یا علی ،
ای اسدالله الغالب،
ای زادة کعبه،
ای تو هم کفو زهرای اطهر،
پیروز بر خصم کافر؛
بَرکَنی از بُن به هنگام خیبر بساطِ ستمگر.
و در آن هنگام که در صحرای عطش گرفته؛
در جحفه ندای رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) بلند شد که:
«ایها الناس اُجیبوا داعی الله أنا رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم»
و در غدیر خم مرکبها و زنان و مردان متوقف شدند
و فرمان داد آن چهار نفر سلمان، مقداد، ابوذر و عمار
( که یاران مهدی اند) سایه ساری بسازند و منبری آماده کنند.
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دستش را بالا گرفت و فرمود:
«من کنت مولاه فهذا علی مولاه».
وخدایا دوست بدار هر که علی رادوست دارد،
ودشمن بدار هر که علی را دشمن بدارد.
و آن امین وحی دو گوهر نایاب کتاب و عترتش را به مردم سپرد.
آن کور دِلان بدنیّت با رنگ نیرنگ تهنیت گفتند.
امّا از همان اوان بخل و کینه ورزیدند
و در آنگاه که از کردار پلیدان کافر،
آسمان می خروشید و زمین بناله وفغان افتاد
که همسرت دخت نبی به میان شقاوت؛
و تو یکتا امیر به سکوت؛
در احاطه دون صفتان!
و در آن زمان که بغضِ گلویت
به چاه منعکس می شد.
و به وقت ماه خدا،
و تو در محراب نماز؛
یکی از منفورترینان عرش خدا،
مدار وجود را لرزاند.
تنها تو امیر بودی،
هستی و خواهی بود .