ویژه نامه شهادت امام محمد باقر علیه السلام {پنجمین خورشید}

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در حوزه، شعر معرفت مى‏ سرود
و در دانشگاه قرائت مى‏ كرد.

در آسمان دل‏هاى جوانان دانشگاه با چتر نجاتى كه در دستش بود،
مى‏ چرخيد و پدرانه بر سر آنها سايه مى‏ افكند
و جرعه جرعه عشق مى‏ نوشانيد.

سوار بر نسيم، از كوچه پس كوچه‏ هاى دل‏هاى جوانان
كه انتهايش پاكى است، گذر مى‏كرد
و دين را همچون چشمه‏اى زلال،
در سرزمين وجودشان مى‏ جوشانيد.

او با فريادهايش بر افكار و انديشه‏ ها زنگ بيدارى
زده بود و به آنان مشق سعادت مى‏ داد.

ناپاكى‏ ها را از دانشگاه هى كرده بود
و معنويت را طنين ‏انداز.

با ثانيه‏ هاى ملتهب
دست‏هايش بوى خدا مى‏ داد.

با ثانيه‏ هاى ملتهب شهر شب قرار گذاشته بود
كه بر سر آنها نيز دست بكشد.

با سر انگشت حكمت و نصيحت‏ هاى بارانى‏ اش،
خاكيان را به ادراك دعوت مى‏ كرد.

«در افسون گل سرخ شناور بود و پشت دانايى اردو زده بود.
صبح‏ها همگام با خورشيد متولد مى‏ شد و هيجان‏ ها را پرواز مى‏ داد».

به توان ابديّت
«مجذور» عشق را به «توان» ابديت،
سر كشيده بود، «حاصل ضرب» ماه و ستاره‏ ها را
با دقيقه‏ هاى شب «جمع» كرده بود و هميشه
خوش‏بختى را «تقسيم» مى‏كرد.

دنيا را از زندگى‏ اش «منها» كرده بود
و در لابه ‏لاى گرد و غبار غفلت گم نمى‏ شد.

ولى افسوس كه شعر موزون مرگ را به لب آورد؛
اگرچه سرنوشت خويش را تكثير كرد.

به كوچه ‏هاى سجده رو كرده بود
به گريه ‏هاى ساده خو كرده بود
تبار او به آسمان مى‏ رسيد
و از نسيمِ گل وضو كرده بود

[saadatmand]

ای که از زهر و عطش ناله زنان می سوزی
از غم شام بلا، گریه کنان می سوزی

شهادت جانگداز امام محمد باقر(ع) تسلیت باد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

از همان کودکی، مغز دانش ها را می گشودی به اعجاز
و عطش های ناتمام و سرگردانِ پرسش را التیام می بخشیدی.

عزت را به نام محتاجان و ناداران گره می زدی،
آنجا که امر می کردی آنان را با نیکوترین نام ها خطاب کنند.

پیش از تو، نان از عملِ خویش خوردن برای عابدان سزاوار نبود؛
اما عرق ریزانِ پیشانی تو در گرمای مدینه، حجت قاطعی شد
که جست وجوی روزی و رفاه، عابد و زاهد نمی شناسد.

ده ها هزار روایت گلبرگ از بوستان خوشرنگ و خوش بوی جان تو دمید
و هدایت و روشنی را به دست های مشتاقمان، پیش کش کرد.

اینک، سرزمین بی نور، بی ساقه و بی جلای دل ها،
پس از رفتن تو مرثیه خوان تنهایی شیعیان شده است.

در این سوگِ سترگ و جانکاه، خویشتن را قرار می بخشیم
به رشته های مروارید اندیشه های تو و می گشاییم
دفتر پر برگ و بَرِ درس هایی را که از تو آموخته ایم:

«سه چیز از مکارم دنیا و آخرتند؛
گذشت از کسی که به تو ستم کرده،
پیوند با آن کس که از تو بریده و بردباری به هنگامی
که نسبت به تو نادانی می شود».