داستان پادشاه زمان حضرت ادریس (ع)

[*شهید گمنام*]

اما باقر (ع) می فرمایند : در ابتدای نبوت ادریس (ع) پادشاهی ستمگر به نام « یبو راسب » زندگی

می کرد . روزی پادشاه در ضمن تفریح خویش از سرزمین سرسبزی عبور کرد ، آنجا به شخصی مومن

و معتقد تعلق داشت که از مسلک و روش پادشاه رویگردان بود .


پادشاه از وی خواست تا به صورتی آن ملک را به او واگذار نماید . شخص مومن پاسخ داد :

خانواده ام به آن محتاج تر می باشند .



پادشاه به حالتی افسرده و غضبناک به قصر بازگشت ، همسر او خطاب به پادشاه گفت :

من با حجت و برهان او را به سزای اعمالش رسانده و تو را صاحب آن اراضی سرسبز خواهم نمود .



با حیله همسر سلطان ، گروهی اجیر شده و آن مرد مومن را مظلومانه به قتل رساندند ،

خشم الهی شعله ور گشت و به ادریس (ع) وحی شد که به آن پادشاه ستمگر بگو ، چگونه

حاضر شدی بنده مومن مرا به قتل رسانی و خانواده اش را محتاج نامحرم نمایی ، چیزی نخواهد

گذاشت که انتقام او را باز پس خواهم ستاند و تو را از عریکه قدرت به زیر خواهم کشاند و شهر

آبادت را به ویرانه ای تبدیل خواهم ساخت و همسرت ، طعمه سگان درنده خواهد شد .



ادریس (ع) با حکم الهی به نزد « یبو راسب » آمد ، اما آن سرکش پست ، او را تهدید به مرگ نمود

و همسرش نیز مطابق معمول ، قول مساعد داد تا ادریس (ع) را به کام مرگ فرستد .



از سوی دیگر گروه ناراضیان با خبر شدند که چهل مرد در ماموریتی مخفی به دنبال ادریس (ع)

هستند ، تا او را به هر نحو ممکن به قتل رسانند ، از این جهت از او خواستند تا در اولین فرصت

از دیار آنها کوچ نماید . ادریس (ع) در مناجاتی که با خداوند داشت ، تصمیم گرفت آن شهر را به

اتفاق گروهی از یارانش ترک نماید . او از خداوند در خواست کرد تا باران رحمت ، به آن دیار نبارد .



خداوند به ادریس (ع) فرمود : در این صورت آن دیار مخروبه ای بیش نخواهد بود و انسان های

بی شماری هلاک خواهند شد . ادریس (ع) به این عذاب رضایت داد ، آنگاه او با یارانش به غاری

در میان کوه ها پناه بردند و در پی هر شامی به امر خداوند ، فرشته ای طعام این گروه را فراهم

می کرد . از آن سو عذاب خداوند نازل گشت ، شهر ویران گشته و پادشاه کشته شد ، و همسر

او نیز لقمه سگان گرسنه شد ، مدت ها بعد ، پادشاه ستمگر دیگری بر آن جماعت حاکم شد .

[*شهید گمنام*]

مدت بیست سال بود که بارانی از آسمان نباریده بود ، مردم که در نهایت سختی بودند ، به ناچار

از بعضی شهر های اطرف مقدای غذا و آب در خانه ها انبار می کردند ، کم کم حالت انابه و توبه

در مردم ظاهر گشت . آنگاه تصمیم گرفتند به عبادت رو آورند ، بدین جهت با لباس های خشن و

در حالی که خاک بر سر می ریختند به تضرع و دعا پرداختند .


خداوند متعال نیز به حضرت ادریس (ع) وحی فرستاد ، مردمانت به توبه روی آوردند و من که خداوند

رحمان و رحیم هستم ، بر آنها رحمت آورده و از گناهانشان در گذشتم ، لکن توقف عذاب بستگی

به در خواست تو از درگاه احدیت دارد .



ادریس (ع) در برابر ذات پروردگار از وعده خویش عدول نکرد و باری تعالی نیز به ملکی که غذای

ادریس (ع) را برایش فراهم می ساخت فرمان داد تا طعام او را قطع نمایند .



