ویژه نامه شهادت مظلومانه امام جعفرصادق علیه السلام {در سوگ شهادت صادق آل طاها}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

بنال ای دل که در نای زمان، فریاد را کشتند
بهین آموزگار مکتب ارشاد را کشتند

اساتید جهان باید به سوگ علم بنشینند
که در دانشگه هستی، بزرگ استاد را کشتند



شهادت جانگداز ششمین سکاندار کشتی هدایت
صادق آل طاها , شیخ الائمه ، بنیانگزار مکتب فقه جعفری
حضرت امام جعفر صادق علیه السلام بر شیعیان تسلیت باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قال الصادق علیه السلام

«اَفضَلُ ما یُتَقَرَّبُ بِهِ العَبدُ اِلی اللّهِ بَعدَ المَعرِفَة الصَلاة وَ بِرُّ الوالِدَین....»

امام صادق علیه السلام:

بهترین كاری كه بنده خدا را به خدا نزدیك می‏گرداند
پس از شناختن خدا نماز و نیكی به پدر و مادر است

(تحف العقول، ص 281)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

باز تکه‏ های ابر سیاه در دل آسمان،
می‏خواهند حکایت تلخی را بسرایند،
نوری بر دستان مدینه تشییع می‏شود.

اینک امام علم و دیانت و سراینده سرود زیبای خدا پرستی،
به سوی معبود می‏شتابد.

اکنون فرزند دیگری از خاندان آل عبا و عالم دین خدا
زهر تلخ دسیسه‏ های پلیدان را می‏نوشد،

او امام همه خوبی‏ها و خانه همه دانش‏ها،
امام جعفر صادق علیه ‏السلام است.

اندیشه تشیع در پله ششم، تاریخ را به ماتم می‏خواند،
ماتمِ چشمه جوشان کلام شیعه ماتم خزانه‏دار علم علی،
فاتح قله‏ های بلند دانش خداوندی، وارث بزرگ پدر،

هنوز آخرین حرف‏های امام، در گوش‏های زمان پژواک می‏کند:
«اِنَّ شَفاعَتَنا لا یَنالُ مُسْتَخِفّا بالصَّلوةِ»؛
همانا شفاعت ما به کسی که نماز را کوچک بشمارد، نخواهد رسید.

بقیع همیشه گریان، امروز خورشید را در خود جای می‏دهد.
درود بر تو ای ششمین پیام خدا بر زمین!

امروز اشک‏های تمام عاشقان خاندان علی
از ابرهای غمگین آسمان بقیع می‏بارد

و هر باربه یاد آن لحظه که زهر خصم را نوشیدی،
جگرهامان به خون می‏نشیند و با چشمانی نمناک فریاد می‏زنیم:

اِنّا تَوَجَّهْنا وَ اسْتَشْفَعْنا وَ تَوَسَّلْنا بِکَ اِلَی اللّه‏
یا وَجیها عِنْدَ اللّه‏، اشفع لنا عند اللّه‏

