ویژه نامه ولادت با سعادت آقا امام رضا علیه السلام *ستاره هشتم *

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

رضاآمد، رضا آمد ***** رضا آمد، رضا آمد

بشارت ميرسد برما ******* كه اي اهل ولا برپا

سپاس مقدم مولا ******* امير جان ما آمد

رضا آمد *******رضا آمد

جهان شد غرق نور از او ******* منورتر ز طور از او

خلايق در سرور از او ******* شه ملك ولا آمد

رضا آمد******* رضا آمد

سرور شيعيان باشد ******* كه شاد از او جهان باشد

مفرح انس و جان باشد ******* كه عطرش با صفا آمد

رضا آمد******* رضا آمد

زيمن مقدمش يكسر ******* جهان شد غرقه در زيور

كه ما را آمده دلبر ******* به بزم ما صفا آمد

رضا آمد ******* رضا آمد

بود ايران ما خرم ******* نمايد فخر بر عالم

از اين مولد از اين مقدم ******* كه از لطف خدا آمد

رضا آمد *******رضا آمد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اَللّهُمَ صَلِّ عَلي عَلي ابنِ موسَي الرِّضَا المُرتِضي

الاِمامِ التَّقي النَّقي وَ حُجَتِکَ عَلي مَنفَوقَ الاَرضِ

وَ مَن تَحتَ الثَّري الصِّدّيق الشَّهيدِ

صَلوهً کَثيرَهً تامَهً زاکِيهً

مُتِواصِلَهً مُتَواتِرَهً مُتَرادِفَهً

کَافَضلِ ما صَلّيتَ عَلي اَحَدٍ مِن اَوليائِک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لجه اي از درياي کلام گهر بار هشتمين پيشوا

قال الامام علي ابن موسي الرضا عليه السلام :

لا یُجْمَعُ الْمالُ إلاّ بِخَمْسِ خِصال: بِبُخْل شَدید، وَ أمَل طَویل،
وَ حِرص غالِب، وَ قَطیعَهِ الرَّحِمِ، وَ إیثارِ الدُّنْیا عَلَى الْآخِرَهِ.

ثروت، انباشته نمى گردد مگر با این پنج خصلت:
بخیل بودن، آرزوى طول و دراز داشتن، حریص بر دنیا بودن،
قطع صله رحم کردن، آخرت را فداى دنیا کردن.


(وسائل الشّیعه: ج ۲۱، ص ۵۶۱، ح ۲۷۸۷۳.)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از آن زمان که تو در نیشابور، سر از کجاوه برون آوردى

و به کرشمه‌ای، آتش شوق بر جگر سوخته خلایق عاشق زدى

و صلاى توحید سر دادى و آن را مأمن و پناهگاه محکم و خدشه ‌ناپذیر خواندی،

راز ورود به این قلعه را فاش کردی که تویی.

از آن زمان، ما خورشید ولایت تو را در سرزمین قلب‌های خویش

همیشه در کار طلوع یافتیم و حیات را بى حضور تو

در سرزمین خویش ناممکن فهمیدیم.

عشق ما به این خاک، تنها از این روست که تو در آن آرمیده‌اى

و پیوند ناگسستنى دل ما به این فضاى ملکوتى از این جهت،

که تو در آن تنفس می‌کنى و رایحه شوق‌آفرین تو در آن می‌پیچد.

چه کسى می‌گوید که ما بى ‌حضور تو توان برخاستن داشتیم؟

چه کسى می‌گوید که ما بی‌ استشمام بوى تو، راه به حقیقت می‌بردیم؟

چه کسى می‌گوید که ما جز در پرتو تابناک تو،

جستن خداوند را می‌توانستیم؟

ما هنوز«الله‌اکبر»هاى تو را با سر و پاى برهنه

در نماز شورآفرین عید، از یاد نبرده‌ایم.

همان طنین گرم ناله‌هاى غریبانه و مظلومانه توست

که ما پابرهنگان و مظلومان در این جهان بزرگ را

توان ایستادنى چنین بخشیده است.

ما از تو آموخته‌ایم که هر جا دشمن، لباس فریب بر تن کرد،

جامه خدعه پوشید، نقاب نیرنگ بر چهره آویخت،

بر پشتى مکر تکیه زد و به تخت حیله نشست،

با نواى اعجازآفرین «الله‌اکبر»، لباس فریب را بر تنش بدریم،

جامه خدعه را بر اندامش پاره کنیم،

نقاب نیرنگ را بر چهره‌اش بشکنیم،

پشت و رویش را هویدا کنیم،

از تخت حیله‌اش به زیر افکنیم،

به رسوایی‌اش بکشانیم و به عزایش بنشانیم.