سه روز ادریس (ع) بدون غذا ماند ، تا از شدت گرسنگی لب به اعتراض گشود و گفت :

بار پروردگارا ! قبل از آنکه به لقایت شتابم روزی ام را قطع نمودی .



خداوند در پاسخ او فرمود : تو فقط سه روز بدون غذا مانده ای و اینگونه درمانده گشته ای ، چگونه

است که به فکر مردم خویش نیستی ، همان کسانی که بیست سال است ، درد گرسنگی و تشنگی

را به دنبال می کشند ، از طرفی وقتی از تو خواستم تا بر آنها شفقت آوری ، تو بخل ورزیدی ، حال

که اینگونه خواستی از جای خود برخیز و تو نیز مانند آنها در طلب معاش در میان مردم سیر کن .



ادریس (ع) با گرسنگی داخل شهر شد و نگاهش به دودی افتاد که از خانه ای به هوا برخاسه ،

بی درنگ به سوی آن رفت و مشاهده کرد پیرزنی دو قرص نان را داخل ماهتابه ای سرخ می نماید ،

از وی خواست تا قرصی را برای رفع گرسنگی به او بخشد .

[*شهید گمنام*]

پیرزن گفت : ای بنده خدا ! دعای ادریس (ع) چیز اضافه ای برای ما باقی ننهاده ، تا به سائل

پیشکش نماییم ، بهتر است روزی خود را از شهر دیگر به چنگ آوری . ادریس (ع) مجدداً اصرار کرد

که مقداری از آن قرص نان را به او بدهد تا حداقل بتواند بر پای خود ایستد .


پیرزن گفت : قرصی از آن سهم فرزندم و دیگری قسمت منست و هر کدام از آن نخوریم حتما به

هلاکت می رسیم ، با توصیه ادریس (ع) ، سهم فرزند آن پیرزن ، علی السویه میا آن دو تقسیم

گشت ، فرزند که اینگونه دید ، از شدت خوف و اضطراب جان باخت .



پیرزن که سراسیمه گشته بود ، ادریس (ع) را مسئول مرگ فرزندش دانست ، ادریس (ع) برای

طمانینه و آرامش او گفت : ناراحت مباش ! من به اذن خداوند روحش را به کالبدش با خواهم گردانید .



پیرزن که حیات دوباره فرزندش را مشاهده کرد ، به ادریس (ع) ایمان آورد و با صدای بلند در میان

شهر فریاد بر آورد : بشارت باد بر شما ! ادریس (ع) به میان ما بازگشت . مردم گردا گرد او حلقه زدند

و از سختی های بیست سال گذشته ، سخن به میان آوردند و از ادریس (ع) خواستند تا عذاب الهی

از میان آنها رخت بر بندد .



ادریس (ع) گفت : این کار در صورتی امکان پذیر است ، که همه مردم به همراه پادشاهشان یا سر و

پاهای برهنه در برابرم حاضر شوند ، پادشاه سرکش بیست نفر را به نزد ادریس (ع) فرستاد تا او را به

نزد وی آورند ، لکن ادریس (ع) از گستاخی وی بر آشفت و آنها را قبض روح کرد .

[*شهید گمنام*]

نمایندگان اعزامی بعد ، که بالغ بر پنجاه نفر بودند ، چون با بدن های بی جان گروه اول مواجه گشتند ،

در اعتراض به ادریس (ع) گفتند : حدود بیست سال با دعایت ما را گرفتار عذاب الهی نمودی و اینک

اینگونه با ما رفتار می کنی . بگو تو را چه شده است ؟


ادریس (ع) خواسته خویش را تکرار کرد تا اینکه در نهایت ، پادشاه و مردم همراهش ، در برابر ادریس (ع)

به خضوع افتادند و از او خواستند تا از خداوند باران رحمت طلب نماید ، ادریس (ع) نیز پذیرفت و چیزی

نگذشت که بارانی سیل آسا همراه رعد و برق شدید ، تمام سرزمین آنها و نواحی اطراف را سیراب

نمود ، به طوری که مردم گمان بردند هر لحظه دچار سیلی بنیان کن خواهند شد .




منبع : کتاب مجموعه کامل قصه های قرآن ،

نویسنده : محمدجواد مهری کرمانشاهی



دانشنامه قرآن و عترت


مجمع قرآنی والفجر (مشهد مقدس)