ویژه نامه شهادت امام محمد باقر علیه السلام {پنجمین خورشید}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

لجه ای از اقیانوس معرفت :

قالَ الباقِرُ ( عَلَيه السَّلام ) :

" الكَمال كُلُ الكَمال التَّفَقهُ فِي الدِّينِ وَ الصَبرُ عَلي النائِبَه وَ تَقدِيرُ المَعيشَةِ "

حضرت امام محمد باقر ( عليه السلام ) فرمودند :

« نهايت كمال ، فهم در دين و صبر بر مصيبت ، و اندازه گيري در خرج زندگاني است »

(اصول کافی ، ج 1 ، ص 39

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

شهادت تندیس خورشید، معلّم سجایا و مکارم اخلاقی،

شکافنده ی دریای علوم اسلامی، پایه گذار انقلاب بزرگ فرهنگی،

شاهد قيام عاشورا در کربلا ٬پنجمين ناخداي کشتي ايمان

حضرت محمدبن علي ٬ امام باقر علیه السلام

بر شیعیان علوی تسلیت باد!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای آسمان،
ای همسفر با اشک‏هایم!
سر می‏گذارم روی زانو
سرشار از مرثیه ‏هایم!
با من بگو از غربت شهر مدینه
از عطر تربت‏ های آذین گشته با اشک
از داغ ‏های گرم روییده به هامون
از کهکشان‏ هایی که امشب داغدارند
از سینه‏هایی که در آن پیچیده ناله.
امشب هوای بقیع دارم؛
هوای غریبانه غربت؛
تا تصویر اندوهم را، در اشک ریزانِ ستاره‏ها نظاره کنم.
امشب دلم سرشار اندوه است؛
گویی شام غریبان است و من،
غریبانه در نگاهِ خیمه‏ ها، آب می‏شوم.
مولاجان، ای معلم عطوفت،
مهر، جهاد و شهادت وای شکافنده‏ ی هسته ‏ی علوم!
چقدر سخت است، یادآوری رنج‏ هایت؛
از مدینه تا کربلا، از کربلا تا مدینه!
آه! از مردمانی که طاقتِ شکوهمندی‏ ات را نداشتند
و به آفتاب جمالت، رشک می‏بردند.
اگر نبود وجودِ نازنین تو،
ابرهای تیره‏ی انحراف، آسمان اسلام را می‏ پوشاندند
و گلستان شریعت نبوی صلی‏ الله ‏علی ه‏و‏آله‏ وسلم ،
به کویری سترون مبدل می‏شد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مولاجان!
اگر نبود جویبار غایتت،
جهل و خرافات، بر گستره ‏ی سبز زمین ریشه می‏دوانید.
تو بودی، که چلچراغ تمدن اسلامی را،
بر شاهراه حقیقت آویختی
و از سر ریز انوار الهیِ علومت،
دل‏های مصفّا، به آفتاب رسیدند.

تو بودی، مولاجان!
که آیینه ‏ی تمام نمای شریعت شدی؛
تا پویندگان معرفت، نظاره‏گر قامت حقیقت باشند؛
حقیقتی که سرچشمه از کوثرعلوی گرفته و تا بی‏نهایت،
تا آن‏سوی ابدیت، جاری است.

مولای من، ای باقر علوم آسمانی،
ای حجت خداوند وای مظلوم‏ترین فریاد تاریخ!
کاش، شمعی بر مزار غربت و تنهایی‏تان می‏شدم؛
شامگاهانی که خورشید، از سر مزارتان می‏گذرد
و با شفق دیدگانش،به غبارروبی می‏پردازد.

چقدر غروب‏های بقیع دلگیر است!
با آن غربت و تنهایی
که از بیت الاحزان زهرایی‏ات می‏تراود.

مولاجان!
امشب دل شکسته‏ ی ما را،به عنایتی بنواز ...

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

السلام علیک یا ابا جعفر
یا محمد بن علی
ایها الباقر یابن رسول الله
انا توجهنا واستشفعنا و توسلنا بک الی الله
و قدمناک بین یدی حاجاتنا یا وجیها عندالله اشفع لنا عندالله

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از همان لحظه شروع شد
روزگار توأم با اندوه و رنج تو؛

از همان لحظه که کودکی ات را
با هفتاد و دو پروانه سرخ، بدرقه کردی،

از همان لحظه که مصیبت را در بالاترین درجه
در پنج سالگی، به نظاره ایستادی،

از همان لحظه که پا به پای غل و زنجیرهای
بسته بر دست و پای پدر، خون گریستی.