ماشاگردان مکتب توايم اي اسوه ايمان و اقتدارو شجاعت

"سيد مهدي شجاعي "

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نجمه به مدینه پسر آورد امشب

از مام مسیح بهتر آورد امشب

القصه برای امت ختم رسل

مولا و امام و رهبر آورد امشب

گل آمد و هنگام گل افشانی شد

رفع غم و ماتم و پریشانی شد

شب رفت و مدینه رو به خورشید نشست

از نور رضا مدینه نورانی شد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

طلوع زیباى شمس الشموس
از مشرق کرامت و رأفت
مبارک!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خراسان در شب میلاد تو، عزیزترین جای عالم است.

امشب عطر زعفران و گلاب، عطر عود و اسپند،
از زمین به آسمان راه میگشاید

و تمام عرش‌نشینان، چراغانی شهری را به هم نشان میدهند
که خورشیدی شبانه‌روز در خاکش پرتوافشانی می‌کند.

امشب نگاه فرشتگان به مشرق ایران دوخته شده
و تمام دلها به‌سوی طوس پر میکشد.

همه دلها امشب حسرت پرواز دارند،
حسرت داشتن دو بال سبک‌بار که بیوقفه به‌سوی تو پر بگشایند

و شادباش میلادت را بر ضریح تقرب بوسه زنند.
چه مبارک سحری و چه فرخنده شبی است!

کبوتران در آسمان حرم میرقصند و میان زمین و آسمان مرددند،
مانده اند در زمین بمانند و شوق و شادی زائران تو را ببینند
یا آنکه به آسمان پر بگشایند و با دست‌افشانی فرشتگان همراه شوند.

کبوتران، همه سپیدپوشند امشب و همه پیام سرور بر لب دارند.
کبوتران امشب در حریم تو چه عزیزند، چه گران‌قدرند!

امشب عاشقان تو به یمن شادی میلادت،
دست نوازش و ارادت خویش را بر سر کبوتران تو میکشند
و به سرسلامتی ات، بر سنگ‌فرش‌های حرم بذر عشق می‌پاشند،

کبوتران را بوسه میزنند و دوستشان دارند؛
چرا که کبوتر، نشانی از مهر و بی‌همتایی تو دارد.

امشب هیچ اشک شوقی دست از ضریح تو نمی‌کشد
و هیچ حاجتمند امیدواری از گنبد تو چشم بر نمیدارد.
این عید عاشقانه را تو بی شک،
با اجابت تمام حاجت ها عاشقانه تر میکنى.

مشهد، چراغانی عاشقانهای است
که نور پرفروغش تمام زمین را روشن کرده است.

مشهد، گنبد و گلدسته و نقاره است که هر دل عاشقی را کبوتر میکند
و هر کبوتر، دعاهای زخمی اش را مدام به چهار سوی حرم آواز میخواند.

مشهد، ضریح چهارگوشه ای است که در هر گوشه خویش
مهربانی خدا را دارد و استجابت بی‌دریغ.

مشهد، قرارگاه اشک است. اشکهای بی‌قراری
که دامان ولایت نور را چنگ میزنند
و خویش را به امید درمان دردها به امام مهربان میرسانند.

مشهد، التماس دعاست، التماس استجابت، التماس عنایت عشق
و تکان‌خوردن شانه های گریان و لبخند دعاهای به اجابت رسیده
و بوسه های شکرانه به ضریح و پنجره های فولاد.

مشهد، چادرهای نمازی است که اشکهای بیدریغ در برمیگیرند،
دستهای لرزانی است که گونه های به اشک نشسته را پاک میکنند
و چشمهای سرگردانی است که در پی اجابت،
تمام نگاههایشان به جانب کرامت و رأفت خورشید است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

نه کبوتر بود، نه آهو. نه دانه برای چیدن میخواست
و نه از صیاد و دام و تفنگ میگریخت.

تنها یک دل بود، در سینه ای به تنگ آمده از روزگار،
تنها خستگی بود از زمانه و دنیای خالی از تبرک و تقدس.