حبیب مقیمی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

کوچ غریبانه

اگر چه اصل و نسب از تبار اُلفت داشت
به بی وفائی این روزگار عادت داشت

دوباره سینه ی دریائی اش پر از غوغاست
که بین آن همه شاگرد باز هم تنهاست

شب و سکوت و مناجات دل نوازش بود
فضای شهر پر از عطر جانمازش بود

ز سوز اشک، تن پیرمرد می لرزید
وَ پا به پای تنش خاک سرد می لرزید

نشانه ها همه آیات شام آخر بود
که این همه به لبش ذکر وای مادر بود

سر نماز و دعا بود دوره اش کردند
چقدر مردم این قوم پست و نامردند

چقدر ساده شکستند خلوت او را
وَ زیر پای نهادند حرمت او را

طناب و این همه آدم دگر برای چیست؟
برای بردن یک پیرمرد لازم نیست

دوباره داغ مدینه خدا به خیر کند
امام و دشمن و کینه خدا به خیر کند

برو فرشته بیاور عبای آقا را
دوباره جفت نما کفش های آقا را

کسی نمی دهد این جا بها به موی سپید
که باز کار امامی به قتلگاه کشید

امام پیر پیاده نفس نفس می زد
زمین که خورد اجازه نداشت برخیزد

به روی خاک کشیدند جسم مولا را
دوباره تازه نمودند داغ زهرا را

شبانه رفت و غریبانه تا خدا پر زد
از این قفس وَ از این شهر بی صفا پر زد

دوباره باز عزا بین عرش بر پا شد
امام پیر هم از بی حرم ترین ها شد

محمد ناصری

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«بوی غربت و یتیمی»




اندوهی جانکاه بر تار و پود مدینه چنگ می‏زند و حُزنی غم‏انگیز،
افلاک را می‏ آشوبد. آسمان سیاه‏پوش می‏شود و فوج فوج، فرشته‏های عزدار
درنقطه‏ای به نام بقیع، فرود می‏آیند! و بقیع، با دیده گریان، انتظار
ورود عزیزی را به سوگ می‏نشیند!

در کوچه کوچه یثرب، بوی غربت و یتیمی می‏وزد!
از درها، دیوارها، پنجره‏ها، ملال و ماتم می‏بارد!

سینه‏ها، داغ بزرگی را به دفترش می‏کشند و جان‏ها، در
آتش مصیبتی عظیم می‏گدازند! چشم‏ها به خون می‏نشینند
و دست‏ها، بی‏تابی‏شان را به سرها می‏کوبند!

شاید بلایی بزرگ نازل شده؟ شاید خورشید نقاب بر چهره افکنده؟
شاید ماه برای همیشه در محاق افتاده؟

یا عرش ترک برداشته، که این گونه آشوب در ذرّات عالم به پا شده است.
بقیع! ای گنجینه دردها و اندوه‏ها، ای نهان خانه اسرار آسمانی!

لب باز کن! از ناگفتنی‏ها بگو! از دردهای نهانت بگو!
امشب میزبان کدام عزیزی؟

امشب، کدام بهشت گمشده در تو پدیدار خواهد شد؟
کدام آفتاب، در خاکت طلوع خواهد کرد؟

لب باز کن، مهبط فرشتگان! زیارتگاه قدسیان! آرام جان افلاکیان!
با من سخن بگو! آن چه را که تو می‏دانی و ما نمی‏دانیم!

از اندوه‏های بی‏شماری که جگرت را به آتش می‏کشد!
از زخم‏های فراوانی که بر پیکرت نشسته است!

بقیع! ای سرزمین اندوه‏های آسمانی!
امشب، سر به دامان کدام عزیز خواهی گذاشت!

در ذهن لحظه ‏هایت، حضور افلاکی کدام مهربان جاری است!
امشب، گویا میهمان عزیزی داری!
چشم به راهی امشب پایان می‏گیرد!

انتظارت به سر می‏آید!
امشب او حتما خواهد آمد! صدای گریه را نمی‏شنوی؟

صدا از خانه ششمین خورشید زمین است!
صدا از خانه فرزند فاطمه است!
می‏آید ... ، با جگری سوخته از زهر کینه!

ساغر جان امام غریب و بزرگ، لبریز از آتش زهر روزگار شده است!
می‏آید! معدن رسالت، دریای سخاوت، کوه حلم، اقیانوس معرفت... می‏آید!...

دنیا همیشه برای درک وسعت آسمانیان حقیر است، اندک است.
بقیع! آماده باش! بزم پذیرایی بیارای! دیده را فرش راهش کن!

آغوش بگشا! و جسم بی‏جانِ جان عالم را، در برگیر! آرام‏تر!
که این پیکر مطهر، زخم فراوان دیده است! زخم کینه‏توزی دنیا!
زخمِ نامردمی‏ها! زخم اسلام نمایان بی‏دین!

