طلوع خورشید هفتم{ویژه نامه ولادت با سعادت امام موسی کاظم (ع)

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

در هفتم ماه صفر شد جلوگر ماهی منور
تابیده نور از طلعت موسی بن جعفر

عالم شده نورانی از ماه جمالش
گشته فضا خوشبو ز عطر بی مثالش

دل گشته محو جلوه ی زیبای این سیمینه پیکر
شهر مدینه شد زنور نورانی امشب

موسی بن جعفر آمده مهمانی امشب
بیت امام ششمین از این گهر بگرفته زیور

خندد چو غنچه هر دم از شب تا سپیده
بر دامن مام کرام خود حمیده

لبخند شادی می‏ زند مادر براین یاس معطر
باب الحوائج هفتمین گنج امامت

بردوستان خویشتن دارد عنایت
ما را بود در رنج و غم این مهربان همراه و یاور

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

محاسبه اعمال

«لَیْسَ مِنّا مَنْ لَمْ یُحاسِبْ نَفْسَهُ فى کُلِّ یَوْم
فَإِنْ عَمِلَ حَسَنـًا اسْتَزادَ اللّهَ
وَ إِنْ عَمِلَ سَیِّئًا
اسْتَغْفَرَ اللّهَ مِنْهُ وَ تابَ إِلَیْهِ.»:

از ما نیست کسى که هر روز حساب خود را نکند،
پس اگر کار نیکى کرده است از خدا زیادى آن را بخواهد،
و اگر در آن کار بدى کرده،
ازخدا آمرزش طلب نموده و به سوى او توبه نماید.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

روز میلاد صبر

در این روز خجستگی عید، روز میلاد صبر،
سخن ها می شود گفت از شکیب موروث،
از آشنایی گذشت و ایثار با اهالی قوم شعور...

پس شگفت نیست که هفتمین وارث عشق نیز
ادامه حیات عنایت و عبادت و رهنمونی حقیقت باشد.

بشتابید به تلفظ نام مؤکدش که امروز
کامِ تمام شادی ها را شیرین‎تر خواهد کرد.

بگوییم باران، بگوییم ابر، بر دیوارها و معبر ها بنویسیم گل. ..
مهم نیست کدامین فصل باشد. امروز به هر حال
بهارِ ناگهان است. شکوفه زار میلاد او...

بی دریغ لبخند شویم.
نامی از تنهایی نبریم.

سخن از اندوه نگوییم.
او غمحوار است و طبیب دلتنگی مردمان
و پذیرای درد دل‎های پژمرده.. .

فقط لب‎ها را در صدا کردن او غرق کنیم
و تپیدن های دل را به نسیم میلادش بسپریم.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چه بسا تاريكي سياه‌چاله‌اي،
روشن‌تر از چراغاني قصري رؤيايي باشد!

چه بسا تنهايي خلوتي، پرازدحام‌تر از تردد
چاپلوسانه مترسك‌هاي دربار حكومتي باشد!

چه‌بسا حاكمي بي‌هيچ دربان و منشي و داروغه و سربازي،
بر دل‌ها حكومت كند؛ كنجي بنشيند به اشراق و فرمان‌براند

بر نفس‌هاي پاكيزه و دل‌هاي صيقل‌خورده؛
با دست‌هاي بسته، باز كند گره‌هاي پولادين و دشوار را

و با گام‌هاي هم‌آغوش با غل وزنجير، طي كند
مسافت‌هاي صعب و ناهموار را
براي هدايت ديگران به سوي روشنايي.

مي‌شود كسي صاحب اختيار زمين باشد
و دچار چارديواري زندان!

مي‌شود كسي حاكم دنيا باشد،‌
اما محكوم به صبر و كتمان و كظم.

چه بسا رهبري براي راهبري، همنشين رنج و درد و حبس باشد
و همدوش فراق و تهمت و اهانت.

