحی است؛
که مژده آمدنش را خود داده ای

او که پیام آشنای حرا را،
دوباره در جان مان جلا می بخشد

اینک در سایه سار نامت ایستاده ایم
و بعثت را دوباره فریاد می کشیم

و از دوردست،
چشم براه غبار سواری هستیم که می آید

از حرای غیبت،
و پرچم سبز توحید بر دوش

او می آید و زمین زیر
گام هایش جانی دوباره می گیرد....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

فکر کن یک صبحی لیوان چایی به دست بنشینی روی صندلی همیشگیت، پایت را گیر بدهی به لبه‌ی جلو، دکمه‌ی کامپیوتر را بزنی و مثل همیشه منتظر موجی از رنگ و تصویر و خبر بمانی. منتظر قتل‌ها، دروغ‌ها، رسوایی‌ها، کلیک، یک هورت چای، اینترت و ناگهان روی صفحه‌ات، فقط نوشته شود: «ای فرزند آدم»
فکر کن ایمیلت را باز کنی و کسی پیام گذاشته باشد:«پس به کجا می روید؟»
می چسبد؟ نه؟
کی گفته آدم وسط عصر «دگمه‌ها و صفحه‌ها» دلش تنگ پیامبری نمی‌شود؟ دلتنگ یکی که ماموریت داشته باشد دل بسوزاند. یکی که رسالتش این باشد که زنجیر و قلاده‌های مرا باز کند.
این درست که من الآن سراپا لای بندها هستم سراپا غل و قلاده. آن‌قدر به بندها عادت دارم که نمی‌دانم قبل از تنیدن آنها چه بوده‌ام. و اصولا یک فرضی هست که اگر این‌ها را بردارند، من آن زیر مجسمه‌ای شکسته و خرد باشم و در جا فرو بریزم. همه‌ی این‌ها درست، ولی هوسش که هست
هوس پیامبری مبعوث بر من که به او گفته باشند: «پیدایش کن، خیلی تنهاست.» هوس این که یکی با چشم‌های دلسوز و هراسان، مهربان نگاهم کند. به جا نیاورد. ناباورانه چشم بمالد و بعد گریه‌اش بگیرد: «پسر آدم چه بلایی سرت آمده؟»
هوس یکی که با دهان باز از بهت، خیره بماند به تن بنفش و روح آماس کرده‌ی من، به زخم‌های چرک ریز و تاول‌هایم زیر بندها و حلقه‌ها. یکی که بیاید جلو، تک تک حلقه‌ها را بر دارد، تیغ‌ها را جدا کند، زخم‌ها را بشوید و لای هقهقی غمگین بپرسد: «کی تو را از پروردگارت جدا کرد؟»
این روزها به آمدنش نیاز ندارم؟
حتی توی خواب خیلی سنگین هم آدم هوس یکی را می‌کند که مامور باشد با ظرافت، حتماً با ظرافت، او را بیدار کند. گیرم کلی ناز کنم و خودم را بزنم به خواب، از سر لج تا لنگ قیامت بخوابم، حتی توی همین وضع هم خیلی حال می‌دهد یکی آمده باشد که با لطف مرا بیدار کند.
گیرم از ترس روشنایی تندی که از پنجره‌ی گشوده می‌ریزد، چشم باز نکنم، حتی توی همین حال هم صدای ماموری مهربان لذت دارد. صدای یکی که دست می‌کشد بر سر روح و به نجوا می‌گوید: «پاشو برویم» من غلت می‌زنم، خمیازه می‌کشم و پشت می‌کنم به او و او باز زمزمه می‌کند:« به زمین چسبیدی؟4 هراسان می‌پرسد:« به همین جا راضی شدی؟»5