از همان لحظه، تو در مصیبت کربلا بزرگ شدی
و رنج هایت همیشگی شد تا راوی دردهای بهترین بندگان خدا باشی.
تا قصه عشق، فراموش نشود.
تو را که «محمد» نام داشتی و شکافنده علوم نبوی بودی،
تمام خانه های مدینه خشت خشت
و کوچه به کوچه می شناسند!

تو را می شناسند؛ از عطر قدم هایت
که نسیم وار از کوچه ها می گذرد
و بوی عرش را می پراکند در رگه های شهر؛
از طنین صدایت که به گفت وگوی فرشته ها می ماند؛

از عطر شناورت که بی دریغ می پراکنی در شریان های زمین،
تا خاک، اجازه یابد که یک بار دیگر نفس بکشد رایحه بهشت را؛
از چشم هایت که عاشقانه ترین واگویه کربلا بود.

شهر تو را خوب می شناسد؛
تو را که معرفت، گوشه نشین درگاهت بود و علم،
خوشه چین علم «لدنی»ات.

من جامه سیاه خود را هرگز از تن بیرون نخواهم آورد؛
که بعد از غروب غم انگیز ستاره روشن چشمانت،
تا همیشه، سرزمین دلم، میهمان اندوه و درد است.

تاب نیاوردند شور خطابه هایت را که لرزه می افکند
بر ارکان قدرت های پوشالی شان.

تاب نیاوردند وجودت را که هر لحظه ات،
رستاخیزی به پا می کرد در جان های آشفته.

هشام، نتوانست تو را بفهمد. سنگ دلی و تیره بختی هشام،
تو را تاب نیاورد؛ تو را که پژواک رسایی بودی
از فریادی که از خنجر بریده خون خدا،
بر خاک تفتیده نینوا جاری شد، تو را که تفسیری بودی
از اشک های سی ساله «زین العابدین»،
تو را که غم نامه ای بودی از سرگذشت جان گداز
دختری سه ساله در کنج خرابه های شام.

تیره گی هشام، عظمت تو را تاب نیاورد.
حلقه های شاگردانت، طناب داری بود بر گلوی هشام.
روایت سرفراز علم الهی ات،
خوارکننده شوکت «هشام»های روزگار بود.

نقشه ها کشیده شد. توطئه ها چیده شد.
اگر «محمد» بماند، حقیقت همیشه زندگی می ماند.
اگر حقیقت زنده بماند، دروغ «هشام»، برملا می شود.

هنگام غروب غربتت فرا رسیده؛
اما من هرگز جامه سیاهم را از تن بیرون نخواهم آورد.

بعد از تو، داغ، سهم همیشگی من است و اشک،
میهمان دائمیِ چشمانم. بعد از تو، اندوه و غربت من پایانی ندارد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زبانحال امام باقر (ع) گریز به کربلا - کوفه - شام

درد عشقی کشیده ام، که مپرس
سوز هجری چشیده ام، که مپرس

کوفه و شام و کربلا به خدا
صحنه هایی بدیده ام، که مپرس


بین پهلو و دست و این بدنم
او کتک زد به دیده ام، که مپرس

تو مگو بین راه کوفه چرا
معجری را خریده ام ، که مپرس

دست بسته به راه کوفه و شام
پا برهنه دویده ام ، که مپرس

همچو زینب به وقت ظهر عطش
دل ز دنیا بریده ام ، که مپرس

از چمن زارهای چشم ترم
قطره ای خون چکیده ام، که مپرس

روی شنزار قلب خسته ی خویش
نقش رأسی کشیده ام ، که مپرس

روز عاشور وقت عصر با صورت
روی خارها پریده ام ، که مپرس

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

یک جرعه معرفت :

قالَ الاْ مامُ ابوجَعْفَر محمّد بنِ عليّ باقرُ العلومِ صَلواتُ اللّه وَ سَلامُهُ عَلَيْه :
إ ذا اءرَدْتَ اءنْ تَعْلَمَ اءنَّ فى كَ خَيْراً، فَانْظُرْ إ لى قَلْبِكَ فَإ نْ كانَ يُحِبُّ اءهْلَ
طاعَةِ اللّهِ وَ يُبْغِضُ اءهْلَ مَعْصِيَتِهِ فَفيكَ خَيْرٌ؛ وَاللّهُ يُحِبُّك ، وَ إ ذا كانَ يُبْغِضُ اءهْلَ
طاعَةِ اللّهِ وَ يُحِبّ اءهْلَ مَعْصِيَتِهِ فَلَيْسَ فيكَ خَيْرٌ؛ وَ اللّهُ يُبْغِضُكَ، وَالْمَرْءُ مَعَ مَنْ اءحَبَّ.

