ویژه نامه عید فرخنده قربان*عيد شرافت و بندگى*

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

قال الإمام علیّ علیه السلام :

سَمِعتُ رَسولَ اللّه ِ صلى الله علیه و آله یَخطُبُ یَومَ النَّحرِ ، وهُوَ یَقولُ :
هذا یَومُ الثَّجِّ والعَجِّ ، والثَجُّ : ما تُهریقونَ فیهِ مِنَ الدِّماءِ ،
فَمَن صَدَقَت نِیَّتُهُ كانَت أوَّلُ قَطرَةٍ لَهُ كَفّارَةً لِكُلِّ ذَنبٍ ،
والعَجُّ : الدُّعاءُ ، فَعِجّوا إلَى اللّه ِ ، فَوَالَّذی نَفسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ
لا یَنصَرِفُ مِن هذَا المَوضِعِ أحَدٌ إلاّ مَغفورًا لَهُ ،
إلاّ صاحِبَ كَبیرَةٍ مُصِرًّا عَلَیها لا یُحَدِّثُ نَفسَهُ بِالإِقلاعِ عَنها .

امام علی علیه السلام فرموده اند :

شنیدم رسول خدا صلی الله علیه وآله روز عید قربان ، خطبه می خواند ومی فرمود :
امروز ، روز «ثجّ» و«عجّ» است . ثجّ ، خون قربانی هاست كه می ریزید .
پس نیّت هركس صادق باشد ، اولین قطره خونِ قربانی او كفّاره همه گناهان اوست ،
و«عجّ» ، دعاست . پس به درگاه خداوند دعا كنید ،
قسم به آن كه جان محمّد صلی الله علیه وآله در دست اوست ،
از اینجا هیچ كس بر نمی گردد ، مگر آمرزیده شود ،
جز كسی كه گناه كبیره انجام داده وبر آن اصرار ورزد
ودر دل خود ، تصمیم بر ترك آن ندارد .

کتاب «حج و عمره در قرآن و حدیث» ، صفحه 361

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اکنون ابراهیم است و فرزند دلبند او،
فرزند انتظارهای طولانی،
میوه دل او، پاره جگر او...

و فرمان حقّ: اسماعیلت را ذبح کن!
اسماعیل را هم‏چون قربانی، به قربان‏گاه ببر،
سرش را بر مذْبَح بگذار، کارد بر گلویش بنه،
خونش را جاری ساز... و بکش، بکش اسماعیلت را...

قربانی کن هر آن‏چه میان تو و حقیقت مطلق است،
به قربانگاه ببر هر آن‏چه را
که میان تو و «او» فاصله می‏اندازد.

ای بت شکن تاریخ! اکنون... اکنون، اسماعیل،
فرزند دلبندت را به قربانگاه ببر!

ای ابراهیم؛ ای قهرمان توحید؛ ای آزموده؛
ای گذشته از آتش؛ ای برگزیده خدا؛
ای وارث رسالت؛ ای پیامبر پاکی؛
ای رسول روشنی! آنک آخرین آزمون بندگی است.

اسماعیل تو، جاه توست، مال و موقعیت
و مقام و شهرت و قدرت و مکنت توست.

اسماعیل تو دنیای توست
و هر آن‏چه در دنیا به آن دل بسته ‏ای.
اسماعیل تو، نفس توست؛
اسماعیل، تویی؛ و تا از میان برنخیزی،
به وصلِ حقّ نمی‏رسی.

پیرمرد یک عمر، بار انتظار فرزند به دوش کشیده بود؛
سارا را توان فرزند آوردن نبود.
در نشیب حیات، ناباورانه، فرزند را از هاجر جُست،
و شگفتا که یافت؛ و اینک پس از سال‏ها انتظار
و رخ نمودن ابرهای تیره نومیدی،
خورشید میلاد اسماعیل،
آتش در نهادِ شبستان سرد او نهاده بود.

اسماعیل هدیه ‏ای بود از سوی خدا
به صبر ناگزیرِ بت شکن تاریخ.
اما اراده خداوند،
بر توحید محض خود استوار شده بود.

باید تمام بت‏ها می‏ شکستند تا جان ابراهیم،
به حریم خلوت عشق راه می‏یافت.

و آنک آخرین بتِ نَفْس،
آخرین خواست دنیا،
آخرین تصوّر حایل میان خود و خدا،
اسماعیل بود.