باید برگردد، نه؟ خیلی لازمش داریم. باید دوباره مبعوثش کنند. دور شده. کلمه شده. تاریخ شده. رفته لای کتابها. می‌روم پی او، در کوه‌ها، سنگ‌ها، غارها. به هر غاری می‌رسم تار عنکبوت بسته، آشیانه‌ی یک جفت پرنده‌ی بیابانی هست و چوپان یتیمی که ناگهان به نام او خوانده باشد نیست.
نیست چون من هنوز غریبه‌ام. چون او از شهر نادان‌ها شبانه گریخته. چون من خود را به خواب زده‌ام و نوازش کاری برایم نمی‌کند. چون انسان حوصله‌ی فراخ پیامبران بزرگ را سرریز کرده است.
می‌نشینی روی صندلی، لیوان چایی به دست. با حس تنهایی و هوس داشتن «برادری بزرگ». اسمش را می‌دهی به نرم افزار جستجوگر :« محمد(ص)». خیلی محمد هست. کدامشان را می‌خواهی؟ محمدی که زیر سنگینی بار کلمات فرود آمده، مدهوش روی سنگ‌ها افتاده. (این در توضیحات یافته‌های نرم افزار نیست.) چون ما از این زاویه به رنجی که کشیده، فکر نکرده‌ایم. آدم اگر بخواهد از وزن چیزی مظنه داشته باشد، باید یک بار مشابهش را یا حالا تکه‌ای از آن را بلند کرده باشد.
من و تو مدتهاست وزن سبک الهامی را هم حس نکرده‌ایم چه رسد به این که... چند وقت است به دلمان چیزی برات نشده؟ چطور قرار است بفهمیم او زیر بارش کلمات بزرگ چه حالی داشته؟
گفته‌اند وقتی وحی فرود می‌آمد، شانه‌هایش خم می‌شد، جوری که انگار شیء سنگینی روی آن نهاده‌اند. سر پائین می‌انداخت و چون سر بلند می‌کرد؛ تمام پیشانی خیس عرق بود. این تازه مال وقتی بود که وحی با واسطه‌ی جبرئیل می‌آمد. گفته‌اند هر بار کلمه‌ها بی‌واسطه می‌آمدند، از حال می‌رفت.
گفته‌اند از حرا فرود آمد. چون بیدی باد دیده می‌لرزید. رسید خانه. خدیجه(سلام‌الله علیها) هرچه عبا و پتو در خانه بود انداخت روی دوش‌های او. هنوز از پس لرزه‌های بی‌سواد خواندن رها نشده، دوباره کلمه فرود آمد: «ای که در پارچه‌ها خود را پیچیده‌ای برخیز و هشیارشان کن»
چه تکلیف دشواری خدا از شاگرد محبوبش می‌خواهد. فکر کن بایستد آن‌جا تنها با شانه‌هایی نحیف و خدا در گوشش نجوا کند: «بگو به بندگانم که من نزدیکم. صدایم اگر کنند جواب می‌دهم» معلوم است بی‌هوش می‌شود. اما ما از رنج این واسطه‌ی نجوا چه می‌فهمیم؟

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اني بعثت لاتم مكارم الاخلاق

من مبعوث شدم تا اخلاق نيك را بر پا دارم

گوشه‏اى ازاخلاق عظيم
پيامبر گرامى اسلام صلى الله و عليه و آله

روزهايى بس شيرين و به ‏ياد ماندنى و تاريخ ساز پيامبر اسلام صلى الله عليه وآله را نمى‏توان با الفاظ و سخنان ناقص انسانهاى ناقص ‏توصيف و تعريف كرد.

او هرگز در اين واژه‏ها نمى‏گنجد و فراتر از آن است. انسان‏ كاملى كه تمام افلاك و موجودات را خدا به خاطر او آفريد واگر او نبود، هيچ چيز نبود.

«لولاك لما خلقت الافلاك‏» و الا انسانى كه تا قاب قوسين او ادنى بالا رفت و به جايى رسيد كه‏ جبرئيل آن ملك مقرب و واسطه وحى الهى به آنجا هرگز نرسد و با صراحت‏ به او عرض كرد:
اگر يك مو بالاتر روم به نور تجلى ‏بسوزد پرم. ولى رسول الله رفت و به جايى رفت كه نه در خرد آيد و نه بر ورق نگاشته شود و نه حتى در وهم وخيال! اوست كسى كه‏ خدايش درباره ‏اش فرمود: «

و انك لعلى خلق عظيم‏» پس مابه جاى ‏اينكه حرفى بزنيم كه نه آغازش و نه انجامش ما را به جايى ‏مى‏رساند چرا كه جز آفريده ‏اش و برادرش كسى او را نخواهد شناخت ‏«يا على ما عرف الله الا انا و انت و ما عرفنى الا الله وانت و ما عرفك الا الله و انا» پس روا است كه لب فرو بنديم وسخن كمتر گوئيم.

بيائيم در اين سخن ربانى كه پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله را داراى منشى سترگ واخلاقى عظيم معرفى مى‏كند بيانديشيم و از زبان روايت نمى از اين‏ اقيانوس پرفيض برگيريم.

شايد برخى عزيزان به كار بندند و ازرسول الله الگوى زندگى بگيرند كه قرآن فرمود: «و لكم فى رسول‏الله اسوه حسنه‏».

جمله ‏هايى كوتاه در منش و روش زندگى حضرت بيان مى‏شود كه هم ‏بركت است و پر مايه بركتى است و هم برنامه به زيستى وخدا پسندانه:
1) آن قدر حضرت متواضع و فروتن بود كه متن روايت او را«خاضع الطرف‏» مى‏نامد يعنى به زمين نگاه مى‏كرد و سر را كمتر بالا مى‏برد، اين چنين با وقار و متين... با ادب و فروتن.

