روندی که در بالا به آن اشاره شد تا حدی گویای طنزی تاریخی است. چون زبان و خط میخی هخامنشی در میان مردمان و تیرههای گوناگون شناخته شده نبود، پادشاهان هخامنشی از دو زبان و خط دیگر نامبرده در بالا نیز استفاده میکردند تا عده بیشتری از مردمان امپراتوری قادر به خواندن آنها باشند. اما همین خط گمنام باعث رمزگشایی دو خط معروف آن زمان شد.
در بررسیهای اخیری که در مورد کلمات جستجو شده به وسیله بازدیدکنندگان این وبلاگ انجام دادم، به این نتیحه رسیدم که تعداد زیادی از بازدیدکنندگان به دنبال شناخت بیشتر زبان پارسی باستان و میانه و خط مورد استفاده برای نوشتن آنهااز این وبلاگ بازدید میکنند. به همین دلیل قصد دارم از این پس، مطالبی را نیز در این مورد، در این وبلاگ بگنجانم.
قبل از هر چیزبه الفبای خط میخی و طرز تلفظ نویسههای آن میپردازم و اگر فرصت دست دهد، در مطالب بعدی، به تدریج به بررسی قواعد دستوری زبان پارسی باستان میپردازم.
خط مورد استفاده برای نوشتن پارسی باستان که خط میخی نامیده میشود، از چپ به راست نوشته میشده است. این خط از ۳۶ نویسه تشکیل شده است.به جزسه واکه (مصوت) /آ/، /ای/، /او/، بقیه نویسهها همخوانهای (صامتهای) صدادار هستند. یعنی هر همخوان در واقع یک واکه نیز در خود دارد و یک هجا را تشکیل میدهد (مثال: /کا/، /کو/، /خا/، ... ). بنابراین زبان پارسی باستان زبانی هجایی بوده است. ۳۶ نویسه خط میخی و طرز تلفظ آنها به قرار زیر است. همانطور که از جدول زیر پیداست، از بین ۳۳ واکه فارسی باستان، ۲۲ تای آنها به صدای /ــَـ/، ۴ تای آنها به صدای /ای/ و ۷ تای آنها به صدای /او/ ختم میشوند.