زخم نابرابری‏ها! شقاوت‏ها!
صدای گریه می‏آید!... صدای ضجه فرشتگان!

بقیع، امشب دوباره، در خاک تو خورشیدی خواهد دمید
و ستاره‏ای به آسمان خواهد شتافت!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«نامش به صداقت آسمان می‏ماند ...»



امشب غریب آباد دل سیه‏پوش عزای توست.
امشب بر گلوی آسمان بغضی سخت بر جای مانده
امشب ابرها صیحه می‏زنند، زمین بر خود می‏لرزد و
ضجه‏ هایی غریب بنیان مدینه را از هم می‏پاشد.

مدینه در تب غم می‏سوزد، آه سردی بر چهره شهر نقش بسته است
مردی از کنخ خانه‏ای ساده چشم از جهان فرو می‏بندد.

گویی امواج خروشان علم در ساحل ابدیت آرمیده است
گویی عشق با تمام وسعتش در دل خاک جای گرفته است.

همه جا سخن از اوست، نامش به صداقت آسمان می‏ماند
مدینه روزهای با او بودن را خوب به یاد دارد، لطافت روحش
مدینه را بهشتی می‏کرد، و سوز مناجاتش به خاک بها می‏داد.

کرسی درسش اندیشه‏ها را بارور، عقل‏ها را متحیر و
دل‏ها را مبهوت می‏کرد.او از سلاله لو کشف الغطا است.

می‏دانی از چه کسی می‏گویم و در ماتم که می‏سوزم، هم او که
نامش بر سر در ابواب جنت نوشته شده است.

مردی که به نور او بهشت را آفریدند آسمان برای او می‏بارد
و زمین برای او می‏بالد و گل‏ها برای او می‏خندند.

نامش جعفر است و لقبش صادق، که به صدقش ملائک گواه بودند.
او کوثری بود که هر که از زلال حکمتش نرسید حکیم شد و
هر که بر کرانه عرفاتش قدم نهاد، مجنون شد
خطیبان، به بیان او خطبه ‏خوان شدند؛

هم او که به فرداها روشنی داد، و انسان‏ها را از جهل رهانید
امشب در سکوت شب، بر صادق آل محمد صلی ‏الله‏ علیه‏ و‏آله ‏وسلم می‏گریم
و بر غربت او اشک می‏ریزم.

امشب تا سپیده‏ دمان، هق هق گریه ‏ام و فریادم
را با پیک اشک و عشق به بقیع خواهم رساند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«وقتی تو رفتی...»





یک روز، وقتی کبوتران و سروها بیدار شدند، کسی به دیدن‏شان
نیامد و احوال تنهایی دل‏شان را نپرسید.

یک روز، وقتی کوه‏ها با آمدن خورشید پلک گشودند
نسیم، عطر تو را برای‏شان به ارمغان نبرد.

یک روز، وقتی زمین نفس کشید، عطر لبخند تو را حس نکرد
و سوز زمستان، تا مغز استخوانش را لرزاند.

تو که نیامدی، دنیا مثل همه دیوارهای گلی
زیر برف‏های فراموشی لرزید.






عباس محمدی

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«وصیت واپسین»




زمین دیگر بزرگی آن همه عظمت را در این مقام راستین تاب نمی‏ آورد.

آخرین لحظه ‏ها از زیستن امام علیه‏السلام به روی خاک،
از صفحه زمان عبور می‏کرد که زمزمه‏ای عارفانه از زبانی که هماره
معطربه ذکر خدا بود، اهالی خانه را به خویش فراخواند.

ساعتی دیگر، خانه پر شد از دوستان و آشنایانی که همه
حواس خودشان را به شنیدن سخن امام آورده بودند و امامی که
همه توان خود را در بیان این جمله ریخت:

«شفاعت ما شامل حال کسی که به نماز بی ‏اعتنا باشد، نخواهد شد... .»

