ویژه نامه ولادت با سعادت امام زمان (عج) * گل سر سبد هستي *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

همیشه رهسپرم سوی جاده ی خورشید
منم مسافر پای پیاده ی خورشید

چه فرق می كند از پشت ابر هم باشد
به طالبش برسد استفاده ی خورشید

منم كه كاسه به دستم منم كه تاریکم
دو جرعه نور دهیدم ز باده ی خورشید

اگر چه دورم از آقای خود ولی از او جدا نگشتنیم چون بُراده ی خورشید
شناسنامه ی من صبح اول ایجاد چنین نوشته منم بنده زاده ی خورشید

سلام می دهم از عمق این دلِ تاریك
به آخرین پسر خانواده ی خورشید

تویی تو معنی یا نور، عمق یا قدوس!
بگو كه حضرت خورشید كِی رسم پابوس؟

كبوتران خدا مژده ی سحر دادند تمام از شب میلاد تو خبر دادند

كلاغ های دِهِ ما به یمن آمدنت
چو بلبلان همه آواز عشق سر دادند

بهار حُسن خداوند با رسیدن تو
به شاخه شاخه ی این شعر برگ و بر دادند

درخت ها همه هنگامه ی قدم زدنت
ز شوق دیدن تو دست با تبر دادند

عروسِ باغچه ی یاس، مادرت نرگس
چه كرده بود به او این چنین ثمر دادند

هزار شكر خدا را كه باز هم امروز
به خانواده ی زهراییان پسر دادند

نفس بریده صدا می زنیم در همه حال
به دادمان برس ای میم و حا و میم و دال

هزار پرده هم افتد اگر به رخسارت
به چشم كس نَبُوَد باز تاب دیدارت

به شوق گرمی دستانت آمدم خورشید
بیا و بار بده ذره را به دربارت

به سایه سار بهشت خدا چه حاجتمان بس است بر سرمان سایه سار دیوارت
هزار یوسف مصری كلاف حُسن به كف نشسته اند به صف در میان بازارت

به شیوه ی پدرانت چه می شود بینم كنار سفره ی ما باز كردی افطارت
برو سفر به سلامت كه هر كجا هستی امام آخر دنیا! خدا نگهدارت

برو ولی به کجا؟ چشم ماست خانهء تو
بیا دوباره گرفته دلم بهانهء تو

روایت است كه در روزگار آمدنت
زمین تمام شود بی قرار آمدنت

روایت است كه بالاترین عبادتِ خلق
در این زمانه بُوَد انتظار آمدنت

روایت است ز اصحاب خوب شیطان است كسی كه كار ندارد به كار آمدنت
روایت است كه با ذوالفقار می آیی چه با شكوه بُوَد اقتدار آمدنت

روایت است قیامی كه سیدش یمنی ست خبر دهد چو نسیم از بهار آمدنش
مقام رهبری آن سید خراسانی ست نشانه ی دگر روزگار آمدنت

نشانه های ظهورت هنوز كامل نیست
دلی كه منتظرت نیست گِل بُوَد دل نیست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نذر موعود «عج»

ازآسمانها بچرخان،چشمى براين خاك، موعود!

بى آفتاب نگاهت ، بى تابش گاهگاهت برگير فانوسها را، درياب كابوسها را!

در اين غروب غم آهنگ،در بازىرنگ ونيرنگ با زخم، زخمِ شكفته،

با دردهاى نگفته، در كوچه باغانِ مستى،تا پنجمين فصل هستى

اين فصل،فصل ظهوراست آيينه ها غرق نور است

احساس من پرگشوده ست تا اوج افلاك،

موعود! برخاك سردىكه مانده ست اينگونه غمناك،

موعود! مانده ست تقدير گلها در چنگ كولاك،

موعود! روئيده بر شانه ى شهر، ماران ضحّاك،

موعود! گويا فقط عشق مانده ست،چون آينه، پاك

موعود! درانتظار تو مانده ست،اين قلب صد چاك،

موعود! آكنده از باور توست اين عقل شكّاك،

موعود! احساس من پرگشوده ست تا اوج افلاك،

موعود! احساس من پرگشوده ست تا اوج افلاك،موعود!

سيد حبيب نظارى

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

همه هستى ‏ام را كه ذره‏اى از لطف بى ‏نهایت اوست، خاك قدمت كردم،
شاید بیایى و نفسى بر این خاك تیره ، پاى عنایت گذارى.

آنگاه است كه چشمان همیشه منتظر نرگس، توتیایى خواهد یافت
كه جهانى را تواند روشنى بخشد و قافله هستى را راه نماید.

اى مهربان‏ترین! ببین كه از اشك، سرشارم؛
ببین كه مرغ دلم در آسمان آرزوها چگونه بال و پر مى ‏زند؛

ببین كه دستان نیازمند، جز در آستان تو اجابت را نمى ‏یابد.
پس بیا و شب هاى تنهایى دلم را كه در هر گوشه آن هزار یلدا خفته است، ستاره باران كن.

اى جانان جان! از فیض نگاه توست كه عشق در خانه قلبمان مى ‏تپد،
و رود زندگى در رگ هاى عمر، جارى است.

ترنم عاشقانه ‏ترین كلاممان، موسیقى آرام نام توست، كه به تار هستى، زخمه شوق مى ‏زند
و آهوى عاشقى را چابك تر از همیشه به هر سو مى ‏برد.