چنان‏ در برابر خالقش خاضع و خاشع بود كه بيشتر سرفرود مى‏آورد و كمتر سر را بلند مى‏كرد چه پيوسته خدا را حاضر و ناظر مى‏ديد و لحظه ‏اى ‏بلكه كمتر از لحظه‏ اى هم از ياد و ذكر خدا غافل نبود.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

آفتاب حق

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست
بر هر دلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آسمان دلبری و آستان عشق
نور جمال دلبر ما را مثال نیست

هر دم چو مهر نور فشاند به خاطرم
تا شوق اوست، جان و دلم را ملال نیست

با نام احمد است که دل زنده می شود
دل را بیازمای که کاری محال نیست

ای آفتاب حق که تویی ختم مرسلین
با روشنیّ روی تو، بدر وهلال نیست

حد کمال و حکمت و انوار معرفت
تنها تویی وغیر تو حدّ کمال نیست

تا تو شفیع خلقی و دریای رحمتی
امید عفو هست و نشان وبال نیست

در صحنه حیات و به طومار کائنات
آیین پاک منجی ما را همال نیست

ما عاشقان و پیرو راه محمدیم
بهتر ازین طریقت و راه و روال نیست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نسیمی از عطر کلام حضرت ختمی مرتبت

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم):

تُقْبِلُوا إِلَيَّ بِسِتِّ خِصَالٍ أَتَقَبَّلُ لَكُمْ بِالْجَنَّةِ
إِذَا حَدَّثْتُمْ فَلَا تَكْذِبُوا وَ إِذَا وَعَدْتُمْ فَلَا تُخْلِفُوا
وَ إِذَا ائْتُمِنْتُمْ فَلَا تَخُونُوا وَ غُضُّوا أَبْصَارَكُمْ
وَ احْفَظُوا فُرُوجَكُمْ وَ كُفُّوا أَيْدِيَكُمْ وَ أَلْسِنَتَكُمْ

شش چيز را براى من بپذيريد تا من بهشت را برايتان بپذيرم:
هنگامى كه سخن مى گوئيد، دروغ نگوئيد
و هنگامى كه وعده مى دهيد، خلف وعده نكنيد
و هنگامى كه امانتى به شما سپرده مى شود، پس خيانت نكنيد،
چشمان خود را (بر حرام) ببنديد و پاكدامن باشيد
و دست و زبانتان را (از گناه) نگه داريد.

بحارالأنوار جلد : 66 صفحه : 371

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

هنوز پس از چهارده قرن،
صدایت را می شنوم
صدای روشنت را،
از پس دیوارهای قرون
صدای ضجه بت ها را،
که می شکستی شان

و صدای انسانیت را،
که با تو نفسی تازه یافته بود
و از زیر گورهای جهالت
و خروارها خاک تعصب و بی ریشگی
به سمت آسمان وحی پلک می گشود
و حقیقت انسان را مشاهده می نمود.

صدایت را می شنوم
که بر پیکر صخره های سنگی
موهوم و بت های جاهلی لرزه افکنده.
هنوز نسیم پیامت می وزد
که آتش نمرودیان را خاموش ساخت
و طرحی از گلستان حقیقت انداخت.

از حرا پایین بیا
و «قولوا لااله الاالله تفلحوا» را
دوباره فریاد کن؛

تا زمین زیر گام هایت دوباره جان بگیرد
تا این بار، عصر منجمد آهن و ابررایانه و موشک،
در برابر خورشید نگاه تو ذوب شود؛
تا لات و عزا‌های نوپدید،
جاودانگی پیام تو را باور کنند
و در خود فرو ریزند.

صدایت را هنوز می شنوم؛
دوباره بیا و از شکستن بگو و از ساختن
از عطر بال جبرئیل بگو و از وحی
از پرواز بگو و از رسیدن
از عشق بگو و از لاهوت
از ملکوت

زمان در انتظار انقلابی بزرگ است
و به دنبال آن انقلابی بزرگ،
که پس از چهارده قرن غفلت و دلواپسی،
لابه لای همه هیاهوهای مدرن
از تو می گوید،
از عشق، از انسان، از خدا

او می آید تا انسانیت، نفسی دوباره یابد
و بار دیگر انسان خفته در زیر خروارها
جهل و تعصب رها شود از خود

هنوز از پس دیوار قرون،
صدایت را می شنوم

و صدای او را که صدای توست؛
که سرشار از عطر خوش وحی است؛
که مژده آمدنش را خود داده ای

او که پیام آشنای حرا را،
دوباره در جان مان جلا می بخشد
اینک در سایه سار نامت ایستاده ایم
و بعثت را دوباره فریاد می کشیم

و از دوردست، چشم براه
غبار سواری هستیم که می آید
از حرای غیبت،
و پرچم سبز توحید بر دوش

او می آید و زمین زیر گام هایش
جانی دوباره می گیرد....

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

حسن مطلع غزل سبز خلقتی
حسن ختام قصه ی ناب نبوتی
خورشید جاودانه ی اشراق روی توست
سرچشمه ی «مکارم الاخلاق» خوی توست

عید بزرگ مبعث مبارک باد