لحظه‏ ای بعد، چشمان فرو بسته امام علیه ‏السلام
به روی دنیا بود و آغوش باز خداوند، به روی او.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

«بحارالانوار اشک»



زمین با گردش خود، رسیده است به کتاب امامت؛
فصل ششم، سطرهای اندوه مدینه.

روزگاری بود که آن سوتر از ستیز بیهوده بنی‏ امیه و بنی‏ عباس، تنه
ا فاتح میدان‏های فضیلت، صادق آل رسول صلی‏ الله ‏علیه‏ و‏آله بود که
در امنیتی مغتنم، تشنگان معارف را سیراب می‏کرد.

امروز اما از این ماتم جانکاه، در سینه ‏های منبر و قلب
کرسی تدریس، خاکستر خاکستر حسرت می‏روید.

آه! پرفریب‏تر از منصور، شیطانی نیست که زهر خود را چنین
بریزد و لعنت‏های همیشه را برای خود گرد آورد.

تاریخ، ارجمندتر از مکتب صادق علیه ‏السلام سراغ نداشت.
ستارگان فقاهت، تفسیر، کلام و طب، تابندگی خویش
را مدیون ششمین پیشگام روشنگری ‏اند.

سرمایه امروز بقیع، اشک است و اشک.
مدینه، جهان را از شیون اکنون خود پر کرده است.

امروز بقیع در لباس سوگ، چکیده اشک‏های غربت شیعیان است
و دانش، بحارالانوار اشکی است که به تمامی
برگ‏های زرین احادیث، تسلیت می‏گوید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ضمیر پاک صداقت



باز هم، بغضی پریشان می کند اندیشه ام را؛
باز هم، غربت سرای چامه های جانگدازم!
باز هم، آیینه چشمان من ابریِ ابری ست!
باز هم، در غربت تاریخ می پویم؛
شکوهِ مصرعی از اشک هایم را!

بخوان سمتِ غمت، حالا که در لذّت اشکی، به عشقِ
جاودان خویش می بالم! بخوان سمتِ غمت، مولا!

بخوان! با یاد تو؛ زیباترین پاسخ به احساسم، فقط اندوه است!
تو را من دوست می دارم؛

به قدر آسمان هایی که چتر نور خود را بر مزارت؛
باز می سازند روز و شب!
مولاجان!

مولاجان، امام مهربان! گیتی فروز علم الهی!
ای منبع صداقت انوار مُتّقین!

مولاجان، یا اباعبداللّه ، یا جعفر بن محمد علیهماالسلام !
ای «ضمیر پاک صداقت» از وجود تو گشته پیدا!
ای نهایت ایمان و عشق و علم و عالمِ تقوا!
ای افتخار کوثر و یاسین و فجر و طاها!
دین از توانِ علم تو محکم، مذهب. به نام پاک تو زیبا!

مولاجان، یا صادق آل محمد صلی الله علیه و آله وسلم !
چگونه مویه نکنم؟! در سوگ مولایی که عظمت نامش،
آسمان را به تواضع وامی دارد!

چگونه به این اشک های ناقابل بسنده کنم، که وسعت
مصیبتت، فراتر از ادراک خاکیِ ما ناسوتیان است!

مولاجان به روزهایی می اندیشم؛
که مردمان در حق تو کوتاهی کردند!
تا جایی که نااهلانِ حکومت «عباسی» حریم حرمتت را شکستند!

مولاجان! شرمنده! کسانی که آن روز، قدر تو را نفهمیدن
د و شرمنده؛ امروز، کسانی که از حسادت، توان دیدنِ
این همه شکوهِ تربتت را ندارند!

مولاجان! قسم به بقیع! قسم به فجر!
قسم به اولین سپیده عدالت، که معجزه مهدوی علیه السلام ،
به وقوع خواهد پیوست و آستان کبریایی تو برای همیشه؛
در آغوش آرزومندان خواهد بود!