مي‌شود ساعت‌ها پيشاني بر خاك بندگي بسايد
و رويش را آفتاب و مهتاب نبيند.

مي‌شود سال‌ها با شكم گرسنه، شاكر لحظه‌هاي صيام باشد
و زبانش از حمد و سپاس خداوند باز نايستد.

خورشيد وقتي خورشيد باشد،
براي نورافشاني احتياجي به آزادي ندارد.

خورشيد وقتي خورشيد باشد،
كسي را ياراي مقابله با انوار روشني‌بخشش نيست.

خورشيد وقتي خورشيد است،
خورشيد است و مي‌تابد.

میلاد هفتمین خورشید هدایت بر عاشقان مبارک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مژده‌ ى میلاد تو، نفحه ى باد صباست
رایحه ‌ى یاد تو با دل ما آشناست

آمدى و باب هر حاجت دلها شدى
باب حوائج تویى، نام تو ذکر خداست

عرش الهى اگر، جلوه گه حق بود
بار گه ات کاظمین، خود حرم کبریاست

قبله ى قدوسیان، کوى مصفاى تو
نام دل آراى تو، کعبه ى حاجات ماست

یوسف زهرایى و گوشه ‌ى زندان و چاه
کنج سیه چال تو، به غصه ات مبتلاست

شادى میلاد تو، توأم اشک است و آه
چون که غمین هر دل از کوفه و شام بلاست

محفل مولودى‌ ات، کرببلایى شده
گوشه‌ ى لبخند ما، همره اشک عزاست

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

زمين در چرخش خويش،
هفتمين بشارت را از آسمان برگرفت

و رداى سبز امامت را به دوش
غنچه‏ اى ديگر از باغ امامت انداخت

و همان هنگام، علوم گذشتگان و آيندگان،
بر سينه نورانى ‏اش روانه شد؛

چونان كه تصوير تمامى عالم
در اقيانوس شفاف و زلالش نمايان شد.

يا موساى كاظم! ميلاد تو،
سرآغاز وزش موهبت الهى است.

آن هنگام كه خشم را فرو مى‏ خورى،
وسوسه شيطان در برابر عظمت آدمى چه حقير است!

شكيبايى تو، دل را مجذوب دردى مى ‏كند
كه ابزار فرهيختگى روح است

و تو چه زيبا اين مفهوم را معنا مى ‏كردى!
كرامتت از بندگى محضى است كه
در سايه ‏سار صبر خويش، تقديم دوست كردى.

مبارك است ظهور روشنى‏ ات در عبور زمان؛
در ضريح خيال مؤمنين. خورشيد هفتم!

تولد تو، شكفتن باغ سبز تقرّب
در كوير خشكيده زمين است.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

سلام بر تو که نور فروزان هدایتی.
سلام بر تو؛ سلام بر شبی که قدم‌هایِ بهشتی‌ات را
بر سنگ‌فرش کوچه‌های مدینه گذاشتی

و با تبسم شیرینت، تمامِ «ابواء»
را غرق در شادمانی کردی.

آمدی؛ از سمتِ روزنه‌هایِ امید
و شکوفا کردی همه غنچه‌هایِ توحید را،

تا بوستانِ حوایج را از عنایتت بیارایی
و حاجت‌هایِ عاشقانت را قرین اجابت نمایی.

ای کاظم‌ترین بنده خدا، ای باب الحوایج!
دست‌های نوازشگرت را بر سرهامان فرود آر
که دیری ست بر ضریحِ طلایی‌ات دخیل بسته‌ایم.

ای عبد صالح! هنوز ترنّمِ نیازهای شبانه‌ات
از لب‌هایِ فرشتگان می‌تراود و نسیمِ اخلاصت،
کوچه پس کوچه‌های کاهگلی «ابواء» را می‌نوازد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

مگر می‌شود به سوی دریا نگریست
و شوقِ لحظه‌های توفانی را نداشت؟

مگر می‌شود به زیارتِ آفتاب رفت
و مشتاق پرتوهای طلایی‌اش نشد؟!