اى همیشه سبز! چشم به راه آمدنت، در جاده‏ هاى سرد انتظار، ره مى ‏پیماییم.
شاید آینه اشكمان نیم نگاهى از رخ مهتابى ‏ات را حسرت به دل نماند.

اى سرخ ‏ترین سپیده! مهر خونین چشمانمان در انتظار صبح صادق دیدار توست
كه هر بامداد سر بر مى ‏كند، تا شاید دراین بى ‏نهایت اندوه، نشانى از تو بجوید

كه بى تو راه گم كردگانیم در این حیرت. اى وارث لب تشنگان!
تشنه دیدار توایم و سال هاست كه جز سراب هزار رنگ دنیا، اجابتى به خود ندیده ‏ایم.

بیا كه كام عطشناك زندگى در انتظار زلال حضور تو به تمنا نشسته است.
در رؤیایى ‏ترین شب هاى دل، نام تو آذین تنهایی هاى بى‏ پایان ماست.

اى بهترین همیشه و اى همیشه بهترین! انجماد ذهن خسته من،
شعاعى از تو را مى‏ خواهد تا زمستان زندگى را از طراوت بهار تو لبریز كند.

اى تمام زیبایى! عشق تنها با تو معنا مى ‏شود
و دلدادگى، كودك نوآموز دبستان كوى توست.

تو جانى و همه خوبی هاى عالم، كالبد.
تو بهارى و همه فضیلت ها، چون شاخه‏هاى تودر تو، تو را انتظار مى ‏كشند.

اگر هنوز آیین مهرورزى غبار خاموشى نگرفته است،
چون مهر رخ تو برآیینه ‏ها مى ‏تابد. اگر هنوز امیدى است،

چون گرماى نفس‏ تو چون نسیم‏ بهارى، جان مى ‏بخشد و شكوفایى مى ‏آورد.
تو را و میلاد تو را بیش از آن دوست مى ‏داریم كه كودكان مهر مادر را.

تو را و میلاد تو را بیش از آن دوست مى ‏داریم كه تن، جان را.
تو را و میلاد تو را بیش از آن دوست مى ‏داریم كه یعقوب، یوسف را.

تو را و میلاد تو را همیشه
از همه دوست داشتنی ها، بیشتر دوست مى ‏داریم.

"نرجس امامى ‏پناه"

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

« لحظه‏ های خوشبخت »

ای امید دل‏های خستگان!
می‏آیی از آن سوی جاده ‏های صبوری

می‏آیی در یلدایی‏ ترین شب انتظار؛
در خشکسال ایمان و عدالت،

آن گاه که ابرهای جهل و نخوت،
بر سراسر کویر دل‏ها مان سایه افکند.

و آن هنگام که همگان به دنبال سراب بدوند.
آن هنگام که درختان از بی برگی برهنه گردند.

آن روز که ماهیان دریا در طلب آب از دریا بیرون می‏آیند.
آن هنگام که آسمان، تحمل از کف دهد، خورشید،
خسته از تابش است و ابرها تشنه بارش.

آن زمان که دفتر عاشقی به آخرین برگ خود برسد
و آن لحظه که زمین و زمان، ثانیه‏ ها را گم کنند

و غنچه ‏های «الغوث الغوث»،شکوفا گردد
و زمینیان، نوای «الامان الامان» سر دهند.

تو خواهی آمد، ای معنای غیرت،
ای معمای هستی!

تو خواهی آمد و دیوار بلند انتظار، فرو خواهد ریخت
و عطر وجودت فضای دل هامان را پر خواهد کرد.

می‏دانم خواهی آمد و با کرشمه نگاهت، دلشوره‏ های نا امیدی را
به شیرینی لحظه دیدار مبدل خواهی کرد

ای انعکاس مهربانی و پژواک امید!
وقتی که تو بیایی، دیگر از پاییز هراسی نداریم
و در زمستان نمی‏لرزیم.

تو گرما بخش دل هامان می‏شوی و ما در بهار آمدنت،
دل هامان را فرش راهت می‏کنیم.

ای از قبیله آفتاب!
کدام لحظه خوشبخت را در آغوش خواهی کشید؟

ای مهربانی که آفتاب در مقابلت زانو خواهد زد
و ماه در پیشگاهت به سجده خواهد هفتاد!

ای راز خلقت!
همه منتظرانت یاد تو را در قاب کهنه انتظار نگه می‏دارند

و لحظه ‏های خود را با «ای کاش»ها سپری می‏کنند
تا به جمعه وصال برسند.

العجل العجل العجل
یا مولای یا صاحب الزمان

معصومه عبدالحسینی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پیش رخ تو ای صنم!کعبه،سجود می کند

در طلب تو آسمان ،جامه کبود می کند


حسن ملائک و بشر ،جلوه نداشت اینقدر

عکس تو می زند در او،حسن نمود می کند

ناز، نشسته با طرب ،چهره به چهره،لب به لب

گوشه چشم مست تو،گفت و شنود می کند


ای تو فروغ کوکبم، تیره مخواه چون شبم

دل به هوای آتشت،اینهمه دود می کند!


در دل بینوای من،عشق تو چنگ می زند

شوق،به اوج می رسد صبر، فرود می کند


دل به غمی فروختم،پایه و مایه سوختم

شاد زیان خریده یی کاینهمه سود می کند!


عطر دهد،به سوختن نغمه زند، به ساختن

وه که دل یگانه ام،کارد و عود می کند!


مطرب عشق او به هر پرده که دست می برد

پرده سرای (سایه) را پر ز سرود می کند



هوشنگ ابتهاج