قلب مضطرب ابراهیم را تأیید اسماعیل آرام می‏کند:
به فرمان خدا عمل کن پدر!

اشک در چشمان پیر سال ابراهیم شعله می‏کشد.
برای آخرین بار سر تا پای اسماعیل را می‏نگرد.
دیگر تاب و توانش نیست.
دیدگان را بر هم می‏نهد و دلش آرام می‏گیرد.

عزیزترین ذبیح خدا سر بر تخته سنگ منا می‏نهد
و تیغ ابراهیم بر رگ گردنش می‏نشیند
که ناگاه... گوسفندی...
و فرمان خدا که گوسفند را ذبح کن!

ابراهیم در جان خویش، اسماعیل نفس را کشته بود؛
و فرشتگان شاهد حماسه شگفت توحید بودند.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

ای عزیزان به شما هدیه ز یزدان آمد
عید فرخنده ی نورانی قربان آمد

حاجیان سعی شما شد به حقیقت مقبول
رحمت واسعه ی حضرت سبحان آمد

عید قربان به حقیقت ز خداوند کریم
آفتابی به شب ظلمت انسان آمد

جمله دلها چو کویری ست پر از فصل عطش
بر کویر دل ما نعمت باران آمد

خاک میسوخت در اندوه عطش با حسرت
نقش در سینه ی این خاک گلستان آمد

امر شد تا که به قربانی اسماعیلش
آن خلیلی که پذیرفته ز رحمان آمد

امتحان داد به خوبی بخدا ابراهیم
جای آن ذبح عظیمی که به قربان آمد

آن حسینی که ز حج رفت سوی کرببلا
به خدا بهر سر افرازی قرآن آمد

سید محمدرضا هاشمی زاده

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عيد سعيد «قربان»، جشن «تقرب» عاشقان حق

روز به قربانگاه بردن اسماعیل نفس به مسلخ دوست

روزقرار گرفتن بر اوج قله بندگي وایثار

روز سرافرازی ابراهیم در آزمون بندگی

بر پیروان آئین ابراهیمی مبارک باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوشا سر به سوداى معبود سپردن
و فرمان بردن از حضرت دوست!

خوشا شيطان درون خويش را به بند كشيدن
و از هر چه غير دوست، چشم پوشيدن!

خوشا لحظه قربانى كردن بت‏هاى ظاهر و باطن
به پاى عشق و هم‏سفر شدن با راهيان كوى دلدار!

خوشا گرگ‏هاى خشم و غضب را
از ديار دل خويش راندن!

خوشا نوبت به زمين زدن ناقه‏ هاى تكبر
كه اسباب زحمت آدمى‏اند و سد شده ‏اند
در مسير رستگارى‏اش!

خوشا روايت «بسم الله» بر گلوى خويش خواندن
و كلمه توحيد را بر تخت پادشاهى قلب نشاندن!

خوشا جهاد اكبر با مدعيان دروغين خدايى
و خوشا جان عزيز خويش را به قربان‏گاه عشق بردن
وگذشتن از همه چيز به خاطر او!

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عيد شرافت و بندگى

عيد قربان، عيد شرافت بنى آدم است و كرامت انسانى ‏اش؛

جشن رها شدن از قيد پدرانى است

كه جان فرزند خويش را نذر قربان‏گاه‏ها مى ‏كردند.

عيد قربان، عيد سربلند بيرون آمدن

از امتحان عبوديت است.

عيد قربان، نقطه عطف آزادى است

در تاريخ اسارت‏ها و بردگى ‏هايى كه بر انسان تحميل شده بود.

عيد قربان، سرآغاز حكومت

توحيد است و تولد ايمان و مرگ ترديد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

اسماعيل و ابراهيم به راه افتاده‏ اند.
سجاده ‏اى به وسعت تمامى زمين، در قربان‏گاه پسر، رو به راه شده است.

ابراهيم در برابر رسالت خويش، خم مى ‏شود و ركوع مى ‏كند
تا تيزى شمشير خويش را دو برابر كند و تحفه ‏اى را كه براى اثبات صداقت
خويش پيش‏كش آورده است، تقديم كند؛

ولى شمشير با حلق اسماعيل در نمى ‏آميزد و سرانجام،
سربلندى انسان در بلندترين قله تاريخ دلدادگى ‏اش اتفاق مى ‏افتد.