آفرین به دامان پاک خاتون لحظه‌های نیایش،
که تو را در آغوش فشرد و بر کرامتِ والایت مرحبا گفت!

شبهای مدینه با مناجات عاشقانه تو،
آهنگِ توحید می‌نوازند

و زندان هارون و کوچه‌های مدینه،
با گلخندهایِ صبورانه‌ات آوایِ استقامت سر می‌دهند.

سلام بر سجاده معطّر تو
که مشام فرشتگان را می‌آشوبد.

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

چه بسا تاريكي سياه‌چاله‌اي،
روشن‌تر از چراغاني قصري رؤيايي باشد!
چه بسا تنهايي خلوتي، پرازدحام‌تر از تردد
چاپلوسانه مترسك‌هاي دربار حكومتي باشد!
چه‌بسا حاكمي
بي‌هيچ دربان و منشي و داروغه و سربازي،
بر دل‌ها حكومت كند؛
كنجي بنشيند به اشراق و فرمان‌براند
بر نفس‌هاي پاكيزه و دل‌هاي صيقل‌خورده؛
با دست‌هاي بسته،
باز كند گره‌هاي پولادين و دشوار را
و با گام‌هاي هم‌آغوش با غل وزنجير،
طي كند مسافت‌هاي صعب و ناهموار را
براي هدايت ديگران به سوي روشنايي.
مي‌شود كسي صاحب اختيار زمين باشد
و دچار چارديواري زندان!
مي‌شود كسي حاكم دنيا باشد،‌
اما محكوم به صبر و كتمان و كظم.
چه بسا رهبري براي راهبري،
همنشين رنج و درد و حبس باشد
و همدوش فراق و تهمت و اهانت.
مي‌شود ساعت‌ها پيشاني بر خاك بندگي بسايد
و رويش را آفتاب و مهتاب نبيند.
مي‌شود سال‌ها با شكم گرسنه،
شاكر لحظه‌هاي صيام باشد
و زبانش از حمد و سپاس خداوند باز نايستد.
خورشيد وقتي خورشيد باشد،
براي نورافشاني احتياجي به آزادي ندارد.
خورشيد وقتي خورشيد باشد،
كسي را ياراي مقابله با انوار روشني‌بخشش نيست.
خورشيد وقتي خورشيد است،
خورشيد است و مي‌تابد.
میلاد هفتمین خورشید هدایت بر عاشقان مبارک

[فاطمی*خادمه یوسف زهرا(س)*]

پيك شادى به ترنُّم خبرى آوردست
خبر از خسروِ فرخنده فرى آوردست

بلبل گلشن رحمت دهد اين مژده ز شوق
گلبُن صادق عترت ثمرى آوردست

نخل ايمان محبان ولايت زشعف
شدشكوفا و برآن برگ و بَرى آوردست

ازطراوت چمن حُسن و مَلاحت نازد
برجِنان زانكه گل بارورى آوردست

طور عصمت به تجلّى شد و سرشار سرور
كه زنور رخ موسى قمرى آورد است

مِهر و مَه واله وشيداى جمالش زيرا
آيت كوثرسرمد پسرى آورداست

كاظم آل نبى موسىِ طور علوى
باخود از لطف خدا خوش سيَرى آوردست

هفتم ماه صفرآمدو ازلطف خدا
تاكند هديه به صادق گُهرى آوردست

نه فقط روى زمين بلكه بُود هر دوجهان
مستِ آن باغ كه باخود شجرى آوردست

هفتمين حجت حق باب حوائج موسى
شيعه رابَهرشفاعت خبرى‏ آوردست

تاكندسِير جمالش همه دَم روح «امين»
بَهر پرواز بر اوبال و پرى آوردست

حاج رضا فلاح (امین)