اما باقر علیه السلام فرموده اند :

اگر خواستى بدانى كه در وجودت خير و خوشبختى هست
يا نه ، به درون خود دقّت كن اگر اهل عبادت و طاعت را دوست دارى و از
اهل معصيت و گناه ناخوشايندى ، پس در وجودت خير و سعادت وجود دارد؛
و خداوند تو را دوست مى دارد.
ولى چنانچه از اهل طاعت و عبادت ناخوشايند باشى و به اهل معصيت عشق
و علاقه ورزيدى ، پس خير و خوبى در تو نباشد؛ و خداوند تو را دشمن دارد.
و هر انسانى با هر كسى كه به او عشق و علاقه دارد، با همان محشور مى گردد.

اصول كافى : ج 2، ص 103، ح 11، وسائل الشّيعة : ج 16، ص 183، ح 1.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پهنه تلخِ فراق، چشمانِ ناشکیبِ دنیا را پُر کرده است.
لب ها می لرزند تا مگر گوشه ای از کلمات سوزان درون را بیرون بریزند.

چشم ها می گریند؛ بلکه از دریای غم های سینه، کاسته شود.
... و حقیقتِ بهشت، چقدر به اشک های ما نزدیک شده است!

مدینه هم با بقیع هایی که از شعرهایِ ماه می تراود، هم ناله شده است.
تمامِ دو بیتی هایِ بر زبان نیامده، مهمانِ این فراقِ جانسوزند.

فرازهایِ غنیِ مفاتیح، داغدارِ این غیابِ جانْکاهند.
غروب، گویا سوگند یاد کرده که ما را تا همیشه به یادِ این هجرِ گلگون بیندازد.

و فرصت ها از بقیع می گویند و طلایی می شوند؛ مثل گنبدی که آنجا نیست.
خاک بقیع، همیشه در رنگِ مظلومیتِ خود مستور بوده است.

شگفتی های خلقت، متعجبند که سینه این خاک،
چگونه توانسته است، سینه شکافنده دانش را در بر بگیرد.

آری! گنبدی بزرگ تر از آسمان نیست که رویِ این خاک گذاشته شود.
آسمان، مستقیم از صفایِ این خاک توشه برمی دارد.

آسمانِ بقیع می بیند که تسلای خاطر ما،
دستانِ عادل خدا و چشمان آینده نگرِ اوست.

مصیبت زدگی اما تا آنجاست که افراشتگی پرچم های عزا
در قله هایِ رفیع بندگی،طبع شاعران را به خون نشانده است

و کور باد چشمِ فرومایگان
که این سیاه جامگی، روشن از پویایی و تعالی ست.

و زیر پوستِ این کلماتِ سیاه پوش،
نشانه های ارادت و شفاعت رفته است.


محمد کاظم بدرالدین

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

كسی كه بود شكافنده‌ی تمام علوم
هزار حیف كه از زهر كینه شد مسموم

سر تو باد سلامت یا رسول ‌الله
وصّی پنجم تو كشته شد، ولی مظلوم

گهی به زخم زبان قلب حضرتش خستند
گهی به خانه‌اش از كینه خصم برد هجوم

بسان مادر و آباء رنج دیده‌ی خویش
همیشه بود ز حقّ و حقوق خود محروم

به غربت علی و خاندان او سوگند
امام ما ز جهان رفت با دلی مغموم

هماره قصه مظلومی‌اش به خاك بقیع
بود ز غربت قبرش برای ما معلوم

ز دردهای نهانی كه بود در دل او
كسی نداشت خبر غیر خالق قیّوم

حیات او همه با درد و رنج و غصه گذشت
كه بود ظلم به اولاد مصطفی مرسوم

نه طاقت است زبان را به وصف غم‌هایش
نه قدرت است قلم را كه تا كند مرقوم

بگو به امت اسلام، این سخن (میثم)
به مرگ حضرت باقر یتیم گشت علوم

غلامرضا سازگار