ابراهيم! امتحان تو، بلنداى سقف عشق را در معمارى بندگى نشان داد
و خدا تو را استعاره كرد براى عبرت مدعيان ايمان.

با اسماعيل درونم
سالك راه عشق، پلك‏هاى بسته مى‏ خواهد و قلب روشن.

آنجا صحنه عاقلانه‏ ترين جنون‏هاى دلدادگى‏ ست؛
جايى كه آنچه هست، معرفت است؛ نه مصلحت.

در اين مسير، روح من، اسماعيل من است
و براى ابراهيم شدن، تيغى تيزتر از «فراموشى خود» ندارم.
به راستى، تنها كسانى فراموش نمى‏ شوند كه خود را از ياد ببرند.


بارالها! نفس خويش را در هر لحظه «رمى جمرات» مى‏ كنم
تا هر آنچه جز تو در من تجسم شود، محكوم به نابودى باشد.

الهى! حجّ درونى ‏ام را به قربانى‏ كردن نفس پايان ده تا اسماعيل وجودم را
كه در من به وديعه نهاده ‏اى، با همان معصوميت كودكانه به ديدار تو آورم.

اسماعيل چه‏ قدر تكرار شد!
اسماعيل! تو بارها تكرار شدى.

بعد از تو، روزهايى در تاريخ سر رسيد كه روزى چند مرتبه
عيد قربان مى‏ شد و چه ابراهيم ‏ها كه پسرانشان را با دست خالى
به مقتل مى‏ بردند و با دستى پر از بوى بهشت باز مى ‏گشتند!

تو آغازگر مكتبى بودى كه در آن، شمشير، جز به اراده دوست نمى ‏برد
و شاگردان تو از آن به بعد هر جا كه شيطان ديدند،

سنگ در دست گرفتند و دورش كردند؛
مثل بچه ‏هاى فلسطين.

ابراهيم! شكوه محض لحظه ايثار،
ميراث آيه ‏هاى خلوصى است كه پيامبرش تو بودى.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

تقرب و تعالی قربانی کننده و تقوای او به سوی خداست؛
چرا که بنا به فرموده خداوند، از پوست و گوشت قربانی چیزی به خدا نمی رسد
و در واقع آنچه قبول می شود، تقواست.

بنابراین، قربانی آن گاه مورد پذیرش حق تعالی است که با تقوا
و نیت خالص و پاک انجام شده و روح این عمل تقرب به خدا باشد؛
چرا که هیچ عملی بدون تقوا پذیرفته نیست.

از سوی دیگر، عملی که همراه با تقوا باشد، ولی عمل کننده آن
در غیر این عمل، تقوای الهی را رعایت نکند،
اگر چه این عمل از او پذیرفته است،
اما آن گونه که شایسته است،
مورد پذیرش قرار نمی گیرد؛

زیرا خداوند عملی را می پذیرد که همه مراتب وجودی و شئون عامل آن،
چه در این عمل و چه در اعمال دیگر بر پایه تقوا باشد.
حقیقت قربانی نیز تقواست،نه گوشت و خون آن.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

عيد سعيد «قربان»، جشن «تقرب» عاشقان حق؛

روز اوج بندگي و تجلي ايثار ابراهيمي مبارک باد

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

خوشا سر به سوداى معبود سپردن و فرمان بردن از حضرت دوست!

خوشا شيطان درون خويش را به بند كشيدن و از هر چه غير دوست، چشم پوشيدن!

خوشا لحظه قربانى كردن بت‏هاى ظاهر و باطن به پاى عشق و هم‏سفر شدن با راهيان كوى دلدار!

خوشا گرگ‏هاى خشم و غضب را از ديار دل خويش راندن!

خوشا نوبت به زمين زدن ناقه ‏هاى تكبر كه اسباب زحمت آدمى‏ اند و سد شده‏ اند در مسير رستگارى ‏اش!

خوشا روايت «بسم الله» بر گلوى خويش خواندن و كلمه توحيد را بر تخت پادشاهى قلب نشاندن!

خوشا جهاد اكبر با مدعيان دروغين خدايى و خوشا جان عزيز خويش را به قربان‏گاه عشق بردن وگذشتن از همه چيز به خاطر او!

مبارك باد عيد قربان، نماد بزرگ‏ترين جشن رهايى انسان از وسوسه ‏هاى ابليس.