شب در تمام جانش ریشه دوانده و خورشید را گم کرده بود.
نومیدی همچون تیری زهرآلود، همچون نیزهای مسموم
او را نشانه رفته و امیدش را پنجه در گلو افکنده بود.

امیدش به شمعی می مانست که نفس های آخر را میزد؛
شمعی که کورسو شدهای در مسیر طوفان بود
و هر لحظه بیم خاموشی اش میرفت.

از دور شعله های مقدس خورشید را دید
و روشنایی بادیه طور چشمانش را به خود فرا خواند.
از ورای آن همه راه و دورى،
آفتاب شعله ور را دید و به او دلباخته و امید بست.

خورشید را میخواست، تمام بی‌قراری اش برای دیدار آفتاب بود،
پس راه شرق را درپیش گرفت. رنج جاده ها را با تمام دور و درازیشان بردوش کشید
و فاصله ها را فرسنگ به فرسنگ تحمل کرد و گذشت تا به سرزمین موعود رسید؛
به سینای روشنی ها، به وادی مقدس «طُویٰ»؛ به مشهد تو رسید.

به اینجا که تنها تو هستی و خدا هست و هیچ‌چیز دیگر نیست؛
اینجا که زمان از حرکت ایستاده؛ اینجا که زمین دور تو میچرخد،
ابدیت حاکم است و هرکسی تنها تو را در آیینه اشک خویش میبیند و میجوید.

اینجا مردی هست که از آسمان آمده
و زمین را در آغوش مهر خویش کشیده تا چهار فصلش بهار باشد.

اینجا مردی هست که کبوتران، از هر کجای عالم،
راه حریم او را میدانند و به‌سویش پر میکشند،

مردی که آهوان رمیده و هراسان روزگار را
هرکجای هستی که باشند، پناه میدهد و ضامن میشود.

اینجا مردی هست که سنگ‌فرش‌های خانه اش را
فرشتگان به بال‌های خویش جارو میکشند
و پرده های حرمش را به تبرک، روسری خویش میکنند.

اینجا مردی هست که عاشق و دلداده فراوان دارد.
اینجا یک مرد هست و مانند او در این خاک، هیچ مردی نیست.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام و درود خدا بر کسی‌که خدا و رسولش از او رضایت دارند؛
امامی که چشمه جوشان لطف و رحمتش به دریای ازلی
رحمت و رأفت بی‌کران پروردگار متصل است
و هر پناهجوی بی‌آشیانى، در پناه نگاه و نوازش او،
چون آهوی رمیده از صیاد، آرام میگیرد.

سلام بر خراسان، بوستانی از بوستانهای بهشت
که در آن فرزانه فرزندی از نسل رسول خاتم(ص)،
چندی زیسته و درخشیده است.

سلام بر رواقهای بلند حرمش که همواره مأمن دلهای خسته
و پناه آهوان رمیده از دام دل و دانه دنیاست.

سلام و درود و صلوات بر امام رضا(ع)،
هشتمین امام، کوکب درخشنده، ابر بارنده،
باران شتابنده و خورشید فروزنده.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از آسمان تا زمین، چراغانی بود.
در نگاه کودک، مهربانی موج می‏زد و برق نگاهش،
دل‏ها را به سمت چشمه‏های زلال می‏کشاند؛
پای جوشش آب‏های قدمگاه.

تا قدم به چشم جهان گذاشتی، برق رضایت
در چشمان هر دوست و دشمنی دیده می‏شد.

از همان آغاز، سراپایت مهربانی بود.
هیچ کسی از مهربانی‏هایت بی‏نصیب نماند،
حتی تن بی‏جان زمین.

وقتی در آغوش آسمان به روی موسی بن جعفر
علیه‏السلام لبخند می‏پاشید،
طراوتش تمام آسمان را تازه می‏کرد.

تا پایش به زمین خشک رسید، برکت،
تمام زمین را در آغوش کشید.

هیچ کبوتری در بند نماند.
آب و نور از آسمان سرازیر شد
و زیر پاهای کوچکش، چشمه جان گرفت.


هفت ستاره، میان آسمان نور می‏پاشیدند.
تاریکی از زمین و زمان رخت بربسته بود.
ایمان و نور، میان انسان‏ها تقسیم شده بود.

تا ستاره هشتم جوانه زد،
آسمان بغل بغل مهربانی بخشید.
سهم هر انسانی، ایمان و نور مهربانی شد.
ناگهان هزار هزار ستاره از بطن آسمان رویید.